Ζητούμενο η ενότητα στη δράση

Σήμερα ο κόσμος του μόχθου και της δουλειάς δέχεται μία από τις πλέον ανελέητες επιθέσεις, από τις δυνάμεις του κεφαλαίου και το πολιτικό προσωπικό του.

Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ έχουν βάλει στο στόχαστρο κάθε λαϊκό δικαίωμα κάθε λαϊκή κατάκτηση. Απολύουν, μειώνουν μισθούς και συντάξεις, μας ληστεύουν με τη φορολογία, καταργούν και την ελάχιστη κοινωνική ασφάλιση, καταργούν τις συλλογικές συμβάσεις κ.λπ. Όλα τα εργατικά, κοινωνικά αλλά και πολιτικά δικαιώματα σαρώνονται, τα θέλουν όλα.

Τα μέτρα που πάρθηκαν και όσα έρχονται, είτε είναι προσχεδιασμένα είτε όχι μας οδηγούν σε ένα βαθύ τούνελ χωρίς χρονικό ορίζοντα εξόδου. Κι είμαστε μόλις στην αρχή.

Από τις αρχές του χρόνου περίπου, οι αντιδράσεις των εργαζομένων είναι καθημερινές. Απεργίες, συλλαλητήρια, διαδηλώσεις δίνουν και παίρνουν. Η συμμετοχή του κόσμου έχει τις διακυμάνσεις της. Κορυφαία απεργιακή συγκέντρωση η 5 Μάη, η μεγαλύτερη εργατική διαδήλωση της μεταπολίτευσης.

Όλο και περισσότερος κόσμος άρχισε να συζητά πολιτικά, άρχισε να συνειδητοποιεί την ανάγκη αγωνιστικής απάντησης στον εργασιακό και κοινωνικό μεσαίωνα που μας επιφυλάσσουν κυβέρνηση – ΕΕ – ΔΝΤ, με την συμφωνία ΝΔ & ΛΑΟΣ και εμπροσθοφυλακή τους καλοπληρωμένους κονδυλοφόρους.

Σ’ όλους αυτούς όμως που συμμετέχουν στις κάθε είδους συγκεντρώσεις, δεν διακρίνεις ελπίδα, αλλά ανησυχία ή καρτερία και προσμονή άλλων ιδανικότερων συνθηκών. Ένα ερώτημα κι ένας βαθύς προβληματισμός τους διαπερνά οριζόντια όλους: Θα φέρουν αποτέλεσμα οι αντιδράσεις, θα ανατραπεί αυτή η αντιλαϊκή πολιτική; Τι φταίει και δεν υπάρχει ένα ρωμαλέο μαζικό εργατικό κίνημα που θα αναπτερώσει το λαϊκό ηθικό; Ακόμα κι αυτοί που δίνουν εύκολα απαντήσεις, ενδόμυχα βασανίζονται, δεν είναι πεισμένοι.

Απαιτείται σήμερα η κοινή δράση όλων εκείνων των δυνάμεων που στον ένα ή στον άλλο βαθμό αντιτάσσονται στο μνημόνιο και στα μέτρα του, που στέκονται αντιμέτωποι με την κυβέρνηση και την τρόικα. Στο μαύρο μέτωπο του κεφαλαίου και των τραπεζιτών να αντιτάξουμε το μέτωπο των εργαζομένων, των ανέργων, των συνταξιούχων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ορθόδοξοι, ρεφορμιστές, οπορτουνιστές, αριστεριστές, μαοϊκοί, τροτσκιστές, ελευθεριακοί και όπως αλλιώς θέλετε, γιατί να μην μπορούν άραγε να δράσουν από κοινού, ενάντια σ’ αυτήν ανελέητη επίθεση που συντελείται σε βάρος του λαού; Και να γίνει ξεκάθαρο, δεν μιλάμε για ενότητα ιδεολογική ή πολιτική, αλλά για κοινή δράση και μέτωπο.

Ο μεγάλος ηγέτης της Οκτωβριανής επανάστασης, ο Λένιν, κάποτε σημείωνε ότι «Οι κομμουνιστές οφείλουν να κάνουν συνεργασίες με βάση ένα, δύο, τρία σημεία. Ακόμα και με δυνάμεις που μπορεί στην πορεία να μας εγκαταλείψουν».

Δεν είναι η ώρα της εξειδίκευσης των στόχων που πρέπει να τεθούν. Δήλωση προθέσεων χρειάζεται ώστε να συμβάλουμε στο μέτρο των δυνάμεων μας, ΟΛΟΙ, σε μια πλατειά λαϊκή ενότητα δράσης στήριξης των αγώνων και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής.

Συμμετέχοντας στην Επιτροπή Πρωτοβουλίας Ενάντια στα Μέτρα, θέλω να σηματοδοτήσω, σε ότι με αφορά, την ανάγκη της κοινής δράσης ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές διαφορές, την ανάγκη για πλατειές ενωτικές δράσεις στις «μαύρες μέρες» που ήδη διανύουμε κι έρχονται χειρότερες.

Δεν προσδοκώ βέβαια να υπάρξουν θετικές απαντήσεις στο σήμερα, αλλά ευελπιστώ στις θετικές διεργασίες που έρχονται, γιατί θέλουμε – δεν θέλουμε τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και οι καιροί «ου μενετοί».

Κώστας Σολωμός