Παρασκευή 13 Μαρτίου 2009

ΚΑΙ ΤΑ ...ΛΗΓΜΕΝΑ, ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ;


Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Μέχρι πρότινος όταν κάποιος στην παρέα απαντούσε λίγο έξω από το κλίμα και το πνεύμα της κουβέντας, τον βάζαμε στη θέση του λέγοντας:
Ρε ληγμένα πήρες; (Φάρμακα)
Τώρα που, όπως μαθαίνουμε, ο κόσμος άρχισε να αγοράζει και να καταναλώνει «ληγμένα» τρόφιμα, τι γίνεται;(άρθ. Τα ληγμένα, Λιάνας Κανέλλη, στο Ριζοσπάστη, 8/3/09 σελ. 5).
Τα νέα από τη Γαλλία. Συνταξιούχοι, άνεργοι, εργατόκοσμος με εισοδήματα πείνας, οι Αθλιοι του Ουγκώ, σπεύδουν στα σούπερ μάρκετ να αγοράσουν… ληγμένα τρόφιμα σε τιμή (άκουσον – άκουσον) ευκαιρίας, 50% και πάνω, κάτω οι τιμές. (Μην εκπλαγείτε αν δείτε σύντομα να… διαφημίζονται… τα διατροφικά «πλεονεκτήματα» των ληγμένων τροφίμων.
Τώρα πώς γίνεται να επιτρέπεται σήμερα αυτό που δεν επιτρεπόταν χθες, να καταναλώνονται δηλαδή τα τρόφιμα που έπρεπε να πάνε για καταστροφή, είναι ένα άλλο, απόλυτα ερμηνεύσιμο, «θαύμα» του καπιταλισμού.
Εκεί που θα πλήρωναν, δηλαδή, για την απόσυρση και την καταστροφή, σήμερα τα… μοσχοπουλάνε με κέρδος πάνω από 50%-70% παρακαλώ (!!!)
Και μετά μου λέτε ότι η κρίση επήλθε από την απληστία μερικών, από την αρρυθμία των ελεγκτικών μηχανισμών κ.λπ.-κ.λπ. Οι έχοντες ανακράζουν ή καλύτερα κράζουν ως μη πεπτωκότα κοράκια: Δώσε μου κι άλλη μια κρίση.
Και από την μύγα, ξύγκι, λοιπόν;
Ναι, όσο εμείς καθεύδομαι, ναι.

 ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ  

ΟΜΕΡ ΠΡΙΟΝΗΣ ΕΚΕΙ, ΟΜΕΡ ΠΡΙΟΝΗΣ ...ΚΙ ΕΔΩ;


Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Αναδημοσιεύσουμε από τον «ΚΑΙΡΟ» της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας της 8/3/09 σελ. 62:
«Ομέρ Πριόνης και στο Μαρούσι. Ο δήμαρχος προτείνει να γίνει υπόγειο γκαράζ κάτω από την πευκόφυτη πλατεία Γαρδέλη, χωρίς, λέει, να κόψει τα δέντρα, που θα μεταφυτεύσει. Στον Άγιο Γεώργιο τον ψεύτη.
- «Πού τους βρίσκετε, ρε ’σεις, και τους ψηφίζετε όλους αυτούς τους τοπικούς άρχοντες…».
Προς τι η αναδημοσίευση; Ρωτάει «αυθόρμητα» ο «ανυποψίαστος». Όχι, όχι, μην ανησυχείτε. Δεν υπαινίσσομαι τίποτα. Απλά τα αντανακλαστικά μου είναι, λίγο, ευαίσθητα, περίεργα και με συνειρμούς αλλόκοτους. Να, λέω τώρα… Μέσα στο 2009 ο προαστιακός, πιθανώς, μπαίνει σε λειτουργία. (Άλλο αν ο σχεδιασμός ήταν για το τέλος του 2008). Όπου να ’ναι ο σταθμός επι-αποβίβασης στο 301 τελειώνει. Οι ανάγκες για θέσεις πάρκινγκ θα πολλαπλασιασθούν. Ο πευκώνας είναι εκεί. Ένα υπόγειο γκαράζ κρίνεται αναγκαίο. Η εξυπηρέτηση του πολίτη υπέρτατη αξία και υποχρέωση. Η «επίκληση» του δημοσίου συμφέροντος, γνωστή «καραμέλα» πιάνει τόπο. Η ΣΔΙΤ (Σύμπραξη Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα) παρακολουθεί και «συμπαρίσταται» ασμένως σε… τέτοιους προβληματισμούς.
Λίγο το ’χετε, λοιπόν, μετά από όλα αυτά, να ξεφυτρώσει ένας νέος, ευαίσθητος, Ομέρ Πριόνης και στους Αγίους Αναργύρους; Λέω τώρα... Για το καλό μας ασφαλώς. Αυτά… και φρόνιμο είναι να τα παίρνετε όλα τοις… μετρητοίς, ιδιαίτερα τώρα, σε περιόδους… χρηματοπιστωτικής κρίσης, Περιβαλλοντικής ευαισθησίας Πάρκου… γειτνιάζοντος, έτι δε και κενού εκ τραίνων σταθμού.


ΑΝΑΡΤΉΘΗΚΕ ΑΠΌ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ ΣΤΙΣ 13 ΜΑΡΤΙΟΥ 2009 1:13 ΜΜ

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΥΚΩΜΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ στις: Τετάρτη, Μάρτιος 11, 2009

Σε πρόσφατη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου μας «αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία»* η έκδοση λευκώματος για την πόλη των Αγίων Αναργύρων με τη φροντίδα του συμπολίτη μας Ανδρέα Μηλιώνη.
Το λεύκωμα είναι μια δουλειά αρκετών χρόνων που δείγματα της έχουν παρουσιαστεί κατά καιρούς όπως το 1987, επί δημαρχίας Σπύρου Αποστόλου και με την ευκαιρία της συμπλήρωσης των 60 χρόνων ζωής της πόλης μας και 10 χρόνια μετά επί δημαρχίας Νίκου Ταμπακίδη για τα 70χρονα. Τώρα στα 80χρονα επιχειρείται άλλη μια παρουσίαση με ένα λεύκωμα, το οποίο θα είναι «μια πολυτελής έκδοση διαστάσεων 31,5Χ23cm, 368 σελίδων, 165.000 λέξεων περίπου και 630 φωτογραφιών», όπως ανέφερε ο Α. Μηλιώνης στην παρουσίαση του.
Σίγουρα, το λεύκωμα αυτό είναι μια σημαντική συμβολή στην καταγραφή της μικρής ή μεγάλης ιστορίας της πόλης μας και των κατοίκων της.
Με καλοπροαίρετη πάντα ματιά θα εκφράσω κάποιες σκέψεις, γιατί όπως είπε και ο συγγραφέας τέτοιες εκδόσεις δεν γίνονται κάθε μέρα. Ένα τέτοιο λεύκωμα οφείλει να είναι διαχρονικής αξίας και έτσι πρέπει να το αντιμετωπίσουν οι έχοντες την ευθύνη έκδοσής του. Και αν χρειαστεί στο μέλλον, να γίνει επανέκδοση μόνο για προσθήκη νέων στοιχείων και όχι διορθώσεων.
Σημεία που πρέπει ιδιαίτερα να προσεχτούν είναι αυτά τα οποία σχετίζονται με την πολιτική ιστορία του τόπου και των ανθρώπων της. Η διαφύλαξη της όποιας «κοινωνικής συνοχής» δεν μπορεί να γίνεται βασιζόμενη στην μονομερή αφήγηση κάποιων συμπολιτών μας και ούτε μπορούμε να στηριχτούμε στις προσωπικές τους μαρτυρίες με τον όποιο υποκειμενισμό τους. Δεν είμαι της άποψης ότι πρέπει να αναμοχλεύονται «πάθη και μίση» του παρελθόντος, δεν μπορούμε όμως να μην λαμβάνουμε υπόψη μας τη κατάσταση που επικράτησε μετά τη λήξη του εμφυλίου στη χώρα και που δεν άφησε ανεπηρέαστο και το μικρό μας δήμο. Δεν θα ήθελα να αναφερθώ περισσότερο νομίζω ότι ο συγγραφέας με κατανοεί πλήρως, αλλά και οι αναγνώστες που έχουν διαβάσει το άρθρο μου για τον Ι. Μέρλα.
Ένας άλλος προβληματισμός που αναπτύχθηκε από τον συγγραφέα ήταν κι αυτό της χορηγίας του λευκώματος, προφανώς για να γίνει κτήμα κάθε δημότη χωρίς αντίτιμο. Ευθαρσώς λέω ότι ένα τέτοιο λεύκωμα δεν μπορεί και ούτε πρέπει να έχει διαφημίσεις. Είναι άλλο πράγμα να θέλουν ενισχύσουν με σεμνότητα την έκδοσή του λευκώματος, τυχόν οικονομικοί παράγοντες της πόλης μας κι άλλο πράγμα είναι η διαφημιστική προβολή των ιδίων ή των επιχειρήσεων τους. Κι αυτή η διαφορά είναι κατανοητή τόσο στον συγγραφέα όσο και στην δημοτική αρχή που έχει την ευθύνη της έκδοσης.
Ελπίζω ότι το λεύκωμα δεν εκδίδεται για να χρησιμοποιηθεί στα πλαίσια της επικοινωνιακής πολιτικής του σημερινού δημάρχου, όπως έγινε με την ταινία «Η πόλη των Αγίων» επί δημαρχίας Ταμπακίδη. Το λεύκωμα αυτό μπορεί να γίνει για κάθε κάτοικο αυτής της πόλης ένα σημαντικό ντοκουμέντο. Ένα «στολίδι» θα έλεγα και που θα το θεωρούμε όλοι κάτι δικό μας. Που δεν θα ενοχλεί με την ταύτισή του με συγκεκριμένες πολιτικές της σημερινής (ή της όποιας) δημοτικής αρχής. Για τις τοποθετήσεις του πάνω σε ζητήματα που καλώς ή κακώς υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις, π.χ. προαστιακός.
Ελπίζω δε, ότι θα λείψουν και υποκειμενικές προσεγγίσεις για το πολιτιστικό μας μέλλον ή προτροπές, όπως αυτές, που παρουσιάζονται στην τελευταία ενότητα σχετικού σημειώματος στις ιστοσελίδες του Δήμου μας.
Κλείνοντας το σημείωμα μου αυτό, νομίζω ότι αυτά τα θέματα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται με προχειρότητα. Απαιτούν σεβασμό και σοβαρότητα. Είναι θέματα που αναδεικνύουν το επίπεδο και την ποιότητα της αντίληψης μας, για τον πολιτισμό, την πολυφωνία, το σεβασμό στην άποψη των άλλων, στην άλλη αντίληψη της πολιτικής.
Κώστας Δ. Σολωμός
*Υ.Γ. Η παράταξη μας στο δημοτικό συμβούλιο δια του εκπροσώπου μας Σωτήρη Ραυτόπουλου ψήφισε λευκό στην απόφαση για το υπό έκδοση βιβλίο. Κι αυτό όπως ο κάθε ένας καλοπροαίρετος καταλαβαίνει, δεν έχει να κάνει με αρνητική στάση στην αναγκαιότητα έκδοσης ενός τέτοιου λευκώματος. Πολύ δε περισσότερο με την ελευθερία έκφρασης του συγγραφέα, που είναι αναφαίρετο δικαίωμα του και το οποίο υποστηρίζουμε αναφανδόν. Υποθετικά και μόνο, αν ο Α.Μ. ζητούσε την οικονομική συνδρομή του Δήμου μας για να εκδώσει ένα τέτοιο λεύκωμα ως ένα δικό του έργο και δικής του ευθύνης, το αίτημα του αυτό θα έπρεπε να ικανοποιηθεί χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό. Τέτοιες εργασίες πρέπει να επιβραβεύονται.
Είναι άλλο πράγμα όμως η έκδοσή του και «επισημοποίηση» του από τον Δήμο Αγίων Αναργύρων. Εκεί θα πρέπει να ‘μαστε αρκετά προσεκτικοί.
Ξέρετε, όχι για μας, αλλά για κείνη τη φουκαριάρα τη μάνα μας που τα ‘ζησε και κυρίως για τα ανυποψίαστα παιδιά μας που πρέπει να τα μάθουν.

Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

ΚΕΛΙ 33 Α.Ε.


Λέτε; Είναι δυνατόν…; Όμως, ποτέ μην λες ποτέ.
Αφού το «φρούτο» ευδοκιμεί στην Αμερική, γιατί να μην ευδοκιμήσει και στα καθ’ ημάς; Λίγες… «εκκωφαντικές» αποδράσεις ακόμα, τύπου Παλαιοκώστα και το έδαφος… «άσφαλτος ευθεία» για «σωτήριες αποφάσεις» και προσαρμογές στα νέα σωφρονιστικά δεδομένα.
Οι φυλακές στους ιδιώτες, λοιπόν. Όπως στην Αμερική. Επιχειρήσεις δηλαδή, κανονικές, με την βούλα του νόμου, εισηγμένες στο χρηματιστήριο και με την υψηλότερη κερδοφορία, παρακαλώ.
Για το τελευταίο, την κερδοφορία δηλαδή, φροντίζουν με το αζημίωτο, βέβαια, οι εντιμότατοι κύριοι Δικαστές. Με συνοπτικές διαδικασίες στέλνουν στις φυλακές - επιχειρήσεις φρέσκια πελατεία, νεαρόκοσμο και με πολυετείς ποινές.
Για να μετατραπούν άμεσα, οι φυλακισμένοι, στο φθηνότερο, εν Αμερική, εργατικό δυναμικό.
Είναι πολύ σχιζοφρενικό και πολύ ανήθικο για να μην είναι αληθινό αφού, όπως δημοσιεύεται στον τύπο, ικανοποιεί απόλυτα το αμερικάνικο όνειρο (όπως λέμε δηλαδή American Dream).
Και οι μέτοχοι; Οποία η διαστροφή και ο αμοραλισμός τους όταν προσδοκούν από την επένδυσή τους υψηλή απόδοση, υψηλή κερδοφορία, γνωρίζοντας απ’ αρχής ότι αυτό, πολύ απλά, σημαίνει αύξηση της εγκληματικότητας.
O tempora, o mores.
Κι απ’ την άλλη: «Yes, we can» (προεκλογικό σύνθημα του Μπαράκ Χουσεΐν Ομπάμα)… Όμως, τι;…..
Δημήτρης Φεργάδης

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ

ΤΑ ΑΚΑΤΑΛΑΒΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ...ΚΡΙΣΗΣ

Σε περίοδο οικονομικής κρίσης, όπως τώρα, όποιο κράτος είναι πιο βαθιά στην κρίση και δεν έχει, λέει, χρήμα, μπορεί να βρει!!!
Ο «αργυραμοιβός» Σαν Κλώντ Τρυσέ, ο «σαράφης» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), γι’ αυτό το λόγο είναι… εκεί πού είναι.
Το θέμα είναι να παζαρέψεις, ανάλογα με την «οικονομική σου κατάσταση» το σωστό επιτόκιο. Και, στο παρασκήνιο, βέβαια, κάποια άλλα «πραγματάκια». Γι’ αυτό, εξ άλλου, προβλέπεται και η «γερμανίδα γκουβερνάντα».
Χρήμα, όμως, υπάρχει. Μπόλικο, πολύ μπόλικο και καπιταλιστικά σοφά κατανεμημένο. Στους λίγους. Πού, ασφαλώς, κερδίζουν. Πολλά σήμερα. Αλλά πού θέλουν πολύ περισσότερα αύριο.
Τώρα, πώς γίνεται… Πολύ χρήμα να υπάρχει. Πολλά αγαθά να υπάρχουν και ταυτόχρονα πολύ φτώχεια και περισσότερη ανασφάλεια, αυτό, ομολογώ, πώς δεν το ξέρω. Και, όπως φαίνεται, δε χρειάζεται να το ξέρω. Ούτε εγώ, ούτε εσύ.
Αρκεί πού το ξέρει το κεφάλαιο. Και κάνοντας την ανάγκη…φιλότιμο (!!!) αφού μη πουλώντας αγαθά δεν κερδίζει όσα θέλει, κερδίζει όσα θέλει πουλώντας το χρήμα ακριβά.
Καταλάβατε, τίποτα;
Δημήτρης Φεργάδης


Το παρόν κείμενο αναρτήθηκε στο blog της Δημοτικής Αναγέννησης στις 7 Μαρτίου 2009