Μετά τον Χάρη… Τώρα ο Γιώργος Π... της Odeon, της Parlophone, της Minos

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Γιώργος Παπαμανώλης, Όλγα Κολοκοντέ, Μακης
Μάτσας, Λίτσα Κίτσου – η ρωμαλέα Minos

Ένας, ακόμα, ακάματος εργάτης της Δισκογραφίας, ο ανιδιοτελέστατος και πάντα πρόθυμος δια πάσαναγγαρείαν και …δύσκολη εργασίαν Γιώργος Παπαμανώλης, «έφυγε» (1936/27.02.2016). Ο έμπιστος, ο αυθεντικός, ο ευφυής, ο απαραίτητος Θεσσαλός… έφυγε. Λίγο μετά από τον Χάρη. Κολώνες κι οι δυο τους… Δωρικού ρυθμού ο Παπαμανώλης. Ιωνικού ο Χάρης.
Το «σκ’λι» που λένε (στο καλό Γιώργαρε) της Odeon, της Parlophone, της Minos. Χωρίς ποτέ «κανένα φως να πέφτει πάνω του». Κι ούτε που κι αυτός, ποτέ, να το ζητάει. Ταπεινό μαμούνι, χρήσιμο για όλα τα πρακτικά και τα δύσκολα… Ο… «παντός καιρού»… Γιώργος. Ο πανταχού παρών Ταλθύβιος[1] της μυθολογίας. Από την Χάλκη, όμως, αυτός… Της Λάρ’σας. Σώτερ και Σωτήρ…
Τον θυμάμαι απ’ τα παλιά… Ακούραστο, με το μυαλό ξυράφι, να φορτώνει αγόγγυστα, χαράματα στο ξεροβόρι τα δισκάκια του Περπινιάδη, του Ζαγοραίου, του Τσετίνη, του Αναγνωστάκη (διπλομετρημένα). Τις δύσκολες μέρες. Από το εργοστάσιο της ΚΟΛΟΥΜΠΙΑ, Ηρακλείου 127. Ριζόπολις… Γωνία μαγαζί, αυτό… Τότε…
Την μεγάλη του, όμως, λεβεντιά την γνώρισα και την εκτίμησα, δεόντως, αργότερα... Σαν συνάδελφος... Όλυμπος και ταπεινό ρυάκι, αχάραγο, στον κάμπο...