Η ζωή εν καμίνω

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Καιρός να σταματήσουν οι χοροί. Η πόλις εάλω. Οι βιασμοί ολοκληρώθηκαν. Τα τιμαλφή παρεδόθησαν, ως συνεφωνήθη. Η τελετή επερρεώθη σεμνοπρεπώς και το πρωτόκολλον ετηρήθη.
Τέλος πρώτης πράξης.
Όμως, δια λόγους ευπρέπειας και τακτικής,
Τα νταούλια, οι ζουρνάδες και τα λοιπά κύμβαλα αλαλάζοντα (ζουλάπια…) ας βγάλουν το σκασμό…
Είπαμε, αυτά είναι θέματα αξιοπρεπούς υποταγής. Και τακτικής. Ένα ναι, ένα όχι, λίγο πριν, λίγο μετά φράσεων και πολύ περισσότερο αποφάσεων και όλα θα μπορούν να βαίνουν καλώς... εναντίον μας.
Γνωστά πράγματα, άλλωστε, αυτά από την ιστορία…
Απλά ο «κλήρος», σήμερα, έλαχε στον «Άμλετ. Της Σελήνης». Έτσι λένε αυτοί που ξέρουν.
Ο Δικαιόπολις, όμως, με την Αντιγόνη, τώρα… μια μολυβιά (καρδιάς) σβησμένη στον ορίζοντα. Φως φανάρι.

Kινητοποίηση στην «ΠΑΠΠΑΣ» ενάντια σε απολύσεις και υποχρεωτικές άδειες (Βίντεο)

Κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε την Πέμπτη 16/7, στις εγκαταστάσεις της εταιρείας ανελκυστήρων ΠΑΠΠΑΣ στο Καματερό, από το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών και αλληλέγγυους.
Σύμφωνα με το σωματείο η εταιρία με πρόσχημα το πάγωμα των έργων, την «αφερεγγυότητα» της ελληνικής αγοράς προς τους ξένους επενδυτές αλλά και με πρόσχημα την οικονομική κατάστασης που διαμορφώνει το κλείσιμο των τραπεζών, ανακοίνωσε τις πρώτες απολύσεις στο εργοστάσιο του Ασπροπύργου. Ήδη από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, είχε επιβάλει υποχρεωτική άδεια σε όλο το προσωπικό του εργοστασίου.

Φτάνουν τα λόγια…

Είμαι μαζί με όσους δηλώνουν σωτήρες της πατρίδας. Και που θα ψηφίσουν ναι σε όλα τα κολαστήρια – νομοθετήματα. Να δοκιμάσουμε, ντε και τις αντοχές μας στην τήξη και πήξη του ρέοντος αίματος. Τι περιούσιος, άνευ περιουσίας, πλέον, λαός είμαστε;
Η γελιοποίηση, η ξευτίλα, η αναξιοπιστία, το φτύσιμο, δεν με πιάνουν… Αλίμονο…
Όμως, αν αυτοί κι αυτές που θα ψηφίσουν ναι σε ότι πηδηχτικό για τον λαό έρθει στο Κοινοβούλιο, θέλουν να κρατήσουν λίγη τσίπα (ούξω, ρε!) να ψηφίσουν ταυτόχρονα και μείωση των από όπου κι αν προέρχονται αποδοχών τους, τουλάχιστον, ναι τουλάχιστον, κατά 60%. Εδώ και τώρα. Και τα αυτοκίνητα, εννοείται, τέρμα.
Όμως και γι’ αυτούς που θα το παίξουν εύκολοι ήρωες, έχω ράμματα για τη γούνα τους.
Ραντεβού, λοιπόν, όχι στα γουναράδικα (τι λες καλέ) αλλά στην καθημερινότητα με ουσία. Τα λόγια τα μεγάλα, τα επαναστατικά, εδώ κάπου τελειώνουν. Οι πράξεις θα αποδείξουν την αλήθεια και τη συνέπεια του καθενός.
(Δημοσθένης) Δήμος Πλατάνας

Τα Studios των Αγίων, το Οινομαγειρείον «Βορονώφ» και ο Τσαγιάς

Μικρές ιστορίες, για τον τόπο μας, με αφορμή μια μικρή γιορτή

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Σκίτσο Ανδρέα Μηλιώνη

Το τσίμπημα της μέλισσας. Η αφορμή
Αρχές του Ιούνη και μέρα Παρασκευή απόγεμα, παραβρέθηκα, όπως κι άλλοι Καππαδόκες (παππούδες και γονείς) στη γιορτή λήξης της σχολικής χρονιάς, στο Νηπιαγωγείο Κοκκινόπουλου. Για να παρακολουθήσω – ποιον άλλον… – τον εγγονό …Δημήτρη Φεργάδη στο ρόλο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ. Να τραγουδάει με νταλκά για τα μάτια μιας …μικρής. Εννοείται πριγκηπέσας. Θέμα της γιορτής, ο παλιός Ελληνικός Κινηματογράφος. Πολύ καλή και συμπαθής η προσπάθεια, όμως…

Κόκκινη κλωστή δεμένη… μέρος 1ο. Τα παλιά Studios
Όμως παρά τα πολλά και ενδιαφέροντα που ειπώθηκαν στην αρχή της γιορτής, δυστυχώς, ουδεμία (ποιος να ξέρει…) αναφορά έγινε στην τόσο σχετική με το θέμα ιστορία της περιοχής. Και τις μέρες δόξας που έζησε ο τόπος αυτός και τα πέριξ, από τα μέσα της δεκαετίας του πενήντα. Όταν το κέντρο της «βιομηχανίας» του Ελληνικού …Σινεμά, η Ελληνική Τσινετσιτά, τα περίφημα, δηλαδή, Studios της Finos Film, «εγκαταστάθηκαν» σ’ αυτήν εδώ την περιοχή. (Δείτε βιβλίο Ανδρέα Μηλιώνη, «Η Πόλη των Αγίων», σελ. 213-214).
Και ποιος δεν πέρασε από το σταυροδρόμι αυτό του μετεμφυλιακού κατασκευαστηρίου… δραμάτων και κλαυσίγελων. (Αναγκαιότητα για την εποχή και την …ατμόσφαιρα). Πρωταγωνιστές… πλήθος αμέτρητο. Σε ένα αρχαϊκό «θέατρο σκιών». Όμως, Ευγένιε εσύ «κοιμού εν ειρήνη». Όσο… κι ο Πειναλέων… κι ο κυρ Καραγκιόζης σου.
Φωτόπουλος, Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Βουγιουκλάκη, Παπαμιχαήλ, Καρέζη, Καλογήρου, Κούρκουλος, Λάσκαρη, Βέγγος, Φούντας και τόσοι άλλοι. Ακριβοθώρητοι πολλοί. Μα και ταπεινοί μεροκαματιάρηδες… άλλοι τόσοι.

Ανυπότακτο ΟΧΙ

Στο Δημοψήφισμα ψηφίζουμε ΟΧΙ

Κοινό κάλεσμα από ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Μ.ΑΡ.Σ., ΚΙΝΗΜΑ Δεν Πληρώνω, Κίνηση Κομμουνιστών Εργατικός Αγώνας,  Σύλλογος για τη διάδοση της μαρξιστικής σκέψης «Γ. Κορδάτος»

Οι τελευταίες δραματικές ώρες, με την απίστευτη κλιμάκωση των εκβιασμών της ΕΕ και της ΕΚΤ δείχνουν πόσο βαθιά αδίστακτοι και αντιδραστικοί είναι οι «θεσμοί». Δεν διστάζουν να οδηγήσουν σε οικονομική ασφυξία έναν ολόκληρο λαό για να επιβάλλουν τα συμφέροντα των δανειστών, των τραπεζιτών και των άλλων τοκογλύφων και των μεγάλων εταιρειών. Η πρόταση τους αποτελεί συνέχιση της κοινωνικής γενοκτονίας των εργαζόμενων και του λαού. Το μίσος τους σε κάθε έννοια δημοκρατίας φτάνει να θεωρούν επικίνδυνη και εχθρική κάθε έκφραση του λαού και το δημοψήφισμα.
Αυτοί οι οικονομικοί δολοφόνοι και εκβιαστές έχουν και τα ντόπια τσιράκια τους: τους Σαμαρά, Γεννηματά, Θεοδωράκη κλπ. Χυδαίοι υπερασπιστές της άρχουσας τάξης, των πλούσιων, των βολεμένων. Στηρίζουν τον φόβο, την υποταγή, τον ραγιαδισμό. Άξιος ο μισθός τους.

Ο ξεχωριστός «κύριος» Χρήστος Δουδούμης

Που «έφυγε» - κυπαρίσσι – 27/6/2015

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ο Χρήστος πέθανε… Τόσο απλά… Όπως λέμε, ο ήλιος έδυσε… Τόσο απλά. Ένα φυσικό γεγονός, δηλαδή. Άλλο αν το αίμα παγώνει. Σαν χιόνι. Σε όλα τα μήκη και πλάτη… Αλλά, ως φαίνεται, ο θάνατος είναι έτσι, απλός και απρόσμενος. Όσο και η σιγουριά της έλευσής του. Μόνο που η σιωπή τώρα είναι παγερή. Και εκκωφαντική.
Γνήσιο παιδί των Αγίων, ο Χρήστος και μάλιστα «κοντοκατοχικό». Με τα Μαργαντινέικα περιβόλια τριγύρω του, τις στέρνες, τη λάσπη του Κοκκινόπουλου, τις φουσκοποταμιές, τις καρδερίνες και τα σκαρθάκια. Και τις ξόβεργες στις αγκορτσές. Και τα βουστάσια. Και τα συσσίτια του Μέρλα στην καθημερινότητά του. Αλλά και τα «φώτα» της Φίνος Φιλμ. Μετακατοχικό παιδί ο Χρήστος. Με όλες τις ευαισθησίες που μπορεί να έχει ένα νέο παιδί της εποχής, μεγαλωμένο σε οικογένεια με έντονες πολιτικές ανησυχίες. Και κοινωνικές και ανθρώπινες. Και «πληρωμές». Τοις μετρητοίς… Τότες, «τα πέτρινα χρόνια»... Ε, Ασπασία;...
Ψηλός, ευθυτενής και ευθύς, λες και γεννήθηκε για να βλέπει, από ψηλά και από το μπόι του, μόνο τις κορφές των βουνών. Και τις «χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας…» που λέει κι ο ποιητής (Ο Χάρης – Μαν. Αναγνωστάκης). Όμως, ο Χρήστος… ήτανε χοϊκός. Και πρώτο μέλημά του πάντα ήθελε να είναι ένα. Πώς να μπορεί να γεμίσει τ’ αδειανό «τραπέζι του περαστικού». Και του κυνηγημένου. Περίεργα πράγματα αυτές οι ευαισθησίες. Και τις είχε… Σε βαθμό, που αν του τις θύμιζες, να κοκκινίζει. Όμως, έτσι ήτανε. Ο Χρήστος.