Τρίτη 21 Ιουλίου 2015

Η ζωή εν καμίνω

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης
Καιρός να σταματήσουν οι χοροί. Η πόλις εάλω. Οι βιασμοί ολοκληρώθηκαν. Τα τιμαλφή παρεδόθησαν, ως συνεφωνήθη. Η τελετή επερρεώθη σεμνοπρεπώς και το πρωτόκολλον ετηρήθη.
Τέλος πρώτης πράξης.
Όμως, δια λόγους ευπρέπειας και τακτικής,
Τα νταούλια, οι ζουρνάδες και τα λοιπά κύμβαλα αλαλάζοντα (ζουλάπια…) ας βγάλουν το σκασμό…
Είπαμε, αυτά είναι θέματα αξιοπρεπούς υποταγής. Και τακτικής. Ένα ναι, ένα όχι, λίγο πριν, λίγο μετά φράσεων και πολύ περισσότερο αποφάσεων και όλα θα μπορούν να βαίνουν καλώς... εναντίον μας.
Γνωστά πράγματα, άλλωστε, αυτά από την ιστορία…
Απλά ο «κλήρος», σήμερα, έλαχε στον «Άμλετ. Της Σελήνης». Έτσι λένε αυτοί που ξέρουν.
Ο Δικαιόπολις, όμως, με την Αντιγόνη, τώρα… μια μολυβιά (καρδιάς) σβησμένη στον ορίζοντα. Φως φανάρι.

Στόχος… Επί σκοπόν… Πυρ… Θάνατος…
Συμμαχικόν, λέει, το πεδίον εκτέλεσης… βολών.
Δίστομο… Καισαριανή… Χαϊδάρι… Βρυξέλλες… Έρημη Λέγκω. Έρημη μάνα μου Ελλάς.
Και να πεις πως φάγαμε, πως χορτάσαμε…
Και να πεις πως ήπιαμε και χορέψαμε…
Μίζερη ζωή εμείς… Μια ζωή, λειψή ζωή. Στα τσακίδια, λοιπόν, όλοι σας.
Και όχι επειδής η γης δεν «γέννησε» καματερά…
Και όχι επειδής η γης δεν μας αγάπησε πολύ…
Ίσους μας γέννησε η γης… Ίσους. Και πολύ που μας αγάπησε…
Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος… Ειρηνικός.
Πάθαμε… Ναι πάθαμε… Αλλά καιρός να μάθουμε… Άνθρωποι είμαστε. Όχι χρυσόψαρα. Τους αίτιους τους ξέρουμε. Και είναι ο Καπιταλισμός, που λένε, ηλίθιε.
Κι αγωνιζόμαστε... Την ήττα να μην δεχθούμε.
Τέλος δεύτερης πράξης
Ο Θρίας σπέρνει, τώρα, λύκου δόντια στην Ελευσίνα.
Τα ελάσματα βλαστήσανε. Ροδιές και Αμάραντους… Δάσος…
Εκάς οι βέβηλοι. Εκάς οι βέβηλοι.
Και είναι που φυτεύθηκαν πολλοί θυμοί στων αμνών τα στόματα. Και οράματα και θυμωμένες θυμωνιές… Ένα σωρό. Θα καρπίσουν; Θα καρπίσουν… Θα καρπίσουν…
Γιατί αυτές οι γκαστριές, συχνά, δεν κρατάνε πια χρόνια πολλά… Αυτό μην το ξεχνάμε… Εκτός από την ιστορία που το νομίζει.
           «Ας μη γελιόμαστε όμοιέ μου,
             Αύταρκες είναι μονάχα το μάταιον»
                                          (Κική Δημουλά – Καρτούν)
Γι’ αυτό πολεμά ο Δρυοκολάπτης. Τι… όχι, εσύ; Τι… όχι, εγώ;
Κι ο όφις στην αγκαλιά της Εύας. Και το ΟΧΙ στην αγκαλιά του ΝΑΙ. Εκμαυλισμός.
Την ήττα, όμως, να μην δεχθούμε.
Θέρος, Τρύγος, Πόλεμος… Πολεμικός…
Κι αυτοί που μας αγάπησαν, να μας αγαπήσουν πιο πολύ.
Η παρθενοφύλαξη ποτέ δεν βοήθησε την αναπαραγωγή.
Ούτε τον πολλαπλασιασμό. Και χρειαζόμαστε πολλοί τούτες τις ώρες, τούτες τις μέρες.
Τέλος τρίτης πράξης
Και είναι που δεν απλώθηκαν ποτές οι μέλισσες στα χωράφια. Στίγματα μονάχα. Και κουβέλια πικρά και ορφανά. Στέρφα… όλα.
Και το κόκκινο πάνω στις παγωμένες αναπνοές των μαρμάρων. Που αντέχουν… Που δεν οξειδώθηκαν… Σε πείσμα.
Διάγομεν εν συντριβή… προ της Αναστάσεώς σου, Άνακτα της Θήβας, …Ορέστη απ’ το Βόλο.
Προς τούτοις απαιτείται η διόρθωσις του μέλλοντος.
Το χθες εχάθη, οριστικώς, Ουρανέ.
Τώρα, Διγενή και Ακρίτα Ουρανέ… Εγώ περνάω… ενδεδυμένος πορφυράν χλαμύδα και τροχάδια.
Αναζητώ σίκαλην, σίτον, και κριθήν…
Ως πρώτην ύλη για τον «άρτον»… Που μας χρειάζεται …πολύς…
Αύριο βλέπουμε…
Τέλος τέταρτης πράξης. Πέμπτη πράξη δεν υπάρχει...
Ούτε επίλογος.
Το όποιο τέλος είναι δικό σας... μα και δικό μας.
Αγναντερό –Τρίκαλα, 20/7/2015
Σημείωση:
!2, 13 Ιούλη το ΟΧΙ (τι ζωηρό, τι ελπιδοφόρο, τι δυναμικό!!!) αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά του ΝΑΙ. Συνθηκολόγηση... μετά εξάμηνου αγώνα (αγώνα τον λες εσύ;) με τις λάμιες της Ευρώπης. Συνθηκολόγηση... «τα όνειρα μου κόκκινα / τα όνειρά μου άσπρα»...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου