Δρίμες

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Παραλία Νέα Παλάτια Ωρωπού, δεκαετία του '50

Έξι Αυγούστου… «Γενέθλια»… «Επέτειος»… Σαν σήμερα πριν από 70 χρόνια η Χιροσίμα καιγότανε κι ο πυρηνικός όλεθρος σκέπαζε με τρόμο τον κόσμο… (Το Ναγκασάκι, στις 9 Αυγούστου). Μνήμη κράτα γερά…
Εγώ, πιτσιρίκος, μπαινόβγαινα στην θάλασσα του Ωρωπού. Στην σκάλα, στον Φάρο… Εκεί που τότε «ερχόντουσαν» από την Μαυροσουβάλα τα βαγονέτα γεμάτα με κάρβουνο και φορτώνανε τα πλοία…
Άλλες εποχές…
Εκεί… εγώ μπαινόβγαινα στην θάλασσα. Πιτσιρίκος. Ως που κάποια στιγμή… η μάνα μου (κι άλλοι) με μια φωνή φόβου και δέους με κοιτούσαν κι έλεγαν σταμάτητα… «Το παιδί… Τι έπαθε το παιδί… Κοιτάτε το παιδί… Το φρύδι του (τ’ αριστερό) άσπρισε. Το μέτωπό του έχει μια γραμμή άσπρη. Μάγια… Μάγια… Κάτι του κάνανε του παιδιού». Τελικά και πραγματικά… έτσι ήτανε. Το φρύδι μου ήτανε άσπρο. Και το κούτελό μου είχε πια μια άσπρη γραμμή, Σαν τα σημαδεμένα άλογα.

Από φόβο…

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ζωή κι αυτή…
Μάζεψα όλα τα παλιά με προσοχή. Μεγάλη. Από το ίσωμα, από τη μέση κι από το πάνω πάτωμα. Ακόμα, λίγα από τα σκόρπια, τα ηρωικά και τα μπερδεμένα πράματα της ιστορίας. Μεγάλη η ιστορία μας και πιότερο η …μυθολογία μας.
Η διαδικασία επώδυνη.
Πικρά χαμόγελα παιδιών, κουκούτσια από ροδάκινα, σιτάρι και κριθήν. Και λάβδανον δια πάσαν νόσον. Σκόνη από κάμπους καρπερούς, πολλά Εγώ και φιδάκια της Παναγιάς. Μάζεψα.
Ακόμα ένα αυγό από κόκκινη πουλάδα. Μια αλεπού, ένα ρόπτρο μεσαιωνικής θύρας, ξερολιθιές, πεζούλες… και τρύπια πέλαγα.
Τη σιωπή της θάλασσας την εξασφάλισα ταΐζοντας με «τρυφερούδια», ανέξοδα, τους καρχαρίες.
Και τον τρελό Σιρόκο της καθημερινότητάς μας. Και ηρωικές αρνήσεις που γίνανε θλιβερές καταφάσεις. CHE FECHE. Νόμους δεν μάζεψα. Ούτε αστυνόμους και σοφούς.