Σάββατο 13 Φεβρουαρίου 2016

«Πέθανε ο Χάρης»*

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης
Ο Χάρης με Γ. Μητσάκη και Θοδ. Σαραντή
Όχι ο …«άλλος». Ο Χάρης του ’44... Που τον σκοτώσανε…
Αλλά ο τωρινός Χάρης... που εγκατέλειψε. Ο Χάρης της Odeon. Ο Χάρης της Parlophone. Ο Χάρης της Minos. Ο ΑχαρώνΤσακμακτσιάν. (27.2.1943/9.2.2016). Που άναβε κι αυτός, με τον τρόπο του, «μικρές πυρκαγιές». Σε όσους… αγαπούσε… Και εμπιστευότανε. Όμως… μικρά τα γράμματα. Πολύ μικρά… Αυτά που θα γραφτούν… κι αν γραφτούν. Για την εκδημία αυτού του Χάρη. Του καλού φίλου Χάρη. Του Χάρη της Δισκογραφίας.
Γιατί Δισκογραφία δεν είναι μόνο τα «ΝΕΟΝ», τα λοιπά ηχηρά και αποδέλοιπα. Δισκογραφία είναι (λένε αυτοί που ξέρουν) και το μεγάλο (για τους πολλούς) …άγνωστο. Η πλάτη της ντουλάπας, δηλαδή. Όπως ο Χάρης. Ένας από τους ελάχιστους τελευταίους ρέκτες και «σκαπανείς» και «μάρτυρες» και εργάτες της μοναδικής, εξαίσιας «χειροποίητης πλάκας».Με ό,τι αυτό εννοεί και σημαίνει… Η γωνιά του πιθαριού… ο διάφανος ίσκιος της κρεβατίνας… Το βαρύ το σέρτικο, τότε… στον πάνω όροφο, Μεσογείων 245… μοιρασιά με τον Μάνο… τον Ελευθερίου. Και το ζεστό ψωμί του Ροϊλού. Κόντρα στη «βαθιά χαρακιά» της μνήμης…
Odeon - Parlophone. Μέσα δεκαετίας του '60. Ασφυξία... Το ιστορικό δισκάδικο «ΚΥΚΛΟΣ». Καραγεώργη Σερβίας 4. Σύνταγμα. Το στέκι της ιντελιγκέντσιας. Οικοδεσπότες... οι εντιμότατοι αδελφοί Θεμελή. Ο σκληρός κύριος Ζήνων Θεμελής... Ο ευγενικός κύριος Δημήτρης Θεμελής. Ο Χάρης εν όπλοις... Ο Χάρης που επιμένει. Σίδυφος και Διογένης... Κι από κοντά ο Χρήστος Κατημερτζής... ο Γιώργος Παπαμανώλης... ο Νίκος Χανδρίδης. Η «χειροποίητη» ιστορία... Των καιρων... των ήχων... των λόγων... Τότε.

Ο Χάρης με τον Στέλιο Καζαντζίδη.
Μαζί ο Τέλης Παπαγεωργίου και ο Παν. Τσαγκάρης
«Θέλω μπαίνω στη χώρα… Θέλω δεν μπαίνω…»
Από το Ρέθεμνος ο Χάρης. Συχνά μου έλεγε την ιστορία του κουζουλού… Που κάθε πρωί, πριν το χάραμα, ανέβαινε στην κορυφή του λόφου… έβλεπε από την άλλη μεριά, κάτω, την πολιτεία… ανέπνεε πάχνη, (αυτό ζητούσε) κι έλεγε… «Θέλω μπαίνω στην χώρα… Θέλω δεν μπαίνω…» Ελεύθερος… Πυρ. Και συνέχιζε. «Εκτός τειχών». Αντάμα, όμως, με τους «Δροσουλίτες».
Έτσι κάπως «τα ‘βλεπε» κι ο Χάρης τα πράγματα. (Καλό παιδί, δεν λέω, αλλά… Αρμένης). Μ’ ένα δισταγμό. Μ’ ένα σκεπτικισμό… έρευνας. Των πάντων… Ελεύθερος… Ελεύθερος; Στο σταυρό…
Sui generis πρόσωπο ο Χάρης. Με ευαισθησίες (πολλές) με άποψη (ενοχλητική… ενίοτε). «Μην ακούς… ποτέ δεν δένανε τους σκύλους με λουκάνικα…», το συχνό του μότο. Με θέσεις και αδυναμίες… Με σκέψη, που το μηδέν, στο άψε-σβήσε τόκανε μέγα… Και τ’ ανάποδο. Αμπέλι και θάλασσα... και νάμα...
Και με γνώσεις… Και με μνήμες… Πολλές. Πάμπολλες. Γύρω από την Δισκογραφία… και όχι μόνο. Μουσικό αρχείο… μεγαλύτερο από του Δραγουμάνου. Με χρώμα. Και πνεύμα και αρώματα. Με ονόματα και με τοπία. Κόσμος ... κόσμημα. Αλισάχνη. Ο Χάρης… Η θερμοκρασία του ήχου. Η στυφότητα του τζίτζιφου. Ο στοχασμός του Υάκινθου.
Ο περίεργος, αλλά, πάνω από όλα, ο χρήσιμος, ο αναγκαίος, ο συμπαθητικά γρινιάρης Χάρης. Ο γοητευτικά αιρετικός (ναι, ναι) Χάρης… Λίγοι θα καταλάβουν (κι όσοι δεν θέλουν μόνο… υπάρχουν και τέτοιοι) πως με το φευγιό του Χάρη η Δισκογραφία, η ουσία, το άχραντο σώμα της Δισκογραφίας, φτώχυνε… Και η Minos. Πολύ… Πάρα πολύ. Γιατί θα λείψουν αυτά που είχε και δεν έλεγε… όπως μου ‘λεγε για το βιβλίο… για την ιστορία… Όπως λέγαμε. Τότε… Για την πανάκριβη την σκόνη του χρόνου. Που χάνεται …μαζί μ’ αυτούς… που έχουνε για αμοιβή τους τ' όνειρο… Αυτά… «Μπαρμπα Γιάννη μου Σκαρίμπα, με τον Εύριπο και την αλήθεια σου για το ‘21».
Πολύ Μεγάλος ο Μεγαλέξανδρος. Μέγιστος. Όμως, δεν θα έφτανε ποτέ εκεί που έφτασε αν από κοντά δεν είχε έναν καλό… «μάγειρα». Έτσι λένε αυτοί που ξέρουν… Κι ο Μπρεχτ …καλύτερα.
«Θέλω μπαίνω στη χώρα… Θέλω δεν μπαίνω…»
Τώρα, όμως, ο Χάρης … «αποφάσισε».
Μπήκε στη «χώρα»… «Πλήρης» και Ελεύθερος… Παύσατε, τώρα, πυρ. Και θα βρει πολλούς εκεί. Για να φτιάξει καινούργια Compilation… Με… σαφή, ανεξίτηλη πια, τη σημείωση, «Επιλογή: Χάρης Τσακμακτσιάν».
«Κοιμού εν ειρήνη…» Χάρη. Καλό ταξίδι, Αχαρών… ήσουν, πάντα (για πολλούς) η «μία κάποια λύσις».
* Από το ποίημα «Χάρης 1944» του Μανώλη Αναγνωστάκη

6 σχόλια:

  1. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΑ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ ...Ο ΠΟΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΑΣ...ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΑ ΠΟΥ ΕΠΙ 44 ΧΡΟΝΙΑ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΟΥ...ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ ΜΠΑΜΠΑ ...ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΕΚΕΙ ΨΗΛΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ...Η ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΑ ΣΟΥ ΘΑ ΣΕ ΣΚΕΦΤΕΤΕ ΠΑΝΤΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ χαρούλη μου φτανουμε στα σαράντα...και νομιζω ότι ολα ειναι ένα όνειρο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή