Παναττική συνέλευση του συντονισμού

Κυριακή 9 Δεκέμβρη 2012, στις 11.00 π.μ. στο Πολυτεχνείο

Άνοιγμα της γραμματείας του Συντονισμού Πρωτοβάθμιων Σωματείων Ιδιωτικού και Δημόσιου Τομέα 

Η τρικομματική κυβέρνηση με το τρίτο στη σειρά Μνημόνιο και τον προϋπολογισμό που ψήφισε στη Βουλή επιχειρεί να εφαρμόσει ένα εφιαλτικό καθεστώς για τους εργαζόμενους και όλη την κοινωνία. Με απολύσεις, διαθεσιμότητες, αργίες, μετακινήσεις, μετατάξεις με διακηρυγμένο στόχο την «ελάφρυνση» του δημοσίου από 150.000 εργαζόμενους. Με την πλήρη διάλυση κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και την αντιμετώπιση κάθε δημόσιου αγαθού ως πεδίου κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Την διαμόρφωση μιας εργασιακής κόλασης με την τρομοκρατία των απολύσεων, των εργασιακών σχέσεων – λάστιχο, τις συμβάσεις μαύρης εργασίας, την ποινικοποίηση κάθε αγώνα. Με την πλήρη κατάργηση των ΣΣΕ και την «απελευθέρωση» των απολύσεων και τη διάλυση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Τα μέτρα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα είναι κοινά και στοχεύουν στην πάμφθηνη εργατική δύναμη, στη διαμόρφωση ενός εργαζόμενου υποταγμένου και εξαθλιωμένου που δεν θα έχει το κουράγιο να ορθώσει ανάστημα απέναντι στον εργοδότη, είτε είναι το κράτος είτε ιδιώτης.

Γι αυτό θέλουν να προσθέσουν στη στρατιά των 1.300.000 ανέργων και των 500.000 απλήρωτων εργαζόμενων άλλα 150.000 θύματα από το δημόσιο τομέα, θυσία στο σφαγείο της χρεομηχανής, των τραπεζικών και πολυεθνικών συμφερόντων. Γι αυτό ο λαός είναι υπό συνεχή εκβιασμό και πίεση να αποδεχθεί την εξαθλίωση για το καλό της «εθνικής» οικονομίας, τη «διάσωση» της χώρας, το δημοσιονομικό πλεόνασμα, την παραμονή στο ευρώ και στην Ε.Ε. Γιατί μόνο έτσι το κεφάλαιο και η Ε.Ε. ελπίζουν ότι θα ξεπεράσουν την κρίση και τους ανταγωνισμούς τους. 

Ταυτόχρονα η νέα συμφωνία ενεργοποιεί μηχανισμούς αυτόματων μικρών μνημονίων και μέτρων στην περίπτωση μη επίτευξης των στόχων (ικανοποίησης των δανειστών) και δεσμεύει χειροπόδαρα τις κυβερνήσεις στο άρμα τους, χωρίς ούτε καν απόφαση από τη βουλή.

Όλα τα παραπάνω υπογραμμίζουν πως κανένα μέλλον δεν υπάρχει για το λαό μέσα στη φυλακή της τρόικα και των μνημονίων και είναι ενδεικτικά για το πόσο κρίσιμη είναι η μάχη για την ανατροπή αυτής της πολιτικής.

Η Ελλάδα δεν αποτελεί μια εξαίρεση, αντίθετα η διεθνής καπιταλιστική κρίση δηλώνει παρούσα και κτυπά ιδιαίτερα εντός της ευρωζώνης. Όχι μόνο στην περιφέρειά της, αλλά και στο κέντρο της, όπως στη Γαλλία ακόμα και στην Γερμανία. Ταυτόχρονα, ο Νότος της Ευρώπης μετατρέπεται σε οικονομικά αλλά και σε κοινωνικό-πολιτικά διακεκαυμένη ζώνη, με τους λαούς να κινητοποιούνται μαζικά. Το αμερικανικό δημόσιο χρέος βρίσκεται στο αστρονομικό ύψος των 16 τρις. δολαρίων, ενώ τα διεθνή προβλήματα υπερχρέωσης δεν ξεπερνιούνται. Όλα αυτά οδηγούν σε όξυνση των ανταγωνισμών, με αντιπαραθέσεις-όπως την πρόσφατη μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ- γύρω από την μοιρασιά της λείας αλλά και την πληρωμή των «σπασμένων», με αντανάκλαση και στην χώρα.

Το Μνημόνιο 3 και κάθε παραπέρα δανειοδότηση της Ελλάδας από ΕΕ και ΔΝΤ γίνεται με όρους ασφυκτικής εποπτείας, και κατάργησης δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, διαμορφώνοντας μία σύγχρονη χούντα κυβέρνησης – ΕΕ – ΔΝΤ. 

Πρόκειται για τομή βάθους σε ευρωπαϊκό επίπεδο, στην οποία θα κινηθεί συνολικά η ΕΕ, με βάση το Σύμφωνο για το Ευρώ και το Σύμφωνο για την ανταγωνιστικότητα. Μια τομή που διαμορφώνει ένα νέο μοντέλο εκχώρησης εθνικής κυριαρχίας στην ΕΕ, στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές χώρες και στο ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Στο πλαίσιο αυτό το ελληνικό κεφάλαιο, συμπράττει απόλυτα με το διεθνές και ευρωπαϊκό κεφάλαιο για να εξασφαλίσει την κυριαρχία του και παραμένει ενωμένο απέναντι στην εργατική τάξη για να περάσουν τα αιματηρά πακέτα σωτηρίας του συστήματος.

Γι αυτό υποβαθμίζονται ακόμα και στοιχειώδεις πλευρές της λειτουργίας της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας (π.χ. μνημόνιο σε ένα άρθρο, Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, αναίρεση της αυτοτέλειας του τοπικού κράτους), την ίδια ώρα που στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα τίθενται υπό αναστολή, από μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Ιδιαίτερα επικίνδυνη είναι η στοχοποίηση του ταξικού εργατικού κινήματος (πχ οι 3 αγωνιστές στη Θεσσαλονίκη, οι 16 φοιτητές, η καταδίκη των απεργών στο ΑΠΘ κλπ). Μέσω της θεωρίας των δύο άκρων και της «καταδίκης της βίας» (δηλαδή της αντίστασης του κινήματος) γίνεται ιδεολογικό-πολιτική προετοιμασία και για απότομη αντιδημοκρατική στροφή. Στο πλαίσιο αυτό αξιοποιείται η Χρυσή Αυγή τόσο σαν πολιτική δεξαμενή της κοινωνικής διαμαρτυρίας, όσο και σαν «σιδηρογροθιά» του συστήματος για να τσακίσει το κίνημα.

Οι αγώνες του προηγούμενου διαστήματος 

Από τα τέλη Σεπτέμβρη μέχρι σήμερα ξέσπασαν σοβαροί αγώνες, μαζικές κινητοποιήσεις. Κάποιες ήδη συνεχίζονται ειδικά σε κλαδικό επίπεδο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα των εργαζομένων στους ΟΤΑ που έχουν αναχαιτίσει μέχρι στιγμής τη διαθεσιμότητα - απόλυση προσωπικού. Σε μεγάλους χώρους του ιδιωτικού ξέσπασαν αποσπασματικοί αγώνες ενάντια στις μειώσεις μισθών και τις απολύσεις. Ωστόσο η οργάνωση του κόσμου, παρά τις κινητοποιήσεις, είναι σε πολύ χαμηλό επίπεδο, ειδικά συγκρινόμενη με τις ανάγκες. Διαπιστώνεται η έντονη δυσαρέσκεια και η αγωνιστική δυνατότητα των εργαζομένων. Η συνείδηση του κόσμου ταλαντεύεται ανάμεσα στην απογοήτευση, στην αποθάρρυνση και στον ατομισμό στην τάση για πιο συνειδητό αγώνα, για ξεσηκωμό και ανατροπή. Τα πιο δυναμικά όμως κομμάτια των εργαζομένων, που πρωτοστατούν στους αγώνες επιζητούν συνολικό αγώνα διάρκειας με πιο προωθημένες μορφές πάλης για την ανατροπή της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ταυτόχρονα γεννιούνται διαρκώς νέοι συντονισμοί σε κλαδικό ή τοπικό επίπεδο, γιατί είναι ανάγκη του αγωνιζόμενου κόσμου.

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ - ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΜΑΧΗΣ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΤΗ ΝΙΚΗΦΟΡΑ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ 

Οι υποταγμένες πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, και σε αρκετές ομοσπονδίες, αυτοπροσδιορίζονται ως «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή συνεργάτες της εκάστοτε κυβέρνησης και της εργοδοσίας. Αποδέχονται την «εθνική οικονομία», ως κριτήριο και δεδομένο, κάνοντας διαπραγμάτευση εντός των ορίων της, αποδεχόμενοι πλήρως τις απαιτήσεις της τρόικας και του κεφαλαίου.

Στο πλαίσιο αυτό έχουν μετατραπεί σε αυτόκλητοι «σωτήρες» των ΣΣΕ που οδηγούν σε μειώσεις μισθών, γεγονός που δυσχεραίνει άμεσα τους όρους επιβίωσης των εργαζόμενων, αλλά και τους απογοητεύει, και καλλιεργεί τάσεις υποταγής στις εργοδοτικές απαιτήσεις. 

Όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται πως αποτελούν σήμερα μέρος του προβλήματος και όχι όργανα προάσπισης των εργατικών συμφερόντων. Πως οι «κινητοποιήσεις» που εξαγγέλλουν αποτελούν ντουφεκιές και λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης της εργατικής και λαϊκής οργής και υπονομεύουν τον αγώνα ενάντια στα μέτρα και την ανατροπή τους. 

Σήμερα το συνδικαλιστικό κίνημα (ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα) συσπειρώνει ένα μικρό τμήμα εργαζόμενων, μακριά από την εργατική βάση. Η έντονη παραταξικοποίηση και η αντιμετώπιση των συνδικάτων ως μικρό αδελφό της κοινοβουλευτικής διαπάλης, δεν οδηγούν πουθενά, ούτε εμπνέουν τους εργαζόμενους. Είναι αναντίστοιχο, με την εποχή της συνολικής επίθεσης του κεφαλαίου, με την αναδιάρθρωση και τους όρους που διαμορφώνονται στην εργατική τάξη.

Γι αυτό πιστεύουμε πως η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι κρίσιμη προϋπόθεση για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες για την ανατροπή της επίθεσης. Σήμερα χρειαζόμαστε ένα συνδικαλιστικό κίνημα που να συσπειρώσει το τεράστιο τμήμα της εργατικής τάξης που είναι ασυνδικάλιστο, τα νέα τμήματα εργαζομένων και μορφών εργασιακών σχέσεων. Να έχει δρόμους οργάνωσης των εκατομμύρια ανέργων. Να είναι αντίπαλος της εργοδοσίας, του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων. Να θεωρεί σαν βασικό κριτήριο δράσης του τις εργατικές ανάγκες και δικαιώματα. Να έχει ανεξαρτησία από τις κυβερνήσεις, τα κόμματα του κεφαλαίου, τα κέντρα εξουσίας και το κράτος. Να βασίζεται στη δύναμη και την απόφαση των ίδιων των εργαζομένων, στη δημοκρατία του αγώνα και όχι στις κομματικές ντιρεκτίβες. Σε ένα τέτοιο συνδικαλιστικό κίνημα πιστεύουμε, σε μια τέτοια κατεύθυνση θέλουμε να συμβάλλουμε.

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΔΡΑΣΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων συγκροτήθηκε στην μάχη του ασφαλιστικού το 2007. Προσπάθειες σαν και αυτή φυσικά είχαν ξαναγίνει αλλά για πρώτη φορά εμφανίστηκε τέτοια συσπείρωση σωματείων με σχετικά μαζικούς όρους με σωματεία που δρουν σε αυτά διαφορετικά πολιτικά ρεύματα του εργατικού κινήματος αλλά και σωματεία με απλή ταξική αναφορά. Από την αρχή της συγκρότησης μας κάναμε καθαρό ότι δεν στοχεύουμε σε ακόμα έναν διαχωρισμό τύπου ΠΑΜΕ, ότι δεν αποτελούμε μπλοκ σωματείων κάποιου συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, ότι δεν επιδιώκουμε έναν άλλο ακόμα πόλο στο εργατικό κίνημα. Αυτό όμως που προσπαθήσαμε να σηματοδοτήσουμε ήταν η άποψη που συμφωνήσαμε όλοι, ότι συμβάλουμε στην διαμόρφωση ενός άλλου ρεύματος στο εργατικό κίνημα που θα υπερβαίνει την λογική του γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού αλλά και την κομματοκεντρική γραμμή του ΠΑΜΕ, προτείνοντας μια νέα αγωνιστική ταξική ενότητα που θα μπορεί να ενώσει την τάξη για νέους νικηφόρους αγώνες, για ένα εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα που Θα στηρίζεται στη δύναμη των ίδιων των εργαζομένων, την καθημερινή δράση στη δημοκρατική λειτουργία των συνδικάτων στις Γενικές Συνελεύσεις, στις Απεργιακές Επιτροπές.

Ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων έχει ήδη μια πενταετία πίσω του, μια πενταετία σκληρών ταξικών αγώνων όπου η συμβολή του ήταν καθοριστική. Αυτή ακριβώς την συμβολή αλλά και τα προβλήματα και τις αδυναμίες του ερχόμαστε να αποτιμήσουμε σήμερα. Στα θετικά του καταγράφεται η μόνιμη και σταθερή παρουσία του συντονισμού σε όλους τους μεγάλους αγώνες της περιόδου. Στις Διαδηλώσεις, στις συγκεντρώσεις, την αλληλεγγύη, στις επιτροπές τρία ΔΕΝ, την αντικατασταλτική και αντιφασιστική δράση. Ενώ κομβική ήταν η παρουσία και συμμετοχή του στην κατάληψη της πλατείας συντάγματος το καλοκαίρι του 11, όταν δινόταν η μάχη για να μην χειραγωγηθεί η γνήσια λαϊκή αγανάκτηση και οργή από τις δυνάμεις της εθνικοφροσύνης αλλά και του απολιτικού ακτιβισμού. Έδωσε διέξοδο και σηματοδότησε με το μπλοκ του μουσείου την αντίθεση των πρωτοβάθμιων σωματείων στην συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τον εργοδοτικό συνδικαλισμό των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ. Καταγράφεται πια σαν ένα τρίτο ρεύμα αναγνωρίσιμο όχι μόνο από τον κόσμο του αγώνα και των πολιτικών πρωτοποριών αλλά και από ευρύτερες μάζες εργαζομένων. 

Σε αυτή την θετική πορεία φυσικά υπήρξαν λάθη και παραλήψεις που είχαν να κάνουν με τον τρόπο λειτουργίας του Συντονισμού, τον τρόπο που παιρνόταν οι αποφάσεις αλλά και προβλήματα μόνιμης και σταθερής παρουσίας από τα σωματεία που τον συγκροτούσαν. Αυτή η έλλειψη συμμέτοχης στις ενεργές διαδικασίες του συντονισμού δημιούργησαν φαινόμενα γραφειοκρατικής λειτουργίας. Οι αποφάσεις παίρνονταν από λίγους ενώ ακόμα και αυτές οι αποφάσεις δεν πήγαιναν στα Δ.Σ και στις συνελεύσεις για να εμπλουτίζονται και να γίνονται κτήμα όλων των εργαζομένων. Παρέμεναν στην καλύτερη περίπτωση στα Δ.Σ χωρίς παραπέρα συζήτηση και επεξεργασία. Αν και γινόταν τακτικά συνελεύσεις του συντονισμού η συμμετοχή σε αυτές ήταν μικρή και κάτω από τις πραγματικές δυνατότητες. Αναπαράγαμε άθελα μας μια λειτουργιά που δεν έπαιρνε υπόψη όσο θα έπρεπε τον ξεχωριστό βηματισμό και κεκτημένο του κάθε σωματείου τόσο στο περιεχόμενο του πολιτικού λόγου των σωματείων είτε και στην αποτελεσματικότητα της οργάνωσης των σωματείων με αποτέλεσμα σωματεία που συμμετείχαν αρχικά να μην έρχονται αφού η συζήτηση που γινόταν σε αυτόν ήταν πέρα και έξω από τα πραγματικά προβλήματα που είχαν τα ίδια αλλά και οι εργαζόμενοι της βάσης τους.

Φυσικά τα φαινόμενα γραφειοκρατικής λειτουργίας του συντονισμού αντανακλούσαν σε ένα βαθμό τα ίδια τα προβλήματα γραφειοκρατικής λειτουργίας των σωματείων. (Χαμηλή συμμετοχή των εργαζομένων στις διαδικασίες , λογική ανάθεσης, αποφάσεις συνελεύσεων που παίρνονται από έναν μικρό αριθμό εργαζομένων κλπ). Πρέπει συνάδελφοι να επιμείνουμε παρά τις δυσκολίες και τα προβλήματα ο Συντονισμός να αποτελεί προσπάθεια αυθεντικής έκφρασης των ίδιων των Σωματείων και των αποφάσεών τους, με επιμονή στις συνελεύσεις και, όταν αυτό δεν είναι δυνατό, από τα εκλεγμένα όργανά τους. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση δεν υπάρχει λόγος ύπαρξης του. Ακριβώς γιατί είναι κάτι καινούργιο που δοκιμάζεται, που έχει μέσα του και την πολύτιμη μεταπολεμική πείρα του εργατικού κινήματος από τα «115», τις ΣΑΔΕΟ και το «Συντονιστικό» του ’85. Το γεγονός αυτό επωμίζει όλους μας με ακόμα μεγαλύτερες ευθύνες για τη σταθεροποίηση και ανάπτυξη αυτού του υπαρκτού ταξικού ρεύματος που με αυθεντικό τρόπο ζητάει εδώ και τώρα, μέσα στους αγώνες, να αναπτύξει και αυτοτελή δράση, μακριά από την αστική επιρροή και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, να συμβάλλει στην ανάπτυξη μαζικών, ενωτικών, ταξικών αγώνων. 

Με αφορμή λοιπόν τις νέες προκλήσεις, τη μέχρι σήμερα πορεία του Συντονισμού μας και τα προβλήματα που πρόσφατα προέκυψαν και χωρίς να παραγνωρίζουμε τις δυσκολίες που εμφανίζονται μπροστά από τις απαιτήσεις της ταξικής πάλης, την αντιφατικότητα, την πολυμορφία και τα διαφορετικά κεκτημένα των σωματείων, θέτουμε στη σημερινή συζήτησή μας ορισμένα ζητήματα τα οποία πρέπει να διευκρινισθούν από κοινού και να οριοθετηθούν με όσο μεγαλύτερη σαφήνεια, αν θέλουμε να προχωρήσει και να δυναμώσει ο συντονισμός πρωτοβάθμιων σωματείων:

• Να συσπειρώσουμε όσο το δυνατό περισσότερα σωματεία.
• Να συνδεθούμε με όλους του άλλους συντονισμούς σε κλάδους, περιοχές, σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
• Να οργανώσουμε μια δημοκρατική και αποτελεσματική λειτουργία και δομή που θα στηρίζεται στην εργατο-δημοκρατική συγκρότηση, δηλαδή στον απόλυτα αποφασιστικό χαρακτήρα των ίδιων των σωματείων που συμμετέχουν σε αυτόν. Όλες οι αποφάσεις και δράσεις πρέπει να έρχονται με αποφάσεις σωματείων και να καταλήγουν πάλι στα σωματεία 
• Να αναδείξουμε περισσότερο το έλλειμμα στη λειτουργία των συνδικάτων (συνελεύσεις κλπ) να συμβάλουμε ενεργά στην ανασυγκρότηση των πρωτοβάθμιων σωματείων. Δεν μπορεί να υπάρξει ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος σε ταξική βάση με διαλυμένα σωματεία μόνο με την βούληση των πρωτοποριών. Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος η θα είναι υπόθεση της χειραφετημένης εργατικής πλειοψηφίας η δεν θα υπάρξει.
•  Κάθε σωματείο που μετέχει στο Συντονισμό με απόφαση της Γ.Σ. ή, όταν αυτό δεν είναι δυνατό, με απόφαση του Δ.Σ., ορίζει και συγκεκριμένο εκπρόσωπο στο Συντονισμό, συγκροτώντας από κοινού με τους υπόλοιπους ένα «εκτελεστικό όργανο» του ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ. Το εκτελεστικό όργανο εκλέγει «Γραμματεία» που έχει καθαρά συντονιστικό ρόλο και απολογείται στην συνέλευση και το εκτελεστικό όργανο του συντονισμού. 

Εμείς από τη μεριά μας θα συνεχίσουμε να δουλεύουμε για μια άλλη πορεία του εργατικού κινήματος. Επιμένουμε στη λογική του ενωτικού ανυποχώρητου και ακηδεμόνευτου ταξικού αγώνα, στην αντιπαράθεση με το σύνολο των αντιλαϊκών πολιτικών, στην οικοδόμηση αγωνιστικού συντονισμού στην ίδια τη βάση των εργαζομένων. Κόντρα στον κατακερματισμό και την παραταξιοποίηση παλεύουμε για την ενωτική δράση των ίδιων των συνδικάτων μέσα από τις ανοιχτές δημοκρατικές διαδικασίες τους. Επιμένουμε να είμαστε μια πρωτοβουλία ανοιχτή και δημοκρατική, που σέβεται την υπαρκτή πολυμορφία του εργατικού κινήματος, και καλούμε κάθε σωματείο που αγωνιά για την ανάγκη μιας άλλης αγωνιστικής κατάστασης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία, συμβάλλοντας και αυτό στη διαμόρφωση του πλαισίου της και συνεισφέροντας στις πρωτοβουλίες που θα πάρει. 

ΣΤΟΧΟΙ- ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΔΡΑΣΗΣ 

Η μεγαλύτερη ίσως συμβολή του Συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων ήταν, ότι εμφύσησε και ενέταξε στην ατζέντα όλου του σ.κ. την ανάγκη του συντονισμού:

• Συντονισμού σωματείων, Ομοσπονδιών, επιτροπών αγώνα, στη βάση της αναγκαιότητας για ανυποχώρητο αγώνα προκειμένου να ανατραπεί συνολικά αυτή η πολιτική.
• Συντονισμού, που βασίζεται στις συνελεύσεις και τους αγώνες των ίδιων των εργαζόμενων. 
• Συντονισμού μεταξύ διαφορετικών κλάδων και χώρων, κόντρα στην προσπάθεια κατακερματισμού σε «δημόσιους»-«ιδιωτικούς υπαλλήλους», σε «νέους» και «παλιούς», σε «ντόπιους» και «ξένους» κ.ο.κ. 
• Συντονισμού που θα εκφράζει την ταξική αλληλεγγύη όλων σε κάθε αγωνιζόμενο κλάδο.

Αυτή την θετική παρακαταθήκη πρέπει να την βαθύνουμε και να συμπληρώσουμε παράλληλα τα κενά και τις αδυναμίες που διαπιστώσαμε. 

ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ – ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥΣ

Ο Συντονισμός Πρωτοβάθμιων Σωματείων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μπορεί να βοηθήσει ακόμη περισσότερο στην ανάπτυξη και τον συντονισμό των αγώνων: 

• Να στηριχτούμε στις αρχές της πρώτης συγκρότησής μας και συνεχίζουμε την προσπάθεια και πρόσκληση προς όλα τα σωματεία και τις Ομοσπονδίες, προς κάθε συνεπή, αγωνιζόμενη, ταξική συνδικαλιστική συλλογικότητα για να οργανώσουμε την αντιπαράθεσή μας, να ενώσουμε την δύναμή μας, να συγκροτηθεί μια μεγάλη, μαζική, πλατιά, αγωνιστική εργατική και λαϊκή αντιπαράθεση για την ανατροπή. 
• Να βελτιώσουμε τους όρους που προκύπτουν οι δράσεις μας, να βρίσκονται σε αντιστοιχία με την πραγματική ενεργοποίηση και συμμετοχή των χώρων που συντονίζονται, να μην εξελίσσονται σε απλές εκφωνήσεις και διαμαρτυρίες, ή σε σχεδιασμούς από τα πάνω, αλλά να είναι αποτέλεσμα της πραγματικής συμμετοχής των σωματείων και των αποφάσεών τους για κινητοποιήσεις. 
• Εκτός από τον συντονισμό των αγώνων και την κλιμάκωση η διάρκειά τους, η αντοχή των εργαζομένων, η συνειδητή αποφασιστικότητά τους για αγώνα, η εμπειρία των αγωνιζόμενων κλάδων και χώρων είναι απαραίτητα στοιχεία που πρέπει στον Συντονισμό μας να συζητάμε.
• Τις μορφές δράσης σήμερα καλούμαστε να τις αναζητούμε ώστε να βοηθούν στον αναγκαίο συντονισμό, στην κλιμάκωση, στην αντοχή, να εξασφαλίζουν διάρκεια, αλληλεγγύη, να εμπεριέχουν το πολιτικό στοιχείο της αντιπαράθεσης, της σύγκρουσης, της ανατροπής και θα συγκροτούνται μεγάλες, μαζικές, αγωνιστικές εργατικές αντιστάσεις.
• Αυτή η συγκρότηση αγώνων και αντιστάσεων είναι που θα προσπερνά την ενσωμάτωση, την ολιγωρία, την ανοχή, την υπονόμευση, την απομόνωση, τον κυβερνητισμό, την συναλλαγή, με τις οποίες πορεύεται η ηγετική ομάδα της πλειοψηφίας στη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ. 
• Μέσα από τη δράση θα συγκροτείται το ισχυρό, πλειοψηφικό ταξικό, αγωνιστικό ρεύμα στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα και θα δημιουργηθεί απεργιακό συγκρουσιακό ανατρεπτικό κύμα με τη συμμετοχή της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων και του λαού. Η συγκυρία και η επίθεση του κεφαλαίου απαιτούν έναν ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ με διάρκεια, με κόστος για την αστική πολιτική, μπλοκαρίσματα, ανυπακοή, αγώνες που θα τους αποφασίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, από ένα κοινωνικό-λαϊκό μέτωπο που θα οδηγήσει στην ακύρωση των μέτρων, των Μνημονίων και των πολιτικών τους, θα οδηγήσει σε μια πραγματική και νικηφόρα σύγκρουση. Προσπαθούμε να συμβάλλουμε στην οικοδόμηση ενός ευρύτερου ρεύματος στην κατεύθυνση αυτή: 
• Επιδιώκουμε να ενταχθούν στους αγώνες τα περισσότερα σωματεία, οι Ομοσπονδίες με αποφάσεις κινητοποιήσεων που θα παίρνουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, μέσα από τις συλλογικές τους διαδικασίες.
• Προωθούμε ακόμη πιο δυνατά και στηρίζουμε με την ταξική μας αλληλεγγύη, όλους τους αγώνες, μικρούς και μεγάλους, με πρωτοβουλίες, εκδηλώσεις, δράσεις και συμμετοχή, να βρισκόμαστε κοντά στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους. 
• Γνωρίζουμε ότι ο βαθμός και η ταχύτητα της συνειδησιακής τοποθέτησης ποικίλει, αλλά θα αξιοποιήσουμε το παραμικρό σκίρτημα, την κάθε κίνηση που δημιουργείται, κάθε διαμαρτυρία, κάθε αγωνιστική κινητοποίηση που έρχεται σε αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες μνημονιακές πολιτικές, για πείσουμε την μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων ότι πρέπει να συγκρουστούμε και να ανατρέψουμε τις πολιτικές αυτές και όλους όσους τις υπηρετούν και τις στηρίζουν. Στην μεγάλη αυτή σύγκρουση και μάχη πρέπει να είμαστε πολλοί, πρέπει να γίνουμε δυνατοί.
• Δεν επιδιώκουμε να καταγραφούμε απλά ως «καλύτεροι αγωνιστές», αλλά στοχεύουμε να πολλαπλασιάζονται τα σωματεία, οι ομοσπονδίες, οι εργαζόμενοι που επιλέγουν τον δρόμο των αγώνων, των αντιστάσεων, της ανατροπής αυτών των πολιτικών.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΟΡΙΟΘΕΤΕΙ ΤΙΣ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΜΑΣ

Η εργατική τάξη και συνολικά ο κόσμος της εργασίας τα τελευταία τρία χρόνια της εφαρμογής των αλλεπάλληλων μνημονίων δέχτηκε την χειρότερη και πιο οργανωμένη επίθεση που γνώρισε ποτέ. Μια επίθεση συντονισμένη, προγραμματισμένη και οργανωμένη, με όχημα το χρέος, την Τρόικα και τα Μνημόνια, έφερε ολοκληρωμένα τις μεγάλες καταστροφικές αλλαγές στην αγορά εργασίας στη χώρα μας. Στον πυρήνα της επίθεσης και βασικό εργαλείο για την αποτελεσματικότητά του, το κεφάλαιο και όλο το αστικό πολιτικό και οικονομικό σύμπλεγμα, χρησιμοποίησε την απορρύθμιση της συλλογικής αξίας, της συλλογικής δύναμης, δράσης και αποτελεσματικότητας. Η ήττα των συνδικάτων ήταν στους στρατηγικούς του στόχους, για να υλοποιήσει την επιδίωξη της ανασυγκρότησής του. 

Αλλά τα μνημόνια, οι επιπτώσεις και οι μεγάλες συγκρούσεις στην εφαρμογή τους, γέννησαν και δημιουργούν και μεγάλες ανακατατάξεις και κλυδωνισμούς, στα όρια της νομιμοποίησης των οικονομικών και πολιτικών επιλογών τους, στα όρια της ανοχής και αντοχής και προκαλούνται μετακινήσεις και επανατοποθετήσεις, στις οποίες η παρέμβαση του εργατικού σ.κ. μπορεί και οφείλει να αξιοποιήσει για να τις προσανατολίσει σε ταλαντεύσεις και μετακινήσεις αγωνιστικές και ταξικές. 

Στον συντονισμό (παρά τις επιμέρους διαφορές τους) και στην οργανωμένη επίθεση του κεφαλαίου πρέπει να αντιπαραθέσουμε εμείς, τον συντονισμό και την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων, αυτό τον σκοπό υπηρετούμε, παρά τα εμπόδια, τις δυσκολίες και τα προβλήματα, αυτή είναι η μεγάλη συλλογική ιστορική πρόκληση που θα κριθούμε. 

Τα θύματα των μνημονίων οργανώνουν τα κοινά τους συμφέροντα 

Τα μνημόνια, οι πολιτικές του εφαρμογές από την τριτοκομματική κυβέρνηση και την εργοδοσία, οι επιπτώσεις στη ζωή και στην μέλλον της εργατικής τάξης, θέτουν και τους στόχους πάλης, το πλαίσιο διεκδικήσεων που μπορεί να συνενώνει και να κινητοποιεί.

Καλούμαστε σήμερα πιο συστηματικά και επίμονα να δούμε και να αντιμετωπίσουμε θέματα που απασχολούν και βασανίζουν την εργατική τάξη, το σύνολο των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των συνταξιούχων, να ασχοληθούμε δηλαδή με τις πραγματικές επιπτώσεις των μνημονιακών πολιτικών και να συγκροτήσουμε τις μεγάλες μαζικές αντιστάσεις και ανατροπές στα εξής μέτωπα:

ΜΙΣΘΟΙ-ΕΡΓΑΣΙΑΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ-ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

δημιουργούν το εφιαλτικό καθεστώς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Τα μέτρα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα ενοποιούν τους στόχους και τους αγώνες μας και άρουν τους διαχωρισμούς παντός τύπου. 

• Η επίθεση στους μισθούς και η ανάγκη υπεράσπισης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και των μισθών για αξιοπρεπή διαβίωση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Σήμερα διακυβεύεται ακόμη αι η δυνατότητα να ζει κανείς από την εργασία του (με τη μαύρη εργασία, την υποχρεωτική απλήρωτη εργασία, με την καταστρατήγηση ακόμη και του ισχνού βασικού μισθού κ.ο.κ.) 
• Το δικαίωμα στην εργασία και η απόκρουση των απολύσεων, τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Η γενοκτονία της ανεργίας και ο αγώνας ενάντια στην ανεργία και στις απολύσεις μπορούν να συγκροτήσουν τον αγώνα των συνδικάτων κατά της φτώχειας και της εξαθλίωσης. Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το πέταγμα στην ανεργία ενός συντριπτικού κομματιού των νέων εργαζομένων. Η οργάνωση των ανέργων μέσω των σωματείων και του συντονισμού πρέπει να μας απασχολήσει. 
• Η επίθεση στις εργασιακές σχέσεις. Με το πρόσχημα της «καταπολέμησης της ανεργίας» ήδη νομιμοποιείται η εκ περιτροπής εργασία, η κακοπληρωμένη και ενοικιαζόμενη εργασία. Ιδιαίτερο ρόλο σε αυτό θα παίξουν το επόμενο διάστημα τα διάφορα «προγράμματα» πρόσληψης ανέργων, όπως η «κοινωφελής εργασία μέσω ΜΚΟ» που δεν είναι παρά η νομιμοποίηση της κακοπληρωμένης, ανασφάλιστης, χωρίς δικαιώματα εργασίας, που θα αντικαταστήσει την σχέση εργασίας αορίστου χρόνου σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Είναι πραγματικά ντροπή και πρέπει να καταγγελθεί η ενεργός συμμετοχή της ΓΣΕΕ και άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων σε τέτοια προγράμματα! 

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ-ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

• Η καταστροφή και η υπονόμευση των δημόσιων κοινωνικών αγαθών, καθώς και των δημόσιων υπηρεσιών ή επιχειρήσεων. Η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια και η ασφάλιση, ο πολιτισμός, τα βασικά αγαθά όπως το ρεύμα και το νερό, η καθαριότητα, οι μεταφορές, σταδιακά διαλύονται για να παραδοθούν κομμάτι κομμάτι στο ιδιωτικό κεφάλαιο και το κέρδος. Η προστασία του δημόσιου χώρου από την ολοκληρωτική παράδοσή τους στην κερδοφορία του ιδιωτικού κεφαλαίου. Χρειάζεται ουσιαστική παρέμβαση που να απαντά στον κοινωνικό αυτοματισμό και τη στοχοποίηση των εργαζόμενων στο δημόσιο και στις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας και να εξηγεί με σαφήνεια σε όλο το λαό ότι το «μικρότερο δημόσιο» και «η απόδοση σε ιδιώτες» θα διαλύσει και το ελάχιστο κοινωνικό κράτος και θα ολοκληρώσει τη διάλυση του κοινωνικού ιστού. Ο Συντονισμός έχει ήδη αποφασίσει για μια καμπάνια ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Ανάλογες κινήσεις (με εκδηλώσεις, κινητοποιήσεις κ.λπ.) πρέπει να γίνουν και για άλλα θέματα. 
• Η ακρίβεια και η φοροληστεία των μισθωτών και των συνταξιούχων. Τα κοινωνικά αγαθά, όπως μετακίνηση και εισιτήριο, ρεύμα, νερό, καθίστανται απαγορευτικά, την ίδια στιγμή που στήνεται μια νέα φοροεπιδρομή σε μισθωτούς και συνταξιούχους με το φορολογικό νομοσχέδιο. Το σύνθημα «δεν χρωστάμε-δεν πουλάμε-δεν πληρώνουμε» είναι περισσότερο επίκαιρο από ποτέ.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ- ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΕΙΣ

• Η προστασία και η περιφρούρηση της δημοκρατίας και των συνδικαλιστικών κατακτήσεων, η αντίσταση στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Ο αυταρχισμός στους χώρους δουλειάς, η καταστολή κάθε αγώνα, οι προληπτικές συλλήψεις, η σύλληψη και καταδίκη απεργών, τα νέα πειθαρχικά στον δημόσιο τομέα, η κατάργηση (διά… Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου) ακόμη και του ίδιου του αστικού Κοινοβουλίου, η πλήρης στοίχιση του μιντιακού κατεστημένου, όλα αυτά συνθέτουν μια πραγματικότητα που μόνο ως κατάργηση κάθε ελευθερίας και δημοκρατίας μπορεί να χαρακτηριστεί. 
• το μέτωπο του εκφασισμού της κοινωνίας, που έχει αγγίξει και τους εργασιακούς χώρους: με τα φασιστικά πογκρόμ εναντίον μεταναστών εργατών, τις πρόσφατες παρεμβάσεις στα νοσοκομεία, την κατάργηση στην πράξη της δυνατότητας χορήγησης ιθαγένειας, η εκρηκτική κατάσταση στα σχολεία, δείχνει ότι το σ.κ. δεν μπορεί να μένει αμέτοχο. Αντιθέτως, χρειάζεται να ιεραρχήσει τα θέματα της πάλης ενάντια στο φασισμό, τον ρατσισμό και τις διακρίσεις, αποκαλύπτοντας ότι βασικός στόχος είναι ο διαχωρισμός της εργατικής τάξης προκειμένου να διαλυθεί κάθε δικαίωμα και κατάκτηση. 

Να εμπλακούμε πιο ενεργά και σταθερά με τις επιτροπές και κινήματα πολιτικής ανυπακοής και αντίστασης. Στα θέματα αυτά μπορούν να αναπτυχθούν συντονισμοί αλλά και κοινωνικές συμμαχίες τόσο σε κεντρικό αλλά και σε τοπικό επίπεδο, να συσπειρώσουν μεγάλες μάζες εργαζομένων, ανέργων, συλλογικοτήτων σε γειτονιές ιδιαίτερα στις λαϊκές και να συγκροτήσουν μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις. Να στραφούμε και να ξεκινήσουμε από το πιο πρόσφορο έδαφος είτε λόγο κεκτημένης δράσης και εμπειρίας, είτε λόγω ύπαρξης συλλογικοτήτων που εντάσσονται στη κατεύθυνση αυτή (δήμοι, δημοτικές παρατάξεις, Εργατικά Κέντρα, επιστημονικοί σύλλογοι κλπ). 

Για το θέμα της ανεργίας και της αλληλεγγύης 

Η ΑΝΕΡΓΙΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ ΣΕ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ

Ο εφιάλτης της ανεργίας δεν είναι πια υπόθεση μόνο του ιδιωτικού τομέα, η νέα γενιά έχει εγκατασταθεί μόνιμα στο καθεστώς ανεργίας και απαξίωσης, δημιουργείται η νέα γενιά της μετανάστευσης, υπονομεύεται η εργατική δύναμη και κοινωνική συνοχή. 

Η ΑΝΕΡΓΙΑ εξελίσσεται σε μάστιγα για τους εργαζόμενους, χρησιμοποιείται ως στοιχείο εκφοβισμού και καθυπόταξης των εργαζομένων, το ασύλληπτο μέγεθος παγώνει τις αντιστάσεις, αποσαθρώνει τον κοινωνικό ιστό και οδηγεί στο περιθώριο μεγάλες μάζες εργαζομένων που τις τοποθετεί στο περιθώριο, στην εξαθλίωση, σβήνει τις ελπίδες και τα οράματά τους για το μέλλον, τους εξοστρακίζει στη παθογένεια και στον συντηρητισμό, ανοίγει πόρτες αντιδραστικών και φασιστικών προσεγγίσεων. Η δική μας απάντηση είναι: Μεγάλο μαζικό κίνημα κατά της ανεργίας και της φτώχειας. 

Ένα κίνημα κατά της ανεργίας και της φτώχειας που θα συνδέει εργαζόμενους και ανέργους στην πάλη και δεν θα τους διαχωρίζει, που θα συνενώνει το αίτημα και θα συμπληρώνεται, με διεκδικήσεις υπεράσπισης του δικαιώματος στην εργασία, απόκρουσης των απολύσεων, προστασίας και επιβίωσης των ανέργων.

Να εκφραστεί η συλλογική εκπροσώπηση των ανέργων και μέσα από τα συνδικάτα, να αρθούν οι διαχωρισμοί εργαζομένων και ανέργων, τα αιτήματα αυτά να γίνουν μαχητά αιτήματα όλων των συνδικάτων. Να συμπορευτούμε με τις συγκροτημένες ομάδες και επιτροπές ανέργων, να ενθαρρύνουμε ασφαλώς και την συγκρότηση και άλλων και να προωθήσουμε τολμηρά την ζωντανή επαφή και σύνδεση των συνδικάτων με τους ανέργους, του κλάδου, της επιχείρησης, του χώρου, του τόπου κλπ.

Ο Συντονισμός μας θα πάρει πρωτοβουλίες να ενεργοποιήσει πάλι με επιμονή τη προηγούμενη προσπάθεια για τους νέους ανέργους, να επεκτείνουμε τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις μας, τις κινητοποιήσεις και τις διεκδικήσεις μας, θέτουμε σε όλο το σ.κ. το 35ωρο ως ώριμο αίτημα. 

Τέλος στην ανθρωπιστική κρίση και εξαθλίωση που συντελείται γύρω μας, Θα αφήσουμε την φτώχεια να εξελιχθεί σε ατομικό ενοχικό σύνδρομο αντί συλλογικής και αλληλέγγυας αντιμετώπισης; Δεν αρκεί να περιγράφουμε μόνο την κατάσταση αλλά πρέπει να πάρουμε πρωτοβουλίες να οργανώσουμε τις αντοχές μας και την επιβίωσή μας με το σύνθημα «Συγκροτούμε την αλληλεγγύη μας για να αντέξουμε να αγωνιστούμε», που μας διαχωρίζει από όλες τις προσπάθειες εθελοντισμού, φιλανθρωπίας ή προσκόμισης κέρδους (κοινωνικές επιχειρήσεις κ.λπ.).

Με βάση τις παραπάνω αιχμές και τις αποφάσεις των σωματείων, η συνέλευση του Συντονισμού προτείνεται να αποφασίσει τις συγκεκριμένες δράσεις.