Αλέκος Λύτρας: ένας πλήρης κινηματίας
Προσήλωση στην αξία της κινηματικής παρέμβασης αλλά και στη σημασία της πολιτικής γενίκευσης.
Ο Αλέκος επί σειρά ετών πρωτοστάτησε στη δημιουργία και το συντονισμό τοπικών και κοινωνικών αντιστάσεων. Διέθετε μια εξαιρετικά διαυγή αντίληψη για το μοναδικό ρόλο της «μοριακής» οργάνωσης τόσο ως σχολείου αυθεντικής πολιτικοποίησης όσο και ως μέσου κοινωνικής γείωσης της Αριστεράς. Χωρίς ποτέ να απορρίψει την έννοια της πρωτοπορίας (εξάλλου, ο ίδιος αποτέλεσε, χωρίς οικονομία δυνάμεων και συναισθημάτων, ιδανική φιγούρα πρωτοπόρου), σιχαινόταν το «απέξω» και το «από πάνω», σεβόταν απολύτως τις ανάγκες του μερικού, δίχως ποτέ να γίνεται μέσος όρος. Παράλληλα, δεν φετιχοποίησε ποτέ τη θεματική παρέμβαση, αλλά πάσχιζε για την πολιτική συνολικοποίησή της και τη σύνδεσή της με τον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, τις διαδικασίες και τις επιδιώξεις του. Αυτή η διαλεκτική καθόρισε και τη στάση του Αλέκου στον ΣΥΡΙΖΑ: κοινωνική γείωση, εξωστρέφεια, δημοκρατική συμμετοχική οργάνωση, διαδικασίες που ευνοούν την αλληλεπίδραση και αποδυναμώνουν τον αυτοκεντρισμό.
Λειτουργία της συλλογικότητας με όρους του «εμείς» και όχι του «εγώ», ακόμα κι αν αυτό διαθέτει κάποια συλλογική νομιμοποίηση.
Ο Αλέκος θεωρούσε τη συλλογικότητα εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση του απελευθερωτικού εγχειρήματος, με την έννοια ότι είναι η αναγκαία συνθήκη για να διεκδικηθούν και να οικοδομηθούν από σήμερα η αλληλεγγύη, η ισότητα και η ελευθερία. Ακριβώς επειδή αντιλαμβανόταν έτσι τη συλλογικότητα, ιδιαίτερα τη συλλογικότητα που αυτοτοποθετείται στο εγχείρημα της αλλαγής του κόσμου, όπως η Αριστερά, αντιμαχόταν την εργαλειακή αντιμετώπισή της και, επομένως, την επιβολή, τον αρχηγισμό, τους κομματικούς εγωισμούς και το σεχταρισμό που αυτού του τύπου η αντιμετώπιση προκαλεί. Ο Αλέκος θεωρούσε το κίνημα μοχλό της κοινωνικής αλλαγής και όχι τα κόμματα ή τις οργανώσεις του, παρότι αναγνώριζε το ρόλο τους, και γι' αυτό τα πολιτικά κριτήριά του και το σύνολο της ένταξής του διέθεταν την ευρυχωρία, την οπτική, την υπερβατικότητα και τη συνέπεια του «όλα για όλους, τίποτα για μας».
Η ενότητα ως τόπος αυτογνωσίας και ανασύνθεσης, όχι ως αναγκαίο κακό για την πολιτική επιβίωση.
Η προαναφερθείσα αντίληψη για το κίνημα και η μεγάλη πείρα του από πολλές εκδοχές της Αριστεράς, έκαναν τον Αλέκο έναν από τους αρτιότερους και πλέον αφοσιωμένους υποστηρικτές της ενότητας της Αριστεράς. Έχοντας επίγνωση των δυνατοτήτων, των δουλειών και των ορίων της υπαρκτής Αριστεράς ουδέποτε πίστεψε στη γραμμική και αθροιστική πορεία ένωσής της. Ταυτόχρονα, όμως, κατανοώντας ότι στην κοινωνική ιστορία δεν υπάρχουν παρθενογενέσεις και γνωρίζοντας ότι κανένα υποκείμενο δεν (μπορεί να) διαθέτει καθαυτό σχέδιο και υλικούς όρους υπέρβασης του καπιταλισμού, υιοθέτησε τη στρατηγική (και όχι την τακτική) της ενότητας, πρωτίστως ως αναγκαίου περιβάλλοντος για να αλλάξει η Αριστερά. Ο Αλέκος βεβαίως πίστευε ότι η ενότητα της Αριστεράς μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο όπλο των «από κάτω» στην επίθεση που δέχονται, αλλά γνώριζε και το διακήρυττε σε όλους τους τόνους ότι η Αριστερά για να μπορέσει να ανταποκριθεί και σε αυτό το καθήκον πρέπει να αλλάξει μέσα από τις διαδικασίες που εξασφαλίζουν η συνύπαρξη, η αλληλεπίδραση και η αυτογνωσία και όχι η περιχαράκωση, η αυτάρκεια και ο ξερολισμός.
Ο αριστερός πρέπει να είναι συνεπής, αλλά όχι δογματικός, κοινωνικός, αλλά όχι ευθυγραμμισμένος, αντικομφορμιστής και καθόλου επίσημος.
Ο Αλέκος είχε «κανονική» ζωή (οικογένεια, δουλειά, ωράριο κ.λπ.) αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι για να είναι κανείς αφοσιωμένος αριστερός δεν χρειάζεται να είναι ούτε επαγγελματικό στέλεχος, ούτε εργένης, ούτε «όπου γη και πατρίς». Προφανώς, σε αυτό έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο ότι ήταν με τη Μυρτώ, ωστόσο αυτή την παρατήρηση δεν την κάνω τόσο για τον Αλέκο όσο για εμάς τους υπόλοιπους. Τελικά, επειδή είμαστε κυρίως αυτό που κάνουμε και όχι αυτό που θεωρούμε ότι είμαστε, νομίζω ότι στη ζωή του αριστερού πρέπει να συμπυκνώνονται (όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό) οι βασικές αξίες και προτάγματα του στόχου του, δηλαδή της κοινωνικής απελευθέρωσης: η ανιδιοτέλεια, η ολιγάρκεια, η αλληλεγγύη, η θετική προδιάθεση για τους ανθρώπους, η περιφρόνηση σε εξουσίες και εξουσιαστικούς ρόλους, η ανοχή απέναντι στο διαφορετικό, η αυτογνωσία και ο ουσιαστικός σεβασμός του άλλου κ.λπ. Ίσως αυτά να φαίνονται κάπως «μη πολιτικά» και «χριστιανικά», ωστόσο η ιστορία της Αριστεράς και των αριστερών δείχνει ότι χωρίς αυτά παραπαίουμε ανάμεσα σε καρικατούρες και τερατώματα.
Δυστυχώς, Αλέκο μου, δεν πρόλαβα να στα πω (αν και δεν θα το έπαιρνες πάνω σου...), «επ' ευκαιρία», όμως, ας τα πούμε μήπως και γίνουμε καλύτεροι...
Νίκος Γιαννόπουλος
40 μέρες πέρασαν χωρίς τον Αλέκο μας.
Την Κυριακή 12 Δεκέμβρη στις 2 το μεσημέρι, στο Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13 Εξάρχεια) μαζευόμαστε και τον τιμάμε όπως αυτός θα ήθελε
Για τον Αλέκο μου from ntalikieris on Vimeo.
ΑΝΤΙΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕ
Κυριακή, 07 Νοεμβρίου 2010 17:04
ΚΗΔΕΥΤΗΚΕ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ Ο ΑΛΕΚΟΣ ΛΥΤΡΑΣ
Με σημαίες και τραγούδια... 
Πού να φανταζόμασταν ότι θα γράφαμε για τον Αλέκο σε αυτό το φύλλο. Ότι θα ψάχναμε φωτογραφίες του, λέξεις και συναισθήματα για να γεμίσουμε τη... σελίδα του; Και γιατί να γράψουμε, αφού εδώ ήταν λίγες ώρες πριν, ζωντανός, δυνατός, ωραίος... Γιατί να μην περιμένουμε χρόνια, για να γράψουν κάποιοι άλλοι για τον Αλέκο; Γιατί εμείς; Γιατί τώρα;
Όμως, πρέπει να γράψουμε και ας μην θέλουμε και ας μας φαίνεται απίστευτο, κακόγουστο αστείο, μια φρικτή φάρσα. Πήγαμε στην κηδεία του. Και όλα έγιναν όπως ο ίδιος ήθελε. Με τραγούδια και χορούς. Με κόκκινες σημαίες, χειροκροτήματα και σηκωμένες γροθιές. Με λόγια που βγαίναν από τη ψυχή μας, από τη ψυχή όλου αυτού του τεράστιου κόσμου που συγκεντρώθηκε στο νεκροταφείο των Αγίων Αναργύρων. Έμοιαζε με διαδήλωση η κηδεία, με συγκέντρωση της αριστεράς, με πανηγύρι και ας είχε δάκρυα και ας είχε ατελείωτο πόνο. Ήταν εκεί οι φίλοι και οι σύντροφοί του από τα Γιάννενα: από την ομαδάρα του τον ΠΑΣ και από την Περιφερειακή κίνηση που ήταν υποψήφιος. Ήταν εκεί τα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, οι δικοί του άνθρωποι από όλες τις γωνιές της Αθήνας, από τη γειτονιά του. Ήταν εκεί όλες οι “φυλές” του ΣΥΡΙΖΑ, η Γαλέρα, το Στέκι των μεταναστών, ήταν η μάνα, τα παιδιά του, η Μυρτώ του, η Μυρτώ όλων μας. Και οι κόκκινες σημαίες ανέμιζαν δίπλα του όση ώρα του μιλούσαν από το μικρόφωνο ο Τάκης Τερζόγλου από τη δημοτική κίνηση Αλληλεγγύη, ο Χρήστος Αλεφάντης από τη Γαλέρα, ο Γιάννης Ζινδριλής από το σύνδεσμο οπαδών του ΠΑΣ Γιάννενα, ο Γιάννης Παπαδημητρίου από την κίνηση ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο, ο Τάσος Κορωνάκης από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Γιάννης Αλμπάνης από την οργάνωση του, την ομάδα Ρόζα, αλλά και από το Στέκι Μεταναστών. Και λίγο αργότερα πήγαμε σπίτι του. Και ήπιαμε τσίπουρα με μεζέδες, όπως θα ήθελε ο Αλέκος μας.
Λαμ.
Λίγα λόγια για τον Αλέκο
Τώρα Αλέκο, όπως καταλαβαίνεις, εμείς δεν μπορούμε να πούμε καλό ταξίδι και ότι θα τα ξαναπούμε και διάφορα τέτοια. Γιατί εμείς εδώ λέμε, ό,τι πρέπει να λεχθεί, εδώ διανύουμε ό,τι ονειρευτήκαμε ότι μπορεί να διανυθεί. Εδώ, σε αυτόν εδώ το μόνο κόσμο, το δικό μας κόσμο, σε αυτόν τον κόσμο στον οποίο πιστεύουμε, και στον οποίο έχουμε αφιερώσει τις ζωές μας.
Τώρα Αλέκο, δεν είναι η ώρα της βολικής παραμυθίας. Είναι η ώρα να αναμετρηθούμε με τις αλήθειες και τα νοήματα της ζωής σου, να αναρωτηθούμε αν έκανες τις σωστές επιλογές. Και να συνομολογήσουμε ενώπιον της Μυρτώς, του Μάρκου και της Έλλης, ότι όντως έκανες όσα πρέπει να κάνει κανείς, για να έχει νόημα και σημασία η ζωή του. Γιατί, παρά τα όσα λέγονται, δεν είναι χαμένες οι χιλιάδες, οι εκατομμύρια ώρες που δόθηκαν για τη Ρόζα, το Στέκι, το Δίκτυο, τον ΣΥΡΙΖΑ, την Απόδραση, την Αλληλεγγύη, το ΑΥΡΙΟ της Ηπείρου, τη Γαλέρα· δεν είναι χαμένος ο κόπος για τις διαδηλώσεις, τις συγκεντρώσεις, τις αφισοκολλήσεις, τους αγώνες. Παρά τα όσα λέγονται, είναι αυτές οι ώρες και αυτός ο κόπος που κάνει τη ζωή να μην είναι απλά κάτι “απογεύματα εξαρχής καταδικασμένα να γίνουν βράδυ”· είναι αυτές οι ώρες και αυτός ο κόπος που δίνουν ηθική υπόσταση και λογική συνοχή στη ζωή. Και όλοι αυτοί οι πολλοί που έχουν έρθει σήμερα εδώ, αυτήν την κατάφαση στις επιλογές σου ήρθαν να εκφράσουν.
Όμως Αλέκο, η ζωή σου δεν ήταν μόνο αγώνας και Αριστερά. Με τους περισσότερους από τους πολλούς που ήρθαν σήμερα εδώ, δεν έχεις μόνο συνεδριάσει, αλλά έχεις πιει και κάμποσα τσίπουρα. Πολλά τσίπουρα. Και όταν μιλάμε για σένα, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι είχες διαρκείας όχι μόνο για τον ΠΑΣ Γιάννινα, αλλά και για τον Τσέλιγκα. Και ότι καθημερινά αποδείκνυες πως μπορεί κανείς να είναι στέλεχος πρώτης γραμμής και να μην είναι ούτε γρουσούζης ούτε νούμερο· ότι μπορεί να είναι πολύ σοβαρός και ταυτόχρονα να βρίσκεται σε διαρκή ετοιμότητα για χαβαλέ και μαλακία· ότι μπορεί κανείς να είναι παντού παρών, και την ίδια στιγμή να είναι εξαιρετικός πατέρας και παθιασμένος σύντροφος.Τώρα, Αλέκο είναι ώρα να πούμε ότι θα είσαι πάντα μαζί μας σε διαδηλώσεις, συνεδριάσεις, ματς και τσίπουρα, παρά το ότι κατά βάθος γνωρίζουμε πως...
“Μάς άφησες κοιμισμένους
στ’ ακρογιάλι το μεσημέρι
και ανυπόμονα αναμένεσαι
τη νύχτα ετούτη όλη νύχτα
ξέροντας μες στις στοιχειωμένες
από την παρουσία σου καρδιές μας
πως στο εξής το ακρογιάλι θα είναι άδειο”.
Τώρα είναι ώρα, Αλέκο, να σε ευχαριστήσουμε που βρέθηκες στο δρόμο μας και να δείξουμε την ευγνωμοσύνη μας για το μέγα συμβάν της συνάντησης μας μαζί σου.
Από τον επικήδειο που εκφώνησε ο Γιάννης Αλμπάνης
Ομάδα Ρόζα: Τελευταία παρέμβαση για τον Αλέκο Λύτρα
Την Τρίτη τα ξημερώματα πέθανε αιφνίδια ο σύντροφός μας Αλέκος Λύτρας. Ο Αλέκος γεννήθηκε το 1961 στα Γιάννενα. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στο ΠΑΣΟΚ και ως σπουδαστής των ΚΑΤΕΕ ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση. Έντονη η συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στον 815, στο πλευρό πάντα των πιο προωθημένων κομματιών του. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Αλέκος κινείται κόντρα στο ρεύμα. Το 1981 αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ, μην αναγνωρίζοντας στην πολιτική του κανένα στοιχείο από τα οράματα της Μεταπολίτευσης. Έκτοτε, και για περίπου δύο δεκαετίες, θα κινηθεί πολιτικά ως ανένταχτος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από τη δεκαετία του ’90 έρχεται κοντά στο χώρο του Στεκιού Μεταναστών και τα επόμενα χρόνια συμμετέχει ενεργά στην αριστερή δημοτική κίνηση Απόδραση Αγίων Αναργύρων. Παράλληλα, ανήκει στην ιδρυτική ομάδα του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Γαλέρα».Το 2008 υπήρξε πρωτεργάτης της δημιουργίας της Ομάδας Ρόζα και της ένταξης στο ΣΥΡΙΖΑ, ενός πολιτικού δυναμικού με αναφορά στην κινηματική Αριστερά. Γίνεται μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα δώσει μάχες για τη διατήρηση της συνοχής του σχήματος καθώς και για το κοινωνικό άνοιγμά του. Ενεργά παρών μέχρι το τέλος, από το στήσιμο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ μέχρι τη δημιουργία της νέας δημοτικής παράταξης Αλληλεγγύη Αγίων Αναργύρων-Καματερού, ο Αλέκος θα παλέψει επίμονα για μια Αριστερά που η ριζοσπαστικότητά της δεν θα σημαίνει περιχαράκωση και αποκοπή από την κοινωνία. Το τελευταίο διάστημα, εργάστηκε για τη στήριξη των ενωτικών αριστερών αυτοδιοικητικών σχημάτων και ήταν υποψήφιος του «ΑΥΡΙΟ... για την Ήπειρο», με επικεφαλής τον Γιάννη Παπαδημητρίου.
Ο Αλέκος όμως εκτός από συνεπής αγωνιστής, υπήρξε ένας πολύ ωραίος τύπος, γλυκός, κεφάτος και ανοιχτόκαρδος, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, αντικομφορμιστής και λαϊκός. Στοργικός πατέρας του Μάρκου και της Έλλης, παθιασμένος σύντροφος της δικιάς μας Μυρτώς Μπολότα.
Τον Αλέκο μας δεν θα τον ξαναβρούμε στον Τσέλιγκα, στη θύρα των οργανωμένων του ΠΑΣ Γιάννινα, στις ατελείωτες ζυμώσεις για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, στα μικρά και μεγάλα κινήματα. Θα παραμείνει όμως παρών στα πιο φωτεινά μέρη της ζωής μας.
Αλέξης Τσίπρας, πρόεδρος της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ
Με το θάνατο του Αλέκου Λύτρα, η Αριστερά χάνει ένα κομμάτι από την πολιτική της έμπνευση, από την αντιεξουσιαστική της συμπεριφορά, από τη δημιουργικότητά της. Ο Αλέκος, μας αναγκάζει ξαφνικά να μιλάμε γι΄ αυτόν σε παρελθόντα χρόνο. Όμως το ποικίλο έργο του θα τον κρατά πάντα εν ζωή. Εκφράζω τη λύπη μου στους ανθρώπους της ζωής του, στους συντρόφους και τις συντρόφισσές του, σε όσους και όσες τον αγάπησαν. Ελένη Πορτάλιου, υποψ. δήμαρχος Αθηναίων με την Ανοιχτή Πόλη
Αποχαιρετούμε τον αγαπημένο μας σύντροφο Αλέκο Λύτρα που έφυγε σήμερα από κοντά μας. «Κι αν νικηθήκαμε δεν ήταν από την τύχη ή τις αντιξοότητες, αλλά απ’ αυτό το πάθος μας για κάτι πιο μακρινό κι ο αγέρας που κλείνει απότομα τις πόρτες και μένουμε πάντοτε έξω»,θα έλεγε ο δικός μας ποιητής Τάσος Λειβαδίτης...Πάντα κοντά στην Μυρτώ και τα παιδιά, δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, Αλέκο. Η ζωή όσων μένουν ας έχει τη γενναιοφροσύνη που προστατεύει από τη λησμονιά τους αγαπημένους νεκρούς μας. Συντροφικότητα, ευγένεια, προσήνεια, μαχητικότητα, ασίγαστο πάθος. Αυτά τα πολύτιμα ορυκτά της αριστεράς διαφύλαττε με τη ζωή του, σε εποχές μικρόψυχες, ο Αλέκος Λύτρας. Κι αυτά ακριβώς τα χαρίσματα κάνουν την οδύνη της απώλειας μεγαλύτερη. Εν τούτοις, συνεχίζουμε. Αλλά, απόψε, όπως και κάποιες άλλες στιγμές, με τη συνείδηση ότι η ζωή είναι τόσο δυνατή όσο και οι ματαιώσεις της.
ΑΚΟΑ
Η μαχητικότητα, η συντροφικότητα, η αλληλεγγύη και ο αντικομφορμισμός απέκτησαν σάρκα και οστά και χαμόγελο στο πρόσωπο του Αλέκου Λύτρα.Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της ΑΚΟΑ, παγωμένοι από την είδηση του ξαφνικού θανάτου του, τον αποχαιρετούμε με οδύνη. Χάνουμε ένα σπουδαίο σύντροφο, με φαντασία, με φρέσκιες ιδέες αλλά και οργανωτικό χάρισμα, με χιούμορ και ζεστή καρδιά. Τον Αλέκο, που έδωσε σκληρές μάχες για τις γειτονιές των Αγίων Αναργύρων, για το Στέκι Μεταναστών, για τη «Ρόζα», για το βάθεμα και την προκοπή του ΣΥΡΙΖΑ.
Σύντροφο βαθύτατα ενωτικό εξ ού και ανασυνθετικό, με ελπίδες για το ρόλο της «Ανάσα», έτσι που να ξεκινήσει γοργά «το μικρό μας ανασυνθετικό πείραμα» που θα οδηγούσε σύντομα «στο πιο μεγάλο».
Έπιασε τόπο η δουλειά που έκανες Αλέκο! Βρεθήκαμε πάρα πολύ κοντά, σχεδόν γίναμε ένα. Και επειδή ήταν πολύ όμορφα στον ίδιο δρόμο θα συνεχίσουμε.
Δικοί μας άνθρωποι, οι γονείς και τα αδέρφια σου. Στο πλάι της Έλλης, του Μάρκου και της Μυρτώς θα βαδίζουμε ακολουθώντας το ζεστό χαμόγελό σου.
ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο
Οι άνθρωποι του «ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο» και γενικά του ΣΥΡΙΖΑ βιώνουμε σήμερα μια οδυνηρή απώλεια. Έφυγε από κοντά μας ο σύντροφος Αλέκος Λύτρας, υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Ιωαννίνων του ΑΥΡΙΟ. Ο Αλέκος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1961, ήταν γραφίστας και εργαζόταν ως επιμελητής βιβλίων και κόμικ. Είχε μια πλούσια αγωνιστική διαδρομή δεκαετιών, από τα μαθητικά του χρόνια στη Ζωσιμαία Σχολή και τα σπουδαστικά του στα ΚΑΤΕΕ της Αθήνας, μέχρι σήμερα, που συμμετείχε στην Κεντρική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ ως εκπρόσωπος της ομάδας Ρόζα. Ζούσε στους Αγίους Αναργύρους της Αθήνας και συμμετείχε ενεργά στις αριστερές δημοτικές κινήσεις του Δήμου του, στο αντιρατσιστικό κίνημα και στους αγώνες για την προστασία των ελεύθερων χώρων της Αθήνας και των ορεινών όγκων της Αττικής. Ανήκε στην ιδρυτική ομάδα του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Γαλέρα».Οι φίλοι του θα θυμούνται τον Αλέκο όχι μόνο σαν ένα συνεπή και ανιδιοτελή άνθρωπο, αλλά και σαν αφοσιωμένο σύντροφο της Μυρτώς και στοργικό πατέρα του Μάρκου και της Έλλης. Θα τον θυμούνται σαν ένα χαμογελαστό και ανοιχτόκαρδο χαρακτήρα με σπάνια αίσθηση του χιούμορ. Θα τον θυμούνται σαν εραστή της παραλίας της Γαύδου και παθιασμένο υποστηρικτή του ΠΑΣ Γιάννινα. Στην παράταξή μας θα τον θυμόμαστε και για τη μεγάλη προσωπική του συμβολή στη συγκρότηση του «ΑΥ.ΡΙ.Ο. για την Ήπειρο». Μοιραζόμαστε με τους δικούς του την οδύνη. ΔΕΑ
Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά εκφράζει τα βαθύτερα συλλυπητήριά της για το θάνατο του συντρόφου Αλέκου Λύτρα, στην οικογένειά του, στην Ομάδα Ρόζα και στο Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα. Βρεθήκαμε μαζί του στους κοινωνικούς αγώνες, στη μάχη για τη ριζοσπαστική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ και πρόσφατα στη δημιουργία της νέας δημοτικής παράταξης Αλληλεγγύη Αγίων Αναργύρων – Καματερού. Οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι της ΔΕΑ δεν θα ξεχάσουμε την πολύτιμη συμβολή του στη δημιουργία της νέας μορφής της εφημερίδας μας, της «Εργατικής Αριστεράς».
Προσφορά στη μνήμη του Αλέκου
Το Δίκτυο για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα Θεσσαλονίκης προσφέρει 200 ευρώ στον Ξενώνα Προσφύγων Θεσσαλονίκης, στη μνήμη του αλησμόνητου φίλου και συντρόφου Αλέκου Λύτρα, ένθερμου αγωνιστή της ριζοσπαστικής αριστεράς και των κινημάτων. |
| http://www.epohi.gr |
Το κείμενο που ακολουθεί μου είχε ζητήσει ο Αλέκος να το αναδημοσιεύσω. Όταν του είπα ότι μπορεί να παρεξηγηθεί και καλύτερα να μην το κάνω, συμφώνησε... Δεν ξέρω αν κάναμε καλά!
Κ.Σολ.
ΣΥΖΗΤΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ 2
Εποχή 12 Σεπτεμβρίου 2010Μας φτύνουν σύντροφοι, δεν βρέχει…
Δέκα χρόνια συλλογικής προσπάθειας στον Καιάδα του ηγεμονισμού,
του παραγοντισμού και του καιροσκοπισμού
του παραγοντισμού και του καιροσκοπισμού
Στην «Eποχή», στις 30 Μάη του 2010, έγραφα μεταξύ άλλων ότι …«η αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάγκη να υπάρξει για να προστατεύσει την κοινωνία και τις κατακτήσεις της. Αν αποτύχουμε, θα αποτύχουμε όλοι μαζί και το αποτέλεσμα θα είναι τραγικό. Ανθρωποφαγικές καταστάσεις, κόμματα των αγορών, φόβος, τρόμος, φασισμός και καταστολή.
Τα ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε είναι σοβαρά και οι απαντήσεις πρέπει να δοθούν γρήγορα. Χωρίς αποκλεισμούς και χωρίς εγωκεντρικές πολιτικές να ξαναβρούμε εκείνα που μας ενώνουν και να πετύχουμε ενότητα στη δράση και την προοπτική. Να κάνουμε όλοι δύο βήματα πίσω, για να κάνουμε όλοι μαζί ένα άλμα μπροστά. Αν όχι για μας, για τα παιδιά μας και την κοινωνία, ρε γαμώτο.»...
Σήμερα, βρισκόμαστε σε κατάσταση ακραίου παραλογισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ενιαίο κείμενο απόφασης από τα μέσα Ιουλίου για την προσπάθεια δημιουργίας μετώπου ενάντια στο μνημόνιο Ε.Ε./ΔΝΤ και τον Καλλικράτη θα κατέβει στις περιφερειακές εκλογές, τουλάχιστον στην Αττική, με δύο ψηφοδέλτια.
Η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστεία αν δεν ήταν τραγική. Τις τελευταίες ημέρες, όποιος έχει μια τουλάχιστον μικρή επαφή με την κοινωνία και δεν σκέφτεται γι’ αυτήν χωρίς αυτήν, θα άκουγε τα μηνύματα. Απολύσεις στα Ελληνικά Γράμματα, απολύσεις στον Μελωδία FΜ, κλείσιμο βρεφονηπιακών σταθμών, χιλιάδες κενές θέσεις στα σχολεία, απολύσεις, διάλυση και ιδιωτικοποίηση στον ΟΣΕ, εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις και μικρομάγαζα κλείνουν είναι λίγα από αυτά που γίνονται καθημερινά στα πλαίσια της εφαρμογής του μνημονίου.
Ταυτόχρονα, έχουμε μια αχαρακτήριστη σύγκρουση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του επικεφαλής στην περιφέρεια Αττικής. Μια σύγκρουση που έχει ως επίδικο, μέσω των εκλογών, την ηγεσία του χώρου. Μια σύγκρουση μηχανισμών που δεν έχει καμιά σχέση με αρχές και αξίες.
Σήμερα, βρισκόμαστε σε κατάσταση ακραίου παραλογισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ενιαίο κείμενο απόφασης από τα μέσα Ιουλίου για την προσπάθεια δημιουργίας μετώπου ενάντια στο μνημόνιο Ε.Ε./ΔΝΤ και τον Καλλικράτη θα κατέβει στις περιφερειακές εκλογές, τουλάχιστον στην Αττική, με δύο ψηφοδέλτια.
Η κατάσταση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αστεία αν δεν ήταν τραγική. Τις τελευταίες ημέρες, όποιος έχει μια τουλάχιστον μικρή επαφή με την κοινωνία και δεν σκέφτεται γι’ αυτήν χωρίς αυτήν, θα άκουγε τα μηνύματα. Απολύσεις στα Ελληνικά Γράμματα, απολύσεις στον Μελωδία FΜ, κλείσιμο βρεφονηπιακών σταθμών, χιλιάδες κενές θέσεις στα σχολεία, απολύσεις, διάλυση και ιδιωτικοποίηση στον ΟΣΕ, εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις και μικρομάγαζα κλείνουν είναι λίγα από αυτά που γίνονται καθημερινά στα πλαίσια της εφαρμογής του μνημονίου.
Ταυτόχρονα, έχουμε μια αχαρακτήριστη σύγκρουση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα του επικεφαλής στην περιφέρεια Αττικής. Μια σύγκρουση που έχει ως επίδικο, μέσω των εκλογών, την ηγεσία του χώρου. Μια σύγκρουση μηχανισμών που δεν έχει καμιά σχέση με αρχές και αξίες.
Οι «διεκδικητές»
Ο Αλέκος Αλαβάνος και το «Μέτωπο» που εκπροσωπεί, με κύριο επιχείρημα τη διεισδυτικότητα του ηγέτη του, προετοίμαζε εδώ και αρκετούς μήνες την κάθοδο και τη ρεβάνς. Με στόχο τη «νίκη» στον τρίτο γύρο (ευρωεκλογές, βουλευτικές, περιφερειακές) επιχειρεί να επαναφέρει τον ηγέτη στη φυσική του θέση με βάση το εκλογικό αποτέλεσμα.
Όταν ο προεδρεύων στις δύο τελευταίες κρίσιμες συνεδριάσεις της γραμματείας, Δημήτρης Παπαχρήστου μετέφερε στον Α. Αλαβάνο την απόφαση της γραμματείας να συνεχιστεί η προσπάθεια για ενωτική λύση με βάση τους τρεις συντρόφους/ες που είχαν προταθεί (Βαλαβάνη, Δρίτσας και Λαφαζάνης) ζητώντας να αναβάλει τη συνέντευξη Τύπου, ο ηγέτης του «Μετώπου» έδωσε την «ιστορική απάντηση» ο κύβος ερρίφθη.
Από την άλλη, ο ΣΥΝ αποφάσισε να στηρίξει μέχρι τέλους τον Αλέξη Μητρόπουλο, χωρίς υποστήριξη από καμία συνιστώσα ή ανένταχτο στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αποφασιστικό στοιχείο της εμμονής στη συγκεκριμένη επιλογή τα δημοσκοπικά ποσοστά του και η προσπάθεια να σαρωθεί εκλογικά ο «διεκδικητής» της ηγεσίας. Από ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων με την τραγελαφική συνέντευξη του κ. Mητρόπουλου στο MEGA ο κύριος στόχος του ίδιου είναι να συνετίσει τον κ. Παπανδρέου.
Ακραίο φαινόμενο της τακτικής του ΣΥΝ ήταν η αποδοχή μεν της πρότασης για τον Θοδωρή Δρίτσα, που υποστηριζόταν από την πλειοψηφία των μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (8 συνολικά) το άδειασμά του δε την επόμενη ημέρα. Για κάποιους στην ηγεσία του ΣΥΝ σύντροφοι σαν τον Θοδωρή είναι αναλώσιμοι.
Τέλος, ακατανόητη είναι η στάση του σ. Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ενώ η υποψηφιότητά του έγινε αποδεκτή από όλες τις δυνάμεις και μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ αυτός αρνήθηκε.
Όταν ο προεδρεύων στις δύο τελευταίες κρίσιμες συνεδριάσεις της γραμματείας, Δημήτρης Παπαχρήστου μετέφερε στον Α. Αλαβάνο την απόφαση της γραμματείας να συνεχιστεί η προσπάθεια για ενωτική λύση με βάση τους τρεις συντρόφους/ες που είχαν προταθεί (Βαλαβάνη, Δρίτσας και Λαφαζάνης) ζητώντας να αναβάλει τη συνέντευξη Τύπου, ο ηγέτης του «Μετώπου» έδωσε την «ιστορική απάντηση» ο κύβος ερρίφθη.
Από την άλλη, ο ΣΥΝ αποφάσισε να στηρίξει μέχρι τέλους τον Αλέξη Μητρόπουλο, χωρίς υποστήριξη από καμία συνιστώσα ή ανένταχτο στη γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ. Αποφασιστικό στοιχείο της εμμονής στη συγκεκριμένη επιλογή τα δημοσκοπικά ποσοστά του και η προσπάθεια να σαρωθεί εκλογικά ο «διεκδικητής» της ηγεσίας. Από ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων με την τραγελαφική συνέντευξη του κ. Mητρόπουλου στο MEGA ο κύριος στόχος του ίδιου είναι να συνετίσει τον κ. Παπανδρέου.
Ακραίο φαινόμενο της τακτικής του ΣΥΝ ήταν η αποδοχή μεν της πρότασης για τον Θοδωρή Δρίτσα, που υποστηριζόταν από την πλειοψηφία των μελών της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ (8 συνολικά) το άδειασμά του δε την επόμενη ημέρα. Για κάποιους στην ηγεσία του ΣΥΝ σύντροφοι σαν τον Θοδωρή είναι αναλώσιμοι.
Τέλος, ακατανόητη είναι η στάση του σ. Παναγιώτη Λαφαζάνη. Ενώ η υποψηφιότητά του έγινε αποδεκτή από όλες τις δυνάμεις και μέλη της γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ αυτός αρνήθηκε.
Η μάχη δεν τελειώνει εδώ
Η επόμενη ημέρα είναι δύσκολη. Συλλογικές προσπάθειες, δημοτικά σχήματα, συνδικαλιστικά παρεμβάσεις θα βρεθούν σε δύσκολη θέση. Η σύγκρουση σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να είναι σφοδρή και να συμπαρασύρει τα πάντα πριν καν το καταλάβουμε.
Η προσπάθεια η δική μας, όσων προσπάθησαν για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την τελευταία στιγμή, είναι να δώσουν τη μάχη με όλες τις δυνάμεις για όλα τα ενωτικά αγωνιστικά σχήματα σε όλη την Ελλάδα.
Η επόμενη ημέρα είναι δύσκολη αλλά η μάχη για μια αριστερά αγωνιστική αντικαπιταλιστική αλλά και ενωμένη δεν τελειώνει εδώ. Μια που έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές θα κλείσω με μια φράση από τη συνέντευξη του Χουάν Γκορντίγιο, του κομμουνιστή δημάρχου της Μαριναλέντα, μιας κοινότητας 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία:
…«Θέλουμε μια Αριστερά που να είναι ικανή να αντιμετωπίσει τον καπιταλισμό και να εφαρμόσει κοινωνική αλληλεγγύη. Εκεί που ο άνθρωπος και οι ανάγκες του θα είναι το κέντρο όλης της οικονομικής ενέργειας. Μια ηθική Αριστερά που ζει όπως μιλάει»...
Η προσπάθεια η δική μας, όσων προσπάθησαν για την ενότητα του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι την τελευταία στιγμή, είναι να δώσουν τη μάχη με όλες τις δυνάμεις για όλα τα ενωτικά αγωνιστικά σχήματα σε όλη την Ελλάδα.
Η επόμενη ημέρα είναι δύσκολη αλλά η μάχη για μια αριστερά αγωνιστική αντικαπιταλιστική αλλά και ενωμένη δεν τελειώνει εδώ. Μια που έχουμε αυτοδιοικητικές εκλογές θα κλείσω με μια φράση από τη συνέντευξη του Χουάν Γκορντίγιο, του κομμουνιστή δημάρχου της Μαριναλέντα, μιας κοινότητας 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία:
…«Θέλουμε μια Αριστερά που να είναι ικανή να αντιμετωπίσει τον καπιταλισμό και να εφαρμόσει κοινωνική αλληλεγγύη. Εκεί που ο άνθρωπος και οι ανάγκες του θα είναι το κέντρο όλης της οικονομικής ενέργειας. Μια ηθική Αριστερά που ζει όπως μιλάει»...
Αλέκος Λύτρας (Ρόζα)
Αναρτήσεις
