ΤΟ ΜΕΤΕΩΡΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ (ΑΥΤΟ)...ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(Αν θέλεις ομελέτα, σπάσε αυγά)

Εκτός σχεδίου

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης (1)

«Για ένα κομμάτι ψωμί, δεν φτάνει μόνο η δουλειά», λένε σ’ ένα τραγούδι τους οι προφητικοί Κατσιμιχαίοι 

Για μια Αυτοδιοίκηση πρακτικά ανθρωποκεντρική δεν φτάνει μόνο η τήρηση της κείμενης νομοθεσίας όρων και ορίων. Χρειάζεται κάτι πέραν …αυτών

Είμαι από τους παλιούς σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. Και μάλιστα απ’ αυτούς – τους λίγους ή πολλούς, δεν έχει σημασία – που πάντα είχε έντονο ενδιαφέρον για τον χώρο της Τοπικής ΑΥΤΟ (επιμένω, εγώ) διοίκησης. Πότε από τα «μέσα» (αιρετός) και πάντα σαν ενεργός πολίτης.

Πίστευα και πιστεύω ακόμα πως ο μόνος χώρος στον οποίο ο πολίτης «μπορεί» (μαζί, εννοείται με το συνεπές συνδικαλιστικό κίνημα) να έχει ένα ενεργά συμμετοχικό και δημιουργικό, παρεμβατικό μαζί και ελεγκτικό προς την Διοίκηση ρόλο είναι η Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μια Τοπική Αυτοδιοίκηση που ενώ από την μια ακυρώνει «εν τοις πράγμασι» την παραπλανητική Καλλικρατική φούσκα, από την άλλη καταφέρνει σε πείσμα καιρών και προβλέψεων να «προκρίνεται» ως κύριος πόλος έλξης και ελπίδας των ασυμβίβαστων με την υποτέλεια και την αθλιότητα δυνάμεων.

Των δυνάμεων αυτών που δεν συμβιβάζονται με μια Τοπική Διοίκηση σε ρόλο βολικού διαχειριστή των απόνερων της Κεντρικής Εξουσίας. 

Των δυνάμεων αυτών που τολμηρά επιζητούν μια Διοίκηση έξω από το μέτρο του Επικούρειου «λάθε βιώσας». Μια Διοίκηση που θα αντιστέκεται και θα συγκρούεται με το «κακό» («Είναι ο Καπιταλισμός, ηλίθιε» – Ν. Μπογιόπουλος)

Και τέλος μια Αυτοδιοίκηση που δεν θα χαρίζεται αλλά σκληρά θα ρηγματώνει το απεχθές και απάνθρωπο συστημικό κατεστημένο.

Είμαι από τους παλιούς σ’ αυτόν εδώ τον τόπο. Και τον «χώρο».

Με δέος θυμάμαι από την δεκαετία του εξήντα, του εβδομήντα, ακόμα και του ογδόντα, προσωπικότητες που σημάδεψαν την Τοπική Αυτοδιοίκηση και όχι μόνο. Με δέος θυμάμαι πώς και πόσο περιμέναμε τα «βήματα τους» για να πάρουμε όλοι βαθιές – ζωής και αγώνα – ανάσες.

Ο Παξιμαδάς στην Πετρούπολη, ο Φωλόπουλος στο Περιστέρι, ο Βακαλόπουλος στον Ταύρο, ο Μακρής στην Καισαριανή, ο Κατσαρός – αργότερα – στο Καματερό κ.α., καθόριζαν σε ένα μεγάλο βαθμό την πίστη και το φρόνημα του λαού – όχι μόνο του κράτους των Αθηνών – για κοινωνικούς, διεκδικητικούς αγώνες. Τα «Γαλατικά χωριά», όπως φαίνεται, υπήρχαν από τότε… στην Ελλάδα. Αλλά και οι Ρωμαίοι…

Δεν ξέρω, αν και πόσο χαρισματικές προσωπικότητες ήτανε (ήτανε). Εκείνο, όμως, που σίγουρα ξέρω είναι πως ήτανε αποφασισμένοι. Αξιόπιστοι, συνεπείς και αποφασισμένοι. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως ανήκανε, όλοι τους, σ’ ένα συγκεκριμένο πολιτικό χώρο. Το ΚΚΕ.

Στον τόπο μας, στους Αγίους, την δεκαετία του ογδόντα μια χούφτα (στην αρχή) από «ανήσυχους» (έτσι μας αποκαλούσαν οι «απέναντι») δημότες στηριγμένοι από ένα αξιόπιστο (όπως πάντα), πρωτοπόρο (όπως πάντα) και ευρηματικό (όπως πάντα) ΚΚΕ δημιούργησαν (Ιούνιος/1982) ένα πρωτότυπο και πρωτόγνωρο για τότε (και τώρα ακόμα) δημοτικό κίνημα. Την ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΝΕΩΣΗ. Επικεφαλής ο χαρισματικός και αποφασισμένος αείμνηστος Δήμαρχος Σπύρος Αποστόλου. Γραφεία του κινήματος, ανοιχτά καθημερινά, επικοινωνία, επιτροπές σε ΟΛΕΣ τις γειτονιές, συχνές συγκεντρώσεις και ανταλλαγή απόψεων.

«Δουλειά» σε καθημερινή βάση από δεκάδες – εκατοντάδες φίλους, όχι κατ’ ανάγκη απόλυτα κοινής ιδεολογίας., «Πείραμα» που πέτυχε και το αντέγραψαν πανελλαδικά πολλοί. 

Ο φίλος ο Σπύρος, βέβαια, κάποια στιγμή (21/Δεκ/91) «έσκασε». Άφησε, όμως, πίσω του όχι μόνο χρηστικά κοινωνικά έργα (όλοι κάποια έργα αφήνουν) αλλά κάτι πολύ πιο σημαντικό. Κάτι για το οποίο και «μνημονεύεται» μαζί με το κίνημα της ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ, με ιδιαίτερη νοσταλγία και σεβασμό. Άφησε μια Διοίκηση που την χαρακτήριζε το ήθος, η ποιότητα, ο σεβασμός του άλλου, η ανιδιοτέλεια, το καθήκον για το άριστο και η απέχθεια για το μέτριο και το ουδέτερο. Πάνω από όλα, όμως, ο ριζοσπάστης διανοούμενος Σπύρος πέρασε στον Δημότη την πίστη πως μόνο αγωνιζόμενος με αλτρουισμό μπορείς να φέρεις την αληθινή κοινωνική δικαιοσύνη και αλλαγή. Στον τόπο σου αλλά και πέραν αυτού.

Ο Δήμος δεν είναι φέουδο αποκομμένο και οργανισμός αναπτυσσόμενος «εν καινώ».

Ο ΔΗΜΟΣ ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΑΡΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ

ΟΛΑ ΤΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙΣ ΕΣΥ

ΜΑΘΕ ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΕΙΣ… ήταν η φιλοσοφία του αείμνηστου Δήμαρχου και του Συνδυασμού και αναγραφότανε μόνιμα στη μοναδική σταθερά εκδιδόμενη τοπική εφημερίδα ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ (1975-1991 – Εκδότης Σπύρος Αποστόλου).

Όμως, κοντά – σιμά τα Γιάννενα, πρώτα, έτσι λένε, στα γρόσα και στα γράμματα. Και όπως μαρτυρούν οι οιωνοί σε ένα χρόνο το πολύ θα έχουμε εκλογές. Τοπικοαυτοδιοικητικές, βέβαια (οι «άλλες» μπορεί να έρθουν νωρίτερα).

Οι πρώτοι …πέντε «σωματοφύλακες» – λαγοί Δήμαρχοι, έκαναν – νωρίς, νομίζω – την εμφάνιση τους. Το ξεπερνάμε… Εξ άλλου θα ακολουθήσουν – σίγουρα – κι άλλες τέτοιες «πρωτότυπες» πρωτοβουλίες.

Όμως, το ζητούμενο παραμένει και είναι το τι Δημοτική Αρχή μπορεί σήμερα να ζητάνε «οι καιροί».

Σήμερα που η ανθρώπινη αξιοπρέπεια έχει σφαγιασθεί.

Σήμερα που η υποβάθμιση της ζωής, της υγείας, της παιδείας, της ανεργίας και των εργασιακών σχέσεων έχει ξεπεράσει την κοινωνική αναλγησία και απρέπεια.

Σήμερα, λοιπόν, που όλα αυτά συμβαίνουν ερήμην μας, η νηφάλια, ψύχραιμη, ορθολογική και ανθρωποκεντρική απάντηση στο αμείλικτο ερώτημα για το ποιος μπορεί (και θα πρέπει) να είναι ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αυτή δεν μπορεί να είναι άλλη από τη ρήξη. Τον αγώνα, δηλαδή, ενάντια στο «σημαδεμένο κακό» και (κύρια) τη δημιουργία, παντού, θυλάκων δημοκρατικής αντίστασης. Ένας – ένας και στο τέλος όλοι μαζί. «Για να ψηλώσει ο ήλιος, θέλει δουλειά πολύ». Και από πολλούς…

Αρκεί, απλά πράγματα, το μίγμα που θα προκύψει από τις εκλογές (Διοίκησης – Δημοτών) να στηρίζει με ήθος, έμπνευση, αποφασιστικότητα, ανιδιοτέλεια και συνεργατικότητα τολμηρούς, και γιατί όχι ανατρεπτικούς, αγώνες για μια ανθρώπινα δίκαιη κοινωνία…

Αρκεί, απλά πράγματα, να θρυμματίσουμε μέσα μας τον συμβιβασμό και την ικανοποίηση με το μέτριο και το ελάχιστο.

«Αντισταθείτε σ’ αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι και λέει: Δόξα σοι ο Θεός

Αντισταθείτε στον κοντό άνθρωπο του γραφείου

στην εταιρεία εισαγωγαί – εξαγωγαί στον φόρο»

(Μιχ. Κατσαρός – Η διαθήκη μου)

Αντισταθείτε, λέω εγώ, στον συμβιβασμένο ηγέτη και τη μικρή συνείδηση σας… Κι αν είναι… ας επαναληφθεί η ιστορία… όπως αυτή του 1982. Με «Γαλατικά χωριά» παντού.

Γιατί αν… τότε… ναι… υπάρχει ελπίδα.

Γιατί φέρουμε ευθύνη. Εμείς. Αλλά και ένας, ένας.

Δεν φταίει πάντα το «βολικό» κακό μας ριζικό.

Εγώ, λοιπόν, εσύ… 

Με έμπνευση. Με πίστη. Με αποφασιστικότητα.

Γιατί η ιστορία, μην το ξεχνάμε, ασχολείται και με τους άτολμους μικρούς…

Σημείωση (1)

– Γραμματέας της ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΑΝΑΝΕΩΣΗΣ (1982-1992)

– Αρθρογράφος της τοπικής εφημερίδας ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ (1975-1991)