Ο ξεχωριστός «κύριος» Χρήστος Δουδούμης

Που «έφυγε» - κυπαρίσσι – 27/6/2015

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ο Χρήστος πέθανε… Τόσο απλά… Όπως λέμε, ο ήλιος έδυσε… Τόσο απλά. Ένα φυσικό γεγονός, δηλαδή. Άλλο αν το αίμα παγώνει. Σαν χιόνι. Σε όλα τα μήκη και πλάτη… Αλλά, ως φαίνεται, ο θάνατος είναι έτσι, απλός και απρόσμενος. Όσο και η σιγουριά της έλευσής του. Μόνο που η σιωπή τώρα είναι παγερή. Και εκκωφαντική.
Γνήσιο παιδί των Αγίων, ο Χρήστος και μάλιστα «κοντοκατοχικό». Με τα Μαργαντινέικα περιβόλια τριγύρω του, τις στέρνες, τη λάσπη του Κοκκινόπουλου, τις φουσκοποταμιές, τις καρδερίνες και τα σκαρθάκια. Και τις ξόβεργες στις αγκορτσές. Και τα βουστάσια. Και τα συσσίτια του Μέρλα στην καθημερινότητά του. Αλλά και τα «φώτα» της Φίνος Φιλμ. Μετακατοχικό παιδί ο Χρήστος. Με όλες τις ευαισθησίες που μπορεί να έχει ένα νέο παιδί της εποχής, μεγαλωμένο σε οικογένεια με έντονες πολιτικές ανησυχίες. Και κοινωνικές και ανθρώπινες. Και «πληρωμές». Τοις μετρητοίς… Τότες, «τα πέτρινα χρόνια»... Ε, Ασπασία;...
Ψηλός, ευθυτενής και ευθύς, λες και γεννήθηκε για να βλέπει, από ψηλά και από το μπόι του, μόνο τις κορφές των βουνών. Και τις «χιλιάδες μικρές πυρκαγιές που πυρπολούσαν τη νιότη μας…» που λέει κι ο ποιητής (Ο Χάρης – Μαν. Αναγνωστάκης). Όμως, ο Χρήστος… ήτανε χοϊκός. Και πρώτο μέλημά του πάντα ήθελε να είναι ένα. Πώς να μπορεί να γεμίσει τ’ αδειανό «τραπέζι του περαστικού». Και του κυνηγημένου. Περίεργα πράγματα αυτές οι ευαισθησίες. Και τις είχε… Σε βαθμό, που αν του τις θύμιζες, να κοκκινίζει. Όμως, έτσι ήτανε. Ο Χρήστος.

Δραστήριος πολιτικά, όσο του ‘πρεπε και μέτραγε. Ποτέ, όμως, τυφλά φανατικός. Από μικρός… Ακόμα και τις πολύ δύσκολες εποχές τολμούσε να είναι παρών σε ό,τι κοινωνικά ευαισθητοποιούσε τον κόσμο. Από τις αθλητικές εκδηλώσεις (Ενωσίτης στους Αγίους και ΑΕΚτζής με βούλα) μέχρι τις πνευματικές δραστηριότητες του τόπου και την κινηματική δράση των μεγαλύτερων του νέων των δεκαετιών του πενήντα και του εξήντα.
Αιρετικός και ανήσυχος, μα πάντα αφόρητα ευγενικός. Με ένα άκρως ξεχωριστό τρόπο. Με αγωγή, με άποψη και ιδιαίτερο χιούμορ, υποδόριο σαρκασμό και αυτοσαρκασμό περνούσε παντού τόσο ευγενικά, αθόρυβα και απαρατήρητα που – καθόλου περιέργως – με αυτόν ακριβώς τον τρόπο καθόριζε – «επέβαλλε» – συμπεριφορές, κανόνες επίπεδο σκέψης και ποιότητα διαλόγου. Τίποτε κραυγαλέο στον Χρήστο. Τι άλλο, άραγε, μπορεί να σημαίνει «παιδεία»!!! «Μεγάλη η απώλειά του» θα ‘γραφα , λοιπόν. Όπως και πολλά ακόμα άλλα… Όμως, «τον ακούω»… «Basta, Δημήτρη, basta…».
«Δύσκολος» συζητητής επίσης, ο Χρήστος. Ζητούσε πάντα σκαλοπάτια. Σκέψης. Για ν’ ανεβαίνει.
Όμως, τώρα, ο Χρήστος έφυγε. Και… όταν λιγοστεύουνε οι Χρήστοι και οι «Χριστοί» τα καθημερινά μας «βήματα» γίνονται πιο αργά και πιο βαριά. Θα λείψει ο Χρήστος… Και περισσότερο θα λείψει από αυτούς που τους… δυσκόλευε… Γιατί απ’ τα μικράτα του ήτανε ένα ευχάριστα και πειραχτικά νηφάλιο και σεβαστικό μυαλό ο Χρήστος. Και χρήσιμο.
Κι είναι σαν να τον ακούω να ρωτάει χαμηλόφωνα, ευγενικά και διακριτικά, πάντα, εαυτόν και αλλήλους… Ως ο Βαρναλικός Μώμος και ο Ομηρικός Θερσίτης μαζί.

«Το θέμα είναι τώρα τι λες
Καλά φάγαμε καλά ήπιαμε
Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ
Μικροζημιές και μικροκέρδη συμψηφίζοντας
Το θέμα είναι τώρα τι λες»
(«Στόχος» – Μαν.Αναγνωστάκης)

Και είναι άκρως …καίριο και επίκαιρο αυτό.
Καλό σου ταξίδι, φίλε Χρήστο.