Μαραθώνιος… απλά αγώνισμα ή και στάση ζωής;

Γράφει: ο Δημήτρης Φεργάδης

Καθένας … είναι ένας. Νόμος αυτό. Φυσικός. Με την αυτονόητη υπέρβασή του… Η προσωπική ευθύνη στο δρόμο της συλλογικότητας. Οι κόκκοι άμμου… έρημος. Το δέντρο… δάσος. Εγώ… Εμείς. Έτσι είναι… Πρώτα… καθένας είναι… ένας. Ο μοναδικός… ο πρώτος… ο πρωταγωνιστής. Υπερβολή; Καθόλου… Απλά και ανθρώπινα εκτιμάται πως έτσι θα αισθάνεται – για μια στιγμή, έστω – καθένας που μετέχει και τερματίζει – «κάτθανε Διαγόρα ουκ ες Όλυμπον αναβήση» - σ’ ένα Μαραθώνιο. Και περισσότερο, όποιος μετέχει – και τερματίζει, ανεξαρτήτου σειράς – στον αυθεντικό Μαραθώνιο. Της κλασσικής διαδρομής. Από Τύμβο Μαραθώνα, δηλαδή, μέχρι το Καλλιμάρμαρο. Οικονομικοί – Επεκτατικοί πόλεμοι – Πέρσες / Άμυνα – Αξιοπρέπεια – Πολιτισμός – Έλληνες 490 π.Χ. Παλαιότερα: Τρωικός Πόλεμος – Μετέπειτα … Τα ίδια Παντελάκη μου τα ίδια Παντελή μου. … Αιώνες…
Παρακολούθησα την «γιορτή» και από κοντά τις μικρότερες διαδρομές, εντός της Πόλης της Αθήνας (μιας υπέροχης… χωρίς αμαρτίες, χωρίς αστοχίες, Αθήνας) την Κυριακή 8 του Νοέμβρη. Υπέροχη ημέρα. Και θαύμασα όλους αυτούς που πάλευαν, το «έβλεπα», για την προσωπική τους υπέρβαση … απελευθέρωση.

Κι αργότερα στο Καλλιμάρμαρο. Να τερματίζουν, κατάκοποι, νέοι και λιγότερο νέοι και νέες. Με εμφανέστατη, όμως την αίσθηση της ικανοποίησης. Και έντονη την φωτεινότητα στα πρόσωπά τους. «Μπορώ» φαίνεται να λένε… «Μπορώ». Κι αυτό το «Μπορώ», είναι το πραγματικό μήνυμα ενός Μαραθώνιου. Ενός αγώνα, που ο μετέχων, πραγματικό ανταγωνιστή έχει πρώτα τις αδυναμίες του δικού του εαυτού.
«Μπορούμε». Ένας, ένας αλλά και μαζί… που, «κάποιες στιγμές», γινόμαστε πολλοί. «Μπορούμε … μπορούμε» το καλύτερο … Αρκεί να πηγαίνουμε πέρα από την υπέρβαση των αδυναμιών μας, πέρα από την υπέρβαση των ιδιοτελειών μας … Άμμος … Έρημος. Δέντρο … Δάσος. Εγώ, Εγώ … Εμείς.
Μαραθώνιος … Ο αγώνας… των αγώνων. Στάση ζωής.
Δεν ξέρω τι έχει κάνει ή τι προτίθεται ή τι μπορεί να κάνει πάνω στην αυτονόητη εκλαΐκευση του ο Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου. Δεν ξέρω… Τα Σχολεία (όλων των βαθμίδων) οι Αθλητικοί Σύλλογοι...
Είναι τόσο δύσκολο, απαγορευτικό άραγε, να σχεδιαστεί από τώρα, σε κοινή σύσκεψη, μια τέτοια δραστηριότητα; Μια δραστηριότητα, που θα στοχεύει στην μαζική συμμετοχή των νέων της πόλης μας στο Μαραθώνιο ( των πολλών επιπέδων) της επόμενης χρονιάς;
Με το πραγματικό νόημα του αγώνα…
Και με μπούσουλα λίγα από τα πολλά στοχαστικά, υπερβατικά, αναγκαία και χρήσιμα που μπορεί να διαβάσεις στην ΑΣΚΗΤΙΚΗ του Νίκου Καζαντζάκη.

Α΄ ΣΚΑΛΟΠΑΤΙ: ΕΓΩ
«Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω… Μη ζητάς φίλους, να ζητάς συντρόφους! Να ‘σαι ανήσυχος, αφχαρίστητος, απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβης…»

Β’ Η ΡΑΤΣΑ
«Όταν υψώνεσαι σε μια γενναία πράξη, η ράτσα σου ολάκερη υψώνεται και αντρειεύει.. “Δεν είμαι ένας! Δεν είμαι ένας!” Το όραμα τούτο κάθε στιγμή να σε καίει».

Έχομεν, άραγε, χρείαν άλλων λόγων;