Πάλι Χριστούγεννα... Πάλι Πρωτούγεννα

Γράφει: ο Δημήτρης Φεργάδης

Χριστός γεννάται σήμερον… αυτές τις μέρες, τέλος πάντων. Όμως, άμμος οι Θεοί… Όμως, άμμος οι Προφήτες… Χριστιανοί. Κρύο…
Πεινάς; Υπομονή… Σφάζουν αηδόνια στα σφαγεία.
Διψάς; Σπασμένο το κανάτι…
Κρυώνεις; Άβυσσος ο δρόμος… Θάνατος η αγκαλιά.
Πονάς; Σβήσε το φεγγάρι.
Χριστιανοί… Χριστός γεννάται σήμερον… Χτες, αύριο… οι Καλικαντζαραίοι… οι Λάμιες.
Να… σωπάσανε οι μπόμπες. Να… σωπάσανε οι πολέμοι… Σώθηκε το βρέφος… Πυροτέχνημα η Φάτνη. Πυρσός, λαμπάδα… Προσκύνημα…
Κι η θάλασσα… παράδεισος. Κήποι τώρα και… σπίτια. Πάνω στα ωραία ερείπια.

Θαύματα… Αλήθειες… «Όλα καλά… Όλα ωραία». Όνειρα… Ψηλά τα χέρια... Παράκρουση...
Το σπασμένο φτερό του γλάρου. Η παρθενία της Περιμπανού. Τα «σαρακοστιανά» τα μάτια του μικρού Χαλίλ. Ψωμί – άρτος. Ο Ηρώδης… Η κρεμάλα του Κεμάλ…
Όμως, άμμος οι Θεοί… Όμως, άμμος και οι Προφήτες. Προστάτες… με το έχει του έχει τους.
Σμύρνα, χρυσός, πέτρα, θάνατος. Χριστούγεννα… Η φύση αγαλλιάται. Η παραγωγή αγαλλιάται… με τους νέους αρμπάιτερς… μιλιούνια. Εν σειρά, τώρα, η παραγωγή. Μπόμπες… Αρμύρα το αίμα… Μισοδαγκωμένο το μήλο…
«Ο Μπράουν, ο Φίσερ κι ο Κραφτ / ξανάσμιξαν πάλι και φτιάξανε τραστ».
Όλα εν σοφία τα εποίησαν. Και ο Χριστός και ο Αλλάχ. Και οι επί γης εκπρόσωποι. Την πείνα, τη δίψα, το κρύο, τον πόνο… Τις γιορτές… Τη λήθη… Πίστη… Η δοκιμασία… Του φτωχού το έλεος. Όλα κοιμήθηκαν… Μέσ’ της Μεσόγειος την αγκαλιά.
Χριστός γεννάται σήμερον. Και είναι μόνο… όνειρο.
Κουράγιο… Τα χέρια σου… τα εργαλεία σου.
Και οι ευχές… να περισσεύουν.
«Ας πιάσουμε τη θέση μας στη μάχη» (Νίκος Καζαντζάκης – ΑΣΚΗΤΙΚΗ σελ. 81).
Για τα χρόνια τα καλά…
Αυλαία…