ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

Με όσους συζήτησα πως στις προθέσεις μου ήταν σύντομα να ασχοληθώ σε σημείωμά μου με το θέμα της νεοπολυφυλετικής, νεοπολυπολιτισμικής μας πόλης, ίδιας με πολλές άλλες, προσπάθησαν «ολοκληρωτικά» να με αποτρέψουν από ένα τέτοιο εγχείρημα.
Παρά το ό,τι σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις συμφωνούσαν ξεκάθαρα μαζί μου και μάλιστα υπερθεμάτιζαν ότι πράγματι υπάρχει πολιτισμικό επικοινωνιακό πρόβλημα και πρόβλημα συμπεριφοράς, παρά το ό,τι θεωρούσαν πλέον ή αναγκαία την έγκαιρη, άμεση μελέτη, διερεύνηση του θέματος, τελικά κατέληγαν στην απόλυτα σαφή και συγκεκριμένη συμβουλή: «Είναι καυτή πατάτα. Μην ασχοληθείς. Καιροφυλακτούν οι ρηχοί και οι εκ του ασφαλούς προοδευτικοί. Αστο σε άλλους».

Δηλαδή; Ναι... Όπως το καταλάβατε. Μου συνιστούσαν τα... αυτονόητα. Ότι ο «στρουθοκαμηλισμός» και η «σιωπή Κωσταλέξη» είναι η καλύτερη τακτική για ένα «σώφρονα» και επί σειρά δεκαετιών ασχολούμενο με τα κοινά, προοδευτικό, έμπειρο πολίτη.
Καλός πολίτης είναι ο σιωπηλός πολίτης.
Όμως... το πρόβλημα;
Αυτό, όπως το αναλύσαμε... Είναι πρόβλημα του... προβλήματος. Όχι δικό σου. (Είπαν. Οι σοφοί).
Όμως, πάλι, επειδή το θέμα σαν θέμα ή σαν πρόβλημα υπάρχει, εμείς λέμε να τολμήσουμε μια... αυστηρά αυτοελεγχόμενη και «εξ απαλών ονύχων» διατύπωση μερικών διαπιστώσεων.
Για λόγους ελάχιστης προληπτικής αυτοάμυνας, όπως και φρονίμως μας συνέστησαν, ζητάμε απ’ αρχής ευγενικά από τους πολλούς ή λίγους αναγνώστες να μας κρίνουν με κατανόηση, με νηφαλιότητα, με «δεύτερη σκέψη» και...«κρίνοντας και εξ ιδίων».
Το ζητούμενο, είπαμε, είναι η καθημερινή, ανθρώπινη ποιότητα. ΟΛΩΝ μας. Όχι οι αφορισμοί. Όχι οι «επιτυχημένες» ατάκες που «γράφουν» συναισθηματικά, (αυτό)ικονοποιούν και φορτίζουν ανέξοδα.
Με γνώμονα, λοιπόν: α) Την γνώση πως δεν διαθέτουμε την αναγκαία, για τέτοια θέματα, κοινωνιολογική επιστημονική γνώση, κατάρτιση και επάρκεια και (β) την αίσθηση πως διαθέτουμε τουλάχιστον την ευαισθησία στην καθημερινότητα που έχουν οι άνθρωποι του εμείς και όχι του εγώ, θα προσπαθήσουμε, πιο κάτω, να καταγράψουμε ελάχιστες νύξεις από τις άλλοτε ναι, άλλοτε όχι, συγκρουόμενες και μη θέσεις και απόψεις των «επισκεπτών» και των «γηγενών».
Αν λοιπόν ρωτήσετε τους μεν (επισκέπτες) πιθανώς θα σας πουν:
- Αντιμετωπιζόμαστε με απαξία.
- Η εκμετάλλευσή μας είναι σκληρή (υψηλά ενοίκια-άθλιοι χώροι).
- Στερούμεθα λατρευτικών χώρων, εργασιακών δικαιωμάτων κ.λπ.
- Ομαδοποιούμεθα για να αισθανόμαστε ασφαλείς και πολλά, πολλά ακόμα.
Εχουν δίκιο;
Βεβαίως.
Σε πολλά, πάρα πολλά πράγματα.
Αν, τώρα, πάλι ρωτήσετε τους δε (γηγενείς) θα σας πουν πολύ απλά μόνο μια λέξη. Που τα λέει όλα, όμως.
Πως σε πολλές γειτονιές, μέσα στο σπίτι τους, νιώθουν σαν ξενίτες (ξενίτης= ξένος όπου γης. Ακόμα και στην πατρίδα σου, ακόμα και στον τόπο που γεννήθηκες).
Εχουν δίκιο; Εχουν άδικο;
Μην βιαστείτε. Σκεφτείτε το. «Ζήστε το».
Καλές, λοιπόν, άγιες και ευπρόσδεκτες οι όποιες ακτιβιστικές κινήσεις και συμπεριφορές. Χρειάζονται, δεν λέω, αλλά η καθημερινότητα είναι καθημερινότητα. Κι εδώ τι κάνουμε;
Εμείς, θέλοντας να ξεκινήσει κάτι, θα σημειώσουμε πιο κάτω δυο-τρεις σκόρπιες σκέψεις, έτσι σαν «προζύμι».
Ο Δήμος, λοιπόν.
Από... Αρχής... άρξασθαι.
Και το Πνευματικό Κέντρο.
- Να «καλεσθούν» οι πολυπληθέστερες ομάδες, έστω, μεταναστών.
- Να εκδοθεί στη γλώσσα τους φυλλάδιο «καλωσορίσματος».
- Να τους γνωρίσουμε «συνοπτικά» ποια είναι η Ελλάδα. Τον πολιτισμό μας. Τις παραδόσεις μας.
- Να τους γνωρίσουμε τι εμείς γνωρίζουμε για τις πατρίδες τους.
Να τους καλέσουμε (το Πνευματικό Κέντρο;) να μας «δείξουν» τις παραδόσεις τους, τα ήθη, τα έθιμά τους, τις μεγάλες γιορτές τους κ.λπ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω για πολύ.
Όμως, είπαμε. Τώρα το «προζύμι».
Και να νοιαστούμε όλοι για το πώς ΕΔΩ στον τόπο μας «θα μαγειρέψουμε το φαγητό με τα νέα υλικά».
Δεν μας χρειάζονται έτοιμες λύσεις, συνταγές και Μ.Κ.Ο.
Αρκετά...

Δημ. Φεργάδης

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ στις Κυριακή, Νοέμβριος 23, 2008