ΠΑΡΚΟ ΤΡΙΤΣΗΣ - ΜΟΝΙΜΗ ΥΠΟ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ

Απλήρωτοι ακόμη κι αυτοί οι λίγοι υπάλληλοι

Σημάδια εγκατάλειψης, ψεύτικες υποσχέσεις και λόγια, δεσμεύσεις που δεν τηρήθηκαν ποτέ και μια ντουζίνα παρανομίες. Αυτοί οι παράγοντες διαμορφώνουν την εικόνα που συναντάει ο επισκέπτης στο περιβαλλοντικό πάρκο «Α. Τρίτσης», έναν από τους μεγαλύτερους θύλακες πρασίνου στην Αττική. Είχε βέβαια την «ατυχία» αυτή η έκταση να μη βρίσκεται στη βιτρίνα της πόλης και να είναι – το μεγαλύτερο κομμάτι της – ελεύθερος χώρος για το κοινό. Γι’ αυτό και δεν συγκέντρωσε ποτέ την προσοχή των αρμοδίων. Περί τα 1.120 στρέμματα πρασίνου στα όρια των δήμων, Αγίων Αναργύρων, Ιλίου και Καματερού αποτελούν το πάρκο. Αυτός ο χώρος που η αρχική του έκταση ήταν 2.500 στρέμματα, έχει σταδιακά ακρωτηριαστεί. Σήμερα έχουν απομείνει περίπου τα μισά στο Δημόσιο τα οποία οι όμοροι δήμοι επιβουλεύονται, ειδικά στη νότια πλευρά του!

Το 2002, με προεδρικό διάταγμα δημιουργήθηκε ο φορέας διαχείρισης του πάρκου αποτελούμενος από πρόεδρο και αντιπρόεδρο που ορίζονται από την εκάστοτε κυβέρνηση, εκπροσώπους των τριών δήμων, έναν εκπρόσωπο περιβαλλοντικής οργάνωσης, έναν εκπρόσωπο του Γεωπονικού Πανεπιστημίου και έναν εκπρόσωπο της νομαρχίας.

Ο φορέας κλήθηκε να διαχειριστεί λοιπόν αυτόν το μεγάλο χώρο πρασίνου και να ενισχύσει εκπαιδευτικές δραστηριότητες εντός του, σε άμεση όμως εξάρτηση από την κυβέρνηση. Το πιο φλέγον ζήτημα, αποτελεί η υποχρηματοδότηση καθώς τα κόστη συντήρησης είναι αρκετά υψηλά. Τι κι αν το διάταγμα προβλέπει ετήσια κρατική επιχορήγηση 977.000 ευρώ, πέρυσι δόθηκαν μόλις 195.000, με δεδομένο πως οι πάγιες δαπάνες για φύλαξη και ΔΕΗ είναι 180.000. Αποτέλεσμα της υποχρηματοδότησης είναι οι μόλις πέντε μόνιμοι υπάλληλοι που φροντίζουν την καθαριότητα του πάρκου να μένουν απλήρωτοι, ενώ στην ίδια κατάσταση βρίσκονται και κάποιοι εποχιακοί. Θέμα που ξαναέγινε γνωστό με κινητοποίηση και επιστολή προς τη νέα υπουργό Περιβάλλοντος, πριν λίγους μήνες. Προσωπικό που προφανώς και δεν επαρκεί ούτε στο ελάχιστο, υπολογίζοντας πως ο εθνικός κήπος για παράδειγμα που καλύπτει το 1/6 της έκτασης του πάρκου Τρίτση έχει 60 υπαλλήλους καθαριότητας!

Επιπλέον, η εικόνα απαξίωσης του πάρκου αφήνει ανενόχλητους επιτήδειους να καταπατούν και να κερδοφορούν με την ανοχή του φορέα. Σήμερα καταπατημένα τμήματα του πάρκου έχουν περιφραχθεί με συρματοπλέγματα, ενώ τέσσερις χώροι έχουν επινοικιαστεί με απευθείας ανάθεση σε ιδιώτη για τη λειτουργία καφετέριας, χωρίς εκείνος να έχει καταβάλει ποτέ τα 13.600 ευρώ του ενοικίου του. Χρήματα που προκλητικά οι αρμόδιοι δεν διεκδίκησαν ποτέ! Πρόσφατα κάτοικοι της περιοχής ανέλυσαν το νερό της λίμνης, αποδεικνύοντας πως είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, τουλάχιστον για δερματολογικές παθήσεις, σε ένα χώρο που παίζουν πολλά παιδιά ειδικά το καλοκαίρι. Παράλληλα, οι αρχικοί μηχανολογικοί εξοπλισμοί (π.χ. γεωτρήσεις) δεν συντηρούνται και αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση υποχρηματοδότησης και εγκατάλειψης σύντομα απειλείται η ίδια η ύπαρξη του πάρκου.

Είναι λοιπόν η πίεση της ελλιπούς κρατικής χρηματοδότησης, το θεσμικό πλαίσιο του προεδρικού διατάγματος σε σχέση με τη διοίκηση του πάρκου, η ασυνεννοησία και τα αντικρουόμενα συμφέροντα των μελών που απαρτίζουν το φορέα διαχείρισης και η μικροπολιτική αντιμετώπιση του πάρκου ως μέσο – δεξαμενής δημοσίων σχέσεων και ψηφοθηρίας που έχουν οδηγήσει το πάρκο σε εγκατάλειψη. Και μπροστά σε αυτό το πρόβλημα οι κάτοικοι της περιοχής δεν έμειναν απαθείς. Δημιούργησαν Επιτροπή αγώνα για τη σωτηρία του πάρκου Α. Τρίτσης και τα τρία τελευταία χρόνια έχουν πάρει μια σειρά πρωτοβουλιών, από την παρακολούθηση των συνεδριάσεων του φορέα διαχείρισης έως τις κινητοποιήσεις για ζητήματα που ανακύπτουν. Εκ μέρους της επιτροπής η Χρυσούλα Ρουσάκη μας δηλώνει: «Απαιτούμε το πάρκο να παραμείνει ανοικτό, δημόσιο και χώρος ελεύθερης έκφρασης και να έχει καθαρά το χαρακτήρα για τον οποίο οργανώθηκε και επενδύθηκαν εκατομμύρια. Ένας πόλος υπερτοπικού πρασίνου, με εκπαιδευτικό χαρακτήρα περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης, φροντισμένο, καθαρό με υπαλλήλους και διαδικασίες οικονομικής διαχείρισης νομότυπες και υπεύθυνες. Αλλά όλα αυτά χωρίς κρατική χρηματοδότηση πιστεύουμε ότι δεν μπορούν να επιτευχθούν χωρίς την πίεση των πολιτών που πλέον δραστηριοποιούνται ενεργά».

Αρκετές ερωτήσεις στη Βουλή, δηλώσεις και δεσμεύσεις έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Οι ευθύνες ανήκουν ακέραια στις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ διαχρονικά, αφού συναγωνίστηκαν στην αδιαφορία αλλά και ο φορέας διαχείρισης δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Οι όμοροι δήμοι για παράδειγμα, δεν μπορούν να πατούν σε δυο βάρκες, δίχως να παίρνουν ξεκάθαρες θέσεις για τα ζητήματα οικονομικής διαχείρισης ή να γίνονται αυτουργοί στις καταπατήσεις. Ούτε το Αναπτυξιακό Συμβούλιο Δυτικής Αττικής μπορεί να προκρίνει μελέτες βιωσιμότητας - αυτοδιαχείρισης, διότι όλα αυτά σημαίνουν τελικά, την αλλοίωση της φυσιογνωμίας του πάρκου που θα έπρεπε να είναι ένας ελεύθερος, ανοιχτός δημόσιος χώρος πρασίνου για τους κατοίκους ολόκληρης της Δυτικής Αττικής. Ένας χώρος για άθληση, εκπαίδευση. Ένας χώρος έξω από την ιδιωτική πρωτοβουλία.

Άρθρο του Παντελή Προμπονά στην εφημερίδα "ΠΡΙΝ", Κυριακή 11 Απρίλη 2010