Οι κότες της Μαρούλας…

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Σούρουπο στο Αγναντερό, Αύγουστος 2015

Κότα είσαι, ρε;
Με τέτοια υπεροψίαν, τέτοιαν μέθην και αλαζονείαν μήτε ο Δαρείος ο Υστάσπου, ο μέγας Πέρσης Βασιλιάς, θ’ απευθυνότανε στους υπηκόους του.
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Άγνωσται αι βουλαί και οι προθέσεις του.
Ρακένδυτος, με ρωγμές στα ύφαλα… και δίκωχο. Περί …αξιών, άγουρο δαμάσκηνο. Πάει η ασπράδα των μαρμάρων, πάει η βεβαιότητα των βράχων, πάει ο σεβασμός των υδάτων. Τοις κυσί…
«Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην… Απέσβετο και λάλον ύδωρ». Γέμισε, που λένε, η Γης με «αλογόμυγες». Κι αυτός… Τώρα με τον μπερέ… χθες με το δίκωχο, πάντα με τις γκέτες να τροφοδοτεί την αγορά σκυφτό περπάτημα… Βλέμμα χαρμολύπης.
Κότα είσαι, ρε;
Κι υπερασπιστική γραμμή της… άγονη γραμμή… Γι Άι Στράτη κι ούτε. Πιάσε, λοιπόν, τ’ αυγό και κούρεφτο. Το δίκιο τους, όρνιθες είναι αυτές, βουνό και δάσος των ελαιών. Και ο δίκωχος, μετά τη νυχτερινή του στύση, με ασφάλεια σε Δημόσιο Φορέα, να επιμένει στα αυστηρά του παραγγέλματα οσφυοκαμψίας. Ναι, ρε. Κότα είσαι… Παράλογη, έως και προκλητική, η θρασεία επιμονή. Όμως, αυτοί που ξέρουν, λένε, πόσο… «χρήσιμη» και πόσο… αναγκαία είναι (στο σύστημα εννοείται) η καλλιεργούμενη απαξία και το μηδέν. Και οι διαμορφωτές τους… περιζήτητοι. Εργαλεία ΟΟΣΑ όλα αυτά. Δοκιμασμένα.

Έτσι ή κάπως έτσι και οι Όρνιθες κατέληξαν πτηνά (σαν τα «λάχανα» και τις «μάπες» στα ζαρζαβατικά, το …«πρόβατο» στα πρόβατα…) δακτυλοδεικτούμενα. Πρότυπα, λέει, υποταγής, φοβίας και βλακείας. Απ’ τους «αυτοκρατορικούς» -ποιους; -πιγκουίνους… Ποιες; Οι «Όρνιθες» των ουρανών και των αιθέρων! Οι «Όρνιθες» της Νεφελοκοκυγίας! Οι «Όρνιθες του νόστιμου οίκτου», ακόμα - ακόμα. (Σκέψεις και απόψεις «αντιπροσωπευτικών ειδών» στο επτά χιλιάδες τόσο, εποχής μετά Δεινοσαύρων). Ακολουθεί η …«περιγραφή» μιας ημέρας με τις …κότες της Μαρούλας.
Ντάλα καλοκαίρι, Ιούλιο –Αύγουστο μήνα και να βρίσκεσαι σε καμποχώρι (για Θεσσαλικό κάμπο μιλάμε) δεν είναι δα και ό,τι καλύτερο. Η ζέστη παχιά σαν λίπος χοιριδίου τα Χριστούγεννα. Ακίνητη, πνιγηρή και με μυρωδιά σάπιου μπαμπακιού. Δεν κόβεται ούτε με Δαμασκηνό σπαθί. Λυγμός άηχος. Γκιώνης σε ξόβεργα.
Τρίκαλα (δεν είναι μόνο τα δυο στενά…) ένα τσιγάρο, λέμε τώρα, δρόμο έξω …χωρίον Αγναντερό. Καραγκούνηδες (μεριά Καρδίτσας). Τώρα, γιατί Αγναντερό… δεν έμαθα. Πάντως ούτε …αγναντεύει ούτε …αγναντεύεται. Κέντρο …τηγανιού είναι. Παλιότερες ονομασίες του …στα τούρκικα Μεϊντάνι (πλατεία, χώρος συγκέντρωσης) ή και το επικρατέστερο Μεσδάνι, σλαβική αυτή η λέξη που σημαίνει κάτοικος συνόρων, όρια. (Αγναντερό Καρδίτσας. Ιστορία – Λαογραφία. Αθαν. Μαγουλιώτης. Έκδοση Δήμου Παμίσου, 2010). –Ευχαριστώ την Ρίνα Πλιάκα –Τσιαφίτσα («Κέντρο αδιάλειπτης –Θεέ… -ροής πληροφοριών του Αγναντερού) για τον δανεισμό του βιβλίου. Αυτά με τα λαογραφικά του Αγναντερού.
Για την συμπεθέρα μου τη Μαρούλα, τώρα, ο λόγος. Που έχει ένα κοπάδι από κότες. Απολύτως ελεύθερης βοσκής. Σ’ ένα τεράστιο χώρο. Με ίσκιους, με νερό… Άλλες στρουμπουλές και άλλες όχι. Όλες, όμως, εν δυνάμει… μπουκιά και συχώριο – ψητές.
Μέρες πολλές, τώρα, μετά την «εγκατάσταση», παρακολουθώ την καθημερινότητά τους. Το ξύπνημα (χάραμα), το μεσημέριασμα, το σούρουπό τους. Και δεν είναι που ‘ναι μόνες τους… ένα κοπάδι κότες, με τα κοκόρια που τους αναλογούν. (Η Μαρούλα που ξέρει, λέει, πως η σωστή… «δοσολογία» είναι ένας κόκορας ανά είκοσι, περίπου, κότες).
Είναι που όταν η Μαρούλα – το τρεχιό της να δείτε μόνο – ρίχνει τα περισσέματα των φαγητών (στα χωριά, άντε, ακόμα κάτι μένει – η ανακύκλωση στην πράξη) ή από τον μπαξέ τα σάπια ζαρζαβατικά, τι δεν μαζεύεται σε χρόνο μηδέν! Κότες, κοκόρια, περιστέρια, δεκοχτούρες, πάπιες, χήνες, γαλοπούλες, φραγκόκοτες, σπουργίτια, σπίνοι, φλώρια, σκαρθάκια κι όποιο άλλο πτηνό περνάει τυχαία ή ξεκουράζεται στην τεράστια φτελιά. Στην άκρη – άκρη καρακάξες και κουρούνες περιμένουν πονηρά. Και ο Δημήτρης, ο εγγονός μου, να τις πετροβολά. Μέγας Ορνιθοφύλαξ ο Δημήτριος. Και πρώτος χειριστής της «τουλούμπας»…. Για το νερό ρε γαμώτο.
Χαίρεσαι να βλέπεις τέτοιες συνάξεις. Κι εκεί που περιμένεις κατά το ανθρώπινο… δίκαιο και συνήθειο και μικροσυρράξεις και ορνιθοσφαγές… οποία απογοήτευση. Γηγενείς και επισκέπτες (εσείς αντίστοιχα τους λέτε μετανάστες, λαθρομετανάστες, αλλοδαπούς, ξένους, έγχρωμους και δεν ξέρω πως αλλιώς) βρίσκουν τρόπους και βολεύονται από τροφή και από νερό χωρίς προβλήματα κι αποκλεισμούς. Γης υπάρχει. Σύνορα – τοίχοι, όχι. Και η «Γειτονιά των Ορνίθων» όλους τους αγκαλιάζει. (Καθημερινές πράξεις και παραλείψεις των «αντιπροσωπευτικών ειδών» το επτά χιλιάδες τόσο, εποχής μετά Δεινοσαύρων).
Τώρα, πως γίνεται και άλλα ζωντανά –ζωντανά… ναι, ναι ζωντανά νοήμονα, μάλιστα, όπως τα λένε – να μην μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδάρων άχυρα (είπαμε, εμείς, σε καμπίσιο χωριό βρισκόμαστε με… τρακτέρ και με φορολογούμενο πετρέλαιο) είναι ένα θέμα. Που χρήζει… ψυχοδιανοητικο–οικονομικής έρευνας και μελέτης.
«Πιάσε την αστραπή στον δρόμο σου άνθρωπε• δώσε της διάρκεια• μπορείς…» (Οδ. Ελύτης. Μαρία Νεφέλη). Και σώσον, έτσι, τον λαό σου.
Εδώ, πάντως, οι κότες της Μαρούλας και των άλλων, καθώς βλέπω, στο Αγναντερό, ευημερούν. Γεννούν, αυξάνονται, κακαρίζουν ευτυχισμένες και αφήνουν που και που τον καυχησιάρη κόκορα να τις βατεύει. Καμιά μελαγχολία στον καμπίσιο ορίζοντα.
Απογεματιάζει… Οι κότες της Μαρούλας, ταπεινά ταπεινές και νηφάλιες πάνε για κούρνιασμα. Στο κοτέτσι… μεζονέτα, στη φτελιά. Όπως το συνηθίζουν χρόνια και χρόνια τώρα… Ήσυχα, ήσυχα… Άλλη μια μέρα πέρασε. Μαζί τους και τ’ άλλα τα πτηνά… Τα άσπρα, τα γκρίζα, τα καφετιά, τα μαύρα, τα πετρωτά, τα μικρά, τα μεγάλα, τα όμορφα, τα άσχημα, τα καλλικέλαδα, τα βραχνοπούλια… Όλα θα βρουν εδώ μία θέση…
Όμως, το έκτακτο, τελευταίο ανακοινωθέν, αναγκαστικών προσαράξεων είναι εδώ… Καλοκαίρι – καρύδι – το χαλάζι… Ορατότητης μηδέν… Τις μηχανές κράτει. Όρτσα, τώρα. Στο φτερό του καρχαρία…
Οι κότες της Μαρούλας ειρηνεύουν… Στο απάγγειο. Στη φτελιά…
Πάει, λοιπόν και τ’ όμορφο το σήμερα… «Από Δευτέρα πάλι…».
Τώρα, σε απευθείας σύνδεση με Κω, με Μυτιλήνη. Με Αγαθονήσι, με Κάλυμνο. Με Χίο και Σάμο. Μα και Μύκονο (ένιοι) και Σαντορίνη (οι άλλοι ένιοι). Και Απολλώνια Δήλο… Και, προπαντός, Μήλο. Την των «Αθηναίων» πλέον… Την των Λακεδαιμονίων το πάλαι ποτέ…
Σημειώσατε αριθμόν. Εκατόν πεντήκοντα οκτώ… Πτώματα… Ναι, ναι πτώματα… Εξεβράσθησαν. Εξ ων βρέφη επτά μόνον… Όλα, πλέον, βαίνουν καλώς… Ευπειθώς…
Όμως, μην κύπτεις αυχένα... Και μη λησμόνοι... Οι ποιητές είναι εδώ. Προς τούτοις και πριν ο λύχνος σβήσει αναγιγνώσκετε μετά μανίας (άπαντες οι μετά το επτά χιλιάδες τόσο εποχής από Δεινοσαύρων) ποιητάς. Ωφελούν την θαμπή, ιλαρή φωτεινότητα του λύχνου αλλά μαζί και τον Άλφα του Κενταύρου. Και τον Σείριο με τα παιδιά… τα παιδιά… τα παιδιάαα… Όχι, ασφαλώς... αυτά που επνίγησαν.
«Όσο υπάρχουν Αχαιοί θα υπάρχει μια ωραία Ελένη
και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός.
Κάθε καιρός και ο Τρωικός του πόλεμος».
(Οδ. Ελύτης – Μαρία Νεφέλη)
Μη λησμόνοι, λοιπόν, ποτέ, «εναλλακτικοί και …τρωθέντες σύντροφοι…».
Ο καπιταλισμός είναι το μέγα πρόβλημα… Λέοντος ο όνυχας… Εμφανές. Το ξέρουν και οι κότες της Μαρούλας.
Αλληλούια, λοιπόν, αλληλούια…

Αγναντερό. Αύγουστος 2015