Τοπική (Αυτό)διοίκηση, μια ελπίδα που δεν πρέπει να χαθεί

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ο ήχος, γενικά, της καμπάνας εν προκειμένω, μεταφέρει… μηνύματα. Ή προειδοποιεί… Όπως τώρα κάνει η Τοπική Αυτοδιοίκηση (μόδα; κίνημα; λαϊκή πίεση; συνδικάτα; ένστικτο αυτοσυντήρησης; αντικρουόμενα συμφέροντα; – όλα μαζί;). Που αντιδρά για τις καθημερινές νύχτες του Αγίου Βαρθολομαίου και της κοινωνικής απρέπειας. Θορυβωδώς και εν πολλοίς επιθετικά. Σε σημείο που να εκθέτει και να εκτίθεται!!! Κανείς πια στην ασφάλεια της άγνοιας.
Στο κάρο… μπροστά. Όχι πίσω…
Το μήνυμα σαφές. Κύρια γι’ αυτούς ή προς αυτούς των οποίων η παρουσία και η παρρησία της στάσης τους μπορεί να ρηγματώσει καταστροφικά το, θεωρούμενο ως χθες, αρραγές τείχος – μέτωπο των νενέκων.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση [1] πρέπει να ξαναανακαλυφθεί. Σήμερα. Να πάρει πίσω τη θέση που της ανήκει. Την αίγλη και την αυθεντικότητά της.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει και μπορεί να γίνει μήτρα κυοφορίας γενικότερων εξελίξεων. Σήμερα…
Κοινωνικών ανακατατάξεων, ισορροπιών και στο βάθος – βάθος συστημικών ανατροπών.
Μόνο αν είμαστε μέσα στην πραγματικότητα μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα (πειραγμένα λόγια του Μπέρτολτ Μπρεχτ)
Όμως, είπαμε… Για σήμερα, μιλάμε. Κάτι σαν αρχή, δηλαδή…
Γιατί η «αχλάδα» όλοι ξέρουμε που έχει την ουρά της.
Πολλοί το λένε αυτό. Και το περιμένουνε. Εγώ, απλά και το γράφω.

Και οι εκ του ασφαλούς κρίνοντες καιρός πια να αφήσουνε την θέση τους στην κριτική επιτροπή. Τα βουβάλια στο βάλτο ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση.
Αυτοδιοικητιστές και Κυβερνητιστές σε κόντρα ρόλους.
Εμφύλιος! Προσοχή, όμως στα στημένα. Και, εννοείται, πάντα μακράν από τη γνωστή «πεντάδα» των πατρικίων του «είδους» που καραδοκεί… «δια την σωτηρίαν μας»…
Ο εντιμότατος, πλην πάμφτωχος, αγρότης Χρεμύλος (Αριστοφάνης – Πλούτος) απηυδισμένος από τα άδικα, υπερβολικά διογκωμένα, λόγω τοκοχρεολυσίων, Goldman Sachs και Leman Brothers, χρέη του, αναζητά διάλογο για να απαλλαγεί από τον «αγαπητικό» μέχρι ασφυξίας, εναγκαλισμό των δανειστών του. Περιδεής προστρέχει στα γνωστά τοις πάσι Μαντεία και λοιπά ευαγή ιδρύματα (ΕΕ, ΔΝΤ, ΕΚΤ και ναι, ναι ακόμα και Proton Bank του εντιμότατου κ. Λαυρεντιάδη) να ρωτήσει και να μάθει αν, σπουδάζοντας ο γυιος του λίγη πονηράδα, λίγη καπατσοσύνη, αρκετή εκμετάλλευση και διάφορα άλλα τέτοια σχετικά παρόμοια, μπορούν ποτέ ο ίδιος και η οικογένειά του να δουν Θεού (προς Θεού, το τομάρι μας!) πρόσωπο.
Ο Πλούτος, τυφλός ως συνήθως, δεν βλέπει, δεν παρεμβαίνει, δεν διορθώνει. Αυξάνεται, μόνο, τρώγοντας, όπως όλος ο λαός, το κατά κ. Παγκαλοσαββόπουλο και Μαρία Αντουανέτα, ένοχο δια την πτωχίαν μας μιξοβάρβαρο σούσι και παραμένει απαθής, ρευόμενος παντοιοτρόπως. Η Πενία χαριεντιζόμενη εκδίδεται χαλαρά και επαναλαμβανόμενα στα …αλληλέγγυα συσσίτια της εκκλησίας και του Καμίνη.
Ο Πειναλέων και η Ανεργίτσα… κοντά – χαμά… μουντζώνουν με τα τέσσερα τον έναστρο ουρανό. Και τον Δία.
Μέχρις εκεί… οι άνθρωποι.
Γιατί ο Δρυοκολάπτης μ’ εκείνη την λεπτή του μύτη καταφέρνει δέντρα τεράστια, κορμούς ετών, όσων ο… καπιταλισμός, να τα καταστρέφει. Και το ανθρώπινο είδος, καθόλου περίεργο, δεν μπορεί να μπορεί να βρει ένα τρόπο, έστω, για να καταστρέψει αυτό που το καταστρέφει!!
Σαν τα βατράχια που λιάζονται στο βάλτο καθώς περιμένουν τα βουβάλια.
Όμως, φαίνεται πως έτσι θα είναι τα πράγματα, όσο εμείς «βλέπουμε» στους δρόμους και στις πλατείες τα γένια του σπανού, γενειάδα του Άρη…
Είπαμε, όμως, κάτι γίνεται. Ας μην ομφαλοσκοπούμε πάλι με αυτοκολακευτικές ερμηνείες και θεωρίες περί διαγραμμάτου. Τα πάντα έχουν αναλυθεί. Τα πάντα έχουν ερμηνευτεί. Τώρα τα γκέμια… Τώρα, η πράξη μας χρειάζεται. Αυτό είναι το ζητούμενο. Το πώς δηλαδή περπατώντας στο δρόμο θα γινόμαστε όλο και περισσότεροι. Και πάνω από όλα αξιόπιστοι.
Μαξιμαλιστικές υποσχεσιολογίες άμεσης απόδοσης αμφισβητούνται πια σφόδρα και ωφελούν, γνωστό, μόνο τους ωφελημένους με τα κοντά ποδάρια. Εκείνο που αληθινά ζητιέται τώρα είναι η αληθινή αλήθεια. Πρακτικά. Μετρημένα και μπακαλίστικα.
Η «πεντάδα», προσοχή, σε λίγο θα είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Πολύ. Και θα κάνει ζημιά… Μεγάλη. Όχι, λοιπόν, πάλι… Επιμηθείς…
Οι κατσικοκλέφτες, μέρα –μεσημέρι, μας κλέψανε τη γίδα απ’ το μαντρί. Χύσανε και το γάλα. Τι έγινε, δηλαδή. Πάει και τελείωσε;

«Εάν μη έλπηται ανέλπιστον,
ουκ εξευρήσει ανεξερεύνητον,
εόν και άπορον» – Ηράκλειτος
Εκτός, λοιπόν, αν (σ’ αυτή τη φάση, το ‘παμε) η Τοπική Αυτοδιοίκηση (από την φύση και την σχέση της με τον λαό, λιγότερη συστημική), μαζί με το υγιές Συνδικαλιστικό Κίνημα και το ριζοσπαστικοποιημένο, αντισυστημικό, κομμάτι του λαού, πιεστεί να γίνει, στο μέτρο που της αναλογεί, πόλος συσπείρωσης όλων αυτών που θίγονται από τα αρπακτικά κυβερνητικά μέτρα. Υποχρεούται, δύναται και πρέπει. Χρειάζεται, όμως, τρόπος. Ο κόπος, όπως έχει αποδειχθεί, (πολύς και θυσιαστικά θυσιαστικός πολλές φορές) δεν φτάνει.
Ας βρούμε τα, αντιπροσωπευτικά για τους καιρούς, γκεσέμια (όχι μην σπεύδετε, δεν εννοώ αυτοπροσδιοριζόμενους… Μεσσίες…) που αυθεντικά, υπεύθυνα, θυσιαστικά και δυνατά μπορεί να παλέψουν τους κατσικοκλέφτες. «Σήμερα» (δεν είναι αντίφαση) «Μαύρε μου» μπορεί να σπέρνεται το χωράφι για να φας το Μάη… τριφύλλι.
Ο χρόνος τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και «η λαμπρή αλληλουχία των σπινθήρων» δεν πρέπει να μας βγάζει από το στόχο.
Κι αν, στ’ αλήθεια, θέλουμε κάποια στιγμή να πάρουμε τη γίδα πίσω στο μαντρί και να ξαποστείλουμε τους κατσικοκλέφτες στον οξαποδώ, πρέπει να αφήσουμε την Ηχώ να επαναλαμβάνει τα αυτονόητα.
«Έχει τη μέση της και η άκρη άκρη»
           «Έχει τη μέση της και η άκρη άκρη»
                        «Έχει… - (ΟΔ. Ελύτης)
* Σχόλιο του Μώμου. (Μώμος, το παιχνιδιάρικο, σκανδαλιάρικο, πονηρό και ανατρεπτικό «πνεύμα» στο ΦΩΣ ΠΟΥ ΚΑΙΕΙ του παππού Κώστα Βάρναλη).
... Ανάχωμα...;
... Κυματοθραύστης...;
...Λές;
Θου Προμηθέα μου φυλακί τω στόματί μου το απύλωτο.

[1]Προηγούμενο άρθρο μου «Το μετέωρο Βήμα της Αυτοδιοίκησης»