ΕΟΠΥΥ: Τον ...μόνο που δεν θέλω να θυμάμαι

(Από επίσκεψη σε νοσοκομείο)

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Δεν είναι πως δεν μπορώ να «αλλάξω» οκτώ άθλια μέσα μαζικής μεταφοράς (πήγαινε – έλα) για να επισκεφθώ – για σοβαρότατους λόγους υγείας της συζύγου μου – νοσοκομείο κάπου στην «περιφέρεια» του κέντρου Αθηνών.
Μπορώ. Άλλωστε τι Ελληναράς είμαι.
Δεν είναι πως δεν μπορώ να κάνω τις αναγκαίες αυτές διαδρομές («άχρηστες» - εν πολλοίς - και σας βεβαιώνω σχεδιασμένες στο γόνατο από ανόητους (;)) έξι φορές τον μήνα, πληρώνοντας, σε θερμοκρασίες κόλασης, ένα σκασμό ευρώ σε κόμιστρα.
Μπορώ. Άλλωστε, είπαμε, Ελληναράς είμαι και αντέχω. 
Δεν είναι, το ξεκαθαρίζω ευθύς, πως δεν μπορώ να πληρώσω πεντάευρο εισιτήριο (κι από «αύριο» εικοσιπεντάευρο) για εξετάσεις στα εξωτερικά ιατρεία.
Μπορώ. Άλλωστε και κατά τους Παγκαλοσαββόπουλους Ελληναράς είμαι με το παραδοσιακό  μου σούσι και το γεμάτο μου κεμέρι.
Δεν είναι, ξέρετε εσείς το Ιώβειο της υπομονής μου, πως δεν μπορώ να περιμένω αδιαμαρτύρητα στην αναμονή πέντε ώρες, έξι ώρες και βάλε (19/8/13, 9:45 – 15:15) για μια εξέταση που στο τέλος δεν …γίνεται, γιατί τότε «ανακάλυψαν» (από γνωστά τους στοιχεία) πως δεν …γίνεται.

Μπορώ και παραμπορώ. Άλλωστε, τι Ελληναράς με «περικεφαλαία» θα ήμουν.
Ακόμα δεν είναι πως δεν μπορώ από «αύριο πρωί» (την επομένη της …εξέτασης) να τρέχω σαν ηλίθιο, τυφλό «άλογο» για διαδικασίες και εγκρίσεις που και ο πιο «ανόητος νους» θα μπορούσε πανεύκολα να «αυτοματοποιήσει» ελέγχοντας ταυτόχρονα και απόλυτα ακόμα και υποψία λαμογιάς.
Ασφαλώς και μπορώ.
Και, τέλος, δεν είναι που δεν μπορώ (στην καθημερινότητά μου, βρε αδελφέ) να βρω, ως ασφαλισμένος, τον γιατρό που χρειάζομαι, όταν τον χρειάζομαι και πληρώνω (στο ελεύθερο «εμπόριο») σαν…
Άλλωστε, τι Ελληναράς με «αξιοπρέπεια» θα ήμουν.
Και, τώρα το τελευταίο τέλος, δεν είναι πως δεν μπορώ να εμπιστευθώ, όπως όλοι (;) οι (κωλο) Έλληνες (Σαββοπούλιος ο χαρακτηρισμός) το καλά – «στημένο» εθνικό σύστημα υγείας (όλα με μικρά παρακαλώ, ως το σύστημα).
Αλλοίμονο. Μπορώ και φωτιά, σίγουρα, θα πέσει να μας κάψει …αν το εμπιστεύεστε κι εσείς.
Όλα, όπως βλέπετε τα μπορώ εγώ. Την εξαθλίωση, την ανημπόρια, την απελπισία, το χάος, τον γκρεμό. Ακόμα και την σκοπιμότητα. Είπαμε, Ελληναράς είμαι, υπεράνω αδυναμιών είμαι και ως εκ τούτου μύγα δεν σηκώνω στο, έστω, πλαστικό, (φο δαμασκηνό, όμως) σπαθί μου. Αξιοπρεπής, σοβαρός και τίμιος, όσο το σύστημα χρειάζεται να είμαι, είμαι και στο καθημερινό μου αβαζελίνωτο «βάτεμα» δεν δείχνω πως πονώ και ούτε σκούζω, «όπως δεν πονούν και δεν σκούζουν τα παλληκάρια. Εεε, Μανωλιό;».
Τέλος πάντων, αλλά όχι και …όλων. Εκείνο που σίγουρα εγώ δεν μπορώ να δεχθώ (να ελπίζω κι εσύ;) είναι πως όλα αυτά σχεδιάζονται από ηλίθιους, ανίκανους και άσχετους. Βολευτικό και μέγα το λάθος (λάθος;) και, ελπίζω όχι ηθελημένα, μέγα το έτσι χορηγούμενο προς το σύστημα άλλοθι (…και ύποπτος όποιος άκριτα το υποστηρίζει και υπηρετεί…).
Εκείνο που επίσης εγώ δεν μπορώ να δεχθώ (να ελπίζω κι εσύ;) είναι πως οι επόμενοι διαχειριστές (συνήθης και πιασάρικη πρακτική του συστήματος), εννοείται πάντα εντός της συνομοταξίας των «μονοκοτυλήδονων», θα είναι πιο τίμιοι, πιο συνεπείς, πιο υπεύθυνοι και πιο ευαίσθητοι. Ουδέν τούτου ψευδέστερον και πλέον αβανταδόρικο για το σύστημα (πληρωμένε κονδυλοφόρε, τι λες;)
Και κλείνοντας, τώρα πλέον όλων,
Εκείνο που δεν μπορώ να δεχθώ (εσύ, φίλε μου;) και γίνομαι «Τούρκος» όταν το σκέπτομαι, είναι πώς γίνεται και τόσοι πολλοί, για τόσες χιλιάδες χρόνια δέχονται να κουμαντάρεται η ζωή τους από τόσους λίγους.
Από τους, κάθε φορά ξεπουλημένους, πρόθυμους και σφογγοκωλάριους που συμπληρώνουν τα κενά του συστήματος, λες και …ξεμπερδεύεις. Μπορεί… Όμως, εσύ τελικά, με ποιους είσαι; Και να σε βλέπουμε… και να σε ακούμε… Παστρικά πράγματα.

Και μην ξεχνάς:
«Το κενό υπάρχει
Όσο δεν πέφτεις μέσα του» (Οδ. Ελύτης)

«Έρχεται βροχή, έρχεται μπόρα».
Έρχεται;
Ένα φύσημα τ’ αγέρα είναι όλα, αν το θελήσει αυτός ο κόσμος ο Μικρός, ο Μέγας.
Όμως …Άμποτες και να το αποδείξει.