Και Τοπική και Αυτοδιοίκηση

Η αναγκαιότητα της επικινδυνότητας

«Ψαρεύοντας / έρχεται / η θάλασσα»
(Οδ. Ελύτης – Σηματολόγιον)

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Προσκολλημένος μια ζωή σε δυνάμεις «αμοιβαίας στήριξης» αρκούνταν με το «μισό» και βολευότανε «πούχε σπιτάκι καθαρό / σιδερωμένο ρούχο» (Από την «Παναγία των Πατησίων» του Μ. Χατζιδάκι).
Σαπρόφυτο στην καθημερινότητά του ζούσε ήσυχα και με ασφάλεια στις παρυφές των κυβερνητικών κοπρώνων. Τον χρειάζονταν (το ήξερε) και τους χρειαζότανε (το ήξεραν). Έτσι τον είχανε μάθει. Να φυλάει τα ρούχα του για νάχει τα μισά.
Τώρα, όμως; Τώρα που οι πολιτικοοικονομικές κατολισθήσεις στείλανε εαυτούς και φίλους σε λαγούμια συντήρησης; «Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει», το αύριο.
Νοιώθει μετέωρος, ανίσχυρος. Ευάλωτος. Τα παιδιά χωρίς παρόν. Τα εγγόνια δίχως μέλλον. Το χθες απαίσιο. Και στο βάθος… τέρατα. Η κεραμίδα πύρρειος. Και είναι διπλή η απελπισία, που από απελπισία υποχρεώνεται να αλλάξει κατεύθυνση.  Χωρίς αζιμούθιο.
Όμως, «αυτός είναι ο κόσμος / σκ… μαζί και δυόσμος».
Σε λιγότερο από δυο μήνες έχουμε εκλογές. Τοπικοαυτοδιοικητικές και Ευρωεκλογές (Τ.Α.-Ε)
Ιδού, λοιπόν, πεδίον βολής και αποφάσεων ζωής. Χωρίς υποκατάστατα και μεθαδόνες.
Τα πράγματα απλά, μαζί και δύσκολα. Και τα ερωταπαντήματα, επίσης.

Μπορεί, λέμε τώρα, στη σημερινή, των πάντων απαξία, η έχουσα πλήρως χάσει την αξιοπιστία της Τ.Α., σαν αυτόνομη διοικητική οντότητα, να επαναποκτήσει πίστη, εκτίμηση και σεβασμό; Με αυτόν τον κόσμο… τον μικρό… και μέγα.
Μπορεί αυτή η Τ.Α. να γίνει ο δημοκρατικός θύλακας, η δύναμη ανατροπής των σάπιων και διεφθαρμένων κέντρων διανομής – διαχείρισης του πόνου και του θανάτου; Με αυτόν τον κόσμο… τον μικρό… και μέγα.
Μπορεί, τέλος, να παρέμβει και προκαλώντας θεσμικά να ακυρώσει στην πράξη αδικίες, ανθρώπινους εξευτελισμούς (από πείνα, φτώχεια, υγεία, παιδεία) τερατώδεις διοικητικές περιφέρειες (καλλικράτηδες κλπ) και ότι άλλο καταστρέφει τον έρωτα για τη ζωή και τη δημιουργία; Με αυτόν τον κόσμο… τον μικρό… και μέγα.
Οι απαντήσεις απλές, μαζί και δύσκολες. Όπως και τα πράγματα.
Ασφαλώς και μπορεί, η Τ.Α., (μία – μία η κοινωνία και όλες μαζί την κρίσιμη στιγμή) να γίνει ο καταλύτης και σεβόμενη, ως οφείλει, τον εαυτό της, να απομονώσει (επιτέλους) από τα δρώμενα πολιτικούς λυμεώνες και χαμαιλέοντες, ανακυκλούμενους γυρολόγους ινστρούχτορες και μουλωχτές μουχρίτσες.
Γνωρίζει τη μέθοδο. Κι αν όχι (…αν το θέλει) μπορεί να μάθει. Πόλεμο έχουμε.
Ασφαλώς και μπορεί, η Τ.Α., (και όχι μόνο…) να ακυρώσει συστημικές βαρβαρότητες, εργασιακούς μεσαιωνισμούς και μνημονιακά απάνθρωπες αντιλαϊκές συμπεριφορές, στέλνοντας ντόπια τσιράκια και ευρωκατεργαρέους (τη μήτρα του κακού) στο πάγκο τους.
Γνωρίζει τη μέθοδο. Και αν όχι (…αν το θέλει) μπορεί να μάθει. Πόλεμο έχουμε.
Ασφαλώς και μπορεί, η Τ.Α., (και όχι μόνο…) να γίνει πρωταγωνιστής και πρωτοπόρος δημοκρατικών παρεμβάσεων και πολιτικών εξελίξεων.
Γνωρίζει τη μέθοδο («Θάλασσα / λανθασμένη / δεν γίνεται», Οδ. Ελύτης – Σηματολόγιον) αλλά και τις μεγάλες δυσκολίες.
Και αν όχι (αν το θέλει πολύ…) μπορεί να μάθει. Πόλεμο έχουμε.
Ασφαλώς και μπορεί να…
Αρκεί οι Διοικήσεις που θα εκλεγούν, από ενημερωμένο και αποφασισμένο λαό, (να, γιατί χρειάζονται, πολύ, τα «κρυφά σχολιά») να έχουν σαφή ανθρωποκεντρικό, θυσιαστικό προσανατολισμό. Να έχουν ξεκάθαρες θέσεις και «ένσημα» αγωνιστικής αξιοπιστίας. Να στηρίζουν χωρίς αστερίσκους, μιξοπαρθενισμούς και δεύτερες αναγνώσεις, φιλολαϊκές, φιλεργατικές θέσεις, παρουσίες και διεκδικήσεις.
Αρκεί να τις εμπιστεύονται, τις Διοικήσεις, χωρίς κρυψίνοια και θολές γενικότητες, δυνάμεις ιδεολογικά συμπαγείς, φωτισμένες και απελευθερωμένες από μικρές και μεγάλες, φανερές και μη, ιδιοτέλειες. Γιατί τα πάντα μπορούν να ξεκινήσουν από την Τ.Α. (και όχι, ασφαλώς, μόνο…).
Έτσι απλά και καθαρά είναι τα πράγματα για τις εκλογές που έρχονται.
Γιατί, είπαμε, «αυτός είναι ο κόσμος». Και μ’ αυτόν τον κόσμο θ’ αλλάξει αυτός ο κόσμος.

«Παιδί το περιβόλι που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις και όπως το δεις να μην το παρατήσεις»
(Κ. Παλαμάς – Οι πατέρες)

Κι όποιος δεν μπορεί «να τον παραλάβει» (αυτόν τον κόσμο) και αλλάζοντάς τον, βήμα το βήμα, σχολιό με το σχολιό, πάνω του να στηριχθεί για να τον αλλάξει, μέγα το λάθος του κι ο ίσκιος του, ίσκιος του μεσημεριού.
Κι όποιος «τον παραλάβει» (αυτόν τον κόσμο) και τίποτα δεν του αλλάξει και βολευτεί βολεύοντας αυτόν τον κόσμο και τον εαυτόν του, που λέει πως θα αλλάξει, δεν εγκληματεί μόνο, δεν κάνει λάθος μόνο, αλλά, κλέβει νύχτα, μασκαρεμένος γαλατάς, το γάλα το ζεστό και τις πίτες με το μέλι από μωρά και γέρους… Αυτά…
Εκλογές έρχονται. Τ.Α. – Ε. και αν το θελήσεις, όχι μόνο…
Οι εποχές της αθωότητας περάσανε. Ανεπιστρεπτί. Οι ιδεολογίες δεν πεθάνανε. Τα γκεσέμια δεν εξαφανίστηκαν. Η νεφελοκοκκυγία «υπάρχει». Σε πείσμα πολλών. Πριν αποφασίσεις, λοιπόν, κοιτάξου στον καθρέπτη. Πριν βγεις από την πόρτα, λοιπόν, δώσε το γάλα στο παιδί. Γιατί:

«Αν δεν στηρίξεις / το ένα σου πόδι
έξω από τη γη / ποτέ σου
δεν θα μπορέσεις / να σταθείς επάνω της».
(Οδ. Ελύτης – Σηματολόγιον)