ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΘΥΜΩΣΩ;

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Θεωρώ περίεργη αν όχι και ύποπτη την επιμονή «κύκλων» που θέλουν όλους εμάς, τους καθημερινούς ανθρώπους δηλαδή, να «εκφράσουμε θυμό» για όσα, λέει, συμβαίνουν τελευταία.
Τρελοί είναι; Όψιμοι επαναστάτες είναι; Δεν ξέρω. Πιθανώς να τους βολεύει η ανακατωσούρα. Εγώ, νηφάλια σκεπτόμενος εκτιμώ πως τα πράγματα μπορεί, βέβαια, να μην είναι τέλεια, αλλά πώς να το κάνουμε, δεν είναι δα και άσχημα. Γιατί να θυμώσω, λοιπόν. Ησυχία έχουμε. Νοικοκύρης είμαι, βολεμένος πράγματι στον καναπέ μου είμαι και τη ζεστασιά μου, δόξα τω Θεώ, την έχω. Μυρμήγκι δεν έχω πειράξει στη ζωή μου. Κι όποιον ρωτήσεις τα καλύτερα θα σου πει για μένα.
Ποιος ανόητος είπε αυτό το «ντρέπομαι για τα πλούτια μου και για την ζεστασιά μου;» Γιατί, παρακαλώ;
Εγώ, το ξέρεις, πλούσιος δεν είμαι, αλλά δεν χρωστάω σε κανένα κερατά και το καλό δεν στο κρύβω, άμα μπορώ να το κάνω το κάνω! Με ποιους να θυμώσω λοιπόν;
Τώρα, για πες μου, ποια είναι αυτή που το όνομά της έχει γίνει πρώτο θέμα τελευταία;
Κωνσταντίνα Κούνεβα, λέει. Σαρανταπεντάρα, ομορφούλα και χωρισμένη. Πτυχιούχος ιστορικός της τέχνης και αρχαιολόγος. Από τη Βουλγαρία. Στα καθ’ ημάς καθαρίστρια και συνδικαλίστρια.

Μμ, τα βλέπεις που σου τα λέω; Ολοι εδώ μαζευτήκανε. Τέλος πάντων.
Και δεν μου λες; Αληθεύει ότι την «κάψανε» με βιτριόλι κάποιοι «άγνωστοι» γιατί έμπαινε στη μύτη των εργοδοτών της;
Και η εταιρεία; Είναι λέει από αυτές που «νοικιάζουνε» ανθρώπους στο δημόσιο. Τι; Τι είναι αυτό πάλι; Υπάρχουνε, δηλαδή εταιρείες που εμπορεύονται ανθρώπους; Και που κάνουνε δουλεμπόριο με το δημόσιο; Μνήσθητί μου κύριε!!!
Εγώ, φίλε μου, τι να σου πω. Δεν μ’ αρέσει αυτό, αλλά αφού τους αφήνανε και κάνανε «νόμιμα» τη δουλειά, μπράβο τους. Είναι «ξύπνιοι» οι άνθρωποι. Τι εργασιακός μεσαίωνας και κουραφέξαλα μου λες εμένα. Το χρήμα πάνω από όλα δεν λέμε; Καλά κάνανε λοιπόν. Εγώ τι λόγο έχω να θυμώσω; Και είχε και παιδί, λέει. Εμ, εμ... Τα σκέφτονται αυτά κοπέλα μου. Από πριν…
Συνδικαλίσου, δεν λέω, αλλά φρόνιμα, ήσυχα.
Τώρα τι να σου κάνει κι η Αστυνομία. Άντε να τους βρει δώδεκα η ώρα νύχτα που γύρναγες κι εσύ απ’ τη δουλειά σου, όπως λες. Και μην ξεχνάμε. Τις ίδιες μέρες έτρεχε και για την «απαγωγή του εθνικού μας εφοπλιστή». Τέλος πάντων, αν θες τη γνώμη μου, φίλε, κακώς έγινε, ό,τι έγινε. Αλλά τώρα έγινε. Τι να κάνουμε δηλαδή;
Πολύ, μα πάρα πολύ στενοχωρήθηκα μ’ αυτήν, την πώς τη λένε, την Κωνσταντίνα τη Βουλγάρα. Είμαι πολύ ευαίσθητος εγώ.
Βάλε ένα τσιπουράκι, ακόμα, ρε γαμώτο. Με παγάκια. Μπόλικα.
Άντε, λοιπόν, στην υγειά μας κι ο Θεός πάντα στο καλό.
Κι όχι θυμούς έτσι;
Και πού ’σαι. Αν χρειαστεί κάνα ευρώ για βοήθεια, εδώ είμαι εγώ. Σου είπα, είμαι πολύ ευαίσθητος.

ΥΓ. Μήπως είμαι εγώ, μήπως είσαι εσύ το πιο πάνω καλολαδομένο γρανάζι της κρεατομηχανής;

Αναρτήθηκε από ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗ στις 10 φεβρουαριου 2009 12:38 μμ