(πειραγμένος τίτλος ποιήματος του Κώστα Καβάφη)
Βαγγέλης Ζαχαρία Φεργάδης. Ετών 57. Απεδήμησεν, όπως λέμε, εις Κύριον την 23η Δεκέμβρη του 2010. Αποφράς ημέρα Πέμπτη. Αυτά όσον αφορά στο τυπικό του γεγονότος.
Όμως...
Ίσως είμαι το λιγότερο κατάλληλο πρόσωπο για να γράψει ή να πει κάτι για τον Βαγγέλη. Γιατί ήταν, είναι (έτσι θα συνεχίζω εγώ) ο αγαπημένος μου ανηψιός.
Όμως...
Δεν του ταίριαζε του Βαγγέλη «το κάδρο», το όποιο «κάδρο», που του είχε «βάλει» ο Μένιος στο ξόδι του.
Όμως... έστω κι έτσι ήταν, είναι ο «ακριβός» Βαγγέλης, ο «ωραίος σαν Έλληνας» Βαγγέλης. Και παρών.
Απορούσα με όσα άκουγα. Όσα μπορούσα να ακούσω. «Έφυγε ο αδελφός μου» ο ένας. «Έχασα τον αδελφό μου» ο άλλος. Κι ήταν πολλοί αυτοί. Πάρα πολλοί. Ναι, έτσι έλεγαν. Με κλάμα βουβό. Λυγμικό, αλλά κι αντρίκειο. Άντρες δυο μέτρα μπόι ένοιωθαν πια μόνοι. Ορφανοί από την «απουσία» του φίλου. Του αδελφού. Του συντρόφου. Σαν την αγαπημένη του σύζυγο, την Μαρία, και τον αγαπημένο του γυιο, τον Ζαχαριά.
Γιατί ο Βαγγέλης...
Από το «Πολυτεχνείο» κι εδώ, ξεπεταρούδι, παιδί αμούστακο τότε, με καρδιά και κοινωνικές ευαισθησίες σαν του συνονόματου παππού του (Βαγγέλης Ζαχαρία Φεργάδης - καπετάν Περικλής αυτός) ήταν, είναι παρών σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη. Με αλτρουισμό, με ανιδιοτέλεια, με αυταπάρνηση.
Ασυμβίβαστος συνδικαλιστής, χωρίς να στρογγυλεύει γωνίες, κατόρθωνε πάντα τα ακατόρθωτα, όπως τότε στην πολυήμερη απεργία του Νοέμβρη – Δεκέμβρη του 1978 στην Columbia.
Γραμματέας για χρόνια στην ΚΟΒ Αγίων Αναργύρων του ΚΚΕ, με ευστροφία, και ευαισθησία, με κεραίες δεκτικές μηνυμάτων, χωρίς στείρες αναστολές «στο νέο», με κριτικό πάντοτε πνεύμα, αντιμετώπιζε τις προκλήσεις των καιρών, με σοφία, νηφαλιότητα, ψυχραιμία και ακεραιότητα. Αναζητούσε με πίστη και περισσή ελπίδα, ένα σημερινό λαϊκό, ρωμαλέο, δυνατό, ενωμένο στο βαθμό «των κοινών τόπων» κίνημα.
Κοντά και μαζί με παιδιά και από τον Συνασπισμό, τους ανένταχτους και όλους τους ευαίσθητους πολίτες που θέλουν και αγαπάνε από αγάπη τον άνθρωπο.
Είναι πολλοί αυτοί που «χρωστάνε» στον Βαγγέλη το «σήκωμα από την πολυθρόνα, τον καναπέ και τον καφενέ». Είναι πολλοί αυτοί που «κατάλαβαν» την ευαισθησία τους από τα πειστικά, απλά, ανθρώπινα λόγια του Βαγγέλη. Και τέτοιοι άνθρωποι, σήμερα, που τα λαμόγια λυμαίνονται τη χώρα, χρειάζονται. Όσο ποτέ... Τιμή, λοιπόν σε όσους τον «τίμησαν»....Όμως, ο Βαγγέλης... έφυγε. Έφυγε;
Από μας εξαρτάται. Όσο θα θυμόμαστε «την στάση ζωής του», το δόσιμό του για το καλό του άλλου, του αδύνατου, του ανήμπορου, ο Βαγγέλης θα είναι παρών.
Και θα μπαίνουν κι άλλοι στο δρόμο τον ωραίο, τον δρόμο του δίκιου, τον δρόμο του λαϊκού αγώνα, της διεκδίκησης, της προσφοράς, της αγάπης, του αλτρουισμού και της ανιδιοτέλειας.
Αυτός ήταν, είναι ο Βαγγέλης. Ο φωτισμένος, ο ενεργός πολίτης. Ο χρήσιμος, αλλά μαζί και αγαπητός πολίτης. Κι όποιος έχει τόλμη ας οπλιστεί και με αρετή για να ακολουθήσει «τα πατήματά του». Και «να τον έχει παρόντα» στο σήμερα και στο αύριο. Για αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο.
Είπαμε, δεν ξέρω αν είμαι ο πιο κατάλληλος για να γράψει ή να πει κάτι για τον Βαγγέλη. Τον Φεργάδη. Του Ζαχαριά.
Τώρα εσείς μπορείτε να το κρίνετε.
Αγαπημένε μου ανιψιέ, δεν έφυγες. Είσαι παρών.
ΥΓ. Και κάτι ακόμα:
Με τον Βαγγέλη η γνωριμία μου άρχισε με τα πρώτα παιδικά μου χρόνια μιας και δούλευαν μαζί με τον συνονόματο ξάδελφό μου. Με «καθοδήγησε» στα πρώτα βήματα στην πολιτική. Ήπιαμε και φάγαμε, κάναμε διακοπές, παίζαμε δηλωτή, συζητήσαμε ατέλειωτες ώρες. Θυμάμαι, ήμουν, δεν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών ένα περιστατικό, στα γραφεία της Μορφωτικής Λέσχης, στο χώρο της βιβλιοθήκης, όταν με απέτρεψε να γίνω «πρόσκοπος», δείχνοντάς μου τη δράση του εθελοντισμού μέσα από το δρόμο του κομμουνιστικού κινήματος. Τον άκουσα. Αργότερα ήρθαν και οι ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις, ατέλειωτες, ξημερωνόμαστε, είτε στο καφενείο του Κούτα είτε στα ταβερνάκια που πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα. Αυτός τότε ΚΚΕ, εγώ στην ΠΜΣΠ. Παρόλα αυτά ποτέ δεν τσακωθήκαμε. Με χαροποίησε ιδιαίτερα όταν στις εκλογές του 2006, μου είπε ότι θα με τιμούσε με την ψήφο του και για προσωπικούς λόγους. Ας σταματήσω εδώ. Ο Βαγγέλης ήταν πράγματι ένας σπάνιος άνθρωπος, ένα χαμογελαστό παιδί, ένας λεβέντης πραγματικός. Και όταν χάνεις έναν τέτοιο καλό φίλο, ο πόνος της ψυχής σου είναι μεγάλος. Όταν χάνεις ένα τέτοιον άνθρωπο η απώλεια γίνεται μεγαλύτερη. Κι οι Άγιοι Ανάργυροι μένουν πιο φτωχοί. (Στη φωτογραφία, τέλη της δεκαετίας του '70, ο Βαγγέλης, ο ξάδελφός μου Κώστας με τον μικρό τότε γιο του Ζαχαρία στα πόδια του, η γυναίκα του η Μαρία κι εγώ).
Βαγγέλης Ζαχαρία Φεργάδης. Ετών 57. Απεδήμησεν, όπως λέμε, εις Κύριον την 23η Δεκέμβρη του 2010. Αποφράς ημέρα Πέμπτη. Αυτά όσον αφορά στο τυπικό του γεγονότος.Όμως...
Ίσως είμαι το λιγότερο κατάλληλο πρόσωπο για να γράψει ή να πει κάτι για τον Βαγγέλη. Γιατί ήταν, είναι (έτσι θα συνεχίζω εγώ) ο αγαπημένος μου ανηψιός.
Όμως...
Δεν του ταίριαζε του Βαγγέλη «το κάδρο», το όποιο «κάδρο», που του είχε «βάλει» ο Μένιος στο ξόδι του.
Όμως... έστω κι έτσι ήταν, είναι ο «ακριβός» Βαγγέλης, ο «ωραίος σαν Έλληνας» Βαγγέλης. Και παρών.
Απορούσα με όσα άκουγα. Όσα μπορούσα να ακούσω. «Έφυγε ο αδελφός μου» ο ένας. «Έχασα τον αδελφό μου» ο άλλος. Κι ήταν πολλοί αυτοί. Πάρα πολλοί. Ναι, έτσι έλεγαν. Με κλάμα βουβό. Λυγμικό, αλλά κι αντρίκειο. Άντρες δυο μέτρα μπόι ένοιωθαν πια μόνοι. Ορφανοί από την «απουσία» του φίλου. Του αδελφού. Του συντρόφου. Σαν την αγαπημένη του σύζυγο, την Μαρία, και τον αγαπημένο του γυιο, τον Ζαχαριά.
Γιατί ο Βαγγέλης...
Από το «Πολυτεχνείο» κι εδώ, ξεπεταρούδι, παιδί αμούστακο τότε, με καρδιά και κοινωνικές ευαισθησίες σαν του συνονόματου παππού του (Βαγγέλης Ζαχαρία Φεργάδης - καπετάν Περικλής αυτός) ήταν, είναι παρών σε κάθε κινητοποίηση, σε κάθε ανθρώπινη ανάγκη. Με αλτρουισμό, με ανιδιοτέλεια, με αυταπάρνηση.
Ασυμβίβαστος συνδικαλιστής, χωρίς να στρογγυλεύει γωνίες, κατόρθωνε πάντα τα ακατόρθωτα, όπως τότε στην πολυήμερη απεργία του Νοέμβρη – Δεκέμβρη του 1978 στην Columbia.
Γραμματέας για χρόνια στην ΚΟΒ Αγίων Αναργύρων του ΚΚΕ, με ευστροφία, και ευαισθησία, με κεραίες δεκτικές μηνυμάτων, χωρίς στείρες αναστολές «στο νέο», με κριτικό πάντοτε πνεύμα, αντιμετώπιζε τις προκλήσεις των καιρών, με σοφία, νηφαλιότητα, ψυχραιμία και ακεραιότητα. Αναζητούσε με πίστη και περισσή ελπίδα, ένα σημερινό λαϊκό, ρωμαλέο, δυνατό, ενωμένο στο βαθμό «των κοινών τόπων» κίνημα.
Κοντά και μαζί με παιδιά και από τον Συνασπισμό, τους ανένταχτους και όλους τους ευαίσθητους πολίτες που θέλουν και αγαπάνε από αγάπη τον άνθρωπο.
Είναι πολλοί αυτοί που «χρωστάνε» στον Βαγγέλη το «σήκωμα από την πολυθρόνα, τον καναπέ και τον καφενέ». Είναι πολλοί αυτοί που «κατάλαβαν» την ευαισθησία τους από τα πειστικά, απλά, ανθρώπινα λόγια του Βαγγέλη. Και τέτοιοι άνθρωποι, σήμερα, που τα λαμόγια λυμαίνονται τη χώρα, χρειάζονται. Όσο ποτέ... Τιμή, λοιπόν σε όσους τον «τίμησαν»....
Από μας εξαρτάται. Όσο θα θυμόμαστε «την στάση ζωής του», το δόσιμό του για το καλό του άλλου, του αδύνατου, του ανήμπορου, ο Βαγγέλης θα είναι παρών.
Και θα μπαίνουν κι άλλοι στο δρόμο τον ωραίο, τον δρόμο του δίκιου, τον δρόμο του λαϊκού αγώνα, της διεκδίκησης, της προσφοράς, της αγάπης, του αλτρουισμού και της ανιδιοτέλειας.
Αυτός ήταν, είναι ο Βαγγέλης. Ο φωτισμένος, ο ενεργός πολίτης. Ο χρήσιμος, αλλά μαζί και αγαπητός πολίτης. Κι όποιος έχει τόλμη ας οπλιστεί και με αρετή για να ακολουθήσει «τα πατήματά του». Και «να τον έχει παρόντα» στο σήμερα και στο αύριο. Για αγώνες για ένα καλύτερο κόσμο.
Είπαμε, δεν ξέρω αν είμαι ο πιο κατάλληλος για να γράψει ή να πει κάτι για τον Βαγγέλη. Τον Φεργάδη. Του Ζαχαριά.
Τώρα εσείς μπορείτε να το κρίνετε.
Αγαπημένε μου ανιψιέ, δεν έφυγες. Είσαι παρών.
Ο μπάρμπας σου
(όπως συνήθιζες να με λες)
Δημήτριος Ευαγγέλου Φεργάδης
24.12.2010
(Άγιοι Ανάργυροι)
(όπως συνήθιζες να με λες)
Δημήτριος Ευαγγέλου Φεργάδης
24.12.2010
(Άγιοι Ανάργυροι)
ΥΓ. Και κάτι ακόμα:
"Αν ο κόσμος αυτός" δεν μπορεί να έχει πολλούς τέτοιους Βαγγέληδες, τότε:
"Ο κόσμος αυτός δεν θ' αλλάξει ποτέ,
Καληνύχτα Κεμάλ"*
Καληνύχτα Βαγγέλη
* Στίχοι του Νίκου Γκάτσου από τον "ΚΕΜΑΛ" του Μάνου Χατζηδάκι. Όλος ο "ΚΕΜΑΛ" αφιερώνεται στον Βαγγέλη.
Δ.Φ.Με τον Βαγγέλη η γνωριμία μου άρχισε με τα πρώτα παιδικά μου χρόνια μιας και δούλευαν μαζί με τον συνονόματο ξάδελφό μου. Με «καθοδήγησε» στα πρώτα βήματα στην πολιτική. Ήπιαμε και φάγαμε, κάναμε διακοπές, παίζαμε δηλωτή, συζητήσαμε ατέλειωτες ώρες. Θυμάμαι, ήμουν, δεν ήμουν δεκατεσσάρων χρονών ένα περιστατικό, στα γραφεία της Μορφωτικής Λέσχης, στο χώρο της βιβλιοθήκης, όταν με απέτρεψε να γίνω «πρόσκοπος», δείχνοντάς μου τη δράση του εθελοντισμού μέσα από το δρόμο του κομμουνιστικού κινήματος. Τον άκουσα. Αργότερα ήρθαν και οι ιδεολογικοπολιτικές συζητήσεις, ατέλειωτες, ξημερωνόμαστε, είτε στο καφενείο του Κούτα είτε στα ταβερνάκια που πηγαίναμε σχεδόν κάθε μέρα. Αυτός τότε ΚΚΕ, εγώ στην ΠΜΣΠ. Παρόλα αυτά ποτέ δεν τσακωθήκαμε. Με χαροποίησε ιδιαίτερα όταν στις εκλογές του 2006, μου είπε ότι θα με τιμούσε με την ψήφο του και για προσωπικούς λόγους. Ας σταματήσω εδώ. Ο Βαγγέλης ήταν πράγματι ένας σπάνιος άνθρωπος, ένα χαμογελαστό παιδί, ένας λεβέντης πραγματικός. Και όταν χάνεις έναν τέτοιο καλό φίλο, ο πόνος της ψυχής σου είναι μεγάλος. Όταν χάνεις ένα τέτοιον άνθρωπο η απώλεια γίνεται μεγαλύτερη. Κι οι Άγιοι Ανάργυροι μένουν πιο φτωχοί. (Στη φωτογραφία, τέλη της δεκαετίας του '70, ο Βαγγέλης, ο ξάδελφός μου Κώστας με τον μικρό τότε γιο του Ζαχαρία στα πόδια του, η γυναίκα του η Μαρία κι εγώ).
Κ.Σολωμός
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου