Τάδε έφη Διόνυσος εις Ζαρατούστραν

7+1 δρόμοι και λόγοι για να πικρο-ευθυμήσουμε

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

1. Πάντα οι δρόμοι… και οι λόγοι για να πικρο-ευθυμήσεις - έστω …τόσο – είναι δυσανάλογα κακοτράχαλοι. Και λίγοι. Ολίγιστοι. Μπροστά, πάντα, στους λόγους που σε καταθλίβουν και ανελεήτως σε συνθλίβουν. Γι’ αυτό κι η αναζήτησή τους παρουσιάζει ενδιαφέρον. Γι’ αυτό κι η ό,ποια ανεύρεσή τους αποτελεί γιορτή. Και πανηγύρι τ’ Αγιωργιού και τ’ Αϊ Νικόλα. Στην Ίο, στη Σίκινο, στην Αμοργό. Και στο κέντρο της στεριάς. Σε κάμπους. Με ολόγιομα πηγάδια. Με τη δέουσα προσοχή στις καλιακούδες και στις κάργιες. Που σκοτεινιάζουν ουρανούς. Και νωπίζουν θυμωνιές.«Εμείς οι δικαστές δεν είμαστε αντίπαλοι άλλων κοινωνικών ομάδων, είμαστε μαζί με τους ‘’άλλους Έλληνες’’». Τάδε έφη, με συμπάθεια πολύ, η προνεωτερική, ερίτιμος, πρόεδρος Δικαστών και Εισαγγελέων στην Πανδικαστική συγκέντρωσή τους την 30/10/14, κυρία Βασιλική Θάνου – Χριστοφίλου. Πάνω κάτω και με την ίδια συμπάθεια για «τους άλλους Έλληνες» εκφράζονται και οι Σύλλογοι Ενστόλων. Που, ειρήσθω εν παρόδω και οσονούπω τους επιστρέφεται και εις δικαστικούς και εις ενστόλους (δίδυμα φεγγάρια βλέπετε) η παρακρατημένη εις ευρώ …αδικία. Η ίδια παρακρατημένη αδικία, βέβαια, που έχει γίνει και εις «τους άλλους Έλληνες». Που, όμως, σ’ αυτούς δεν επιστρέφεται. Περί ισονομίας, παρακαλώ, κολοκυθόπιτα. Όμως, η συμπάθεια, συμπάθεια… Σ’ αυτό… κύπτεις αυχένα… και δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός… ηλίθιε! Είναι που εσύ πάντα βρίσκεσαι μεταξύ τυρού και απιδίου. Γι’ αυτό και χαράς τα ευαγγέλια. Και είναι «όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό»… Τρόμος, όμως, πιθανός, η συνέχεια για το σύστημα και το κατεστημένο. (Λέμε τώρα). Στην κορυφή της κορυφής της εξέγερσης, αιχμή του δόρατος των εξαθλιωμένων «άλλων Ελλήνων» (αυτό θα πει έμπρακτος αλληλεγγύη) η, με την υπέροχη κόμη και στολήν εκστρατείας Armani, πρόεδρος των Δικαστών κυρία Θάνου. Πρώτος πυλώνας της κοινοβουλευτικής μας δημοκρατίας, Δίπλα της και α λα μπρατσέτα ευσταλής ο, με το κορακί μαλλί, συνταξιούχος στρατηγός πρόεδρος του σωματείου ενστόλων (αυτή είναι η έμπρακτος αλληλεγγύη). Δεύτερος πυλώνας της «αντιπροσωπευτικής» μας δημοκρατίας. Ακολουθούν οι Θερσίτες. Άκουροι και ξυπόλυτοι αυτοί. Και όλοι μαζί, οδεύοντες προς τα χειμερινά Ανάκτορα, με τους Θερσίτες πάντα σε θέση ελέγχου, άδουν στεντορεία τη φωνή «Εμπρός της γης οι κολασμένοι…». Αιθρία. Ο ήλιος ανατέλλει. Τα ηλιοτρόπια υπομειδιούν. Καθώς ακούν τον άνεμο να ψιθυρίζει. «Αν δεν έχεις νύχια να ξυστείς …περίμενε τον τίγρη». Για όσο, τουλάχιστον, ιδιωτεύεις. Ιδιώτη.
2. Ε, ρε Λοβέρδος που σου χρειάζεται …αντρέα. Ούτε θυμηδία, ούτε θλίψη προκαλεί η σκέψη – πρόταση του Υπουργού (μωρέ μπράβο!!!) Πεδιάς κυρίου Αντρέα. Πώς τα κενά, δηλαδή, στη διδασκαλία στα Γυμνάσια – Λύκεια (άνω των χιλίων εκπαιδευτικών) θα καλυφθούν από εθελοντές. Οι οποίοι (εθελοντές) θα ‘ναι, πιάσε τ’ αυγό και κούρευτο και κάντο ομελέτα, θα αμοίβονται με …μόρια. «Μόριο»; «Μόρια» …τι άραγε, να εννοεί εδώ ο ποιητής Αντρέας; Α, ρε …»Μόριο που σου χρειάζεται… αντρέα.
3. Εξ εγκύρων (πιο έμπειρες δε γίνεται) πηγών πληροφορηθήκαμε πως απαξάπαντες και απαξάπασες, γέροντες και γερόντισσες, μαζί με τον λοιπό λιπόσαρκο «χορό» των Αγίων επεσκέφτησαν το Δημαρχιακό Μέγαρο για να υποβάλλουν σέβη και ευχαριστίες προς τη συγκεντρωμένη Άρχουσα Τάξη του τόπου, ήτοι:
• Τη Δημοτική Αρχή
• Τη μείζονα και ελάσσονα αντιπολίτευση (όπως λέμε μικρή και μεγάλη Άρκτος)
• Τα μέλη Ομάδων Υγειονομικού Ενδιαφέροντος (γιατροί, φαρμακοποιοί)
• Τον Κλήρο
• Τις λοιπές ομάδες Κοινωνικής Ευαισθησίας, γιατί…

Γιατί κατάφεραν σε πλήρη σύμπτωση απόψεων και κρυφών προθέσεων (ξεπερνώντας μικροσυμφέροντα και ιδιοτέλειες) να συμφωνήσουν και μετά από σκληρότατους αγώνες, να πετύχουν, μοναδικοί αυτοί εν Ελλάδι:

• Να μην πληρώνουν οι έχοντες, για λόγους υγείας, ανάγκη χρήσης των πενταψήφιων αριθμών τηλεφώνου.
• Να μην πληρώνουν άπαντες το χαράτσι του ενός ευρώ ανά συνταγή.
• Να μειωθεί η συμμετοχή αγοράς φαρμάκων στο 8%. Άποροι και άνεργοι ουδεμία συμμετοχή.
• Να μην πληρώνεται με δέκα ή είκοσι ευρώ η συνταγογράφηση φαρμάκων, ανεξαρτήτως της συμπλήρωσης (συμπληρωμένα πάντα;) του πλήθους των 200 ασθενών ανά γιατρό μηνιαίως.
• Να μην καταβάλλεται δεκάευρο η οιαδήποτε, με βιβλιάριο, επίσκεψη σε γιατρό.
• Να μειωθούν κατά 30% τα ανταποδοτικά τέλη. Μηδενική αντίστοιχη χρέωση σε ανέργους και απόρους. Τώρα, τι να σας πω. Όλα αλήθεια τα πιο πάνω; Όλα ψέματα; Θα σας γελάσω. Και δεν είναι στις προθέσεις μου. Αν, ευθυμήσατε, όμως…
1. «Κι ένα πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι, ευχαριστώ θα σας πει ο Θεός». ΟΔ. ΕΛΥΤΗΣ – ΕΚ ΤΟΥ ΠΛΗΣΙΟΝ. Τα χρυσάνθεμα, οι Μάηδες, ο φλόμος και ο απίγανος, τα λευκά κρινάκια του Γαλισά και τα κυκλάμινα του Όλυμπου κύπτουν κεφαλήν και καρδίαν εις τους κουβαλώντες την αληθινή αλήθεια της αλήθειας συμπαντικούς. Που ανελήφθησαν νύχτες της δεκαεπτά Νοέμβρη εις ογρούς ουρανούς. Και εις την αιωνιότητα. «Κι ένα πόντο πιο ψηλά να πάτε, άνθρωποι…» Γι’ αυτό γράφτηκε το παρόν αυτό. Όχι για να ευθυμήσουμε… 
2. ΚΕΝΟΝ; Είπαμε απ’ αρχής, πόσο δύσκολο είναι να συλλέξεις λόγους για να πικρο-ευθυμήσεις. Κενόν, λοιπόν, το πέντε; Ή έστω και την τελευταία στιγμή, να συμπληρωθεί με κάτι που άνευ σχολίων είναι για πολλά γέλια μεν, αλλά και για πολύ περισσότερα κλάματα; Απολαύστε προβλέψεις Διοίκησης. «Ο δημοτικός προϋπολογισμός του 2015 (Αγίων Αναργύρων – Καματερού) προβλέπει ΕΝΑ (1) ευρώ (!) για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών» (Από καταγγελία της «Ανυπότακτης Πόλης» μετά τις πλημμύρες της Παρασκευής 24 Οκτώβρη 2014). Τα σχόλια δικά σας. Εμείς εδώ απλά σημειώνουμε πως η φύση πριν «αλέκτορα φωνήσαι τρις» ήρθε να γελοιοποιήσει προβλέψεις υπευθύνων, της Δημοτικής Αρχής εν προκειμένω, που στα χέρια της και στο μέτρο που της αναλογεί, κρατά τις τύχες μας.
3. Τι του λείπει του ψωριάρη; Φούντα με μαργαριτάρι. Έτσι και η Δημοτική Αρχή Αγίων Αναργύρων – Καματερού, μέσα στην καλή χαρά, αποφάσισε πρόσφατα την ανάπλαση της οδού Γ. Παπανδρέου ποσού ύψους ΤΡΙΑΜΙΣΥ (3,5) εκατομμυρίων ευρώ περίπου (!!!). (Από την ίδια καταγγελία της «Ανυπότακτης Πόλης»). Βαθιά αναπνοή, παρακαλώ. Σύντροφοι, καλά είναι τα ραπανάκια για την όρεξη. Αλλά μετά χρειάζεται και τροφή. Και γάλα για τα παιδιά. Που λείπει. Και είναι κοινωνική αναλγησία και πρόκληση: • Να διατηρούνται σε απαγορευτικά επίπεδα, αντί να μειώνονται, τα τροφεία στους βρεφονηπιακούς σταθμούς. • Να αυξάνονται, αντί να μειώνονται, τα δίδακτρα για τις εξωσχολικές δραστηριότητες των παιδιών. Κι εσείς να δωρίζετε καθρεφτάκια στους διαχειρίσιμους ιθαγενείς. Βρείτε τον τρόπο, σύντροφοι, να αυξήσετε τις κοινωνικές δαπάνες (προβλήματα από πλημμύρες, ηλεκτροδοτήσεις ΔΕΗ σε άπορους, άνεργους κλπ). Μειώνοντας οποιεσδήποτε άλλες. Και με οποιονδήποτε, διαφανή πάντα, τρόπο. Έστω και με κινδύνους. Προσωπικούς.
4. Αυτά που για άλλους δημάρχους είναι «αδύνατα» για άλλους είναι… Διαβάστε. Λέτε να μας προκύψει, τηρουμένων των αναλογιών, νέος Παξιμαδάς ο νέος και νεαρός δήμαρχος Πετρούπολης με τη Λαϊκή Συσπείρωση Βαγγέλης Σίμος; Άμποτες. Πλήρη απαλλαγή από τα δημοτικά τέλη για τους μακροχρόνια ανέργους ψήφισε το Δημοτικό Συμβούλιο. Η Αποκεντρωμένη Διοίκηση Αττικής, βέβαια, τον χαβά της. Ίδωμεν, όμως, στα δικαστήρια, λέει, ο δήμαρχος της Λαϊκής Συσπείρωσης. Για τέτοιες πρακτικές παρεμβάσεις και αποφάσεις μιλάμε. Αναζητούνται μιμητές. Εδώ τα Ηλιοτρόπια χαμογελάνε.
5. Άφησα για joker (τι ελπίδα …κι αυτή. Και τι κατάντια) τις τελευταίες (;) υπερήφανες, πάντα, δηλώσεις του Πρωθυπουργού της χώρας, του κυρ Αντώνη. «Η ανεργία πέφτει, η ανάπτυξη έρχεται…». Αφιερώνεται, με το συμπάθιο, εξαιρετικά σε όλες τις οικογένειες που ο άνεργος που τους αναλογεί βρήκε πλέον εργασία, έργα… ερ…, εεεε… (κραυγή αμνού προ της σφαγής του είναι αυτό). Πέσατε στην τρύπα; Μικρό το κακό. Τι να κάνουμε; Γιατί εμείς χάσαμε, ως φαίνεται, ακόμα και την λέξη. Όποιος έχει μάτια βλέπει, λέει ο σκουρόχρωμος του ανέκδοτου. Κάτι περισσότερο ξέρει αυτός... έναντι του κυρ Αντώνη.

Έτσι, μπορεί κουτσά, μπορεί στραβά, φτάσαμε πια στο τέλος. Χωρίς, δυστυχώς, ο συντάκτης να καταφέρει – το νοιώνει αυτό – να τηρήσει έστω και κατ’ ελάχιστο κάτι, από αυτά που εν αρχή είχε προϊδεάσει τους (λίγους – πολλούς;) φίλους αναγνώστες. Πως μπορεί, δηλαδή, και κάποιες φορές να πικροευθυμήσουμε με λόγους και αιτίες που, έστω, λίγο ακούμε και λίγο βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Όμως, ουδαμού. Σκοτάδι Άδη, παντού. Αποτύχαμε, λοιπόν, Βασίλη…
Σ’ εκείνο, μόνο που δεν πολυαποτύχαμε – έτσι δείχνει – είναι που επαληθεύτηκε η εκτίμηση πως είναι δύσκολο, μα πάρα πολύ δύσκολο, σήμερα να βρεις λόγους για να ευθυμήσεις.
Τώρα, όσον αφορά στον Διόνυσο και στον Ζαρατούστρα… Δεν ξεχάστηκαν. Αλλιώς είχε σχεδιαστεί η θέση τους ανάμεσά μας. Πεδινοί μέχρι και βουνήσιοι αυτοί. Εκφραστές χαράς, ζωής, υπέρβασης και «ήθους ηλιακού». Βλέποντας, όμως, τη δική μας μοίρα συνειδητά και καθόλου απρόσμενα (Θεοί είναι) επέλεξαν την «κατάβαση». Μέσα στα ύδατα. Λιμνών και ποταμών. Ποταμών δακρύων.
Κι εμείς, εμείς, καιρός είναι πια, πρέπει τόσο φρόνιμα (όσο) και τόσο τακτικά (όσο), να πάψαμε να μιλάμε για χαμομήλι… καταπραϋντικό, τυχόν, στομαχικών διαταραχών.
Τιν έλα Καλλίνικε, τιν έλα… κι ας «βγήκε ο χάρος παγανιά»…