Κι η νοσταλγία φθίνει με τον χρόνο

Τίποτα δεν είναι όπως παλιά

Όταν βλέπω μια ταβέρνα να σταματά τη λειτουργία της, ένας κόμπος έρχεται στο λαιμό μου. Μαζί και αναμνήσεις. Ταβέρνα «Ο Μύλος» δεξιά του δρόμου προς το λιμάνι της Ραφήνας, λίγο πριν φτάσεις. Πέρναγες κι ήταν αδύνατον να μην της δώσεις σημασία. Γεμάτη από κόσμο, χαρά ζωής. Και η τσίκνα από τα ψητά «Σειρήνα» σκέτη σε «μάγευε», γυάλιζε το μάτι σου στη θέα του κοκορετσιού. Και σταμάταγες να πιεις το καλό κρασί της.
Πάει κι αυτή, δεν είναι η πρώτη, δεν είναι η μόνη και δεν θα είναι η τελευταία.
Κι ο νους έρχεται στην πόλη μας, Είναι, δυστυχώς, πολλά - κι εδώ - τα μαγαζιά που έχουν την τύχη της. Όχι μόνο ταβέρνες ή ψησταριές, αλλά και σουβλατζίδικα (για τα καλά μιλάμε) κουτούκια, ουζερί, καφενεία κλπ. Αρκετά από αυτά, πλέον, με πολλή δυσκολία τα θυμάσαι. Να αναφέρω κάποια ονόματα; Ταβέρνες όπως οι «Μουριές» ή το «Βραχώρι» δεν υπάρχουν πια. Ή σαν τα καφενεία της κεντρικής πλατείας, των σχολείων,\ με τα γευστικότατα μεζεδάκια. Στα περισσότερα έπινες ούζο, τότε δεν πίναμε τσίπουρο, με το μεζέ να έχει «επίθετο»: Πρώτα, δεύτερα, τρίτα κοκ, ανάλογα με τον αριθμό των ουζοπότηρων κι όχι αυτά του νερού που σερβίρονται τα ποτά σήμερα.
Τώρα... Τώρα, τίποτα δεν είναι όπως παλιά...
Άλλα ή τέλειωσαν ή αντικαταστάθηκαν «μοδάτα»  μαγαζιά Φυσιολογικό αυτό ή όχι, δεν ξέρω. Ξέρω, όμως, ότι στο τέλος μένει μια νοσταλγία που κι αυτή φθίνει με τον χρόνο.Εμείς που αγαπήσαμε με ό,τι μεγαλώσαμε...