Σας αρέσουνε οι Τσαλαπετεινοί; Φροντίστε τότε τον Πευκώνα…

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Αν η απάντηση είναι καταφατική… Αν σας αρέσουνε, πράγματι, όπως αρέσουνε σε μένα οι τσαλαπετεινοί… Τότε κάντε έναν πρωινό ή και απογευματινό (δεν πειράζει) χαλαρό περίπατο στον Πευκώνα. Ξέρετε… τον υπέροχο (πολύ θα το θέλαμε!!!) χώρο απέναντι από το 301 Ε.Β. Το παλιό (μνήμη… που πας!!!) γήπεδο της Ένωσης και πάλαι ποτέ προαύλιο χώρο του Γυμνασίου (οι παράγκες, που λέγαμε). Με Γυμνασιάρχη τον …ζόρικο κι αείμνηστο Ρηγόπουλο. Πατέρα του παντογνώστη και ποδοσφαιρισταρά με τον «Σπύρο Λούη» Νάκου… Για δεκαετία του πενήντα, μιλάμε τώρα.
Αν, λοιπόν, λέμε πάλι, είσαστε προσεκτικός, παρατηρητικός και τυχερός, πάνω από όλα, μπορεί να δείτε – ναι, ναι – κοπάδι ολόκληρο, διάσπαρτο μες τα ξερόχορτα, από μικρούς και μεγάλους τσαλαπετεινούς. Να «βόσκουνε»… αμέριμνα. Με το πορτοκαλοκάστανο χρώμα τους, με τις μαύρες ρίγες τους στην ουρά και στα φτερά, το εντυπωσιακό τους, ξεχωριστό λοφίο και την ιδιαίτερη μύτη τους. Ο έποψ, που λέγανε οι παλιοί, των συκολείβαδων, των ελαιώνων και των «Ορνίθων».
Αν, όμως, λέμε αν, είσαστε λίγο κουρασμένος ή ηλικιωμένος ή οδοιπόρος τέλος πάντων και θελήσετε, για λίγο, έστω, να καθίσετε κάπου… δύσκολα τα πράγματα. Η εγκατάλειψη, χρόνια τώρα, είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Τα παγκάκια κατεστραμμένα, τα ξερόχορτα, ιδίως τώρα καλοκαίρι καιρό, επικίνδυνα… Φωτισμός… σκοτάδι.
Όμως, όμως… βλέπω φως, λίγο, έστω, στο τούνελ…Τις τελευταίες ημέρες (πηγαίνω συχνά, είπαμε) βλέπω, με πολύ ενδιαφέρον και ικανοποίηση, (προσέχοντας πάντα τι λέω και τι γράφω) έντονη, στο χώρο, κινητικότητα, ανθρώπων και …εργαλείων. Βλέπω, εργασίες να γίνονται στο γήπεδο του μπάσκετ (εκεί που κάποτε έπαιζε μπάσκετ ο Μάνος…). Βλέπω κλαδιά να κόβονται από τα πεύκα. Βλέπω ο καθαρισμός ξερόχορτων και θάμνων, γύρω από το μοναδικό «κτίσμα» να γίνεται με …εντατική ένταση. Βλέπω… Και …κουμπώνομαι. Γιατί… στην Ελλάδα, το ξέρετε, καλοί μου φίλοι, ζούμε. Κι όλα αυτά… (λέω τώρα) χωρίς μια …προδιαφήμιση. Λιγουλάκι περίεργο.
Όμως, τέλος, κι εγώ… σαν γνήσιος Έλληνας… δεν παύω να εύχομαι. Να εύχομαι και να την …πατάω, κάθε φορά. Να εύχομαι και όμως να ελπίζω κάθε φορά. Εύχομαι, λοιπόν, όλα αυτά που γίνονται να γίνονται για το καλό… για το καλό των καλών μας, αυτή είναι τώρα η ομορφιά στον Πευκώνα, Τσαλαπετεινών. Και των κοτσυφιών και των σπίνων. Αλλά και των ηλικιωμένων και των παιδιών. Γιατί τέτοιος σκιερός, κοντινός στο κέντρο, χώρος, (με ασφαλή τα παγκάκια, με καθαριότητα και φωτισμό – άμποτες), είναι μοναδικός και πραγματική όαση για τις καυτές μέρες του καλοκαιριού. Που έρχονται...
Αγαπάτε, λοιπόν κι εσείς τους τσαλαπετεινούς όπως κι εγώ; Αν, ναι, τότε… τότε να επισκέπτεστε συχνά τον Πευκώνα. Για να «χαζεύετε» και να απολαμβάνετε τους έποπες, με τα λοφία της περηφάνιας, να κρέμονται τ’ απογεύματα απ’ τα κλaριά των πεύκων.
Είναι ευαίσθητα πουλιά οι τσαλαπετεινοί. Πολύ ευαίσθητα. Όπως και πολλοί άνθρωποι. Και θέλουνε φίλους. Φίλους που να τους σέβονται. Όπως κι οι άνθρωποι. Αλλιώς… διακριτικά, «μετακομίζουν».
Αν αγαπάτε, λοιπόν, τους τσαλαπετεινούς, τα κοτσύφια, τους σπίνους και τους ανθρώπους, τότε, «φυλάτε» διακριτικά έστω, Θερμοπύλας. Στον Πευκώνα. Γιατί… ποιος ξέρει… Γιατί… άγνωσται αι βουλαί των …ηνιόχων. Έστω κι αν μιλάμε για τσαλαπετεινούς.
Μας λείπεις, πολύ, Αριστοφάνη. Μας λείπεις Απόλλωνα και Φοίβε. Μας λείπεις, πολύ, Φάνη.
«Κι’ εσύ Μούσα της λαγκαδιάς! με την πολύτροπη λαλιά.
                τιό-τιό-τιό-τιό-τιό-τιοτίγξ!
Κι’ εσύ Φρύνιχε… της νεφελοκοκκυγίας,
               τιό-τιό-τιό-τιοτίγξ!»
(Αριστοφάνης – «Όρνιθες», εκδόσεις Φέξη, 1950. Μετάφραση Πολύβιου Δημητρακόπουλου)