Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Ο Τσάμικος και το Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας

Θα πάω… Γιατί να μην πάω… Επινίκια είναι  αυτά. Νικήσαμε… Δεν νικήσαμε; Έστω κι αν το κάταγμα ήταν συντριπτικό. «Είκοσι του Σεπτέμβρη…». «Στους καφενέδες»… Άρξασθαι…
Θα πάω… Γιατί να μην πάω… Η αριστερά –αυτή η αριστερά… –κρύψε το δάκρυ –έχει το πάνω χέρι τώρα. Και γιορτάζει… Τώρα, τι… ακριβώς δεν ξέρω –κρύψε το δάκρυ…
Θα πάω… Ο τοπικός Γραμματέας  -τα καμαρώνει τα γαλόνια του –τα έχει σκεφτεί όλα. Εκείνο που, πράγματι, έλειπε ήτανε… οι γιορτές (όχι πανηγύρια. Να είμαστε σοβαροί. Οι επινίκιες γιορτές.) οι επινίκιες. Άρτος και θεάματα… Ρώμη, Ρώμη, Ρώμη!!! Του Νέρωνα και του Καλιγούλα.
Θα πάω, λοιπόν. Θα πάω. Για να συναντήσω παλιούς συντοπίτες, γνωστούς, φίλους… Που κρατούσαμε («που ‘σαι νιότη»... και Κώστα Βάρναλη) τα ίδια λάβαρα, τις ίδιες σημαίες… Και «βαλίτσα»… Που στον δρόμο τους φάνηκε βαριά… Τώρα… αχταρμάς. «Τοπική Εθνική Ελλάδος». Όλοι… πλην των γνωστών «Λακεδαιμονίων» πάντα. Είπαμε… ένας είναι ο Θεός. Και, επιτέλους, τον βρήκαμε. Ως ο Σαούλ, Σάυλωκ…

Θα πάω… Για να δω πως θα κοιτιούνται οι σύντροφοι. Θα πάω… Γιατί να μην πάω; Για να χαρώ, επιτέλους. Σεμνούς συντρόφους, ηγέτες πια λαϊκούς και σωτήρες –στηρίγματα της λαϊκής μας κυβέρνησης. Για να ακούσω εμπνευσμένους λόγους… για την δεύτερη φορά αριστερά.
Πρόσφατα γιορτάσαμε την απελευθέρωση της Αθήνας από τις Δυνάμεις Κατοχής (Οκτώβριος 1944). Σε λίγες μέρες γιορτάζουμε την αντίσταση του λαού και το περήφανο ΟΧΙ κατά των δυνάμεων του φασισμού και του άξονα (Ίδιας μήτρας παιδιά). Που επιβουλεύονταν την ελευθερία, το ψωμί και τις ζωές μας (Οκτώβριος 1940). Σημειολογικά, δηλαδή, κάτι που έφυγε… και γύρισε. Πιο βάρβαρο, πιο επαχθές. Σημειολογικά και συμπτωματικά, λέω, μόνο.
Θα πάω… Γιατί να μην πάω… Πολύ το ρέγομαι. Και για την μουσική στο γλέντι. Βασικό στοιχείο. Τσάμικο. Κλέφτικο, που λέμε. Πολύ κλέφτικο, σύντροφοι. Πολύ κλέφτικο. Μόνο μακριά από το ζεϊμπέκικο, σύντροφοι. Αφήστε το ζεϊμπέκικο… παράκληση. Αφήστε το αυτό το ζεϊμπέκικο, το «Ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας»... «τη Δραπετσώνα». Γι’ αυτόν που κάθεται μόνος και σκεφτικός. Στο βάθος. Στην ομίχλη των ονείρων του. «Ο μοναχός ο άνθρωπος…» -κρύψε το δάκρυ του.
Εσείς, μόνο, σύντροφοι φροντίστε αυστηρά το πρωτόκολλο. Και την ευκαμψία. Στην διάταξη, στη σειρά, στην ιεραρχία στο πρώτο τραπέζι –όχι πίστα πια –Λαϊκής Επιμόρφωσης. Των λαϊκών προσκαλεσμένων μας. Των λαϊκών προθύμων, των λαϊκών επισήμων, των λαϊκών σοφών, των λαϊκών λοφίων… Των νεομανδαρίνων, των ακρίδων, των παγωνιών.  Έεεετσι. Μπράβο…
Θα πάω… Γιατί να μην πάω; Να δω όλους αυτούς τους λαϊκούς και νέο-λαϊκούς πώς τρώνε και πώς πίνουνε για το καλό του λαού.
Θα πάω… 23 Οκτώβρη, λέει, Σωτηρίου έτους 2015. Θα πάω… Για να δω το χάλι μου.
Καληνύχτα σας
(Δημοσθένης) Δήμος Πλατάνας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου