Ζήτω στα κορόιδα που μας ανέχονται ακόμα!

Κάτω οι απεργοί, κάτω οι εισφοροδιαφεύγοντες, κάτω τα ευγενή ταμεία, μας είπε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, εκπρόσωπος της φτωχολογιάς, των περήφανων γηρατειών, των κατατρεγμένων ανέργων... όλης της δυτικής Αθήνας, Λάμπρος Μίχος.

Ευχαριστώ τους ταλαίπωρους ψηφοφόρους της δυτικής Αθήνας,

ευχαριστώ τη Μαρία,

ευχαριστώ τον πρωθυπουργό,

κι ελπίζω να ευχαρίστησα και την τρόικα,

ίσως έπρεπε να καταλήξει, κι όχι μόνον αυτός, αλλά και οι υπόλοιποι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Ολόκληρη η ομιλία του στη βουλή, για του λόγου το αληθές:

Ευκαιρία η κρίση για την επιβολή των μέτρων!

Κύριε Πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, σε συνθήκες τέτοιας μεγάλης κρίσης, πολυεπίπεδης κρίσης, το καλό είναι –υπό την έννοια ουδέν κακό αμιγές καλού, που λέμε- ότι μπορεί να γίνουν μεγάλες μεταρρυθμιστικές αλλαγές, που σε άλλες περιπτώσεις δεν θα ήταν πρόσφορες ή δεν θα ήταν ανεκτές.

Επίσης, σε τέτοιες συνθήκες μεγάλης κρίσης, πολυεπίπεδης, πολυσήμαντης κρίσης, μπορεί να αλλάξει η συλλογική αντίληψη για την πολιτική. Να διαμορφώσουμε, δηλαδή, μια νέα κουλτούρα για την πολιτική, απολύτως απαραίτητη σε συνθήκες, μάλιστα, που απαξιώνονται και τα πρόσωπα και οι πολιτικές. Και ταυτόχρονα, είναι κατάλληλο απολύτως το έδαφος να διαμορφωθούν απαιτήσεις από τους πολίτες προς τους πολιτικούς. Να διαμορφωθεί, δηλαδή, ένα άλλο προφίλ των πολιτικών, στο οποίο έμφαση να δίνεται στην ηθική της εργασίας και να πρυτανεύει στην αξιολόγηση το δημόσιο και το κοινωνικό συμφέρον.

Υπ’ αυτή την έννοια, αγαπητές συναδέλφισσες και συνάδελφοι, νομίζω ότι πρέπει να τοποθετούμαστε όλοι δημόσια, για να μη γινόμαστε εύκολα θύματα της γενίκευσης και των μέσων όρων.

Επικίνδυνη η θέση που ισχυρίζεται ότι η βουλή πρέπει να κλείσει εις ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους χειμαζόμενους κλάδους!

Γι’ αυτό το λόγο, λοιπόν, δεν μπορώ να αποφύγω τον πειρασμό, να μη σχολιάσω, δηλαδή, τη θέση που εξέφρασε λίγο πριν ο Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, ότι δηλαδή πρέπει να κλείσει η Βουλή εις ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους απεργούντες υπαλλήλους της Βουλής. Αυτό κατά την άποψή μου υποδηλώνει ή υποκρύπτει μια εκλεκτική σχέση ή μια σχέση επιρροής των υπαλλήλων και των Βουλευτών, που μπορεί αυτό να υπάρχει σε ένα ανθρώπινο συναισθηματικό πεδίο, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί πολιτική θέση.

Διότι αν θα έπρεπε να κλείσει η Βουλή εις ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τους απεργούντες υπαλλήλους της Βουλής, θα έπρεπε σχεδόν όλο το χρόνο να είναι κλειστό το Κοινοβούλιο, σε ένδειξη συμπαράστασης και αλληλεγγύης προς τόσους και τόσους χειμαζόμενους κλάδους που διεκδικούν. Αλλά η άποψη να είναι σχεδόν συνεχώς κλειστή η Βουλή εις ένδειξη αλληλεγγύης και συμπαράστασης προς τους απεργούντες, διεκδικούντες εργαζόμενους, είναι μια σχέση όχι μόνο βαθειά αντιδημοκρατική, αλλά νομίζω και επικίνδυνη και στην οποία πρέπει να διαχωρίσουμε απολύτως τη θέση μας.

Πειστικός ο πρωθυπουργός, πιεστικότερη η σπάθη της τρόικας!

Η παρουσία χθες του Πρωθυπουργού, η πειστική και απολύτως υπεύθυνη θέση του, νομίζω, ανέδειξε τον πυρήνα της αναγκαιότητας της μεταρρυθμιστικής αυτής αλλαγής που συζητούμε σήμερα. Αλλά και οι εμβριθείς αναλύσεις τόσο του κυρίου Υπουργού, του Υφυπουργού, αλλά και των Γενικών Γραμματέων, ακόμα -είδα μαχόμενη τη Γενική Γραμματέα Κοινωνικών Ασφαλίσεων- με υψηλής πιστότητας και επιπέδου επιχειρήματα να αναλύουν την αναγκαιότητα αυτής της μεγάλης μεταρρύθμισης.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι εδώ δεν ήταν επίπεδη αυτή η αλλαγή. Γίνεται, όμως –σωστά επισημάνθηκε- υπό το κράτος του μεγάλου δημοσιονομικού ελλείμματος, του κινδύνου κατάρρευσης του ασφαλιστικού συστήματος και βεβαίως, υπό την πίεση, υπό την σπάθη της τρόικας.

Αλλά αυτό που έμεινε σε όλους μας ως συμπέρασμα-πρόβλεψη είναι ότι σε πενήντα χρόνια –ας πούμε- θα έχουμε τις ίδιες ή λιγότερες δαπάνες για συντάξεις, αλλά θα έχουμε διπλάσιους συνταξιούχους. Αυτό τι σημαίνει; Μπορεί αυτό να αντιμετωπισθεί χωρίς να αυξηθούν τα όρια ηλικίας, χωρίς να αυξηθεί ο εργάσιμος βίος, χωρίς να αυξηθούν οι εισφορές, χωρίς να μειωθούν οι συντάξεις; Είναι φύση αδύνατον να συμβεί. Τι γίνεται στην προκειμένη περίπτωση; Παραμένουν άθικτες οι χαμηλές συντάξεις, περιορίζονται οι μεσαίες συντάξεις και περικόπτονται, πράγματι, οι μεγαλύτερες συντάξεις.

Μ’ αυτή τη σύνταξη θέλω κι εγώ να ζήσω!

Αυτό, όμως, που είναι το ζητούμενο για όλους μας και πρέπει να επιδιωχθεί, είναι αυτό που αναφέρθηκε χθες από τον κύριο Πρωθυπουργό. Ότι, δηλαδή, πρέπει να έχουμε μία βασική σύνταξη για όλους, αλλά στην ουσία σύνταξη με την οποία οι άνθρωποι να μπορούν να ζουν αξιοπρεπώς. Και είπε ο κύριος Πρωθυπουργός χθες ότι δυστυχώς κλείσαμε την ψαλίδα προς τα κάτω. Μακάρι να μπορούσαμε να την κλείσουμε περισσότερο προς τα πάνω.

Βρήκαμε και τον εχθρό! Για τους νομίμως (π.χ. κεφάλαιο) απαλλασσόμενους;

Αυτό, όμως, υπό ορισμένες προϋποθέσεις και μπορεί βραχυμεσοπρόθεσμα να συμβεί, αλλά μπορεί να αποτελέσει την αρχή εφαρμογής της εγκαθίδρυσης ενός αναδιανεμητικού ανταποδοτικού συστήματος. Και οι προϋποθέσεις, νομίζω, είναι απολύτως σαφείς και συγκεκριμένες -δεν νομίζω γλαύκα να τις αναφέρω, αλλά εμφατικώς θα το κάνω, πέραν των όσων ήδη, με το χάρισμά τους, οι συνάδελφοί μου τις περιέγραψαν- είναι το θέμα που σχετίζεται με την εισφοροαποφυγή και την εισφοροδιαφυγή, με τον έλεγχο και την πάταξη της εισφοροδιαφυγής.

Είναι, δηλαδή, ασφαλιστέα εργασία που διαφεύγει, είναι λιγότερες μέρες ασφάλισης από τις πραγματικές ημέρες εργασίας, είναι η μαύρη εργασία και πολλές άλλες περιπτώσεις που συνιστούν αυτό που λέμε φοροδιαφυγή ή εισφοροαποφυγή ή εισφοροδιαφυγή, που με την πάταξή της θα εισέρρεαν έσοδα που θα μπορούσαν να βελτιώσουν το σύστημα και να μεγαλώσουν τις βασικές συντάξεις, ώστε πράγματι να υπάρχει αξιοπρεπής σύνταξη για όλους.

Καλώς τον, οι αριστεροσύνες μας μάραναν!

Είναι πέραν αυτών τα μέτρα και οι πολιτικές υποστήριξης της απασχόλησης, διότι όπως είναι γνωστό, οι στρατιές των κατατρεγμένων ανέργων συνεχώς μεγαλώνουν. Και αυτή θα είναι η πολύ μεγάλη κρίση του συστήματος, όχι μόνο του ασφαλιστικού συστήματος, αλλά και των θεσμών και της δημοκρατίας.

Γιατί όπως είναι απολύτως βέβαιο, κύριε Υπουργέ, είναι ότι ο άνεργος δεν είναι ένας φτωχός με λιγότερα λεφτά. Ο άνεργος είναι ένας άλλος άνθρωπος, ο οποίος αμφισβητεί και τις κατεστημένες αξίες, αλλά αμφισβητεί κυρίως και τους θεσμούς και τη δημοκρατία και μπορεί να δημιουργηθούν ρήγματα κοινωνικά, των οποίων το βάθος θα είναι απροσμέτρητο. Και έτσι εκκολάπτεται -για να συνηγορήσω με προηγούμενη τοποθέτηση- το αυγό του φιδιού. Δεν ενισχύονται οι αριστερές πολιτικές, αλλά έτσι, με τέτοιες πολιτικές, εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού.

Βρήκαμε κι άλλους εχθρούς! Εγώ τη σύνταξη του ΙΚΑ θέλω...

Και βεβαίως, είναι το περίφημο θέμα –για να τελειώσω με αυτό, χωρίς να καταχραστώ του χρόνου άλλων συναδέλφων- των χρυσών ταμείων, των ευγενών ταμείων, των ευγενών συντάξεων, των ευγενών διακρίσεων, των ευγενών μισθών. Γι’ αυτό από αυτές τις διακρίσεις, καταλήξαμε αντί να έχουμε κράτος πρόνοιας, να έχουμε νησίδες προνομίων σε ένα πέλαγος ανεπάρκειας.

Και αν έχουν λάθρα εμφιλοχωρήσει τέτοιες εξαιρέσεις ή διακρίσεις, κύριε Υπουργέ, δηλαδή διαφορά αντιμετώπισης συνταξιούχων του ΙΚΑ σε σχέση με ευγενών ταμείων, εξαιρέστε τις εξαιρέσεις για να μη συνεχιστεί αυτό το καθεστώς, για να εγκαθιδρύσουμε, πράγματι, αρχής γεννωμένης από αυτή την μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία σας, μια νέα αναδιανεμητική, ανταποδοτική πολιτική.

Σας ευχαριστώ.

Σ.Σ.

Οι τίτλοι με τα κόκκινα γράμματα δικοί μας

Από τα ανεπίσημα πρακτικά της βουλής

Και σε βίντεο