Τους χρωστάμε πολλά

Όλοι τώρα στο Αμαξοστάσιο του Μετρό, Λένορμαν και Κηφισού, 25 του Γενάρη 12 μμ.

Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι που μειώνεται ο μισθός μας, οι μέρες της δουλειάς μας, όλοι εμείς που απολυόμαστε, είμαστε έτοιμοι να κατασπαράξουμε το διπλανό μας γιατί ακόμα επιβιώνει, ακόμα χειρότερα, γιατί αγωνίζεται να επιβιώσει. 

Όλοι εμείς οι πελάτες, οι καταναλωτές, που θέλουμε να έχουμε το δικαίωμα να είναι ανοιχτά τα μαγαζιά 24 ώρες και ας μην έχουμε λεφτά. 

Όλοι εμείς οι οδηγοί που πάντα βιαζόμαστε κάπου να πάμε, να πάμε πού όμως;

Όλοι εμείς οι άνθρωποι της ουράς που βρίζουμε τους υπαλλήλους του ΙΚΑ, τη χιλιοταπεινωμένη νοσοκόμα που δίνει την ψυχή της, τον απλήρωτο ειδικευόμενο γιατρό, αλλά που καθόμαστε κλαρίνο στο ΥΓΕΙΑ, την στιγμή που τα σκάμε. 

Όλοι εμείς οι νταλικιέρηδες που μισούμε τους αγρότες ή τους ναυτεργάτες, που κλείνουν δρόμους ή σταματούν πλοία. 

Όλοι εμείς οι μαγαζάτορες που απεχθανόμαστε τους μεταφορείς, όταν αυτοί με τη σειρά τους διεκδικούν. 

Όλοι εμείς οι γονείς που μας φταίει η δασκάλα και οι καθηγητές που ξεσπάμε στα παιδιά. 

Όλοι εμείς, που διασκεδάζουμε τον συμβιβασμό μας, με την καταγγελία της αδιαφορίας του ‘’άλλου’’. ‘’Πάντα για τους άλλους μιλάμε’’, που λέει και το τραγούδι… 

 Όλοι εμείς οι κομματιασμένοι άνθρωποι. Που όλοι έχουμε το δικό μας δίκιο, αδυνατώντας να αναγνωρίσουμε και σημαδέψουμε το ουσιαστικό και πραγματικό άδικο.

Όλοι εμείς, όμως, χρωστάμε πολλά, πάρα πολλά. 

Και στον ξεχασμένο Σιφωνιό της Χαλυβουργίας, και στον Σταματόπουλο του ΜΕΤΡΟ.

Σε αυτό που τους έλαχε να αντιπροσωπεύουν: Την προσπάθεια να γίνονται οι αγαναχτισμένοι, οι αδικημένοι, οι ανήμποροι, οι χαμένοι του κοινωνικού κανιβαλισμού, από άμορφη μάζα αλληλοκατηγορούμενων και άρα χειραγωγούμενων ατόμων, συλλογικό υποκείμενο αγώνα, διεκδίκησης και ανατροπής...

Τους χρωστάμε πολλά για αυτή την περήφανη και αξιοπρεπή στάση τους, γιατί μέσω αυτών εκφραζόμαστε όλοι εμείς