Τι δεν καταλαβαίνεις;

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Λέω, – Να μην λες. Τίποτα να μην λες. Εκλογές έρχονται. –, ν’ αγνοήσω τούτη την φορά την επικαιρότητα. Όπως, στο τέλος – τέλος κι η επικαιρότητα αγνοεί εμάς.

Έτσι, λοιπόν, για πρώτη φορά, κόντρα στις συνήθειες δεκαετιών, αποφάσισα ψύχραιμα, να βρω μια άλλη, πιο δημιουργική, κατά πώς το νομίζω, διέξοδο. Πώς; Μα ασχολούμενος, λίγο περισσότερο, μ’ αυτό που ο μικρός μου εγγονός – ο Δημήτρης, λίγο μικρότερος από πέντε Απριλομάηδες – μου ζητάει. Παραμύθια θέλει, ιστορίες θέλει και τα τοιαύτα ανάλογα θέλει. Με όχι, όμως, κοινότυπους ήρωες και πλοκή, όπως λέει. Νεράιδες δηλαδή, πριγκηπόπουλα δηλαδή και κοκκινοσκουφίτσες σε δάση και σε ποτάμια. Πάνε αυτά. Τα παραμύθια της γιαγιάς τέλος. Ξέρετε, τώρα, δα, τα νέα τα μικρά παιδιά. «Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα»…

Τι δεν καταλαβαίνεις;

Και κάπως έτσι ή περίπου έτσι, προκύψανε τα δύσκολα. Και παραμύθι, λοιπόν και καθόλου παραμύθιασμα; Και ρεγκλάν, δηλαδή, το μανίκι στο παλτό και μανικοκόλληση; Ο τετραγωνισμός του κύκλου, με λίγα λόγια! Γίνεται; Αμ δεν γίνεται.

Και πράγματι δεν γίνεται. Όμως, λίγο πριν ασχοληθούμε, γιατί θ’ ασχοληθούμε, με τον γρίφο που έμμεσα μας έβαλε ο μικρός Δημήτρης, για το αν δηλαδή το «παραμύθι» ακολουθείται συνήθως από «παραμύθιασμα» (ανά τους αιώνες …αμήν), λέω να πάμε λίγο στην αρχή. Εκεί που, προσωπικά θεωρώ πως άδικα, γρήγορα και άκομψα, προσπέρασα την σχετική παραίνεση και μάλιστα από ολίγον έως πολύ απαξιωτικά.

Γιατί και βέβαια, έρχονται εκλογές. Γιατί και βέβαια, δεν πρέπει να αγνοηθούν. Γιατί και βέβαια, θα πρέπει να ασκήσουμε, το όπως το λένε, δικαίωμά μας. Όχι, όμως, μόνο με χειραγωγούμενο θυμό – που συνηθίζεται – ή μόνο με άκριτο και τιμωρητικό – αυθόρμητο λέγεται – συναίσθημα. Γιατί τότε:

«Είν’ οι προσπάθειες μας σαν των Τρώων. / Θαρρούμε πως με αποφασιστικότητα και τόλμη / θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά, / κι έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε. / Αλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει, / η τόλμη κι η απόφασις μας χάνονται· / ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει· / …» (Κ. Καβάφης – Τρώες).

Χρειάζεται γνώση, λογική, κρίση και πίστη. Χρειάζεται ανιδιοτέλεια, τόλμη και μεγάλη και σωστή, ριζοσπαστικά ανθρωποκεντρική και θυσιαστική, απόφαση. Χρειάζονται συνεπείς αγωνιστές και προφανείς τολμητίες με ξεχωριστό δημοκρατικό πρόσημο. Μόνο έτσι μπορεί, αν μπορεί, έστω και τώρα να σωθεί, αν σώζεται, ό,τι σώζεται. Το παιδί!!! Το ψωμί και το γάλα. Το βιβλίο και η θάλασσα… το μικρό παιδί!!!

Και επειδή – περασμένες γραφικότητες – οι πειρασμοί των έμμεσων συστάσεων και των άμεσων υποδείξεων περί «του πρακτέου», – το «συ είπας»… της μη ευθύνης – είναι ατραποί επικίνδυνοι, ολισθηροί, άκομψοι και συχνά προσβλητικοί, με έσωσε, από σχετικό τέτοιο ολίσθημα, ο μικρός φύλακας – άγγελος μου πάλι, ο Δημήτρης.

Τι δεν καταλαβαίνεις, ακόμα;

Ο πάντα παρών, λοιπόν, μικρός Δημήτρης μου ζήτησε, καθόλου αφελώς και αρκούντως, ως εφάνη στο τέλος, πονηρά να του περιγράψω με σαφήνεια, ως είπε, τα χαρακτηριστικά και τις «ιδιότητες» μιας ομάδας ειδών του ζωικού μας βασιλείου. Αυτών πιο κάτω, που ήθελε να «παίζουνε», σαν καρικατούρες, στα μελλοντικά μας παραμύθια. Μην τα ξεχνάμε… Τα παραμύθια. Ομολογώ πως, αν και δεν πολυκαταλάβαινα το βιαστικό, το όλο σκεπτικό του (του πονηρίδη), αυτονόητο είναι πως δεν μπορούσα – επουδενί – να του χαλάσω το χατήρι.

Με την βοήθεια, λοιπόν, λεξικών και κοινωνικής μνήμης, νάτες οι απαντήσεις στα ερωτήματα του Δημήτρη για τις «φιγούρες» των μελλοντικών παραμυθιών.

• Κοριός. Έντομο, άπτερο με στόμα σε μορφή στιλέτου, αιματόρροφο, οικόσιτο παράσιτο που επιβιώνει κρυπτόμενο (ως «κοριός»). Μετακινείται εύκολα και με ασφάλεια από «Οργανισμό σε Οργανισμό».
• Σαλιγκάρι. Γαστερόποδο Μαλάκιο, γλοιώδες με ενσωματωμένη στέγη και δύο οφθαλμικές κεραίες για έλεγχο ασφαλούς προσανατολισμού. Επιβιώνει ανερχόμενο, έρποντας και γλείφοντας.
• Κηφήνας. Το αρσενικό της μέλισσας, που ουδεμία εργασία προσφέρει πλην της συμμετοχής του στην αναπαραγωγή του είδους. Κλασικός επιβήτωρ, δηλαδή,
• Ψύλλος. Άπτερο ολομετάβολο έντομο. Αιματόρροφο παράσιτο θηλαστικών. Μεταπηδά από «κεφαλή σε κεφαλή» (και ως και η ψείρα από αχαμνά σε αχαμνά) ταχύτατα και με απρόβλεπτα …πηδήματα.
• Χαμαιλέων. Αργοκίνητη σαύρα, εντομοφάγα με εκτατή γλώσσα και εντυπωσιακή προσαρμοστικότητα.
• Μέλισσα. Κοινωνικό έντομο, παραγωγικό της τάξης των Υμενοπτέρων. Πρότυπο εργατικότητας και οργανωμένης συμβίωσης.
• Μυρμήγκι. Κοινωνικό έντομο. Ζει σε οργανωμένες κοινωνίες. Υμενόπτερο. Πρότυπο εργατικότητας και προβλεπτικότητας.
• Λύκος. Σαρκοφάγο θηλαστικό, κοινωνικό, υπερήφανο. Ανυπότακτο και παρεξηγημένο. Δεν ενοχλεί αν δεν ενοχληθεί. Μοναχικός συχνά, ποτέ δυσερμήνευτος.
• Guest Star: Homo girologous. Ανθρωποειδές δίποδο, με τεχνητό μάρσιπο και σπογγώδη εγκέφαλο, αυξομειούμενο σε όγκο και βάρος, ανάλογα των στομαχικών του εκκρίσεων και βουλιμικών του επιθυμιών. Άπληστο και επικίνδυνο ζώον με έντονη ροπή στις μετακινήσεις από αγέλη σε ισχυρότερη αγέλη.

Τίποτα ακόμα, δεν καταλαβαίνεις;

Και έτσι, ακριβώς έτσι, με τελευταίο τον homo girologous ολοκληρώθηκε ο πίνακας που είχε δώσει ο Δημήτρης. Όμως, επειδή, ως είπαμε, εκλογές έρχονται – μια φορά εκλογές, καθημερινά εκλογές – και επειδή οι καλοθελητές που παντού παραμονεύουν συνήθως ερμηνεύουν κατά το δοκούν πρόσωπα, καταστάσεις, φράσεις ακόμα και λέξεις, του είπα του «νεαρού» πως θα είναι φρόνιμο να διευκρινιστεί εδώ, πως ό,τι προσομοιάζει σε προϋπάρχον «κάτι», είναι απλά συμπτωματικό.

Αυτονοήτως αυθορμήτως και άνευ υποψίας επιφυλάξεως ο Δημήτρης – ο μικρός, ο παρά κάτι πεντάχρονος εγγονός μου – (συνεπικουρούμενος από τα άλλα δύο ξαδέλφια του και εγγόνια μου, τον Βαγγέλη, 23 χρονών και τον Ιάκωβο, 18 χρονών – Καλή σου επιτυχία, Ιάκωβε…), αντέδρασε, ομολογώ, ψύχραιμα, λογικά και με επιχειρήματα.

«Αυτός, δεν λέτε, πως είναι ο κόσμος; Σκ… μαζί και δυόσμος». Εντάξει; Εντάξει. Πού είναι, λοιπόν, το πρόβλημα; Από όλα δεν έχει ο μπαχτσές; Δημοκρατία – λέμε τώρα – δεν έχουμε; Μπορείτε, λοιπόν, να διαλέξετε. Ανέτως. Από την μια – πλήθη – τα αιμόρροφα, – έτσι δεν τα λένε (τα πώς τα λέτε;) τα έντομα που πίνουνε το αίμα; – και μαζί τους οι πανταχόθεν σεσηπότες μα και «χρήσιμοι» (σύστημα είναι αυτό) γαστεροπόδαροι γυρολόγοι πολιτικάντηδες. Εντάξει; Μωρέ, τι εντάξει… Εντάξει και δυο φορές οκέυ μαζί. Κι από την άλλη – απλά  τα πράγματα – «η σκάφη – σκάφη και τα σύκα – σύκα» που λέει και ο ποιητής. Η δουλειά, ο ιδρώτας, η συνέπεια, η περηφάνεια. Και το μέλι, το νέκταρ των Θεών, ο άνθρωπος… Είπε κι έφυγε για το δωμάτιό του χωρίς άλλη κουβέντα, έχοντας παραμάσχαλα το tablet του.

Στο τραπέζι είχε αφήσει, διακριτικά αλλά και πονηρά (το ‘παμε και στην αρχή) ένα χαρτάκι που έγραφε:

«Το θέμα είναι τώρα τις λες, / καλά φάγαμε, καλά ήπιαμε. / Καλά τη φέραμε τη ζωή μας ως εδώ. / Μικροζημίες και μικροκέρδη συμψηφίζοντας. / Το θέμα είναι τώρα τι λες. /…» (Ο στόχος – Μαν. Αναγνωστάκη)

Τι μπορεί, ακόμα, να μην κατάλαβες;