«Του Ήλιου σβήστηκε το φως, εχάθη το φεγγάρι»…

(Στη μνήμη Βαγγέλη Γιακουμάκη)

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ακούγεται σαν Ύβρις η επίκληση για ψυχραιμία. Όμως… Όπως φαίνεται και απαραίτητη είναι και αναγκαία. Έστω και αν τα όσα αποτρόπαια συνέβησαν, την καθιστούν πολύ δύσκολη και πολύ προβληματική… Τα γεγονότα τώρα…
Εγκληματικός, ανθρωποφαγικός ο τρόπος με τον οποίο «σπαράξανε» σαν θεριά και σαν αγρίμια (τόπος μαρτυρίου: Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων) την ψυχή του φοιτητή από την Κρήτη Βαγγέλη Γιακουμάκη συμπατριώτες του, λένε, ψευτονταήδες. Και ταρακουνήθηκε – αιφνιδιασθέν… ως είθισται – συθέμελα το Πανελλήνιο.
Σήψη και παρακμή. Θρήνος, οδύνη, απόγνωση. Νεωτερική κοινωνική τρικυμία εν κρανίω… Νεάντερταλ. Σύγχιση…
Όμως, «Του Ήλιου σβήστηκε το φως, εχάθη το φεγγάρι». Ο Βαγγέλης.
Η βία, η νεανική, ενδοσχολική, ψυχοσωματική βία, ο εκφοβισμός, η τρομοκράτηση, ο χλευασμός, η γελοιοποίηση – ο βαρύς οπλισμός του Bullying, όπως μας μάθανε να λέμε – είναι εδώ. Ο Βαγγέλης, όμως… Όχι. Οδεύει, πράος και εν ειρήνη, προς τα ευγενικά παιδιά του Σείριου – «μάνα, είμαι καλά…»...

Η μήτρα του κακού, ο κοινωνικός φασισμός (μην ξεχνάμε τη βία προς τους αδύναμους και άμοιρους μετανάστες, το Bullying της ανεργίας, της καθημερινής πτωχείας, της εργοδοσίας…) η κοινωνική βία των δυνατών και ηλιθίων είναι εδώ. Και κάνει πρωταθλητισμό σε βάρος του αδύναμου, του διαφορετικού και του αιρετικού… Η βία. Και η εγκληματική σιωπή.
Τα θύματα πολλά. Λίγα τα γνωστά… πολύ λίγα. Ο Άλεξ χθες, ο Βαγγέλης σήμερα, αύριο… Τις πταίει…; Κοινό το μυστικό. Και οι ανθρώπινες αξίες και οι ευθύνες να παίζονται στο στοίχημα, στα ζάρια και στα χρηματιστήρια.
Ο πόνος, η αξιοπρέπεια, οι θρήνοι – Επιτάφιου θρήνοι – της οικογένειας Γιακουμάκη για τον ακριβό τους Βαγγέλη, μεγαλοβδομαδιάτικος ήχος καμπάνας.
Και η πολιτεία… πρώτη. Διαχρονικά υπεύθυνη και αμήχανη. Και η Τοπική Αυτοδιοίκηση, οι Δήμοι. Τα σχολεία, οι εκπαιδευτικοί οιασδήποτε βαθμίδας. Οι οικογένειες. Εμείς. Ένας, ένας και όλοι μαζί. Όλοι, όλοι με το μερτικό τους στην ευθύνη. «Του Ήλιου σβήστηκε το φως, – ο Βαγέλης – εχάθη το φεγγάρι και πάει το παλικάρι…»
Καιρός για λιγότερη «ηρωοποίηση» της βίας. Καιρός για λιγότερη προβολή (ποιος ο ρόλος των ΜΜΕ;) Καιρός για μηδενική επιβράβευση… της βίας.
Καιρός να επαναϊεραρχήσουμε… την αξία των ανθρώπινων αξιών. Καιρός να επανατοποθετήσουμε ξεκάθαρα μπροστά «το παρελθόν μας». Και τ’ άλογα στο κάρο.
Ουαί, υμίν Γραμματείς και Φαρισαίοι Υποκριτές.
Ουαί, υμίν στρουθοκαμηλίζοντες, τυπολάτρες του βολευτικού σας καθηκοντολογίου.
Ουαί, σ’ εμάς τους «απόντες» της ευθύνης
(Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες: Εγώ, εγώ μονάχος μου έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω» – ΑΣΚΗΤΙΚΗ, Νίκου Καζαντζάκη).
Η δήλωση – δέσμευση του Υπουργού Παιδείας Αριστείδη Μπαλτά πως «θα πράξυμε παν το δυνατό, για να εκλείψει το φαινόμενο» δεν ικανοποιεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Ούτε και στο ελάχιστο.
Η Νέμεσις. Η Δικαιοσύνη. Να παρέμβει άμεσα και με μηδενική ανοχή. Γιατί, για το τραγικό αυτό γεγονός, σύμπας ο λαός απαιτεί τιμωρία. Παραδειγματική, αλλά δίκαιη, τιμωρία όλων αυτών που σπρώξανε τον Βαγγέλη – κρίνοι, κυκλάμινα, ασφόδελοι και μύρα – στον πικρό του θάνατο.
Είκοσι χρονώ παιδί… Είκοσι, μόνο, χρονώ.
Κι ήτανε: «Πέντε η ώρα που βραδιάζει. / Ήτανε πέντε σε όλα τα ρολόγια. / Ήτανε πέντε κι έπεφτε το βράδυ» (Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντσιεθ Μεχίας – Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα).
Όταν: «Του Ήλιου σβήστηκε το φως, εχάθη το φεγγάρι. Και πάει το παλικάρι, καημός και πόθος μου κρυφός»…
Όμως... Τώρα:Όλα στο φως. Όλα στο φως. Το ανέσπερο, πάντα, φως στον τάφο του Βαγγέλη.
Μόνο τότες μπορεί να βρει αναπαμό η ψυχή του Βαγγέλη.
Μόνο τότες. Τότες που θα «μάθει» πως ο κακός του θάνατος έγινε η τραγική αφορμή για να λείψει επί τέλους από τον κόσμο τούτο η βία, η ασχήμια και οι υλακές του κτήνους, μόνο τότες θα ησυχάσει η Άνοιξη, θα ησυχάσει η Φύση… οι ασφόδελοι, τα κυκλάμινα κι οι κρίνοι.
Μόνο τότες, κοντά σιμά στη γιορτή του μικρού Χριστού και Μάρτυρα Βαγγέλη, μόνο τότες θα σκάσει ο θάνατος του μέλλοντος.
«Σκουτελοβαρίχνω σου, Άγγελε και Μάρτυρα
Αντιστέκομαι σου, Χάροντα».
Κι είναι πούρθε νωρίς το φετινό μεγαλοβδόμαδο, Βαγγέλη, «Γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατό μου τέκνο…».
Καταχείμωνο και Μάρτη. Στη γιορτή σου.
Αναπαύσου εν ειρήνη. Μνήμη αιωνία, σε πείσμα μιας ενοχικής κοινωνίας. Που δεν της άξιζες… Και νάσαι το τελευταίο θύμα της βίας και της σιωπής της βίας.

Τι λένε οι Δημοτικοί Άρχοντες, η Επιτροπή Παιδείας, ο Συνήγορος του Πολίτη, οι Γονείς, οι Εκπαιδευτικοί και Δάσκαλοι. Η Κοινωνία…;
ΟΛΑ ΚΑΛΑ, ΟΛΑ ΩΡΑΙΑ…….……
............…….. στον τόπο μας;