Ευχαριστήριο προς...

Μετά τις υποσχέσεις (από στήθους, όχι γραπτές) του Πρωθυπουργού πως παλεύει για να έχει κάθε οικογένεια ένα εργαζόμενο, εγώ τι να σας πω.

Ένοιωσα ανακούφιση. Σιγουριά. Ναι, ναι. Απόλυτη σιγουριά. Κύρια γιατί ξέρω, ξέρουμε πως ό,τι πούνε «τα αφεντικά» το τηρούνε!!! Οπότε...

• Λέω. Ο γιος μου είναι άνεργος. Καλώς; Καλώς.
• Η νύφη μου δουλεύει κι έχει να πληρωθεί από τον Απρίλιο. Καλώς; Δυο φορές καλώς μια κι έχει δουλειά.
• Ο εγγονός μου πηγαίνει στο βρεφονηπιακό και πληρώνει «αυτό που του αναλογεί». Καλώς; Πολύ καλώς.

Άρα, λέω, η οικογένεια του γιου μου, βρίσκεται στις τεθείσες από τον Πρωθυπουργό, αυτός ξέρει, προδιαγραφές συντήρησης οικογένειας εν έτει 2011, είναι, δηλαδή, προνομιούχα.

Άρα, πάλι, ως λογικό συμπέρασμα προκύπτει πως αν ο Πρωθυπουργός τηρήσει τις υποσχέσεις του για έναν εργαζόμενο ανά οικογένεια, εγώ οφείλω και να τον ευχαριστήσω δις και τρις (δεν πρόκειται για ευρώ).

Καλώς; Μωρέ, όχι καλώς μόνο. Περίκαλα. Αλλά μαζί και τρισαλλοί στην γούνα τους όταν βρεθούν μπροστά μας.

Δημήτρης Φεργάδης