Οι ναιμεναλλάδες

Την αλήθεια / την «φτιάχνει» κανείς / ακριβώς / όπως / φτιάχνει και το ψέμα
(Σηματολόγιον – Οδ. Ελύτης)

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Δεν είχα θέμα μέχρις (το τότε παρόν) που βρέθηκα κοντά σε μια παρέα «μια χαρά ανθρώπων» (ναι, το είδος υπάρχει ακόμα στις μέρες μας). Ψιλοεπώνυμοι, «της επαρχίας της Αθήνας… επικηρυγμένοι…» έδειχναν άνετοι και με αίσθηση παράγοντα που θεωρεί (αυταπόδεικτα) πως (ψιλοσυν)διαμορφώνει τουλάχιστον την μέση κοινή γνώμη. Τυχαία. Δεν το επεζήτησα. Και παρακολούθησα, κρυφακούγοντας (η αγωγή… - τα’ αγώγι μου λείπει – δεν μου λείπει) με ενδιαφέρον και περιέργεια (το μάλλον) τα λεγόμενά τους.
Ευγενείς (με καταγωγή πιθανώς από χωριό με λίγα σπίτια...), με επιστημοσύνη (μπακαλοκουρείου), αναλυτικοί (με ίσκιο απογέματος για μπόι), υπεράνω των επουρανίων. «Γυαλισμένοι» (ως πρέπει) και …βολεμένοι (ως ψιλο-έδειχναν). Και όταν λέμε βολεμένοι μη νομισθεί κατ’ ανάγκη και κονομημένοι (του δέοντος πλέον). Φτωχομπινέδες της σειράς αγωνιούντων μικρομεσαίων. Απλά (και το γνώριζαν πως το γνώριζαν οι συμβατικοί τους και μη φίλοι) αρκούντως (με τους όποιους τρόπους και μεθοδεύσεις) πάνω από αυτό που τους αναλογούσε με το «κουμπάσο». Όλα αυτά καθώς απολάμβαναν (το φαίνεσθαι του είναι τους) το λαϊκό (must του σήμερα) τσιπουράκι τους.

Η μέθοδος (για το όποιο βόλεμα) παλιά (λέγε με σφουγγοκωλάριο, λέγε με και λαμπαδάριο), απλή (σφάξε με αγά μου να αγιάσω) και δοκιμασμένη (προσκυνώ τη χάρη σου …αφέντη). Πάντα (κανόνας) κοντά σ’ αυτόν που κρατά καρβέλι και μαχαίρι… Και στην άκρη του τραπεζιού. Βολεύει… για την αν… κάποια στιγμή αναγκαία απόδραση.
Τέλος πάντων, οι άνθρωποι αυτοί (χρήσιμα πιόνια στην συστημική σκακιέρα) δεν διέφεραν καθόλου (αντίθετα …μάλιστα) από το πλήθος των πολιτών που επέλεξε να κυβερνηθεί από αυτούς που κυβερνάται. Πολλοί από (εν αρχή) χρήσιμοι ανήσυχοι πολίτες μεταλλάχθηκαν οσονούπω σε παντός καιρού επαγγελματίες του είδους. Ψωμιζόμενοι, βεβαίως και τα ανάλογα. Οι λοιποί, λίγοι, παρέμειναν γραφικοί νάρκισσοι, αγκαλιά με το γοητευτικό σύνδρομο του αιρετικού. Και οι (εκτός τειχών Ιεριχούς) παράπλευρες (αδιάφορό τους) απώλειες στην πυρά της άκαφτης βάτου.
Η κουβέντα τους (δεν την λέω συζήτηση) αυτονοήτως αυτονόητη. Περί πολλού διαγραμμάτου η ανάλυση του γιατί… (άμοιροι αυτοί… φευ Απόλλωνα!!!) και του πως… (φαγώθηκε η κλιματσίδα από την γίδα).
Ποιοί, λοιπόν, (εδώ χαλαρά) και πως τα κάνανε μαντάρα και φτάσαμε (και υποσυνειδήτως η αυτοϊκανοποίηση για το «ψόφισμα» του γαϊδάρου του γείτονα) εδώ που φτάσαμε.
Ποιοί και πόσοι (όλοι, ανεπαισθήτως, κλείνουν την παλάμη) βάλανε τα δάχτυλα (ναι, πληθυντικός) στο βάζο με το μέλι καθώς ακούγανε (τότε) εκστασιασμένοι τις σαπουνόπερες των σημερινών κεραμιδόγατων, μα χθεσινών βαρβάτων γαμόγατων.
Η στόχευση, όμως πια, διακριτικά σαφής. Και η στρατηγική καθαρή. Μια στο καρφί και δυο στο πέταλο. Από το χονδροειδές και χυδαίο «μαζί τα φάγαμε» στην ήπια, εκλεπτυσμένη αποδόμηση και αποσάθρωση του ηθικού, συνεκτικού, ιστού της αλληλέγγυας κοινωνίας. Όπερ, με απλά λόγια, σημαίνει καλλιέργεια συλλογικής (άκρως φασίσουζας), επί παντός επιθυμητού, συνευθύνης και μαζί ενοχικής (για βορά των σαρκοβόρων) συνείδησης. Και ηττοπάθειας.
Αχταρμάς ή (προμεσημεριάτικης διάθεσης) κουβέντα, με τα αναγκαία (του συναφιού) στρογγυλέματα, την πισινή (πισινή) και την (όπου χρειαζότανε) omerta παρούσα. Επιχειρηματολογία, σκέψεις και νοήματα κούφια και βαρέως ελαφρά. Όμως, διαβρωτικά και άκρως επικίνδυνα, ως η εν υπνώσει σκωλικοειδής απόφυση. Λόγια, ακριβή αντίγραφα όμοιων ή περίπου αντίστοιχων αυτών που ακούγονται από τηλεαστέρες του είδους στις (εφημερίδες ελάχιστοι πλέον «ανέγνων» διότι αν «ανέγνων» θα «έγνων» και τότε ίσως να «κατέγνων») μεσημεριάτικες και βραδυνές τηλεπαραστάσεις.
Με απολύτως ήσυχη τη συνείδηση μπορούν, την ίδια ακριβώς στιγμή που ακυρώνουν (amoral; Ποιος το λέει…) προηγούμενη θέση τους να στηρίζουν φανατικά μιαν άλλη (χωρίς αιδώ οι Αργείοι) εκ διαμέτρου αντίθετη. Κι αυτό επικαλούμενοι απλά πως η «νεωτερική σκέψη» (αμάν αυτή η νεωτερικότητα) επιβάλλει την διύλιση δις του κώνωπος αντί της δογματικής κατάποσης της καμήλου.
Είναι αυτοί (ωιμέ!!!) που για τα πάντα έχουν μια ένσταση ορθότερης ορθότητας και αντικειμενικότερης αντικειμενικότητας (Δοκιμασμένη τεχνική και τακτική των think tank που σέβονται εμαυτόν – από Bilderberg και πάνω).
Είναι οι ίδιοι αυτοί, οι παντός καιρού γνωστοί και χρήσιμοι προοδευτικάριοι, που συνιστούν ανεπεφυλάκτως κάθε φορά το νερό Evian αντί του συστημικού Perier για το «ξεφούσκωμα» κάθε «φουσκώματος».
Είναι αυτοί, τέλος, που πολύ καλά γνωρίζουν πως η «σύγχιση» για να είναι αποτελεσματική πρέπει να είναι σε επίπεδο (ιατρικός ο όρος) «ελαφράς μέθης». Έτσι μόνο, λένε αυτοί που ξέρουν, θα μπορεί εύκολα μετά, η αντάρα του μυαλού να αλλοιώνει πλήρως εικόνες, τοπία, συνειδήσεις και επιλογές.
Είναι αυτοί, τέλος, τέλος, που κάθε φορά διαβαθμίζουν, ψυχροί, ανέραστοι και άσαρκοι, τις πενήντα αποχρώσεις του γκρι. Και ενίοτε, ένιοι εξ’ αυτών, (μετά λόγου γνώσεως) σωτηριολογούν διεκδικώντας θέση πρωταγωνιστή σε κεντρική σκηνή «ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ».
Και απέναντι το θήραμα. Ο άμοιρος, ο μέσος τηλεθεατής, ο άγνωστος και αγνοημένος από τους πολλούς Θερσίτης των χιλίων καθημερινών προβλημάτων. Να παρακολουθεί άπνους το επιστημονικά (για καθημερινά θέματα) πλασαρισμένο (μέσα από την ένταση πλασματικών κοκορομαχιών) μείγμα κοινωνικοοικονομικών προβληματισμών. Και να εγκλωβίζεται. Να απονευρώνεται και στο τέλος να αδρανοποιείται. Πλήρως. Όπερ και το ακριβό ζητούμενο. Ο καναπεδάτος λαός.
Πρώτα, λοιπόν, η διάβρωση των θεμελίων. Κι ακόλουθα… η αμφισβήτηση, η μετέωρη σκέψη, ο αποπροσανατολισμός, το βάλτωμα, το βούλιαγμα, η απόρριψη. Αυτό καλείται να καλλιεργεί και να στηρίζει πειστικά, ως διαχρονικός Χατζηαβάτης, ο τωρινός μας «παγωνίσιος» ναιμεναλλάς. Σε κάθε δράση ξεπεράσματος της θολής, μίζερης και άθλιας πραγματικότητας αυτός (έτοιμος από καιρό) πρέπει να έχει ως άλλος, καλός, και ήμερος Άγιος Φραγκίσκος μια άλλη πρόταση δράσης. Που, όμως, αποτελεσματικά θα ακυρώνει την ίδια …την δράση. Γι’ αυτό, εξάλλου, πληρώνεται. Αδρά.
«Χαρά τρελού / Χάρος αλλουνού» (Κ. Βάρναλης)
Το αμφισβητεί κανείς αυτό;
................
• Ναι μεν είναι αναφαίρετο και συνταγματικά κατοχυρωμένο το δικαίωμα στην απεργία, αλλά κι ο άλλος, τι λες; Δεν έχει δικαίωμα να πάει στη δουλειά του;
• Ναι μεν και καταδικάζεται (τρίτο πρόσωπο εδώ) η βία και η Χρυσή Αυγή, αλλά κι η εγκληματικότητα των μεταναστών δεν βλέπεις πως έχει ανεβεί στα ύψη;
• Ναι μεν είναι υπερβολικοί οι φόροι και τα χαράτσια, αλλά τις λες, δεν προέχει η σωτηρία της πατρίδας;
• Ναι μεν μπορεί το σύστημα Υγείας να πάσχει, αλλά δεν βλέπετε τις προσπάθειες της κυβέρνησης για την βελτίωση του;
• Φυσικά, θα μπορούσα να συνεχίζω με εκατοντάδες άλλες τέτοιες περιπτώσεις και φυσικά με τα αντίστοιχα αλλά. Αλλά… λέω αρκετά. Ο καθείς και το …ρεπερτόριό του.

Τέτοιοι, λοιπόν, ναιμεναλλάδες υπάρχουν παντού. Δεν φοράνε πάντα σινιέ συνολάκια. Κι ούτε είναι μόνο …σταρ. Πίνουν συχνά καφέ μαζί μας. Αυτοί ίσως …εσπρέσο. Μπορεί και καπουτσίνο. Κι αν το δούμε αποφορτισμένοι από συναισθήματα σχέσης, αυτοί (οι της διπλανής πόρτας ναιμεναλλάδες) μπορεί να είναι (και είναι) πολύ πιο επικίνδυνοι από τους καθαρά απέναντι.
Προσοχή, λοιπόν, και με σκέψη…
Γιατί, ναι μεν βλάπτουν πολλοί τη Συρία το ίδιο, αλλά αυτοί την βλάπτουν πολύ περισσότερο.

Υ.Γ. ΑΣΧΕΤΟ
Σε πρόσφατη επίσημη εκδήλωση του δήμου μας με θέμα την εθνική αντίσταση η κεντρική ομιλήτρια αναφέρθηκε σε «Έλληνες πατριώτες»* που κατέβασαν από την Ακρόπολη τη Γερμανική σημαία.
Χωρίς ονόματα!!! Αν είναι δυνατόν… Διορθώστε με αν κάνω λάθος.
Δ.Φ.

* Μανώλης Γλέζος, Λάκης Σιάντας.