Βρεφοκρατούσα μου… τα χαΐρια μας

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

«Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να είναι και από αίμα»

(Γ. Ρίτσος – Καπνισμένο Τσουκάλι)

Όχι, αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους δεν είναι από αίμα. Το αίμα, με το που χύνεται, το πίνει η γης. Γι’ αυτό και ξεραίνονται οι σοδειές και τ’ αμπέλια. Και τα καματερά μένουνε στέρφα.
Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους είναι κόκκινα, φρέσκα γαρύφαλλα. Κόκκινα της φωτιάς – φωτιά τα ίδια – γαρύφαλλα καρφωμένα στους τοίχους. Των δακρύων. Ένα για κάθε σκοτωμένο, διαμελισμένο, νιούτσικο άγγελο. Έστω και χωρίς φτερά. Μα με σάρκα, οστά και πόνο. Στη Γάζα, στη Συρία, ό,που αλλού. Για την «αρμονία» του τοπίου, λέει. Του φωτός και της φωτιάς. Και των ηλεκτροφόρων καλωδίων. Και των υπόγειων στοών. Με τα μανιτάρια του καπνού να συντρίβουνε υποψίες κυήσεων. Όλα τα κόκκινα σημάδια, σ’ όλον τον κόσμο, σήμερα είναι κόκκινα γαρύφαλλα. Ό,σα οι άδικοι καθημερινοί σκοτωμοί. Από «παλαβούς» αλλά όχι ανερμήνευτους πολέμους. Από φτώχεια, από εξαθλίωση, από ανέχεια, από εκμετάλλευση και καταπίεση. Από φόβο. Μέγα φόβο. Μέγα όπλο… Και πείνα. Μεγίστη. Καρφωμένα στους ουρανούς – στ’ αστέρια – και στις θάλασσες – στα κοράλλια. Και «να στολίζουνε», τέλος, τις «Γκερνίκες».
«Ήθελα να γίνω γιατρός. Τώρα είμαι άστεγος, ορφανός και πεινασμένος. Να φοβούνται, τι θα γίνω αύριο» 17χρονος Παλαιστίνιος.

Όλα στις μέρες μας είναι αίμα και κόκκινα γαρύφαλλα. Ακόμα και η άμοιρη τετραπληγική στην Κρήτη. Που σκοτώθηκε από επίθεση της ΔΕΗ. «Επειδή, λέει, αυτή δεν είχε». Αίμα είναι κι αυτό κι αδικοχυμένο.
Μέρες της Παναγιάς. Κοντά σιμά. Της Ελεημονήτρας. Το Πάσχα του καλοκαιριού. Με τους μυστικούς, τώρα, επιτάφιους. Τυλιγμένους στον κρόκο και τη γάζα. Σε χιλιάδες άσκαφτους τάφους. Με τα φιδάκια της Παναγιάς να φυλάνε τις σοδειές και τις καλές τις μέρες. Και με τον εξόριστο τον ποιητή να γράφει στην γλώσσα των Χερουβείμ. Με στάχτη, πάνω από τα εξώθυρα των μέσα ερειπίων. «Όλα, τώρα, στις μέρες μας είναι αίμα…».
Με την Παναγιά την Βρεφοκρατούσα. Κι ένα παγωμένο κόκκινο δάκρυ. Αιμάτινο, πηγμένο δάκρυ, στα μάτια τα μεγάλα. Που, όμως δεν αρκεί…
Κι οι μεγαλόσχημοι, ό,που γης. Παπαδαριό και λοιποί ψωμιζόμενοι από αίματος αμνών – εκατό οκτανίων plus. Σε ό,ποια Παναγιά. Ακόμα και στην Ειρηνεύτρα. Να ομνύουν. Πάντα για το καλό και την ειρήνη. Με μαχαίρια, με τσεκούρια και με τύμπανα και ψαλμουδιές. Κι οι λόγοι τους… Ουδείς καινός, όλοι κενοί. «Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο» (Μαν. Αναγνωστάκης – Η αγάπη είναι φόβος…). Και να λύνονται έτσι τα μάγια. Όπως οι πόρπες από την εσθήτα της Σαλώμης. Και του Ηρώδη.
Δεν ήτανε ποτές φονιάς ο Γιάννης. Μπροστά τους…
Μεγάλη η χάρη σου, λοιπόν, Παναγιά μου Ειρηνεύτρα. Αλλά μέμνησω και λίγο… Μέμνησω των αδυνάτων… Έστω για μια φορά. Γιατί ο μικρός, ο άστεγος και πεινασμένος… μεγαλώνει. Μεγάλη η Χάρη σου – είπαμε – και χίλια τα Δοξαστικά σου.. Παναγιά μου Ειρηνεύτρα. Αλλά και να τη βλέπουμε.

Σημείωση:
Κι ακόμα δύο μνήμες, ένας θυμός κι ένα πικρό τραγούδι – ποιος να το θυμάται!!! – για το «μισοδαγκωμένο μήλο». Με «τα πέντε δόντια από παιδάκι». Στο χαντάκι. Στην Ιρλανδία. Πάει καιρός, τώρα. Πολύς. (Από το «ένας Όμηρος» του Μπρένταν Μπήαν – με μουσική Μίκη Θεοδωράκη).