Η Σερενάτα της Πανσέληνος

(ή η άλλη «πλευρά» του φεγγαριού)

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ανάπλι. Το μοναδικά μαγικό Ναύπλιο της εφηβείας. Η Ακροναυπλία (προσκυνούμεν σας τα πάθη, σύντροφοι παλιοί), η Αρβανιτιά. Η «εκδρομή», μ’ ένα κονσερβάκι ζαμπόν Zwan. Και η μνήμη, να σημαδεύει πορφυρά φεγγάρια μακρινά και «τ’ όνειρο π’ εχάθη».
Ανάπλι. Το μαγευτικό Ναύπλιο. Το Παλαμήδη και το Μπούρτζι. Κυριακή βράδυ, δέκα του Αύγουστου. Μ’ ένα φεγγάρι ολόγιομο. Τ’ Αυγουστιάτικο που λένε. Όχι, κατ’ ανάγκην γλυκερό, ούτε και αρκούντως ανάλαφρο (ως η περίσταση, ίσως, απαιτεί). Να παίζει (μπορεί και με θυμό) και να γεμίζει μ’ ένα μπρούσκο φως αυλές, πρόσωπα, θάλασσες, πέτρες αμίλητες, χωράφια με πορτοκαλιές και φράουλες και με σκουρόχρωμους εργάτες. Ένα φως διάφανο, μελαγχολικό, μυστηριακό. Με ίσκιους βαριούς και περίεργα σκληρούς.
Και με τον Τερζάκη τον Άγγελο να «πονοκεφαλιάζει», για όλα αυτά, στην ταπεινή του την γωνιά.
Πανσέληνος… Γιατί υπάρχει και αυτή η Πανσέληνος…
Όμως, Διόνυσε και Πενθέα τρέξτε. Στον Κιθαιρώνα. Και συμμαζέψτε τις «λυμένες». Που ομνύουν στην Ιερή Σελάνα και στη λατρευτή τους τη Σαπφώ.
Γιατί πια:

«Θρύψαλλα η Σελήνη / στη μεγάλη ράχη
κούντου λούνα βίνι / τραγουδούν οι Βλάχοι.
Κλαιν’ οι Βεδουΐνοι / σκούζουν οι Φελλάχοι
και στην Παλαιστίνη / καίγονται μονάχοι…»
(Μουσική: Μ. Χατζιδάκις. Στίχοι: Ν. Γκάτσος)

Πανσέληνος κι αυτή, γιατρέ της εκστρατείας και όχι μόνο της παραλίας. Και φως. Χρήσιμο φως στη σκηνή του χειρουργείου. Για τον μικρό, για τον παππού. Για να μην  «καίγονται μονάχοι». Γιατί οι Θεοί λιποψύχησαν. Και οι άρχοντες κρύβονται. Και οι βολεμένοι …βολεύονται. «Κούντου λούνα βίνι (λοιπόν, γιατρέ) κι ό,τι θέλει ας γίνει». (Και στα δικά μας, «Όταν βγαίνει το φεγγάρι»).
Όμως, ακόμα κι έτσι, είναι ωραία η Πανσέληνος, Ουρανέ. Και χρήσιμη. Έστω και χωρίς σερενάτες. Έστω κι αν ακόμα η άλλη της πλευρά είναι «σκοτεινή».