Από πρώτης Σεπτέμβρη, νέοι άρχοντες και αρχόντισσες, (υπηρέτες και υπηρέτριες των κοινών), αναλαμβάνουν τις τύχες των τοπικών κοινωνιών. Για πέντε, από δω και πέρα, χρόνια οι εκλεγέντες/ισσες στις πρόσφατες σχετικές εκλογές του Μάη μπαίνουν σ’ ένα στίβο βαρύ, φορτισμένο και φορτωμένο βαριά με πολλές και άδηλες αμαρτίες. Γι’ αυτό, ασφαλώς, «φρόντισε» έγκαιρα και με τεχνογνωσία υψηλών προδιαγραφών, ακριβών think tanks, το μακρύ «χάλκεον χέρι» της εξουσίας.
Στην πρώτη φάση, με τους ήπιους (;) Καποδίστριες προετοίμασε «σοφά» (γνώριζε το μέλλον) το αναγκαίο «γλιστερό» έδαφος. Στη συνέχεια και πολύ περισσότερο με τους εκτρωματικούς Καλλικράτηδες, (συνεπικουρούμενη παράλληλα από τους χρήσιμους «προοδευτικούς» (;) – έτσι τους βάφτιζαν στην εποχή τους – Ταλιμπάν Τοπικούς Άρχοντες) φρόντισε να ακρωτηριάσει, να ευνουχίσει και να απαξιώσει κάθε υποψία αυτόνομης παρουσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. (Γνώριζε το μέλλον).
Πως; Απλά, μεθοδικά, πρακτικά και δοκιμασμένα, ως η σωρευμένη πείρα αιώνων επέβαλλε. «Μετέφερε» πάραυτα, νόμους, τόπους, ευθύνες και αρμοδιότητες σε μικρομέγαλους (έτσι τους έκανε να νομίζουν), απροετοίμαστους οργανισμούς. Που χωρίς την οργανωτική υποδομή και τους αναγκαίους πόρους, ήταν απολύτως βέβαιον πως θα αδυνατούσαν από χέρι, να ανταπεξέλθουν, ακόμα και στις όποιες ελάχιστες υποχρεώσεις τους. Όπερ σημαίνει άμεση απαξίωση. Όπερ σημαίνει εύκολη χειραγώγηση. Όπερ σημαίνει άοσμη, αποδομημένη, διεκπεραιωτική παρουσία της Τοπικής Αυτοδοίκησης. Όπερ και το απολύτως ζητούμενο. Εν μέσω, μάλιστα, μνημονίων και πλήρους εξαθλίωσης των πάντων πλην των… «μαζί τα φάγαμε» (Γνώριζε το μέλλον).
Και το εύλογο, γλυκό του κουταλιού αυτό, ερώτημα.
Μ’ αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες «μπαίνουν» νέοι και παλιοί στη νέα τοπικοαυτοδιοικητική πενταετία;
Νεκρή, λοιπόν, η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Πρυτανείο, μόνο και τροφείο τρωκτικών οι Δήμοι; Η απάντηση εύκολα θα μπορούσε να είναι ένα απλό, ναι.
Όμως, αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση όσο κι αν αποϊδεολογικοποιήθηκε, όσο κι αν απονευρώθηκε και αυτοακυρώθηκε δεν παύει, ακόμα και στις μέρες της άκρατης παγκοσμιοποίησης, του βίαιου καπιταλισμού και των συμβολαίων θανάτου (διάβαζε μνημόνια) να διατηρεί, ως εκ της φύσης της, προνομιούχα θέση στο θέμα αμεσότητας επαφών, επικοινωνίας και αφουγκράσματος των αχ και βαχ του πολίτη – δημότη.
Σε νεκροφάνεια, λοιπόν, η Τ.Α.; Ασφαλώς. Και μάλιστα ως φέρεται, τελευταίως, ιδιοτύπως νεκροφανής[1]. Όμως, ουδέποτε νεκρή, ως «γαλαντόμοι» ιδιοτελέστατοι μικροπολιτικοί, επιθυμούσαν και επεδίωκαν.
Και το μέγα, υπαρξιακό και με γωνία μπακλαβά αυτό, ερώτημα: Μπορεί, άραγε, τώρα να επαναυτονομηθεί και να επαναδραστηριοποιηθεί; «Γένεται» να επαναποκτήσει το κύρος, την θέση, την δύναμη και την παρεμβατικότητα των εποχών που κοινή πεποίθηση πάντων ήταν πως οι Δήμοι είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας; «Γένεται». «Γένεται» (Καβαφικόν). Γένεται, λοιπόν, αρκεί αυτοί/ές που καλούνται σήμερα να την υπηρετήσουν «να στρέψουν τ’ άλογο κόντρα στην φορά του αλωνιού». Το προζύμι… φουσκώνει… Όμως… τα κότσια… Γιατί… χρειάζονται κότσια. Τόλμη, τολμηρή και ριζοσπαστικός ριζοσπαστισμός (Καμία νηνεμία). Και μπόι… ανάλογο …του ίσκιου. Χωρίς νάζια γάτας... αλεπουδένιας.
Η κοινωνική ευαισθησία («Η ευτυχία μου είναι ο άλλος», Βούδας – Andre Bareau σελ. 53 - Πλέθρον) πάνω από αναστολές κουλτούρας και σταθερές στενής πολιτικής ταυτότητας. Στον πόλεμο το τριαντάφυλλο μπορεί να είναι και πολυτέλεια… Και έχουμε πόλεμο… Το προζύμι φουσκώνει, είπαμε. Τα νέα καρβέλια περιμένουν για το σχήμα τους, νέους πλάστες.
Σήμερα ο λαϊκός κόσμος δεν περιμένει από την Τ.Α. μία από τα ίδια. Επαναλήψεις, δηλαδή, πεθαμένων μοντέλων Διοίκησης, άψογη και άοσμη διεκπεραιωτική συμπεριφορά ή ακόμα (το γελοιωδέστερον) περί διαγραμμάτου παρουσίες. Αυτά τέλος… Όπως, τέλος κι η «δουλοπαρική Αυτοδιοίκηση».
Πολιτικές περιμένει. Συγκρουσιακές, ανατρεπτικές, ανελέητες. Και σφόδρα κοινωνική ευαισθησία. (Τώρα περισσότερο, που η αντισυμβατική, προοδευτικά αριστερή και αιρετική Passionaria της Περιφέρειας, θα κινεί τα νήματα της ρήξης!). Που θα ακυρώνουν, εδώ και τώρα, πρακτικά (φως φανάρι και όχι με επεξηγηματικούς αστερίσκους) την δημοκρατική κατρακύλα, την οικονομική λαίλαπα, την βαρβαρότητα και την εξαθλίωση της καθημερινότητας του. Οι αιτίες (η ακραία καπιταλιστική πραγματικότητα) είναι γνωστές και πρέπει να πολεμηθούν. Με βαρύ οπλισμό. Όχι με βέλη και σάριζες. Γιατί η επικινδυνότητα είναι μεγάλη. Όμως, ή είσαι άξιος γι’ αυτό ή πας σπίτι σου. («Φρόνιμα και τακτικά»…) Με τους μέσους όρους δεν σημαίνει πως όλοι είναι χορτάτοι.
«Όταν η Αντιγόνη αψηφά την επί ποινή θανάτου διαταγή του βασιλιά – θείου της Κρέοντα για την μη ταφή του αδελφού της Πολυνείκη και εκείνη προχωρά στην ταφή του, διαπράττει, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, το έγκλημα της ανυπακοής στους νόμους της πολιτείας. Όμως, η ανυπακοή της αυτή, που την οδηγεί στη φυλάκιση της και στην αυτοκτονία της είναι η υπακοή στο ιερό καθήκον, στην αξιοπρέπεια, στον αυτοσεβασμό και την ήσυχη συνείδηση έναντι ενός απάνθρωπου νόμου» (Δες άρθρο μου «Η Αγία Πακού και οι ευχές της γιαγιάς Μιμίκας» - Απρ/2011).
Suprema lex… λοιπόν. – Υπέρτατος νόμος… Ο ηθικός.
Και ως, αυτονόητα θεωρώ πως, εννοείται σαφώς, τα πιο πάνω δεν αφορούν γενικά και αόριστα σε όλους, για όλα ή μόνο την Διοίκηση. Αφορούν και σε «πάσα ένα» ξεχωριστά. Γιατί και ο ένας/μία μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ως, εν προκειμένω, μας το θυμίζει και ο Μώμος (πνεύμα αιώνια περίεργο και «πειραχτήρι» μοναδικό) στο «Φως που καίει» του Κ. Βάρναλη. Που με τις παρεμβάσεις του κατάφερε να φέρει τα πάνω – κάτω στην διένεξη – διαφορά Προμηθέα και Ιησού.
Αυτό, λοιπόν, θα είναι το νέο στοίχημα για την Αυτοδιοίκηση. Πως και σε ποιο βαθμό θα καταφέρει να αντισταθεί και να ανατρέψει περεταίρω υποβάθμιση της ζωής των Δημοτών. Πως και σε ποιο βαθμό θα καταφέρει να αποτρέψει τις οδύνες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη πρόκληση για την Αυτοδιοίκηση. Και στο βαθμό που θα καταφέρει να είναι καθαρός συμπαραστάτης αλλά και πρωτοπορία, (γκεσέμι «περτούλικο»), δίκαιων κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων (τιν’ ελα Καλλίνικε…), στον βαθμό τον ίδιο, θα δικαιώσει και τον θεσμό, σαν τον πλησιέστερο στην άμεση δημοκρατία. Και θάναι άξιος ο «μισθός» των αφανών, όλων, συντελεστών. Τώρα δε, περισσότερο, το επαναλαμβάνουμε για εμπέδωση, που στην περιφέρεια θα αρχηγεύει passionaria!!! Προσοχή… λοιπόν.
Και για να μην κλείσω κι εγώ το παρόν με τα περί διαγραμμάτου πιο πάνω μόνο, σημειώνω μία διαδικασία, σαν πρόταση, λήψης αποφάσεων (δεσμευτικών; Γιατί όχι – Θυμηθείτε την Αντιγόνη) επιτροπής μεικτής, «δημοψηφισματικής», εξωθεσμικής και με ευρύτατη σύνθεση για άκρως σοβαρά θέματα (ένα κάθε φορά), όπως, ενδεικτικά, σημειώνεται.
Στην πρώτη φάση, με τους ήπιους (;) Καποδίστριες προετοίμασε «σοφά» (γνώριζε το μέλλον) το αναγκαίο «γλιστερό» έδαφος. Στη συνέχεια και πολύ περισσότερο με τους εκτρωματικούς Καλλικράτηδες, (συνεπικουρούμενη παράλληλα από τους χρήσιμους «προοδευτικούς» (;) – έτσι τους βάφτιζαν στην εποχή τους – Ταλιμπάν Τοπικούς Άρχοντες) φρόντισε να ακρωτηριάσει, να ευνουχίσει και να απαξιώσει κάθε υποψία αυτόνομης παρουσίας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. (Γνώριζε το μέλλον).
Πως; Απλά, μεθοδικά, πρακτικά και δοκιμασμένα, ως η σωρευμένη πείρα αιώνων επέβαλλε. «Μετέφερε» πάραυτα, νόμους, τόπους, ευθύνες και αρμοδιότητες σε μικρομέγαλους (έτσι τους έκανε να νομίζουν), απροετοίμαστους οργανισμούς. Που χωρίς την οργανωτική υποδομή και τους αναγκαίους πόρους, ήταν απολύτως βέβαιον πως θα αδυνατούσαν από χέρι, να ανταπεξέλθουν, ακόμα και στις όποιες ελάχιστες υποχρεώσεις τους. Όπερ σημαίνει άμεση απαξίωση. Όπερ σημαίνει εύκολη χειραγώγηση. Όπερ σημαίνει άοσμη, αποδομημένη, διεκπεραιωτική παρουσία της Τοπικής Αυτοδοίκησης. Όπερ και το απολύτως ζητούμενο. Εν μέσω, μάλιστα, μνημονίων και πλήρους εξαθλίωσης των πάντων πλην των… «μαζί τα φάγαμε» (Γνώριζε το μέλλον).
Και το εύλογο, γλυκό του κουταλιού αυτό, ερώτημα.
Μ’ αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες «μπαίνουν» νέοι και παλιοί στη νέα τοπικοαυτοδιοικητική πενταετία;
Νεκρή, λοιπόν, η Τοπική Αυτοδιοίκηση; Πρυτανείο, μόνο και τροφείο τρωκτικών οι Δήμοι; Η απάντηση εύκολα θα μπορούσε να είναι ένα απλό, ναι.
Όμως, αγαπάει ο Θεός τον κλέφτη, αγαπάει και τον νοικοκύρη.
Η Τοπική Αυτοδιοίκηση όσο κι αν αποϊδεολογικοποιήθηκε, όσο κι αν απονευρώθηκε και αυτοακυρώθηκε δεν παύει, ακόμα και στις μέρες της άκρατης παγκοσμιοποίησης, του βίαιου καπιταλισμού και των συμβολαίων θανάτου (διάβαζε μνημόνια) να διατηρεί, ως εκ της φύσης της, προνομιούχα θέση στο θέμα αμεσότητας επαφών, επικοινωνίας και αφουγκράσματος των αχ και βαχ του πολίτη – δημότη.
Σε νεκροφάνεια, λοιπόν, η Τ.Α.; Ασφαλώς. Και μάλιστα ως φέρεται, τελευταίως, ιδιοτύπως νεκροφανής[1]. Όμως, ουδέποτε νεκρή, ως «γαλαντόμοι» ιδιοτελέστατοι μικροπολιτικοί, επιθυμούσαν και επεδίωκαν.
Και το μέγα, υπαρξιακό και με γωνία μπακλαβά αυτό, ερώτημα: Μπορεί, άραγε, τώρα να επαναυτονομηθεί και να επαναδραστηριοποιηθεί; «Γένεται» να επαναποκτήσει το κύρος, την θέση, την δύναμη και την παρεμβατικότητα των εποχών που κοινή πεποίθηση πάντων ήταν πως οι Δήμοι είναι το θεμέλιο της Δημοκρατίας; «Γένεται». «Γένεται» (Καβαφικόν). Γένεται, λοιπόν, αρκεί αυτοί/ές που καλούνται σήμερα να την υπηρετήσουν «να στρέψουν τ’ άλογο κόντρα στην φορά του αλωνιού». Το προζύμι… φουσκώνει… Όμως… τα κότσια… Γιατί… χρειάζονται κότσια. Τόλμη, τολμηρή και ριζοσπαστικός ριζοσπαστισμός (Καμία νηνεμία). Και μπόι… ανάλογο …του ίσκιου. Χωρίς νάζια γάτας... αλεπουδένιας.
Η κοινωνική ευαισθησία («Η ευτυχία μου είναι ο άλλος», Βούδας – Andre Bareau σελ. 53 - Πλέθρον) πάνω από αναστολές κουλτούρας και σταθερές στενής πολιτικής ταυτότητας. Στον πόλεμο το τριαντάφυλλο μπορεί να είναι και πολυτέλεια… Και έχουμε πόλεμο… Το προζύμι φουσκώνει, είπαμε. Τα νέα καρβέλια περιμένουν για το σχήμα τους, νέους πλάστες.
Σήμερα ο λαϊκός κόσμος δεν περιμένει από την Τ.Α. μία από τα ίδια. Επαναλήψεις, δηλαδή, πεθαμένων μοντέλων Διοίκησης, άψογη και άοσμη διεκπεραιωτική συμπεριφορά ή ακόμα (το γελοιωδέστερον) περί διαγραμμάτου παρουσίες. Αυτά τέλος… Όπως, τέλος κι η «δουλοπαρική Αυτοδιοίκηση».
Πολιτικές περιμένει. Συγκρουσιακές, ανατρεπτικές, ανελέητες. Και σφόδρα κοινωνική ευαισθησία. (Τώρα περισσότερο, που η αντισυμβατική, προοδευτικά αριστερή και αιρετική Passionaria της Περιφέρειας, θα κινεί τα νήματα της ρήξης!). Που θα ακυρώνουν, εδώ και τώρα, πρακτικά (φως φανάρι και όχι με επεξηγηματικούς αστερίσκους) την δημοκρατική κατρακύλα, την οικονομική λαίλαπα, την βαρβαρότητα και την εξαθλίωση της καθημερινότητας του. Οι αιτίες (η ακραία καπιταλιστική πραγματικότητα) είναι γνωστές και πρέπει να πολεμηθούν. Με βαρύ οπλισμό. Όχι με βέλη και σάριζες. Γιατί η επικινδυνότητα είναι μεγάλη. Όμως, ή είσαι άξιος γι’ αυτό ή πας σπίτι σου. («Φρόνιμα και τακτικά»…) Με τους μέσους όρους δεν σημαίνει πως όλοι είναι χορτάτοι.
«Όταν η Αντιγόνη αψηφά την επί ποινή θανάτου διαταγή του βασιλιά – θείου της Κρέοντα για την μη ταφή του αδελφού της Πολυνείκη και εκείνη προχωρά στην ταφή του, διαπράττει, σύμφωνα με την κρατούσα άποψη, το έγκλημα της ανυπακοής στους νόμους της πολιτείας. Όμως, η ανυπακοή της αυτή, που την οδηγεί στη φυλάκιση της και στην αυτοκτονία της είναι η υπακοή στο ιερό καθήκον, στην αξιοπρέπεια, στον αυτοσεβασμό και την ήσυχη συνείδηση έναντι ενός απάνθρωπου νόμου» (Δες άρθρο μου «Η Αγία Πακού και οι ευχές της γιαγιάς Μιμίκας» - Απρ/2011).
Suprema lex… λοιπόν. – Υπέρτατος νόμος… Ο ηθικός.
Και ως, αυτονόητα θεωρώ πως, εννοείται σαφώς, τα πιο πάνω δεν αφορούν γενικά και αόριστα σε όλους, για όλα ή μόνο την Διοίκηση. Αφορούν και σε «πάσα ένα» ξεχωριστά. Γιατί και ο ένας/μία μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ως, εν προκειμένω, μας το θυμίζει και ο Μώμος (πνεύμα αιώνια περίεργο και «πειραχτήρι» μοναδικό) στο «Φως που καίει» του Κ. Βάρναλη. Που με τις παρεμβάσεις του κατάφερε να φέρει τα πάνω – κάτω στην διένεξη – διαφορά Προμηθέα και Ιησού.
Αυτό, λοιπόν, θα είναι το νέο στοίχημα για την Αυτοδιοίκηση. Πως και σε ποιο βαθμό θα καταφέρει να αντισταθεί και να ανατρέψει περεταίρω υποβάθμιση της ζωής των Δημοτών. Πως και σε ποιο βαθμό θα καταφέρει να αποτρέψει τις οδύνες της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Αυτή είναι σήμερα η μεγάλη πρόκληση για την Αυτοδιοίκηση. Και στο βαθμό που θα καταφέρει να είναι καθαρός συμπαραστάτης αλλά και πρωτοπορία, (γκεσέμι «περτούλικο»), δίκαιων κοινωνικών αγώνων και διεκδικήσεων (τιν’ ελα Καλλίνικε…), στον βαθμό τον ίδιο, θα δικαιώσει και τον θεσμό, σαν τον πλησιέστερο στην άμεση δημοκρατία. Και θάναι άξιος ο «μισθός» των αφανών, όλων, συντελεστών. Τώρα δε, περισσότερο, το επαναλαμβάνουμε για εμπέδωση, που στην περιφέρεια θα αρχηγεύει passionaria!!! Προσοχή… λοιπόν.
Και για να μην κλείσω κι εγώ το παρόν με τα περί διαγραμμάτου πιο πάνω μόνο, σημειώνω μία διαδικασία, σαν πρόταση, λήψης αποφάσεων (δεσμευτικών; Γιατί όχι – Θυμηθείτε την Αντιγόνη) επιτροπής μεικτής, «δημοψηφισματικής», εξωθεσμικής και με ευρύτατη σύνθεση για άκρως σοβαρά θέματα (ένα κάθε φορά), όπως, ενδεικτικά, σημειώνεται.
- Το χαράτσι Βενιζέλου (λέγεται και ΕΝΦΙΑ)
- Ανεργία
- Υγεία – Φάρμακα
- Παιδεία (πρόχειρο σχόλιο. Να διαγραφούν οι αιώνιοι φοιτητές; Ναι; Άντε και ναι… Με τους αιώνιους πολιτικούς – γράφε, Σημίτη, Βενιζέλο, Λοβέρδο, Παυλόπουλο, Στουρνάρα, Γιαννίτση, Χριστοδουλάκη, Χαρδούβελη και άλλους …ασυμμάζευτους – που το παίζουν και καθηγητές, άμα λάχει και μείνουν χωρίς «δουλειά», τι μπορεί να γίνει;)
Τώρα σε βασικές γραμμές, ποια μπορεί να είναι η σύνθεση της επιτροπής (που δεν προβλέπεται θεσμικά, αλλά το Δημοτικό Συμβούλιο μπορεί να αποφασίσει) – Όπως και την περιοδικότητα και το ετήσιο πλήθος των συνεδριάσεων. Και ασφαλώς, (αναγκαία η διευκρίνηση;) γνωρίζουμε καθαρά και χωρίς ψευδαισθήσεις πως με τα πιο κάτω προτεινόμενα και μόνο, δεν βρίσκονται οι καθαρές, οραματικές «λύσεις». «Ρηγματώσεις», όμως, αναμένονται. Και απευχόμαστε, βέβαια, (όσο το μπορούμε) τον ρεαλισμό της διαχείρισης...
Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν.
- Όλοι οι Σύμβουλοι του Δημοτικού Συμβουλίου
- Όλοι οι Βουλευτές Β’ Περιφέρειας (Όποιος δεν προσέρχεται – χωρίς σοβαρότατο λόγο – θα χαρακτηρίζεται από το Δημοτικό Συμβούλιο, με απόφαση, ως Persona non grata. – Αυτονόητο, πως δεν καλούνται οι βουλευτές του φασιστικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής )
- Εκπρόσωποι παρατάξεων Περιφέρειας (Ισχύει κι εδώ το ίδιο για τους εκπροσώπους της Χ.Α.).
- Πρώην Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι.
- Εκπρόσωποι Επαγγελματικών, Αθλητικών, Πολιτιστικών και λοιπών φορέων του Δήμου.
- Εκπρόσωποι πολιτών που θα έχουν προταθεί από 100(;), 200(;), 500(;) συμπολίτες. Η λίστα με τα ονόματα και τις υπογραφές θα κατατίθεται στο Δημοτικό Συμβούλιο
- Λόγο θα έχουν όλοι. Και ψήφο. Ο χρόνος θα είναι ίσης διάρκειας.
- Η συνεδρίαση θα είναι ανοιχτή και θα έχει διάρκεια μιας(;), δύο(;) ημερών.
- Ο χώρος συνεδριάσεων μπορεί να είναι γυμναστήριο, γήπεδο ή τολ(;) στον χώρο του Νέου Δημαρχείου.
- Η θέση των μελών της «Επιτροπής» θα είναι κατ’ απόλυτο αλφαβητική σειρά επιθέτου. (Όχι κατά παράταξη, πλειοψηφία, μειοψηφία κλπ).
- Οι αποφάσεις θα είναι δεσμευτικές.
- Η ψηφοφορία θα είναι ονομαστική.
- Η δημοσιότητα των Συνεδριάσεων να είναι προκλητική – εκκωφαντική και όχι μόνο τοπική (Ημερήσιος τύπος, TV, λοιπά ηλεκτρονικά μέσα, αφίσες κλπ)
Και, τελειώνοντας, παρακαλώ όλους όσους ξοδέψουν τον χρόνο τους και ασχοληθούν, έστω για λίγο, με τα πιο πάνω να δείξουν κατανόηση για πιθανές παραλείψεις, ατέλειες ή υπερβολές και να βοηθήσουν στο βαθμό που πιστεύουν πως «στη λίμνη τα ψάρια ψοφάνε από την ακινησία των νερών».
Και επί τη ευκαιρία: αν «αληθεύει» πως η διαχείριση του Πάρκου Τρίτση αλλάζει χέρια και μάλιστα με ομόφωνη απόφαση των Δημάρχων, ποιος μας διαβεβαιώνει πως η αξιοποίηση του θα είναι η καλύτερη και όχι χειρότερη; Γιατί ο ΑΣΔΑ (που βαρύνεται...) και όχι η Περιφέρεια της προοδευτικής αριστερής Passionarias;)
Καλή και αξιοπρεπή θητεία, λοιπόν.
Και «ψυχή βαθιά» (για όποιον τολμήσει) – Οι καιροί ου μενετοί.
Σημ. [1]
Νεκροφανής: «Κατάσταση κατά την οποία παύουν προσωρινά οι βιολογικές λειτουργίες κάποιου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι νεκρός, χωρίς να είναι» (Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE)
Νεκροφανής: «Κατάσταση κατά την οποία παύουν προσωρινά οι βιολογικές λειτουργίες κάποιου, με αποτέλεσμα να δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι νεκρός, χωρίς να είναι» (Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό ΠΑΠΥΡΟΣ LAROUSSE)
* Το σκίτσο είναι προσφορά του Ανδρέα Μηλιώνη για το παρόν άρθρο!
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου