Σαν σήμερα ο Αλέκος...

Καταραμένες επέτειοι... Σε «αναγκάζουν» να γράψεις. Τι λόγια όμως να βρεις για ένα φίλο όπως ήταν ο Αλέκος; Ότι τον θυμόμαστε, ότι μας λείπει; Ο Αλέκος θα έπρεπε να είναι εδώ. Αντιγράφουμε την  πρόσκληση από τους οικείους τους, τους φίλους του  για το:

Ένας χρόνος κιόλας χωρίς τον Αλέκο

Περνάει ο καιρός, επουλώνεται -όσο γίνεται- η πληγή, επιβάλλεται η διατήρηση της μνήμης νοηματοδοτώντας την με τα επίδικα της εποχής.

Συναντιόμαστε ξανά όλοι/όλες μαζί στους δυο κύριους χώρους παρουσίας του Αλέκου μας, στο Στέκι Μεταναστών και στους Αγ. Αναργύρους.

Επιθυμία μας είναι πέρα από την ανάκληση της αγαπημένης φιγούρας του συντρόφου μας να επιχειρήσουμε, εμείς που μείναμε πίσω, να συναντηθούμε ουσιαστικά.

Τα σημεία συνάντησης έχουν ως εξής:

Στο *Στέκι Μεταναστών (Τσαμαδού 13), την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου, στις 7.30 μ.μ.,* πριν παραδοθούμε στη λήθη του ποτού, συναντιόμαστε για να συζητήσουμε συντροφικά και χωρίς επισημότητες για τις μορφές αυτοοργάνωσης τόσο στο πολιτικό όσο και στο κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον. Ανταλλάσσουμε σκέψεις, προτάσεις, εμπειρίες, προβληματισμούς και προβλήματα ψαχουλεύοντας για διεξόδους.

Την *Κυριακή 6 Νοεμβρίου* συναντιόμαστε στο *καφενείο «Όπως παλιά» (Ν. Πλαστήρα 30, Αγ. Ανάργυροι) * μετά τις 12:00 μ.μ. με όλους όσοι θεωρούσαν / θεωρούν τον Αλέκο σύντροφο, συναγωνιστή, φίλο. Χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς γινάτια, με ανοιχτή διάθεση όπως οι καιροί επιβάλλουν.

Εμείς, ας θυμηθούμε τι έγραψαν για τον Αλέκο η σύντροφός του Μυρτώ και η Ομάδα Ρόζα. Ας μοιραστούμε μαζί και μερικά από όσα γράφτηκαν από τους φίλους του, στη σελίδα που είχε στο facebook, πέρυσι τέτοιο καιρό, με την αναπάντεχη είδηση.



Κουράγιο σύντροφοι και συντρόφισσες!

Τα δεκαεφτά χρόνια που ζήσαμε μαζί ήταν ωραία. Απροσμέτρητα γεμάτα και δημιουργικά, αδιάλειπτα γελαστά και ευτυχισμένα και πάρα πάρα πολύ αγαπημένα. Γίναμε ένα, διατηρώντας την αυτονομία και το σεβασμό ο ένας για την άλλη. Αυτά για τον Αλέκο και εμένα…

Ζήτησα ένα μικρό χώρο σ’ αυτό το φύλλο γιατί νοιώθω την ανάγκη να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου σε αυτό το τεράστιο δίχτυ προστασίας που απλώσατε όλοι και όλες τόσο για μένα όσο και για τον Μάρκο και την Ελλη. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι τόσος πολύς κόσμος με τόσο πολλή αγάπη και ανιδιοτέλεια θα έκανε τόσα πολλά πράγματα για μας. Γνωρίζω ότι ο καλός μου έχει κάνει άπειρες ώρες συνεδριάσεων τόσο σε γραφεία όσο και σε τσιπουράδικα, και, για να μην τον αδικήσω, έχει εμπλακεί και σε μέγα πλήθος δραστηριοτήτων. Τόση αβίαστη και απλόχερη αγάπη, όμως, ούτε στα όνειρά μου δεν θα μπορούσα να την φανταστώ. Ευχαριστώ όλον τον κόσμο που μας κάνει να νοιώθουμε και οι τρεις μας ασφαλείς και μας βοηθάει να ξαναπιάσουμε το διαρρηγμένο νήμα της καθημερινότητάς μας.

Το Αλεκάκι, όμως, δεν ήταν επουδενί μόνο των τριών μας. Το Αλεκάκι ήταν όλων.

Και επειδή οι στιγμές είναι δύσκολες θα μου επιτρέψετε να μας παροτρύνω όλους και όλες να μη το βάλουμε κάτω, να μην τα παρατήσουμε. Ας καθίσουμε να συζητήσουμε με αυτή την τρυφερότητα και την ανθρωπιά που μόνο οι αριστεροί μπορούν να επιδείξουν. Διατηρώντας την ψυχραιμία και τη νηφαλιότητά μας, ας δούμε με αυτοκριτική ματιά τη μέχρι σήμερα πορεία μας μήπως και καταφέρουμε να προσδιορίσουμε ένα δρόμο που δεν θα μας κάνει να ντρεπόμαστε όταν εμφανιζόμαστε στη γειτονιά μας, αλλά αντίθετα θα μας κάνει περήφανους και δυνατότερους. Είμαστε ένα ολόκληρο σύμπαν τόσο πλούσιο και τόσο διαφορετικό από τα συνηθισμένα που μπορεί να γυρίσει τον κόσμο ανάποδα. Επιβάλλεται να μιλήσει όλος αυτός ο κόσμος, να κρίνει, να πάρει πρωτοβουλίες, ν’ αλλάξει. Κουράγιο σύντροφοι και συντρόφισσες!

Και όπως συχνά λέγαμε γελώντας με το Αλεκάκι: «Κουφάλα νεκροθάφτη, ένα γέλιο θα σε θάψει!.

Μυρτώ Μπολώτα, εφημερίδα Εποχή, στις 14/11/2001

Σήμερα τα ξημερώματα πέθανε αιφνίδια ο σύντροφός μας Αλέκος Λύτρας. Ο Αλέκος γεννήθηκε το 1961 στα Γιάννενα. Στα χρόνια της Μεταπολίτευσης στρατεύτηκε στο ΠΑΣΟΚ και ως σπουδαστής των ΚΑΤΕΕ ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική δράση. Έντονη η συμμετοχή του στο φοιτητικό κίνημα ενάντια στον 815, στο πλευρό πάντα των πιο προωθημένων κομματιών του. Μετά την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, ο Αλέκος κινείται κόντρα στο ρεύμα. Το 1981 αποχωρεί από το ΠΑΣΟΚ, μην αναγνωρίζοντας στην πολιτική του κανένα στοιχείο από τα οράματα της Μεταπολίτευσης. Έκτοτε, και για περίπου δύο δεκαετίες, θα κινηθεί πολιτικά ως ανένταχτος της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Από τη δεκαετία του '90 έρχεται κοντά στο χώρο του Στεκιού Μεταναστών και τα επόμενα χρόνια συμμετέχει ενεργά στην αριστερή δημοτική κίνηση Απόδραση Αγίων Αναργύρων. Παράλληλα, ανήκει στην ιδρυτική ομάδα του πολιτικού και πολιτιστικού περιοδικού «Γαλέρα». Το 2008 υπήρξε πρωτεργάτης της δημιουργία της Ομάδας Ρόζα και της ένταξης στο ΣΥΡΙΖΑ ενός πολιτικού δυναμικού με αναφορά στην κινηματική Αριστερά. Γίνεται μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, όπου θα δώσει μάχες για τη διατήρηση της συνοχής του σχήματος καθώς και για το κοινωνικό άνοιγμά του. Ενεργά παρών μέχρι το τέλος, από το στήσιμο του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ μέχρι τη δημιουργία της νέας δημοτικής παράταξης Αλληλεγγύη Αγίων Αναργύρων-Καματερού, ο Αλέκος θα παλέψει επίμονα για μια Αριστερά που η ριζοσπαστικότητά της δεν θα σημαίνει περιχαράκωση και αποκοπή από την κοινωνία. Το τελευταίο διάστημα, εργάστηκε για τη στήριξη των ενωτικών αριστερών αυτοδιοικητικών σχημάτων και ήταν υποψήφιος του «ΑΥΡΙΟ... για την Ήπειρο», με επικεφαλής τον Γιάννη Παπαδημητρίου. Ο Αλέκος όμως εκτός από συνεπής αγωνιστής, υπήρξε ένας πολύ ωραίος τύπος, γλυκός, κεφάτος και ανοιχτόκαρδος, σοβαρός αλλά όχι σοβαροφανής, αντικονφορμιστής και λαϊκός. Στοργικός πατέρας του Μάρκου και της Έλλης, παθιασμένος σύντροφος της δικιάς μας Μυρτώς Μπολότα. Τον Αλέκο μας δεν θα τον ξαναβρούμε στον Τσέλιγκα, στη θύρα των οργανωμένων του ΠΑΣ Γιάννινα, στις ατελείωτες ζυμώσεις για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, στα μικρά και μεγάλα κινήματα. Θα παραμείνει όμως παρών στα πιο φωτεινά μέρη της ζωής μας. Η πολιτική κηδεία του Αλέκου Λύτρα θα γίνει αύριο Τετάρτη στις 2 μμ στο νεκροταφείο Αγίων Αναργύρων.

Ομάδα Ρόζα, 2/11/2010

Αφού πέθανε ο Λύτρας, ο θάνατος πρέπει να 'ναι κάτι χαμογελαστό, φιλικό,ευφρόσυνο, αποτέλεσμα δημιουργικής συντροφικής προσπάθειας. Εάν δεν συμβαίνουν τα ως άνω, τότε θάνατος και Λύτρας είναι έννοιες... ασυμβίβαστες.

Καλό ταξίδι Αλέκο μας...

Είναι αλήθεια;

Καλό ταξίδι φίλε του face.......έχω συγκλονιστεί...

Ρε Αλέκο.... ρε σύντροφε?????? γεια χαρά.

Καλό ταξειδι συντροφε!!! συγκλονιστικο!

Είσαι μαλάκας ρε.... Γιατί μας τόκανες??

Αλέκο ήσουν πάντα καλός στις πλάκες .και σήμερα σαν να μας κάνεις πλάκα μοιάζει.

Ήταν τιμή μου που σε γνώρισα Αλέκο. Καλή αντάμωση....

Τι να πεις, άμα φεύγουν έτσι γρήγορα οι τόσο καλοί...

Οπως παντα σε τετοιες περιπτωσεις μοιαζει με ψεμα ,το κακο ειναι οτι χανονται οι αξιολογοι που εχουν να προσφερουν....

Αντίο καλέ μας σύντροφε.Γαμώτο πρωί πρωί τόχαν μάθει όλα τα Γιάννενα.Παρότι ζούσες μακριά μας σ΄αγαπούσαμε.Και την Κυριακή θα σου ρίξω σταυρό.......

Τί μπορεί να πεί κανείς....δεν ξέρω.....καλό ταξίδι σύντροφε! ευχαριστώ για τη γνωριμία και για όσο δρόμο συνοδοιπορήσαμε!!!!θα μας λείψεις πολύ....

Τώρα τσίπουρα μόνη...καλό δρόμο

Δεν πάμε καλα...

Oχι ρε Αλέκο...

Που πάνε οι αριστεροί όταν πεθαίνουν; Καλή ανάπαυση

Αλέκο μας σε αγαπάμε πολύ...!!!

Κέρνα τους κάνα τσίπουρο ρε σύντροφε εκεί "πάνω"... Δώσ τους και έμπνευση και όραμα όπως έδωσες σε μας εδώ "κάτω"... Καλό ταξίδι..

Καλό ταξίδι σύντροφε Αλέκο... θα βρεις πολλούς δικούς μας εκεί πάνω, που θα σ΄αγαπήσουν όσο κι εμείς!! Φεύγεις χαμογελώντας και θα΄ναι σαν να μην έφυγες ποτέ!!

Α ρε μαλάκα...

Μερικους ανθρωπους δεν μπορεις να χωνεψεις οτι χανονται ετσι τοσο γρηγορα ομως ειναι ευκαιρια να σκεφτουμε καποια πραγματα που στην καθημερινοτητα τα προσπερναμε η τα θεωρουμε οτι δεν θα ερθουν

ομως ερχονται ετσι αναπαντεχα οπως σβυνει μια λαμπα οπως σταματαει μια συσκευη μονο που αυτα τα παμε στον μαστορα και ξαναδουλευουν ενω εμεις ......

‎"Να με θυμόσαστε-είπε...την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Όλο το βιός μου το μοίρασα δίκαια...με ένα κρινάκι του αγρού τις πιο άγριες νύχτες μας φώτισα. Να με θυμάστε. Και συγχωράτε μου αυτή την τελευταία μου θλίψη: θα'θελα ακόμα μια φορά με το λεπτό δρεπανάκι του φεγγαριού να θερίσω ένα ώριμο στάχυ. Να σταθώ στο κατώφλι, να κοιτάω και να μασώ σπυρί-σπυρί το στάρι με τα μπροστινά μου δόντια θαυμάζοντας και ευλογώντας τούτον τον κόσμο που αφήνω..."

Σύντροφε Αλέκο....καλή αντάμωση στα γουναράδικα

Κι'εγω γεματος απ'την απουσια σου,φορτωμενος με την ανυπομονησια των μεγαλων ταξιδιων. περιμενω σαν αγκυροβολημενο φορτηγο...

ΦΙΛΕ ΑΛΕΚΟ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟΣ ΗΣΟΥΝ, ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΤΥΧΕΡΟΙ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑ.... ΚΑΙ ΑΣ ΠΕΡΑΣΑΝ ΛΙΓΕΣ ΩΡΕΣ

Ο γιαννιώτης ποιητής Βαγγέλης Αγγέλης έγραψε: για τον Αλέκο

Στον Αλέκο

Πολλές φορές βλέπεις στο δρόμο κάποιον που θαυμάζεις.

Πολλές φορές μαθαίνεις τις ιστορίες του κόσμου.

Το αιγαίο πέλαγος πριν γίνει θάλασσα.

Φαντάζεσαι τη θάλασσα στη θέση του κάμπου.

Τα πανηγύρια των καλοκαιριών

που διάβηκαν.

Κι ύστερα στέκεσαι στην άκρη της πλατείας

κι αναρωτιέσαι τί γίναν τόσοι φίλοι,

τόσοι έρωτες,

τόσες αυτοκρατορίες.

Και περπατάς και περπατάς

και φτερουγάς πέρα απ τα ηλιοβασιλέματα.

Απ’ τις ανατολές.

Έρχονται άλλοι,

άλλα πουλιά,

άλλα τραγούδια,

άλλα βουνά,

άλλες θάλασσες.

Μα το ταξίδι συνεχίζεται μες στους γαλαξίες,

με τα παράπονα και τους ήρωες,

δίπλα στις πεταλούδες

και στις βιαστικές ματιές τις ανοιξιάτικες.

Χρυσάνθεμα, τριαντάφυλλα, βασιλικούς και κόκκινα σταφύλια,

... μανούλα μου

Τόσα παιδιά είχες αλήθεια;

Κι εγώ τόσα αδέρφια και δεν το ‘μαθα ποτέ;

Αχ, πέρασε ο καιρός, χειμωνιάζει.

Τα χελιδόνια τάχατες θα βρουν το δρόμο να γυρίζουν;

Κι οι πελαργοί θα φτάσουν στα μέρη μας;

Σας χαιρετώ παλιοί μου Φίλοι