Στο «Μαρία Έλενα» από 11 με 17 Σεπτεμβρίου 2014
Φεστιβάλ Κινηματογράφου από τη NEW STAR
Ταινίες και ντοκιμαντέρ για τον Αλιέντε και τη Χιλή
Έκθεση φωτογραφίας, αφίσας, ντοκουμέντων
Το κινηματογραφικό φεστιβάλ για τα 41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ είναι μια μία ευκαιρία να παρακολουθήσουμε την ιστορία της Χιλής μέσα από πραγματικά ντοκουμέντα, μία ευκαιρία να κατανοήσουμε το μεγαλείο ενός ξεχωριστού ηγέτη.
Μία ευκαιρία να δούμε την αλήθεια της δικής μας πραγματικότητας μέσα από τα βιώματα άλλων λαών, να ξαναρχίσουμε να κουβεντιάζουμε πολιτικά μέσα και έξω από τους κινηματογράφους.
Μία ευκαιρία για πραγματική γνώση και ψυχαγωγία.
Ελάχιστα μέτρα φιλμ και κάποιες φωτογραφίες έχουν απομείνει από τα γεγονότα του πρωινού της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 στο Σαντιάγκο της Χιλής. Ήταν η πρώτη ημέρα μιας 17χρονης φασιστικής δικτατορίας, που φυλάκισε, βασάνισε και δολοφόνησε χιλιάδες Χιλιανούς (και όχι μόνο). Ήταν η τελευταία μέρα ενός ονείρου που συνήγειρε για 3 χρόνια τον λαό της Λατινοαμερικάνικης χώρας (λίγες μέρες μετά, ο Πάμπλο Νερούδα πέθανε κι ο Βίκτωρ Χάρα ξεψύχησε στα χέρια των βασανιστών). Ήταν η ημέρα του μαρτυρίου, του θανάτου και του περάσματος στον χώρο του μύθου του Προέδρου της Χιλιανής Δημοκρατίας, του γιατρού Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής, από την αρχή της πολιτικής του δράσης επιχείρησε το αδιανόητο. Στα χρόνια του ψυχρού (αν και για την Λατινοαμερικάνικη ήπειρο ο όρος είναι μάλλον μετριοπαθής) πολέμου, με τις ΗΠΑ να ελέγχουν τις κυβερνήσεις ανδρείκελα των Νοτιοαμερικάνικων κρατών, τις πολυεθνικές να απομυζούν τον πλούτο τους, με την πλήρη εξάρτηση των οικονομιών από τις Αμερικανικές τράπεζες, με το προηγούμενο της Κουβανικής Επανάστασης να έχει ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά των ιμπεριαλιστών σε οποιαδήποτε κίνηση αριστερού χαρακτήρα, με τους αξιωματούχους των Εθνικών ενόπλων δυνάμεων να εκπαιδεύονται στα γνωστά αμερικανικά σχολεία, με όλους τους Κρατικούς φορείς διαβρωμένους από τις λογής μυστικές υπηρεσίες, ο Αλιέντε, δηλωμένος Μαρξιστής, επιχειρεί να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει πρόγραμμα ανακατανομής του πλούτου, εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικοποίησης των μεγαλύτερων βιομηχανιών, ακολουθώντας με θρησκευτικό φανατισμό τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αποσκοπώντας να πείσει την πλειοψηφία των Χιλιανών ψηφοφόρων.
Θα αποτύχει το 1958, το 1964, μέσα σε ένα κλίμα μαζικής υστερικής προπαγάνδας εκπορευόμενης και αδρά αμειβόμενης από τα Αμερικανικά κέντρα, ώσπου, το 1970 θα κερδίσει με την Λαϊκή Ενότητα, συμπράττοντας με το Κομουνιστικό Κόμμα και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Όπως αναφέρει και ο Γουίλιαμ Μπλαμ, "οι ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Μαρξιστή στην εξουσία. Ένας εκλεγμένος Μαρξιστής στην εξουσία".
Η αντίδραση είναι λυσσαλέα. Εν ολίγοις, κατά τη διάρκεια της τριετίας Αλιέντε, όλες οι πρακτικές ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, εκτός από αυτήν της απ' ευθείας στρατιωτικής εισβολής, εφαρμόστηκαν από τις ΗΠΑ. Κι ο Αλιέντε φυσικά το γνώριζε και παρέμεινε σχεδόν εμμονοληπτικά πιστός στην πολιτική του, ακολουθώντας χωρίς παρέκκλιση το σύνταγμα, τους νόμους, τις δημοκρατικές αρχές. Μια στάση που θα ακολουθήσει, αυτοκτονικά, ακόμα και την ύστατη στιγμή.
Για άλλη μία φορά το φετινό φεστιβάλ που τιμά τα 41 χρόνια από το θάνατο του Σαλβαδόρ Αλιέντε δεν είναι η περιγραφή μιας εποποιίας, δεν είναι ένας μίζερος επικήδειος. Είναι σπαράγματα μνήμης, από μια ευγενική παρουσία που έμελλε να μαρτυρήσει για να περάσει στον μύθο, μια μελαγχολική αλλά επ' ουδενί θλιβερή επιστροφή στις μέρες του βιωμένου ονείρου.
Ο Αλιέντε τέλειωσε τη ζωή του, συνδυάζοντας το πολιτικό "θέλω" με το ηθικό "πρέπει". Καθώς η έννοια "πολιτικός πολιτισμός" έχει γίνει πια του συρμού, μπορούμε ξανά να γνωρίσουμε αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο, που εκφράζει όσο κανείς, αυτές τις δυο, γι αυτόν, ταυτόσημες αρχές ("πολιτική" - "πολιτισμός"), που τις τήρησε "επί ποινή θανάτου".
Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)γνωρίσουμε μια επί της ουσίας πολιτική οντότητα, που κατάφερε να διεγείρει τα βαθύτερα (όσο και βασικά) ανθρώπινα αισθήματα, που κατόρθωσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)ζήσουμε έναν άνθρωπο. Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)σκεφθούμε το πώς βιώνεται ένα όνειρο (όσο αυτό κρατήσει, να γίνουμε "Για μια στιγμή, Εμείς"). Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)θυμηθούμε πως "Οι μύλοι της Ιστορίας αλέθουν αργά, μα αλέθουν σωστά". "Δεν θα παραιτηθώ! Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού μου. Eίμαι βέβαιος, πως οι σπόροι φυτεύτηκαν στις αξίες. Όμως ούτε το έγκλημα ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. H Iστορία είναι δική μας, η Iστορία γράφεται από τους λαούς. Συνειδήσεις εκατομμυρίων Xιλιανών, θα καρπίσουν." ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
Η NEW STAR σε συνεργασία με το Fundacion Salvador Allende και υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Χιλής στην Ελλάδα διοργανώνει για άλλη μια φορά
41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΛΑΪΚΟ ΗΓΕΤΗ
11 ΜΕ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ New Star Cinema ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ
(Αγ. Παρασκευής 40-Ανάκασα - Αγ. Ανάργυροι)
ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΙΕΝΤΕ ΚΑΙ ΤΗ ΧΙΛΗ &
ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ-ΑΦΙΣΑΣ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ
Θα προβληθούν οι εξής ταινίες:
Ο Αγνοούμενος (Κώστας Γαβράς)
Γλυκιά Πατρίδα (Μιχάλης Κακογιάννης)
Ματσούκα (Andres Wood)
Βρέχει Πάνω απ’ το Σαντιάγο (Helvio Soto)
Πουθενά (Luis Sepulveda)
Σαλβαδόρ Αλιέντε (Patricio Guzman)
The Black Pimpernel (Åsa Faringer, Ulf Hultberg)
Υπόσχεση στους Νεκρούς: το Ταξίδι της Εξορίας του Άριελ Ντόρφμαν (Peter Raymont)
Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 1ο, Η Εξέγερση της Μπουρζουαζίας (Patricio Guzma)
Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 2ο, Το Πραξικόπημα (Patricio Guzman)
Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 3ο, Η Λαϊκή Εξουσία (Patricio Guzman)
Υπόθεση Πινοσέτ (Patricio Guzman)
Ο Πόλεμος με τις Μούμιες ( Heynowski/Scheuman)
Ψαλμός 18 (Heynowski/ Scheuman)
Οι Νεκροί δεν Σιωπούν (Heynowski/Scheuman)
Αλύγιστος στη Φωτιά (Heynowski/Scheumann)
Χιλή: Μέχρι πότε; (David Bradbury)
Ξεχασμένη Μνήμη (Niles Atallah)
Νύχτα Πάνω απ’ τη Χιλή (Sebastián Alarcón, Aleksandr Kosarev)
Μία ευκαιρία να δούμε την αλήθεια της δικής μας πραγματικότητας μέσα από τα βιώματα άλλων λαών, να ξαναρχίσουμε να κουβεντιάζουμε πολιτικά μέσα και έξω από τους κινηματογράφους.
Μία ευκαιρία για πραγματική γνώση και ψυχαγωγία.
Ελάχιστα μέτρα φιλμ και κάποιες φωτογραφίες έχουν απομείνει από τα γεγονότα του πρωινού της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 στο Σαντιάγκο της Χιλής. Ήταν η πρώτη ημέρα μιας 17χρονης φασιστικής δικτατορίας, που φυλάκισε, βασάνισε και δολοφόνησε χιλιάδες Χιλιανούς (και όχι μόνο). Ήταν η τελευταία μέρα ενός ονείρου που συνήγειρε για 3 χρόνια τον λαό της Λατινοαμερικάνικης χώρας (λίγες μέρες μετά, ο Πάμπλο Νερούδα πέθανε κι ο Βίκτωρ Χάρα ξεψύχησε στα χέρια των βασανιστών). Ήταν η ημέρα του μαρτυρίου, του θανάτου και του περάσματος στον χώρο του μύθου του Προέδρου της Χιλιανής Δημοκρατίας, του γιατρού Σαλβαδόρ Αλιέντε.
Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής, από την αρχή της πολιτικής του δράσης επιχείρησε το αδιανόητο. Στα χρόνια του ψυχρού (αν και για την Λατινοαμερικάνικη ήπειρο ο όρος είναι μάλλον μετριοπαθής) πολέμου, με τις ΗΠΑ να ελέγχουν τις κυβερνήσεις ανδρείκελα των Νοτιοαμερικάνικων κρατών, τις πολυεθνικές να απομυζούν τον πλούτο τους, με την πλήρη εξάρτηση των οικονομιών από τις Αμερικανικές τράπεζες, με το προηγούμενο της Κουβανικής Επανάστασης να έχει ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά των ιμπεριαλιστών σε οποιαδήποτε κίνηση αριστερού χαρακτήρα, με τους αξιωματούχους των Εθνικών ενόπλων δυνάμεων να εκπαιδεύονται στα γνωστά αμερικανικά σχολεία, με όλους τους Κρατικούς φορείς διαβρωμένους από τις λογής μυστικές υπηρεσίες, ο Αλιέντε, δηλωμένος Μαρξιστής, επιχειρεί να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει πρόγραμμα ανακατανομής του πλούτου, εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικοποίησης των μεγαλύτερων βιομηχανιών, ακολουθώντας με θρησκευτικό φανατισμό τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αποσκοπώντας να πείσει την πλειοψηφία των Χιλιανών ψηφοφόρων.
Θα αποτύχει το 1958, το 1964, μέσα σε ένα κλίμα μαζικής υστερικής προπαγάνδας εκπορευόμενης και αδρά αμειβόμενης από τα Αμερικανικά κέντρα, ώσπου, το 1970 θα κερδίσει με την Λαϊκή Ενότητα, συμπράττοντας με το Κομουνιστικό Κόμμα και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις. Όπως αναφέρει και ο Γουίλιαμ Μπλαμ, "οι ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Μαρξιστή στην εξουσία. Ένας εκλεγμένος Μαρξιστής στην εξουσία".
Η αντίδραση είναι λυσσαλέα. Εν ολίγοις, κατά τη διάρκεια της τριετίας Αλιέντε, όλες οι πρακτικές ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, εκτός από αυτήν της απ' ευθείας στρατιωτικής εισβολής, εφαρμόστηκαν από τις ΗΠΑ. Κι ο Αλιέντε φυσικά το γνώριζε και παρέμεινε σχεδόν εμμονοληπτικά πιστός στην πολιτική του, ακολουθώντας χωρίς παρέκκλιση το σύνταγμα, τους νόμους, τις δημοκρατικές αρχές. Μια στάση που θα ακολουθήσει, αυτοκτονικά, ακόμα και την ύστατη στιγμή.
Για άλλη μία φορά το φετινό φεστιβάλ που τιμά τα 41 χρόνια από το θάνατο του Σαλβαδόρ Αλιέντε δεν είναι η περιγραφή μιας εποποιίας, δεν είναι ένας μίζερος επικήδειος. Είναι σπαράγματα μνήμης, από μια ευγενική παρουσία που έμελλε να μαρτυρήσει για να περάσει στον μύθο, μια μελαγχολική αλλά επ' ουδενί θλιβερή επιστροφή στις μέρες του βιωμένου ονείρου.
Ο Αλιέντε τέλειωσε τη ζωή του, συνδυάζοντας το πολιτικό "θέλω" με το ηθικό "πρέπει". Καθώς η έννοια "πολιτικός πολιτισμός" έχει γίνει πια του συρμού, μπορούμε ξανά να γνωρίσουμε αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο, που εκφράζει όσο κανείς, αυτές τις δυο, γι αυτόν, ταυτόσημες αρχές ("πολιτική" - "πολιτισμός"), που τις τήρησε "επί ποινή θανάτου".
Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)γνωρίσουμε μια επί της ουσίας πολιτική οντότητα, που κατάφερε να διεγείρει τα βαθύτερα (όσο και βασικά) ανθρώπινα αισθήματα, που κατόρθωσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)ζήσουμε έναν άνθρωπο. Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)σκεφθούμε το πώς βιώνεται ένα όνειρο (όσο αυτό κρατήσει, να γίνουμε "Για μια στιγμή, Εμείς"). Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)θυμηθούμε πως "Οι μύλοι της Ιστορίας αλέθουν αργά, μα αλέθουν σωστά". "Δεν θα παραιτηθώ! Είναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού μου. Eίμαι βέβαιος, πως οι σπόροι φυτεύτηκαν στις αξίες. Όμως ούτε το έγκλημα ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. H Iστορία είναι δική μας, η Iστορία γράφεται από τους λαούς. Συνειδήσεις εκατομμυρίων Xιλιανών, θα καρπίσουν." ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
Η NEW STAR σε συνεργασία με το Fundacion Salvador Allende και υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Χιλής στην Ελλάδα διοργανώνει για άλλη μια φορά
41 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ
ΕΝΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΙΜΗΣ ΣΕ ΕΝΑΝ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ, ΣΕ ΕΝΑΝ ΛΑΪΚΟ ΗΓΕΤΗ
11 ΜΕ 17 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2014 ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ New Star Cinema ΜΑΡΙΑ-ΕΛΕΝΑ ΟΝΑΡ
(Αγ. Παρασκευής 40-Ανάκασα - Αγ. Ανάργυροι)
ΘΑ ΠΡΟΒΛΗΘΟΥΝ ΤΑΙΝΙΕΣ ΚΑΙ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΙΕΝΤΕ ΚΑΙ ΤΗ ΧΙΛΗ &
ΘΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΕΚΘΕΣΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ-ΑΦΙΣΑΣ-ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΩΝ
Θα προβληθούν οι εξής ταινίες:
Ο Αγνοούμενος (Κώστας Γαβράς)
Γλυκιά Πατρίδα (Μιχάλης Κακογιάννης)
Ματσούκα (Andres Wood)
Βρέχει Πάνω απ’ το Σαντιάγο (Helvio Soto)
Πουθενά (Luis Sepulveda)
Σαλβαδόρ Αλιέντε (Patricio Guzman)
The Black Pimpernel (Åsa Faringer, Ulf Hultberg)
Υπόσχεση στους Νεκρούς: το Ταξίδι της Εξορίας του Άριελ Ντόρφμαν (Peter Raymont)
Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 1ο, Η Εξέγερση της Μπουρζουαζίας (Patricio Guzma)
Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 2ο, Το Πραξικόπημα (Patricio Guzman)
Η Μάχη της Χιλής: Μέρος 3ο, Η Λαϊκή Εξουσία (Patricio Guzman)
Υπόθεση Πινοσέτ (Patricio Guzman)
Ο Πόλεμος με τις Μούμιες ( Heynowski/Scheuman)
Ψαλμός 18 (Heynowski/ Scheuman)
Οι Νεκροί δεν Σιωπούν (Heynowski/Scheuman)
Αλύγιστος στη Φωτιά (Heynowski/Scheumann)
Χιλή: Μέχρι πότε; (David Bradbury)
Ξεχασμένη Μνήμη (Niles Atallah)
Νύχτα Πάνω απ’ τη Χιλή (Sebastián Alarcón, Aleksandr Kosarev)
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου