Αντιπαραβολές

Είναι δυνατόν να αντιπαραβάλλουμε τη δολοφονική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ, με την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς σε πλευρές της πολιτικής του τακτικής;

Η συμμετοχή στις απεργιακές εκδηλώσεις το διήμερο 19 και 20 Οκτωβρίου ήταν πράγματι μεγαλειώδης και πρωτοφανής. Τα όσα προηγήθηκαν όμως έχουν κι αυτά τη δική τους εξαιρετική σημασία. Επί τρεις περίπου εβδομάδες οι εργαζόμενοι πραγματοποίησαν εκατοντάδες γενικές συνελεύσεις, στάσεις εργασίας, απεργίες και καταλήψεις με πνεύμα έντονης μαχητικότητας και αγωνιστικής δράσης.

Χιλιάδες οι εργαζόμενοι που βγήκαν για πρώτη φορά στον δρόμο να καταγγείλουν, να διεκδικήσουν και εντέλει να απαιτήσουν να φύγουν η κυβέρνηση, η τρόικα και οι υποστηρικτές τους.

Οι κινητοποιήσεις αυτές έστελναν σαφέστατο μήνυμα στην πολιτικά τελειωμένη κυβέρνηση η οποία δεν είχε άλλο δρόμο από αυτόν της καταστολής. Επί δυο ημέρες εξαπολύθηκε χημικός πόλεμος εναντίον του εχθρού λαού. Ενός λαού που τα συνδικάτα και οι οργανώσεις του για πρώτη φορά στα δυο χρόνια βρέθηκαν μαζί στον ίδιο χώρο. Που για πρώτη φορά τα συνθήματα είχαν κοινό παρανομαστή, το «Κάτω η κυβέρνηση» ανεξάρτητα από τον τρόπο που τον επιθυμεί κανείς. Ένα σύνθημα που γενικεύτηκε και ειπώθηκε πάνω από ένα εκατομμύριο στόματα που βρέθηκαν στις διαδηλώσεις όλης της χώρας. Που για πρώτη φορά σωματεία, ομοσπονδίες, σωματεία από όλους τους πολιτικούς χώρους έσμιξαν και γέμισαν όλους τους δρόμους πέριξ της βουλής.

Σημαντική είναι η για πρώτη φορά τοποθέτηση του ΚΚΕ για πτώση της κυβέρνησης. Όπως εξίσου σημαντική η απόφασή του να επιχειρήσει να περικυκλώσει τη βουλή, να πάει και να μείνει στο σύνταγμα, μέχρι την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου, μαζί με όλους εμάς τους άλλους, έστω και με την περιφρούρηση του. Δεν ξέρω από που προέκυψε αυτή η αλλαγή στάσης, αλλά μόνο ως θετική μπορώ να τη δω κι ως ένα πρώτο βήμα.

Κι εμείς. Τι λέγαμε, λοιπόν, εμείς τόσον καιρό φίλοι μου και συναγωνιστές στα μέλη, φίλους και οπαδούς του ΚΚΕ; Δεν ρωτούσαμε γιατί δεν έρχονται όλοι μαζί να μείνουμε στο σύνταγμα; Δεν του πικάραμε ότι οι πορείες τους θυμίζουν εκδρομή στην Ακρόπολη; Γιατί οι πορείες μας να μην γίνουν ένα; Περίμενε κανείς ότι το ΚΚΕ θα ερχόταν να γίνει ένα με την λαοθάλασσα της πλατείας; Ή ότι θα άνοιγε την αγκαλιά του στο ΣΥΡΙΖΑ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Ή ότι θα ερχόταν να μας ζητήσει συγγνώμη για την προηγούμενη απουσία του; Τι θα απαντήσουμε στον φίλο του ΚΚΕ που θα μας πει, ορίστε ήρθαμε, να και τα αποτελέσματα. Δεχτήκαμε δολοφονική επίθεση με δεκάδες τραυματίες. Κι ένας σύντροφός μας είναι νεκρός...

Ας μην παριστάνουμε λοιπόν τους αφελείς. Ιδίως εκείνοι οι οποίοι πρωτοστατούν σήμερα στην κριτική στο ΚΚΕ για την «ιδιοκτησιακή του αντίληψη», για την «περιφρούρηση» ενώ μόλις χθες του πρότειναν έως και τη συγκρότηση του νέου ΕΑΜ. Έλεος! Που είναι η αλήθεια; Στο τότε ή στο τώρα; Μήπως μύρισε ο αέρας εκλογές και οι προσκλήσεις για ενότητα αντικαταστάθηκαν με την στείρα αντιπαράθεση;

Είναι δυνατόν να αντιπαραβάλλουμε τη δολοφονική επίθεση εναντίον του ΚΚΕ, με την όποια κριτική μπορεί να κάνει κανείς σε πλευρές της πολιτικής του τακτικής;

Δε νοιώθουμε ότι αυτό που φοβάται το σύστημα είναι η ενότητα (έστω και στη δράση) των εργαζομένων; Μόλις το σύστημα ένοιωσε να αλλάζει στάση το ΚΚΕ, ίσως πιεζόμενο από τη βάση του αλλά και πολλούς άλλους καλοπροαίρετους εργαζόμενους, ενεργοποιήθηκε κι έβαλε σε διατεταγμένη υπηρεσία τους προβοκάτορες.

Δεν ξέρω πως θα προχωρήσουμε τις επόμενες ημέρες και πως θα επουλωθούν τα τραύματα σύντομα. Σίγουρα όμως πρέπει να θάψουμε το ανάθεμα και να υπερβούμε εαυτούς ώστε να ξανακοιταχτούμε στα μάτια με τους συντρόφους της κάθε πλευράς.

Κ.Σολ.