Ζε σουί Σαρλί;

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Ζε σουί Σαρλί; Με ελληνικούς χαρακτήρες, παρακαλώ, η φράση. Ασφαλώς και Ζε σουί Σαρλί. Όλοι; Όλοι. Γι’ αυτό, είναι ιδιαίτερα παρήγορο και ενθαρρυντικό (αν δεν μείνει …στα ρηχά νερά και στα …επιφαινόμενα) που η στυγνή, αποτρόπαια παράλογη δολοφονία των δεκαεπτά συνολικά συνανθρώπων μας (κύρια κοινωνικών σχολιαστών – σκιτσογράφων του Τύπου στο Παρίσι), ευαισθητοποίησε χιλιάδες κόσμο από όλες τις τάξεις, σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές και όχι μόνο, χώρες. Δράστες των εγκλημάτων, φανατικοί, εξτρεμιστές Ισλαμιστές, θιγμένοι από τα σκίτσα, λέει, του περιοδικού. (Επιφαινόμενο πιθανώς κι αυτό;)
Ζε σουί Σαρλί λοιπόν. Από Μπουτάρη (προσοχή στο κόκκινο κασκόλ σου μπάρμπα Γιάννη), Μπακογιάννη (εσύ Ντόρα προσοχή στη γαλλική προφορά), μέχρι την κυρά Ματίνα, την γειτόνισσα με τα ροζιασμένα χέρια. Παρόντες, λοιπόν, όλοι στις «πολυσυλλεκτικές» διαμαρτυρίες κατά των φανατικών ολοκληρωτισμών και των περιορισμών των ελευθεριών τύπου, έκφρασης και ιδεολογιών. Αυτό είναι, φαίνεται και με δυο λόγια, το μέγα διακύβευμα.
Μέχρι και ο Πρωθυπουργός της χώρας, ο Αντώνης Σαμαράς (την ανάγκην …ευαισθησίαν ποιούμενος) την Κυριακή (11/1/15), μαζί με τους άλλους Ευρωπαίους ηγέτες και πολίτες, πορεύτηκε πορεία διαμαρτυρίας στο Παρίσι κατά των φανατικών, εξτρεμιστικών, βίαιων, συμπεριφορών και υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και του διαφορετικού. (Και …παπάς έγινες Κώστα;… Έτσι τα ‘φερε η κατάρα).

Όμως, λέω τώρα, μήπως σε όλα αυτά περισσεύει ο φαρισαϊσμός και η υποκρισία; Μήπως (είναι σύνηθες αυτό) βλέπουμε το δέντρο και αφήνουμε στη φωτιά το δάσος; Μήπως νομίζουμε (καθόλου αφελώς) πως επιτελέσαμε το υψηλό ανθρωπιστικό μας καθήκον με την απλή συμμετοχή μας σε τέτοιου είδους (ανώδυνες για τους κρατούντες) διαμαρτυρίες;
Όμως… καιρός να αφήσουμε τα μήπως. Καιρός, πια, να πιάσουμε τον ταύρο από τα κέρατα. Καιρός, τέλος, να απαιτήσουμε από τις ηγεσίες το αυτονόητο. Καιρός, όμως και οι ηγεσίες που γνωρίζουν καλά (όπως κι εμείς) τη ρίζα του κακού ν’ αλλάξουνε πια ρότα. Δεν φταίνε τα βράχια, λένε, οι καπεταναίοι φταίνε.
Το σύστημα, αυτό το σύστημα, το χιλιάδων ετών σύστημα, δε είναι που σάπισε μόνο. Είναι που ξεπεράστηκε. Τόσο απλά. Και γι’ αυτό, χωρίς κραυγές. χωρίς οδυρμούς, καιρός πια να αντικατασταθεί ολοκληρωτικά. Ένα σύστημα που παράγει και αναπαράγει τη βία σίγουρα πρέπει να πάει… στον αγύριστο.
Οι κοινωνίες αλλάξανε. Είναι, πια, πολυφυλετικές. Και θα γίνουν, κοντά σιμά, ακόμα πιο… πολυφυλετικές. Οι λόγοι, ασφαλώς, γνωστοί σε όλους. Πόλεμοι, φτώχεια, τέλος αποικιών κτλ γνωστά. Συγγνωστή η δημιουργία λούμπεν προλεταριάτου.
Οι ψαρεύοντες μέσα σ’ αυτά τα θολά νερά και του περιθωρίου, σκοταδιστές, φανατικοί του εγκλήματος, πολεμοκάπηλοι, θεωρητικοί των θρησκειών, των νεοφιλελεύθερων οικονομιών είναι καιρός πια να πάρουν τη θέση που τους ανήκει στην ιστορία. Να απομονωθούν και να εξουδετερωθούν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις η μέθοδος και η απάντηση των πολιτισμένων κοινωνιών πρέπει να είναι μία και συγκεκριμένη. Η επιβολή των παραδόσεων του διαφωτισμού, οι ιδέες της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της ανοχής και της πανανθρώπινης αλληλεγγύης.
Μόνο έτσι μπορεί να εξοστρακισθεί το κακό και η αδικία, χωρίς να δαιμονοποιείται δαιμονικά.
Ζε σουί Σαρλί, λοιπόν. Που σημαίνει… «είμαστε όλοι Καρολάκος». Διαβάστε την ιστορία ονοματοδοσίας (πηγή Δημήτρης Τσιμπουράκης). Όταν πέθανε ο Σαρλ Ντε Γκώλ το 1970, το παριζιάνικο περιοδικό «Χαρακίρι» σχολίασε, ολίγον σκωπτικά, ολίγον ειρωνικά, τη ζωή και τον θάνατο του. Η φιλοντεγκωλικοί κυβερνητικοί της εποχής, «έκλεισαν» αυθωρεί και παραχρήμα το περιοδικό. Οι συντάκτες του, όμως, δεν… κολώσανε. Σε πείσμα των διώξεων εκδώσανε ένα «νέο» περιοδικό που πιο σκωπτικά και με πιο μεγάλη δόση χιούμορ και ειρωνίας το ονομάσανε… Σαρλί, δηλαδή. Καρολάκος. Τώρα, να το συνδέσουμε εμείς εδώ με τίποτα σχετικό δικό μας, νομίζω δεν έχουμε. Γιατί, ναι μεν έχουμε Κάρολο (Σαρλ – Σαρλί) αλλά αυτός, ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν, όλο το πανελλήνιο γνωρίζει πως στάθηκε πάντα στο ύψος του και τίμησε το αξίωμά του (παρακαλώ, όχι γέλια). Μήπως, μήπως λέμε τώρα, (ρητορικό το ερώτημα) υπέγραψε, ο ανθρωπάκος τίποτα που μπορεί να έβλαψε τον λαό, την καθημερινότητά μας, δηλαδή; Ασφαλώς και...
Ζε σουί Σαρλί, λοιπόν. Και τι Ντε Γκωλ και τι Παπούλιας, αδιάφορο. (Έστω και με τις ανάλογες προσαρμογές).
Το μόνο που θα μείνει μόνο είναι η θλίψη... για πάντα.