Φοβού τον Δαναό… και περί ανέμων… ομιλούντα

Και …δυο λόγια από την ιστορία της «λίμνης που ‘θελε να γίνει …θάλασσα»*

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Προς τί ένα ακόμα κείμενο για εκλογές; Έλα μου, ντε. Όμως, διαβάστε το, μικρό είναι. Κακό πολύ δεν κάνει. Εμφανώς… Ο «δράκος» είναι κρυμμένος.
Φθινόπωρο του 1986. Η ιστορία.
Προεκλογική περίοδος Δημοτικών εκλογών. Η «Δημοτική Ανανέωση» Αγίων Αναργύρων, ο συνδυασμός, με κολώνα στήριξης το ΚΚΕ και με επικεφαλής τον αείμνηστο φίλο Σπύρο Αποστόλου, λίγο προ των πυλών της Δημοτικής Αρχής.
Ο συντάκτης του παρόντος ισόβιος Γραμματέας (το ‘χουν οι Γραμματείς αυτό, φαίνεται) της Δημοτικής Κίνησης είχε την ευθύνη μεταξύ των άλλων και της ενημέρωσης του τύπου. Που, τότε, είχε ιδιαίτερο και έντονο ενδιαφέρον και για τα Δημοτικά πράγματα. Πόσο μάλλον για Δήμους που …θα ‘πεφταν στα χέρια του ΚΚΕ (σώσον Κύριε τον λαό σου από τους κομμουνιστάς).
Από την πολύ καλή αριστερή εφημερίδα, την «Πρώτη», είχε σταλεί για να παρακολουθεί τα θέματα του Δήμου μας (και πρώτα της Δημοτικής Ανανέωσης) ένας φέρελπις, σπορτίβ πάντα – από τότες… - δημοσιογράφος, έξυπνος και συμπαθής, όσο όλοι οι νέοι και «πρόθυμοι» άνθρωποι.

Όλα στην Βαβυλώνα (είμαστε η αρμονικότερη και πλέον ισόρροπη και δημιουργική Βαβυλώνα) έβαιναν καλά. Συχνά, όμως, διαπιστώναμε πως πολλά από αυτά που λέγαμε (συχνά – πυκνά με τον αείμνηστο φίλο Δημήτρη Τζαφάλια) στον σπορτίβ – σήμα κατατεθέν… - φέρελπι δημοσιογράφο δεν αργούσανε να βρίσκουνε θέση στα επιτελεία του «απέναντι» στρατοπέδου. Απορία; Μεγάλη… αλλά…
Όμως, ο Λυκούργος ο Κομίνης (μακαρίτης τώρα), ο εξαίρετος Διευθυντής της «Πρώτης» μετά από σχετική συζήτηση που είχαμε, σε ανύποπτο χρόνο μαζί του, βρήκε γρήγορα το πώς και το γιατί συνέβαιναν αυτά που συνέβαιναν. Κάτι θα …ήξερε, γενικώς.
Σε επίσκεψή μας (με τον Δημήτρη τον Τζαφάλια) στο γραφείο του, μια εβδομάδα, περίπου, αργότερα (Πατησίων και κατά Κυψέλη μεριά) ζήτησε και …ήρθε στον χώρο ο …γνωστός μας σπορτίβ (μια ζωή σπορτίβ, ο τύπος) φέρελπις δημοσιογράφος.
Όχι, ο Λυκούργος… δεν του αφαίρεσε την …αρμοδιότητα. Έτσι, ο σπορτίβ φέρελπις δημοσιογράφος (με την ουρά πια στα σκέλια προς διευκόλυνση, φαίνεται, χρήσιμων προσαρμογών και μελλοντικών κωλοτουμπών) συνέχισε να γράφει για τους Αγίους Αναργύρους και τη «Δημοτική Ανανέωση». Αλλά πια… σιγανά, σιγανά και ταπεινά, ταπεινά. Γιατί κι ο Άγιος τη θέλει τη φοβέρα του.
Τις εκλογές τις κέρδισε η «Δημοτική Ανανέωση» με τον Σπύρο Αποστόλου, το ΚΚΕ και τους πολλούς δημοκράτες φίλους. Οι Κασσάνδρες, κατά το συνήθειό τους, κρύφτηκαν πάλι.
Η πορεία. Η άνοδος. Το… καλάμι.
Έτσι, φαίνεται, να συνέχισε, λέμε τώρα, τη δουλειά του (γιατί για δουλειά, μιλάμε, τι λειτούργημα μου …τσαμπουνάτε) ο φέρελπις σπορτίβ δημοσιογράφος (πότε μπροστά, συχνότερα πλάγια στα γεγονότα) μέχρι που ‘γινε μεγάλος σπορτίβ δημοσιογράφος …πρωταγωνιστής. Και… άρτι, κάτι σαν τιτουλάριος και μέγας εθνικός σωτήρας. Μάλιστα, μάλιστα… Και δεν είναι, δα, για να λέμε τις αλήθειες μας και η μοναδική περίπτωση αδειανού πουκάμισου.
Εδώ, κάπου, τελειώνει η ιστορία μας. Τώρα αν ο μύθος, η ιστορία τέλος πάντων, μπορεί να δηλοί και τίποτα άλλο… εγώ δεν ξέρω.
Όμως, εσύ, τί δεν καταλαβαίνεις ακόμα;
Ιανουάριος 2015. Η απόφαση.
Πάλι εκλογές. Βουλευτικές τώρα… Έχει ο καιρός γυρίσματα; Έχει…
Έτσι είναι η ζωή, φίλε, δυστυχώς και ποιος να την αλλάξει… μη ρωτάς…
Εκτός από σένανε …κανείς.
Να πως το λέει και ο Ναζίμ Χικμέτ στο ποίημα του «Σαν τον Κερέμ».
«Μολύβι ο καιρός κι ο άνεμος πικρός
βάλτε όλοι οι σκοπό ν’ αλλάξει ο καιρός
φωνάζω κι ας καώ κι εγώ σαν τον Κερέμ.
Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ,
αν δεν καούμε εμείς ν’ ανάψει πυρκαγιά,
πώς θέλεις να γενεί να φύγει η σκοτεινιά».

* Στίχος από το εξαίρετο αλληγορικό τραγούδι του καλού φίλου, σημαντικότατου τραγουδοποιού Μίλτου Πασχαλίδη «Παραμύθι με λυπημένο τέλος»