Γιορτή Ελπίδας. Γιορτή Ζωής.

96 χρόνια ζωής του ΚΚΕ

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Όταν «βρίσκεσαι» ανάμεσα σ’ ένα λειμώνα με τα χρώματα της ζωής, κόκκινες, κατακόκκινες οι τουλίπες, κόκκινο, κατακόκκινο το αίμα του ταύρου (έτσι φάνταζαν από ψηλά οι κόκκινες σημαίες που ανέμιζαν στα χέρια χιλιάδων νεολαίων με τα κόκκινα μπλουζάκια) το μόνο που νοιώθεις είναι η αίσθηση αγαλλίασης, ψυχικής ανάτασης και εσωτερικής πληρότητας. Νοιώθεις τυχερός που είσαι κι εσύ ένα μέρος αυτού του εξαίσιου πίνακα της ζωντανής ζωής και της αναγενόμενης φύσης.
Αυτά στη συγκέντρωση που πραγματοποίησε το ΚΚΕ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας την Κυριακή 11/1/15.
Όχι, μην περιμένετε ν’ ακολουθήσουν τίποτα κομματικά, τίποτα προπαγανδιστικά, όπως τα λέτε, ή σχόλια εν είδη «πλάγιας» μπροσούρας, μανιφέστου ή οδηγιών προς …ναυτιλομένους. Βεβαίως, τα ‘πε, γι’ άλλους, καλά, γι’ άλλους περισσότερο καλά, ο Γραμματέας του κόμματος ο Δημήτρης Κουτσούμπας.
Βεβαίως ήτανε μια εξαίσια γιορτή, για τα άξια – πανάξια 96 χρόνια ζωής και λαϊκών αγώνων (μέσα από χιλιάδες νεκρούς και θυσίες) του ΚΚΕ.

Όμως, εγώ τώρα εδώ, θέλω να σας μιλήσω γι’ αυτά που ακολούθησαν. Για την τέχνη της καρδιάς και των ονείρων και τα συναισθήματα που γεννάει. Γι’ αυτά που μπορεί συχνά να μην «βλέπεις» και που ακόμα πιο σπάνια να «νοιώνεις». Για μια μουσικοθεατρική παράσταση («η ευτυχία δεν είναι παραμύθι των δυστυχισμένων. Περπατάτε…») που έλεγες πως μόνο μέσα από μια τέτοια πολιτική φιλοσοφία, μόνο μέσα από μια τέτοια ιδεολογία του εμείς και ένα τέτοιο ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό και σεβασμό μπορεί να προκύπτει ένα τέτοιο αποτέλεσμα, ένα τέτοιο «αγαθό».
Άγγελοι και Αρχάγγελοι, Σεραφείμ και Χερουβείμ «έψελναν», μιλούσαν, τραγουδούσαν, έπαιζαν και εκινούνταν σ’ έναν χώρο που μαγικά μεταβαλλόταν σε ονειρικό. Και ήτανε όλα αυτά που γίνονταν μπροστά μας (ή μήπως δεν γίνονταν;) με τον ήχο των Χερουβείμ και των Σεραφείμ (τη Ρίτα, τον Βασίλη, τον Παντελή και τόσους άλλους ακριβούς…) ή με την αρχάγγελο του ρυθμού των βημάτων, των αναπνοών και των σωμάτων, τη Θαλασσιά (τι όνομα κι αυτό!! – Άραγε από τον Γιάννη τον Φονιά;) την Αντωνοπούλου ή ακόμα, την Βαγγελιώ Κυριαζίδου, που συντόνιζε μαγικά κινήσεις χρωμάτων, νοημάτων και μελών. Όλα τόσο απλά, τόσο ήσυχα, τόσο φυσικά και αγαπητικά που ‘λεγες: «μωρέ, σιγά, τι κάνουνε αυτοί. Κι εγώ μπορώ να τα κάνω και να τα πω αυτά». Έτσι ένιωθαν, το ένοιωθα, γιατί έτσι ήτανε. Όλοι.
Οι δεκαπέντε χιλιάδες και πλέον, νέοι και νέες (ναι, ναι όλοι νέοι και νέες ήτανε, μόνο παιδόπουλα (έστω και με φθαρμένες τραγιάσκες) και μόνο κοριτσόπουλα (έστω και με ροζιασμένα χέρια)) που μεταλάβαιναν την θεία μετάληψη. Της ελπίδας για το αίθριο αύριο.
Δεν ξέρω αν το ΚΚΕ θα πάρει αυτό ή το άλλο ποσοστό, πολύ ή περισσότερο πολύ, στις εκλογές που έρχονται. Εκείνο που εγώ, από καρδιάς, εύχομαι στους συνανθρώπους μου είναι: Μια φορά όλοι (έχοντες και μη έχοντες σχέση με το ΚΚΕ) να βρεθείτε, να βρεθούμε σε μια τέτοια επικοινωνία (ντουέντε λέγεται, μέθεξη λέγεται) και συγκέντρωση. Για να πείτε, για να πούμε, κάποτε στα παιδιά μας και στα εγγόνια μας με την πληρότητα ενός γεμάτου γαλάζιου ουρανού: «Τώρα, σίγουρα, νοιώθω πιο άνθρωπος. Έστω κι αν δεν καταλαβαίνω όλα αυτά που λένε».
Δόξα.

Σημείωση:
Άμποτες και η εξαίρετη αίθουσα στον Περισσό να μπορούσε κάποια στιγμή να γίνει και δραστήριο στέκι πολιτισμού, τέχνης και έκφρασης. Άμποτες, ναρχότανε λέει, η στιγμή που ο κόσμος θα μπορούσε να λέει: «Πάω θέατρο στον Περισσό», «Πάω συναυλία στον Περισσό», «Πάω…». Άμποτες να μπορούσε αυτό να γίνει…
Τότες…