Εγκώμια και Υμνητικοί Ψαλμοί

Κριτήρια επιλογής Σωτήρων - Αφεντικών

(Εδάφιον εν και μόνον του Κώδικα εκλογικής δεοντολογίας)

Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης

Χωρίς εισαγωγή και προετοιμασίες… «κοσμικές».

Χαίρε νυμφαγωγέ χαροπάροχε, της ημετέρας πτωχοκρατίας πλαστουργέ.
Χαίρε, ο της απάτης την κάμινον τροφοδοτών.
Χαίρε, ο της απάτης την πλάνη καλύπτων.

Υμνούμεν σε Κύριε, μεγάλως. Υμνούμεν σου την χάριν, την πονηρίαν και την χαμαιλεοντικήν σου αρχοντιά. Άξιος, άξιος ο μισθός σου και τα τάλλαρα «του πεζεβέγκη που έχεις στην πούγκα». Όλα τα λεφτά, δικά σου, δικέ μου…

Χαίρε τρισμέγιστε κοντραμπατζή, της των ηλιθίων ημών ζωής βαρβαρικώς διαχειριζόμενος.
Χαίρε χάριτος άγγελε, ο και δια την σον καλοζωΐα (για λαρδί και σύγκλινο ο λόγος) μονομερώς κοπτόμενος.
Χαίρε οσφυοκάμπτη, σφογγοκολάριε, κωλοτούμπα, βδέλλα και αρουραίε της λιπαράς εξουσίας.

Εμπιστευόμεθά σε, υμνούμεν σε και οσαύτως προσευχόμεθα από βαθέως όρθρου υπέρ υγείας και ευζωΐας σου... την τύφλα μας, Κύριε. Χρόνια δικά σου οι μέρες μας, Κύριε. Ευλόγησον…

Χαίρε χάριτος χαριέστατε, αγελάρχα, φύλακα και σταυροφόρε των εχόντων τα μάλλα τάλλαρα.
Χαίρε συ που ως δένδρον αγλαόκαρπον τροφοδοτείς με άσπρα μούρα, τζίτζιφα, «χόρτα» και μαύρα μούρα το πτωχόν εμόν πλήρωμα.
Χαίρε, φωτός πρωτοφόρον χύμα, ίνα η αξιοσύνη, το ήθος και η τιμιότης σου αναλάβει υπό την σκέπην της το άχθος της ζωής ημών. Ντεμέκ, το λοιπόν, δικέ μου, ντεμέκ*. Ελπίς και ευχαί.

Άξιος συ, Κύριε. Ό,τι σου εστίν η βασιλεία όλη, τα καλούδια, τα φιλέτα και ό,τι εγώ δεν γνωρίζω και δεν καταλαβαίνω. Άξιος, άξιος. Και τα Αλληλούια για πάρτη σου. Και η μπουζού. Και οι κεραυνοί, Κύριε, επικεφαλής των ανευλαβών. Ευλόγησον (δις)
Χαίρε ο χαίρων το χαίρε, ο χορηγών την ημετέρα μπομποτόπιτα, τον άρτον εκ σικάλεως, το κουλούρι και μηδέποτε, ασφαλώς, τα ψημένα επί πυριμάχου σκεύους πιτόγυρα. Και, ει εν ερήμω, εν καμίνω.

Χαίρε φωτός πρωτοφόρον χύμα. Φωστήρα των επτά ουρανών της γνώσης.
Χαίρε φροντιστή και δάσκαλε του επί του οικονομικού του ένα και του δύο, του άλφα και του βήτα στην παιδευτική μαρμίτα, του αχ και του βαχ στον πόνο και την φαρμακεία. Τροφοδότη των διακριτών θανάτων και των αδιάκριτων μιζών.
Χαίρε αρματηλάτη, αθλοφόρε, αφέντη και ολετήρα της ζωής όσων πετούν, όσων περπατούν και όσων κολυμπούν. Εν ουρανοίς, επί γης και υπό θαλάσσης.

Προσκυνούμεν σε Σώτερ και Σωτήρα μας. Δόξα. Και νυν Αλληλούια, Αλληλούια. Η Ελπίς ημών, εσύ Κύριε Σωτήρα μας. Δόξα σοι, οι αρχολίπαροι δούλοι σου, ημείς, σκυφτοί και με τον πρόθυμον τράχηλον υπό την σπάθη σου. Τιμούμεν σε ακατακρίτως φιλεύσπλαχνε Πατέρα, ημείς οι άστεγοι νοός, οι ένστολοι βλαχοσοφίας και του «ακατοίκητου» της κεφαλής. Συ «ο Πας ο τρώγων μου τη Σάρκα, / πίνων δέ μου και το Αίμα»**.
Δοξάζομεν σε, αενάως, αυτοκαταστρεφόμενοι, Κύριε.
Αμήν, τέλος, λέγω υμίν σύντροφοι, ο Θεός και ο Πνευματικός μας να βάλουν το χέρι τους στου «πεζεβέγκη την πούγκα».
Πριν από αρκετά χρόνια, σε αντίστοιχη περίοδο, είχα γράψει ένα «παρόμοιο» μικρότερο άρθρο, με τίτλο «Θυμώστε». Ήθελα, με τον τρόπον μου, να «συστήσω» στους λίγους ή και λιγότερο καλούς φίλους, αναγνώστες να «θυμώσουν κριτικά» και, στον βαθμό, που θα συμφωνούσαν με το κείμενο να μην ψήφιζαν κόμματα και πρόσωπα που, ανερυθρίαστα και διαχρονικά, τον βιάζουν, τον εξευτελίζουν και εξαθλιώνουν την καθημερινότητά του. Σήμερα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θεωρώ πως είναι πάνω και από αναγκαίο να επιλέξουμε, επιτέλους, πολιτικές κομμάτων (πάντα και μόνο για την έχουσα «πυρίνην και ουχί πηλίνην»*** γλώσσα αριστερά μιλάμε) και πρόσωπα που σταθερά, διαχρονικά και με συνέπεια αγωνίζονται ακατάπαυτα για τα δίκαια του απλού, του καθημερινού, του αδικημένου και εξαθλιωμένου πολίτη. Μη σε λησμόνει Θερσίτη… οψέποτε.
Αυτό ήθελα να καταδείξω με το πιο πάνω κείμενο, Αντιγόνη. Αντιγόνη… Να παρουσιάσω, στο μέτρο που το μπορώ, το απεχθέστατο, το τερατώδες και βδελυρό πρόσωπο της λιπαρής εξουσίας, του συστήματος, των κολαούζων και των κυβερνητικών τους υπαλλήλων. Γι’ αυτό σε χρειαζόμαστε Αντιγόνη…
Αν τα κατάφερα, δεν ξέρω. Σίγουρα, όμως, αυτό θα φανεί… στο «χειροκρότημα». Αν, τώρα, συ «ανέγνων» και δεν «κατέγνων» από ωχαδερφισμό ή και από ανόητη ιδιοτέλεια, τότε, σκέψου το καλά και να το ξέρεις… καθαρά. Δεν έχει άλλο πλοίο δι’ εσέ, ούτε… και δι’ εμέ. Δεν έχει, καν οδό… διαφυγής. Ούτε δι’ εσέ ούτε …και δι’ εμέ. «Κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Οριστικά. Εκτός κι αν… Εκτός κι αν…
Κεμάλ, Κεμάλ ακούς; …Ζέψε, το λοιπόν, το κόκκινο φαρί… Γιατί οι ψαλμοί και οι ύμνοι δεν αρκούν…

Υποσημειώσεις
* ντεμέκ = «και καλά», φαινομενικά και δήθεν
** Ιερά Σύνοψις, σελ. 108, Ακολουθία της Θείας Μεταλήψεως. Ευχή ΣΤ’ Ιωάννου του Δαμασκηνού
*** Νικόδημος, Αγιορείτης Νάξιος μοναχός (1790 μ.Χ.) – Ακολουθία των Αγγέλων