«Αυτοί δεν θα ήτανε λύκοι αν εμείς δεν είμαστε πρόβατα»

Σαίξπηρ

Επιλογή – σχολιασμός: Δημήτρης Φεργάδης

Ο εφιάλτης πάνω από την πόλη, Ο πανικός. Η καταιγίδα. Η θύελλα νέων μέτρων. Το μνημόνιο δύο. Η αναδιάρθρωση... Τα κοράκια σε γαλάζιο φόντο. Οι κωπηλάτες χωρίς νερό, χωρίς ψωμί. Ουφ!!! Ήμαρτον!!! Φτάνει πια!!!

Ομολογώ πως γι’ αλλού ξεκίνησα κι αλλού τα γεγονότα, δείτε την εφιαλτική επικαιρότητα, με πήγανε. Τι συμβαίνει, όμως, και παρά την απάνθρωπη καθημερινότητα ο πολίτης επιλέγει σαν στάση ζωής την παθητικότητα και την παραλυτική σιωπή;

 Είναι γνωστοί και επαγγελματίες αυτοί που έχουν ακρωτηριάσει τη νοημοσύνη του. Είναι γνωστοί και ανάλγητοι αυτοί που έχουν ευνουχίσει τις σκέψεις του. Είναι γνωστοί και εκμεταλλευτές αυτοί που έχουν κλέψει το ψωμί και τα βιβλία από το απιδί του. Γιατί, λοιπόν, ούτε καν η ενστικτώδης αντίδραση, «το ανατριχιαστικό, δηλαδή, μουγκάνισμα του ζώου πριν το σφαγείο» όταν είναι βέβαιο το μακέλεμά του; Γιατί τους ακολουθεί πειθήνια;

Τι δεν έχει ωριμάσει, ακόμα, μέσα του; Ποια είναι η σύγχυση που κρατά σε καταστολή ακόμα και το εφηβικό σώμα της ελληνικής κοινωνίας; Η έλλειψη πειστικών, ρεαλιστικών, προτάσεων εξόδου από την «συστημική» κρίση; Ο ριζοσπαστισμός των προτάσεων; Οι ρήτορες που δεν πείθουν σε μια αγορά που δεν θέλει να πεισθεί; Ο μεγάλος, αρχετυπικός, φόβος; Ή όλα μαζί.

Δεν ξέρω καθαρά. Εκείνο που ξέρω μόνο, είναι πως «θέλει αρετήν αλλά και τόλμην» η ρήξη με το παρελθόν. Λύση, πρόταση εγώ δεν έχω. Έχω, όμως, να σας πω μια ενδιαφέρουσα ιστορία, μύθο παραβολικό (;) που άκουσα από την κα Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σορβόνης σε μια τηλεοπτική συνέντευξη της (Mega, 7/6/10).

- Κάποιος χάθηκε σε ένα δάσος. Μετά από ώρες ανησυχίας και φόβου συναντάει έναν άλλο που κι εκείνος έδειχνε χαμένος. Τον ρωτάει, λοιπόν, αν ήξερε να του πει πώς μπορεί να βγει από το δάσος.

Κι εκείνος, ο δεύτερος, του απάντησε.

- Δεν ξέρω να σου δείξω πως θα βγεις από εδώ που τώρα είσαι. Το μόνο που μπορώ να σου δείξω είναι το δρόμο που εγώ ακολούθησα και χάθηκα