Η επανάσταση της καρακάξας

Επιλογή – σχολιασμός: Δημήτρης Φεργάδης

«Έι, εσύ: Ουρανέ!

Βγάλ’ το καπέλο σου,

Εγώ περνάω»...

(Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι - Σύννεφο με παντελόνια)

Πριν οκτώ περίπου χρόνια, τέτοια εποχή, σε μια έκδοση (σε συνεργασία με το WWF) δίσκου ακτίνας (Compact Disc) με τραγούδια οικολογικού ενδιαφέροντος (5 Ιούνη, ημέρα περιβάλλοντος) είχα γράψει, όπως συνηθίζεται, ένα συνοδευτικό σημείωμα στο οποίο πρωταγωνιστής ήταν ένας κότσυφας κηρομύτης. Ο κότσυφας αυτός ερχόταν πρωί και βράδυ σε μια πορτοκαλιά του μικρού κήπου πίσω από το σπίτι μου και κελάηδαγε με τόση μελωδική ομορφιά που σ’ έκανε να σταματάς να κάνεις οτιδήποτε για να τον ακούσεις. Και κατέληγα, στο σημείωμα αυτό, με το ...ηθικόν ως συνηθίζεται κι εδώ, δίδαγμα, πως: «όταν υπάρχει ακόμα και ένας κότσυφας στην αυλή, υπάρχει ελπίδα!!». Αμ, δε. Ουδέν τούτου... απατηλώτερον. Το βιώνουμε, άλλωστε, καθημερινά. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, ακόμα είναι πως ο κηρομύτης κότσυφας συνεχίζει να έρχεται στην πορτοκαλιά. Αυτός ή το πιθανότερο κάποιος απόγονος του, φαίνεται πως αποφάσισε και πέτυχε να γίνει τελικά μόνιμος κάτοικος της γειτονιάς μου.

Το επίσης, όμως, πολύ ενδιαφέρον και μαζί παρήγορο είναι πως εδώ και περίπου δυο με τρία χρόνια, σε διαφορετικές ώρες, στην ίδια περιοχή, στο ίδιο, θα ‘λεγα τετράγωνο ένας άλλος, καινούργιος αυτός, επισκέπτης κατεβαίνει στις γειτονιές και μας κοιτάει ακόμα κι απ’ το ...παράθυρο μας. Δεν θα ‘λεγα, βέβαια, πως είναι το ίδιο συμπαθής με τον κότσυφά μας. Ούτε πως είναι από τα πιο συμπαθή πτηνά του ...ωδικού βασιλείου (Όχι Ρέππα, δεν σε αφορά. Γράφεται με ωμέγα το ο).

Όμως, εμένα μου αρέσει. Και μάλιστα, τελευταία, πολύ. Ασπρόμαυρο, με σχετικά μεγάλη ουρά, με αρκετά περίεργο πέταγμα, γουρλομάτα με τα μάτια μεγάλα, σπινθηροβόλα και παμπόνηρα, σαν της κλέφτρας κίσσας, με κελάηδισμα (άλλοι το λένε ...κρώξιμο) που λίγο διαφέρει από το βήχα ...κρυωμένου παππού και με «περπάτημα» νωχελικά ψιλο-πηδηχτό, σαν του «νανοδεινόσαυρου», γοητεύει με την ταπεινότητα και την τόλμη της.

Ναι, καλά το καταλάβατε, για την καρακάξα μας μιλάω. Ναι, για το πουλί που τ’ όνομά του πάντα χρησιμοποιούμε όταν θέλουμε να ειρωνευτούμε ή να απαξιώσουμε κάποιον και κυρίως ...κάποιαν. Μετά τις πυρκαγιές της Πάρνηθας και αλλαχού γύρω – τριγύρω η καρακάξα μας μαζί με πολλά άλλα πουλιά, βλέποντας πως ο βίος της γίνεται αβίωτος, μέσα στα καμένα και τις στάχτες, πήρε των οματιών της και των φτερών της και τόλμησε το αυτονόητο. Να «κατέβει» και κάτω από την μύτη των ολετήρων της, χωρίς αυστηρούς θεωρητικούς προσανατολισμούς και τα άλλα ανθρώπινα σχετικά, να παλέψει για τη ζωή της και την φωλιά της. Με κλωστές, κουρελάκια, σύρματα, κλαράκια, φτερά και πούπουλα, όλα τοποθετημένα με σχολαστικότητα και αρχιτεκτονική μαεστρία στον μυχό δυο κλαριών γιούκα, έφτιαξε η καρακάξα μας, με κόπο και ιδρώτα και κινδύνους πολλούς το νέο της σπίτι. Μάλιστα, στην τολμηρή της αυτή απόφαση, την συνέτρεχαν κι άλλες τρεις καρακάξες. Αποφασισμένες κι αυτές. Να «παραφυλάνε» και να «χτίζουνε». Κι εγώ τις χάζευα που τόλμησαν να μην δεχτούν την μιζέρια και «το σπίτι στα καμένα», αλλά να απαιτήσουν και να κερδίσουν αυτό που τους πρέπει και τους αναλογεί πάνω σ’ αυτή τη γη. Τις καμάρωνα που τις έβλεπα να αλληλοβοηθιώνται και να παλεύουν κόντρα σε όλους αυτούς που, ερήμην της ζωής, αποφάσισαν να τους κάψουν τα φτερά και να τους πάρουν το νερό. Αυτά, οι καρακάξες!!! Μάλιστα, οι καρακάξες!!!

Δεν ξέρω, αλλά στο τέλος – τέλος, αυτά τα πουλιά, «Οι Όρνιθες», που έρχονται από παλιούς δικούς μας μύθους και ιστορίες μπορούν κάθε φορά να μας «στοιχειώνουν» και να μας δείχνουνε πολύ απλά, ανθρώπινα και χωρίς «ορνιθοσκαλίσματα» δρόμους αυτοσεβασμού, δρόμους αυταξίας και δρόμους αξιοπρέπειας. Γι’ αυτό λέω τούτο το σημείωμα, τουλάχιστον, να μην κλείσει με το κλασικό ..τελετουργικό. Ηθικά συμπεράσματα, δηλαδή, παραινέσεις και πολιτικό επιμύθιο. Άλλωστε στ’ αυτιά όλων μας είναι ακόμα η θεϊκή φωνή του Τσε Γκεβάρα που ανοίγει τα ουράνια. «Είμαστε ρεαλιστές. Αγωνιζόμαστε για το αδύνατο». Άλλωστε, πάλι, στα μάτια όλων μας είναι η Νεφελοκοκκυγία, η πόλη που χτίζουνε «Οι Όρνιθες» για τον κόσμο πούρχεται.

Basta, λοιπόν. Basta ya ή αν τελικά σε βολεύει μείνε εσύ μαγικά καθηλωμένος στα θεϊκά σου τεριρέμ.

Όμως, πάλι: «σκέψου να συμβαίνουν τόσα στη ζωή κι εσύ ν’ απουσιάζεις» (Γιάννης Ρίτσος)