Πάμε πλατεία;

Επιλογή – σχολιασμός: Δημήτρης Φεργάδης

ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΦΕΕ

Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι από τις φωτιές

Στις γωνίες και στους δρόμους από συντρόφους οικοδόμους φοιτητές

Κι εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου κι ήσουν φως μου κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή...

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ

Δίσκος: ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ

LYRA: CD 0081/1975

Πως ν’ αρνηθείς να συντροφέψεις φίλο που για πρώτη φορά αποφάσισε να «πάει πλατεία...»

Με τον πολύ κόσμο. Τον πολύ θυμό και την πολύ ωραία κατάσταση!!!

Όμως... «Βαρύς αχός ακούγεται, πολλά ντουφέκια πέφτουν...»

Κι απ' την άλλη:  κόσμος γιατί χαίρεται και χαμογελά με την αμηχανία του κυρ-κυρ Πάγκαλου και του κυρ Πεταλωτή, πατέρα;

Μάϊδε - ο κόσμος χαίρεται... μάϊδε ντουφέκια πέφτουν...

Ακόμη...

Για τους άλλους δύο, δεν ξέρω γιατί νοιώθουνε αμήχανα και στενάχωρα. Αλλά θα το μάθουν. Όταν χάσουν τ’ αυγά και τα πασχάλια.

Χιλιάδες ο κόσμος. (Κόσμος: εξ ου κόσμημα, κοσμώ κλπ). Πολλές δεκάδες χιλιάδες. Με παλμό. Με ζωντάνια. Νέοι. Πολλοί νέοι. Κι από κοντά η ωριμότητα. Ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον μίγμα ανθρώπων. Η σοφία με το ανεπεξέργαστο. Η σύνεση με την τόλμη. Το κινέζικο μπλουτζίν με το φιρμάτο ιταλικό. Ένα γοητευτικό ψηφιδωτό σε μια Βυζαντινή Βασιλική. Εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, οικοδόμοι, εργάτες, υπάλληλοι, νοικοκυρές, συνταξιούχοι, πιτσιρικάδες με τα skates, παππούδες, μικρομαγαζάτορες, όλοι ακάλεστοι και παρόντες «στην άκρη της γωνιάς». Με τα «βρώμικα» στο κέντρο της πλατείας και την «τσίκνα» να καλεί τ’ «αδέσποτα» από το πουθενά.

Κι όλοι με την ανασφάλεια στα μάτια που γίνεται οργή, δύναμη και απόφαση. Συνειδητοποιημένοι πολίτες οι περισσότεροι κι οι άλλοι ίσως λιγότερο. Όμως, όλοι, σοβαροί και μετρημένοι ήξεραν πολύ καλά γιατί βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν. Μπορεί όχι με πλήρη σαφήνεια για το «δια ταύτα» αλλά ήξεραν ξεκάθαρα ποιος είναι ο κακός τους δαίμονας. «Δεν το καταλαβαίνω, γυιε μου, αλλά το νοιώνω» έλεγε η μάνα μου.

Οι μούντζες και οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί προς τη Βουλή δεν ήταν, έτσι απλά, γενικές αόριστες και εκτονωτικές. Είχαν παραλήπτες. Όνομα, επίθετο, διεύθυνση. Οι κατσαρόλες που «χτυπούσαν» δεν χτυπούσαν, έτσι για νταβαντούρι. Χτυπούσαν συγκεκριμένα γι’ αυτούς που δεκαετίες τώρα, από θέση ισχύος και κουμανταδόρου φρόντιζαν να γεμίζουν τις δικές τους κατσαρόλες με φαγητά γκουρμέ. Κι αυτοί έχουν ταυτότητα. Όνομα, επίθετο, διεύθυνση. Όταν ο κόσμος φώναζε κλέφτες, ήξερε ακριβώς τα ονόματα των κλεφτών. Όπως ξέρει και ποιοι απ’ αυτούς είναι «οι ανιδιοτελείς δικηγόροι του». Ποιοι, απ’ αυτούς, τρέχουν και τσακίζονται, πάντα για τα δίκια του. Και τους τιμά με τον σεβασμό και την εκτίμησή του.

Μπορεί στην αρχή «να κατέβηκαν» μερικοί στις πλατείες μόνο από συναίσθημα ή μόνο από οργή ή μόνο για χαβαλέ ή από μιμητισμό ή ακόμα – ακόμα και από μόδα. Όμως, γρήγορα κατάλαβαν πως έκαναν ή «τους βγήκε» κάτι το πολύ σοβαρό. Ο «φραπές» κι ο καναπές» ξέρουν πως «τέλειωσε». Σύντομα θάρθει η στιγμή να πάρουν θέση για το «μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Και προετοιμάζονται. Η επιστροφή στο δοκιμασμένο παλιό και σάπιο είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη πια. Κι αυτό είναι που τρέμει το κατεστημένο από «τους αυθόρμητους».

Δεν είναι, ούτε ήταν όλοι που βρίσκονται «στα κινήματα της πλατείας» απολίτικοι, χωρίς ιδεολογία όπως «τους θέλει» ο κυρ Πάγκαλος, ή τελείως αδιάφοροι, ούφο... Δεν είναι ευκολοδιαχειρίσιμοι, χωρίς μνήμη πολίτες, τα συμπαθή χρυσόψαρα του ενυδρείου, που πάνε να τους παρομοιάσουν. Γι’ αυτό και δεν «τους αναγνωρίζουν» και δεν τους θέλουν σαν ενεργούς, αδικημένους πολίτες που ζητούν πια τα δίκια τους. Η απαξίωσή τους είναι το ζητούμενο. Αυτό είναι το βολικό και το βολευτικό για τις αντιφάσεις των κρατούντων. Που δεν ξέρουν πως το μπούμερανγκ δεν σε προειδοποιεί. Επιστρέφει χωρίς να πάρεις χαμπάρι και στη δίνει στο δόξα πατρί. Γι’ αυτό, οι υποψιασμένοι προσέχουν. Όσο μπορούν...

Είναι αισιόδοξο το κίνημα. Ελπιδοφόρο. Είναι θετική «η φασαρία» και «η αύρα» που δημιουργεί. Όμως, θέλει και την προσοχή του. Ο προσανατολισμός κι ο αποπροσανατολισμός είναι δίδυμα αδέλφια. Τα θραύσματα σε μια έκρηξη δεν έχουν πάντα μια κατεύθυνση.

Ένας κόσμος παλιός, φθαρμένος, ένα πολιτικό σύστημα ξεπερασμένο, ένα οικονομικό μοντέλο απάνθρωπο και αδιέξοδο έφτασαν στο τέλος τους.

Ένας κόσμος νέος, άφθαρτος, υγιής, χρωματιστός έρχεται. Η φλέβα νερού από τα έγκατα της γης ξεκίνησε. Δεν θ’ αργήσει νάρθει και ως εμάς. Μπορεί και σαν ποτάμι.

Κι εδώ είναι «η μαγκιά» του προοδευτικού χώρου. Χωρίς σκεπτικό χειραγώγησης, χωρίς από καθ’ έδρας δασκαλίκια αλλά με συνείδηση λαϊκού συμμάχου και συνανθρώπου ν’ αφουγκραστεί το νέο και να διαχυθεί μέσα στο κατά το πλείστον άναρχο, ακαθοδήγητο, παρθένο αλλά όχι και εκ παρθενογένεσης προερχόμενο, ρωμαλέο πλήθος. Με συγγνωστή την μέχρι τώρα ευθύνη της παθητικότητάς του. Με συμπάθεια, με κατανόηση, με ανοχή στη διαφορετικότητα του. Έτσι οπλισμένος ο προοδευτικός χώρος μπορεί να αναλωθεί με διακριτικότητα και ισονομία στην εξεύρεση των κοινών ριζοσπαστικών στοιχείων και της αναγκαίας κοινής στόχευσης. Έτσι, μπορεί να βοηθήσει ώστε η αμφισβήτηση, η αγωνία, η απογοήτευση και η απελπισία να μετουσιωθούνε σε συνεχή συμμετοχή κι αγώνα για ένα θετικό αποτέλεσμα στο ορατό μέλλον.

Έτσι απλά θα αποτραπεί ο εκφυλισμός του κινήματος και η επικίνδυνη απογοήτευση των συμμετεχόντων.

Έτσι απλά μπορεί να γίνει η από χρόνια ζητούμενη ριζοσπαστικοποίηση του λαού.

Που τόσο απεύχονται οι τέως και οι νυν κυβερνώντες, οι έχοντες και κατέχοντες.

Υ.Γ. Και κλείνοντας μια ενδιαφέρουσα, ελπίζω, παρατήρηση για την

- διακριτική παρουσία της αστυνομίας και την

- ηχηρή απουσία «των μπαχαλάκηδων». Επί του παρόντος.