Σάββατο 4 Ιουνίου 2011

Το ραντεβού της Κυριακής

http://antistachef.wordpress.com/
Πριν από ένα χρόνο, περίπου, σε κείμενο μου για την Επιτροπή Πρωτοβουλίας ενάντια στα μέτρα,, έγραφα [...] Σ’ όλους αυτούς όμως που συμμετέχουν στις κάθε είδους συγκεντρώσεις, δεν διακρίνεις ελπίδα, αλλά ανησυχία ή καρτερία και προσμονή άλλων ιδανικότερων συνθηκών [...]. Ήταν πράγματι μια θλιβερή διαπίστωση που, δυστυχώς, δεν ήταν μόνο δική μου, αφού πλείστοι σύντροφοι και φίλοι, από όλες τις πλευρές της αριστεράς, κι όχι μόνο, συμφωνούσαν. Πέρασε ο χρόνος, τα πρόσωπα ολοένα και περισσότερο σκυθρωπά, μελαγχολικά, απογοητευμένα. Και να, απ’ το πουθενά(;) οι αδιάφοροι, οι α-πολίτικοι, οι κλαμπάκηδες, νέοι και νέες της καφετέριας και του facebook, που πιθανόν να μην έχουν ξαναπάει σε συγκέντρωση, μαζεύονται στην πλατεία Συντάγματος, στον Λευκό Πύργο και στις άλλες πλατείες κι εκφράζουν την αγανάκτησή τους. Δείχνουν τους ένοχους, απαιτούν να φύγουν, κυβέρνηση, τρόικα και ΔΝΤ, θέλουν «άμεση δημοκρατία» κι όχι δημοκρατία μέσω εκπροσώπων ή αντιπροσώπων, και πάει λέγοντας. Το σημαντικότερο, για μένα, όμως... Βλέπεις νεαρά χαμογελαστά πρόσωπα, γεμάτο ελπίδα, ενθουσιασμό. Βλέπεις αυτή τη νιότη που δίνει φτερά στα πόδια και φλόγα στην καρδιά να είναι παντού, ακόμα και στους μεγαλύτερους ηλικιακά. Κι αυτοί ξαναγίνονται νέοι. Δεν ξέρω που θα καταλήξει αυτή η ιστορία. Άλλωστε τα μεγάλα γεγονότα, οι υπερβάσεις, οι ανατροπές, οι εξεγέρσεις, δεν σχεδιάζονται σε κομματικά γραφεία, δεν υποδεικνύονται στις μάζες, βγαίνουν ως λάβα από ηφαίστειο που εκρήγνυται. Μπορούμε να γίνουμε μέρος της λάβας, μπορεί και όχι. Τούτη την ώρα, όμως, πριν το μεγάλο πανευρωπαϊκό ραντεβού της Κυριακής, θέλω να κρατήσω το χαμόγελο, την ελπίδα, τον ενθουσιασμό, τη δυναμική. Κι όπως λέει κι ο Δημήτρης Φεργάδης στο «Πάμε πλατεία;» [...]Σύντομα θα 'ρθει η στιγμή να πάρουν θέση για το «μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Και προετοιμάζονται. Η επιστροφή στο δοκιμασμένο παλιό και σάπιο είναι δύσκολη αν όχι αδύνατη πια. Κι αυτό είναι που τρέμει το κατεστημένο από «τους αυθόρμητους».[...]
Κ.Σολ.

1 σχόλιο:

  1. κάποια στιγμή το αυθόρμητο πρέπει να γίνει συνειδητό! Αυτή τη στιγμή εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να λέγεται μέτωπο. Η οικονομική ολιγαρχία έχει ολόκληρο στρατό με πολιτικούς εκφραστές και μέσα μαζικής ενημέρωσης. Απέναντι σ' αυτούς καλούμαστε να αντιπαρατάξουμε το δικό μας μέτωπο!
    Αν το πράγμα μείνει στις κατσαρόλες, θα μου μοιάζει με βόμβα που αντί για θραύσματα θα περιέχει "αφρολέξ"... Προσοχή λοιπόν για να μην μας γονατίσει η δική μας δύναμη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή