«Άσπρη πέτρα ξέξασπρη...»

Επιλογή – σχολιασμός: Δημήτρης Φεργάδης

«Θα μας πάρουν με τις πέτρες»

Γιώργος Παπανδρέου, Πρωθυπουργός Ελλάδας

«...κι από τον ήλιο ξεξασπρώτερη». Είδος εν αφθονία . οι πέτρες. Σε αντίθεση με τις ντομάτες, τα αυγά ή τα γιαούρτια που τείνουν να γίνουν αγαθά εν πλήρει ανεπαρκεία. Λόγω τιμής. Αλλά και λόγω υψηλής, τελευταία, ζήτησης.

Ασφαλώς και είναι πια βαριά η καλογερική. Έτσι όπως εξελίσσονται, σήμερα, τα πράγματα έξω από κάθε λογικές και προβλέψιμες... προβλέψεις... Όσο κι αν τα «πολιτικά γιουσουφάκια» φρόντιζαν φρόνιμα, από «συστάσεως» να φοράνε πάντα φέσι στρογγυλό για να το πηγαίνουνε κατά πως θέλουνε αυτά και οι πασάδες τους, ο κόσμος τα πήρε χαμπάρι. Και αγανακτεί. Και θυμώνει. Και αντιδρά. Και ο αναγκαίος κοινωνικός αυτοματισμός, ένα ιδιαίτερα χρήσιμο και εξισορροπητικό «για τις δύσκολες μέρες» εργαλείο, λειτούργησε. Όχι, βέβαια, κατά πως το ‘θελαν ή το περίμεναν τα γιουσουφάκια.

Που στον πανικό τους πια, επιστρατεύουν ό,ποια φαιά προπαγάνδα είναι διαθέσιμη. Και προσπαθούνε, με τα πρόθυμα μιντιοπαπαγαλάκια, να απαξιώσουνε κάθε ήχο, κάθε φωνή. Κύρια, βέβαια, την επικίνδυνη οργανωμένη φωνή. Αυτήν, δηλαδή, που παρουσιάζει, προβάλλει, κρατά στην επικαιρότητα λαϊκές αντιδράσεις, λαϊκά σχόλια και δίνει, οσονούπω, μια προοπτική λύσης των καθημερινών προβλημάτων. Κάθε αυθόρμητος λόγος, κρίση ή άμεση συμπεριφορά που, όμως, βγαίνει έξω από τα αυστηρά πλαίσια που το δίδυμο: γιουσουφάκια – πασάδες έχει καθορίσει, χαρακτηρίζεται άμεσα, εύκολα και απερίσκεπτα συλλήβδην λαϊκισμός, λαϊκίστικο, κίτρινο και φτηνή αντίδραση χαχόλων. Νομίζουν πως έτσι ξεμπερδεύουν. Ανώδυνα. Πως είναι, τάχα μου, σχόλια χαμηλού επιπέδου. Σχόλια που απευθύνονται στο συναίσθημα και το θυμικό. Μόνο. Όμως, το μόνο που ξεχνούν είναι πως δημιουργός αυτών είναι ο θυμόσοφος λαός. Που «ποτέ δεν κάνει λάθος». Έτσι δεν μας λένε; Που τον κανακεύουν όταν τους συμφέρει. Που ορκίζονται στην ορθογνωσία του όταν πάλι τους συμφέρει. Και που τον μηδενίζουνε, ακρωτηριάζοντας τα όνειρά του, όταν δεν συμπαρατάσσεται δουλικά μαζί τους. Έρρωσθε.

Η επιδίωξή τους είναι φανερή. Ο στόχος τους ένας. Να αποτραπεί να απαξιωθεί οποιαδήποτε κριτική θέση για να αποκρυβεί η ιδιοτέλεια, η ανικανότητα και η προκλητικότητά τους. Όμως εμείς, λέμε, να ξεπεράσουμε αυτήν την εν πολλοίς, φασίσουζα, έμμεση, επιβολή διαρκούς σιωπής. Στόχος μας να καταγράψουμε ελάχιστες, έστω, από τις κραυγαλέες συμπεριφορές και πράξεις των ταγών του έθνους ή τουλάχιστον αυτές που έντονα προκάλεσαν το λαϊκό συναίσθημα. Έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε.

Κέρκυρα. Δηλαδή τι περιμένουν οι καθ’ υπερβολήν και κατ’ ευφημισμόν άρχοντες (άρχοντες;). Αυτοί να τρώνε και να πίνουν (αστακομακαρονάδες, καλό κρασί κλπ) στον «Ιστιοπλοϊκό» και ο κόσμος που υποφέρει να μην τους πάρει με τις πέτρες; Γιατί είναι λαϊκισμός όταν αναφέρεσαι στον τρόπο που αναγκάσθηκαν να φύγουν η Γκερέκου, ο Δένδιας και οι λοιποί παρατρεχάμενοι; Αφού έφυγαν σαν κλέφτες, με καΐκι μέσα στην μαύρη νύχτα, «γελοιωδέστατοι», όπως θα έγραφε ο μεγάλος μας Κώστας Καβάφης και μάλιστα χωρίς να σεβαστούν στο ελάχιστο, άκουσον – άκουσον, τουλάχιστο, τα Prada τους, τις Luis Vitton και τα Armani τους!!!

Γιατί είναι λαϊκισμός όταν σχολιάζεις κάποια χρυσομαλλούσα υφυπουργό στη Μακεδονία, ονόματι Τζάκρη, (ναι, ναι ελπίζω καλά να το γράφω Τ-ζ-ά-κ-ρ-η) που θέλει 2000€ το μήνα για «ανταύγειες» στο κεφάλι της, χωρίς αυτό να βοηθάει να «φωτιστεί» η εν πλήρει συγχύσει θλιβερότητά της;

Γιατί, ο υπερεκτιμημένος, άχρους και ολίγιστος μεταξύ των πολλών μετρίων Μάικλ Χρυσοχοΐδης, ο και επαγγελόμενος την αποσοβιετικοποίηση του κράτους (προσέξτε μετα-μοντέρνο ιστορικό χαρακτηρισμό), ως άλλος διάδοχος του Μάικλ Γκορμπατσώφ αυτός, να μην αναγκάζεται να αναβάλει ομιλία του, καθώς ο λαός προειδοποιεί γραπτά «να τους υποδεχτούμε όπως πρέπει» - λαϊκισμός είναι κι αυτό;

Αμ, ο τέως πρόεδρος της Βουλής. Ο θεωρούμενος και ως ιδιαίτερα σοβαρό πρόσωπο; Ο άοσμος κυρ-Απόστολος. Ο Κακλαμάνης. Αυτός ντε, που έχει πει: ναι μας ακούμπαγαν τα παρα-συμφέροντα, (ή κάπως έτσι). Γιατί, με το πρόσχημα του λαϊκισμού, να μην αποδοκιμασθεί στα ΤΕΙ Μεσολογγίου; Που ήτανε από το ’74 κι εδώ ο κυρ-Απόστολος; Στη Βουλή δεν ήτανε; Δεν ήξερε; Δεν ρώταγε τον άνισο κυρ-Θοδωρή τον Πάγκαλο (άλλο καϊνάρι αυτός) «ποιοι μαζί τα τρώγανε»; Και τώρα μας έγινε κήνσορας των πάντων;

Τώρα για τον Πεταλωτή... Αυτό και μόνο που είπε για Λαμπράκηδες και Γκοτζαμάνηδες είναι αρκετό για τον οίκτο μας και τον θυμό μας. Γι’ αυτό, ας τον αφήσουμε καλύτερα «μην γίνουμε μαλλιά κουβάρια»...

Κι αφήνω για το τέλος τον άλλο υπερεκτιμημένο, μέτριο λαϊκό υποκριτή (ηθοποιό = ποιώ ήθος, είναι δύσκολο, επιτρέψτε μου να τον αποκαλέσω). Αναφέρομαι στον «μνημονιακό – ταλιμπάν» (ποιος ξέρει πόσα έχει ποντάρει στον ρόλο αυτό) ωραιοπαθή νεανίζοντα, με την εξόχως επιμελημένην ατάκτως κόμην, σπουδαρχίδη ⁽¹⁾ υπουργό Υγείας, τώρα, τον κυρ-Λοβέρδο. Που ενώ καταφέρνει με τα λόγια να «χτίζει ανώγεια και κατώγεια» στην πράξη η ποιότητα της υγείας δεν τον ακολουθεί και βρίσκεται συνεχώς σε ελεύθερη πτώση.

Θα ‘ταν παράλειψη, αν κλείναμε το παρόν και δεν αναφερόμαστε, για λίγο έστω, στην κάποτε νομάρχη του κρόκου (Κοζάνη) και τώρα φράου Anne, επίλεκτο μέλος της λέσχης Bilderberg. Από την στιγμή που αντικατέστησε το ταγάρι με την Hermes, τα άρβυλα με την γόβα στιλέτο  Prada και το αμπέχονο με τα ανάλαφρα συνολάκια Σανέλ, ένα έχω να πω μόνο. Που πας, έτσι ενδεδυμένη κυρία μου, στις δασκάλες, στους δασκάλους και στα σχολεία που μπορεί να μην έχουν απόπατο; Προς τα που και προς ποιους πηγαίνεις τα παιδιά, τα σχολεία και την παιδεία κυρία μου; Κι ένα αφελές ερώτημα προς την κυρία: Γνωρίζει τη σχολική μονάδα Γείτονα; Ο γιος της σε πιο σχολείο φοιτά; Είναι, αλήθεια, ότι η σχολική του προετοιμασία είναι τέτοια που τον οδηγεί, όπως όλους σχεδόν, τους γόνους των νεο-τζακιών, των νεο-σοσιαληστών, για σπουδές κατευθείαν σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού.

Πανάρετε, τι λες για τα δικά μας πανεπιστήμια; «Με αρετή και τόλμην», όμως...

Για τον Ανδρουλάκη... Τον Μίμη, ντε, τον επαναστάτη. Τον συγγραφέα, τον οικονομολόγο και επιστήμονα επί παντός επιστητού. Όχι, δεν τον ξέχασα. Απλά νομίζω πως θεωρείται ένας ξεπερασμένος, βολεμένος, θεομπαίχτης και εν πλήρει συγχύσει... διανοούμενος. Ή πολύ, πολύ, πολύ, πολύ έξυπνος, έξυπνος, έξυπνος... Θλιβερό.

Όμως, πολλοί μείνανε απ’ έξω. Και θα ...θυμώσουν. γιατί δεν τους «αναγνωρίζουμε» εμμέσως, το φανατιλίκι τους στην στήριξη των κυβερνητικών αποφάσεων. Και ποντάρουνε σ’ αυτό. Μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει, σου λέει. Όπως, πιθανώς η Μιλένα μας. You Tarzan, me Jane – με τον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο Tarzan. Και την Μιλένα μας την Αποστολάκη Jane. Στο αλήστου, για τους παλιούς, μνήμης «Δίαυλο 10», βοήθειά της... Το ραδιόφωνο.

Με όλα αυτά και άλλα περισσότερο ή λιγότερο προκλητικά που θα μπορούσαν να γραφούν, φτάνουμε και σήμερα στο τέλος του σημειώματός μας. Και το υπαρξιακό ερώτημα να παραμένει σχεδόν το ίδιο. Δηλαδή, δεν αλλάζει τίποτα; Όλοι ίδιοι είναι; Τώρα, τι να σας πω. «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε». Αν δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε «την ήρα από το στάρι», αν δεν μπορούμε «να οργανώσουμε» τον θυμό και την αγανάκτησή μας, αν ακόμα δεν θέλουμε να ξέρουμε ποιοι φταίνε για την κατάντια μας και εξακολουθούμε να ελπίζουμε σε ένα υπέρ ημών θαύμα, τότε άξιες οι μειώσεις των ...μισθών και των επιδομάτων μας.

Αν πάλι αύριο που θα κληθούμε στις κάλπες, επιλέξουμε αντί του «Σόκρατες» τον «Κοέλιο» (δες αντιστοιχίες Πορτογαλίας) ή ομόρριζο τους, τότε άξιες και δίκαιες οι αυξήσεις «υδάτων και τροφών» και παντελώς άχρηστες όλες οι λέξεις του παρόντος σημειώματος.

Όπως βλέπετε, τώρα πια, φθάσαμε πράγματι στο τέλος. Χωρίς καμιά αναφορά σε ...κόμμα. Την μόδα των πλατειών. Πως σας φαίνεται; Κατόρθωμα; Όμως, βοηθάει, άραγε, αυτό στο άλλοθί σας; Το μη κομματικό... που είναι και βολευτικό, εννοώ. Αν το πέτυχα, καλώς (χωρίς, βέβαια, να είμαι βέβαιος γι’ αυτό). Όμως, απαντήστε στον εαυτό σας με ειλικρίνεια. Πράγματι δεν ξέρετε σε ποιους αφορά το κείμενο; Κι αν, υπόθεση κάνουμε, ξέρετε, τι θα κάνετε; Έχετε τη δύναμη και την τόλμη να πάψετε πια να αυτοτιμωρείστε και να τιμωρήσετε, επί τέλους, αυτούς που σας τιμωρούν και σας βιάζουν όποτε θέλουν και όπως θέλουν; Έχετε, αλήθεια, τη δύναμη να πάρετε τις τύχες του εαυτού σας στα χέρια σας; Η απάντηση όχι σε μένα. Στον εαυτό σας.

Υστερόγραφο για ξεκάρφωμα: Για ένα αντίστοιχο (;) του αρχαίου Αθηναϊκού, σημερινό Δημόσιο Σήμα,⁽²⁾ προτείνεται να τοποθετηθεί «συμβολική ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΚΗ στήλη» σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας και μάλιστα δίπλα σε...μνημεία της Εθνικής Αντίστασης!!! Για να ΄χει τον ...συμβολισμό του, ντε. Και να ‘χει χαραγμένα (καθαρά) τα ονόματα όλων των μελών της κυβέρνησης και των βουλευτών, που χωρίς ντροπή και ευθύνη, υπέγραψαν την «παράδοση της πόλης» στους βάρβαρους του χρήματος. Ως παράδειγμα προς αποφυγήν.

Σημειώσεις:

(1) Σπουδαρχίδης: Ο έχων σπουδήν περί την αρχήν νέος. Ο έχων αρχηγικές φιλοδοξίες, ο φίλαρχος (Μπαμπινιώτης).

(2) Δημόσιο Σήμα: Χώρος ταφής των επιφανέστερων Αθηναίων στην περιοχή του Κεραμεικού. Σε μαρμάρινη ΑΝΑΘΥΜΑΤΙΚΗ στήλη χαράσσονταν τα ονόματα των επιφανών Αθηναίων. Ως παράδειγμα προς μίμηση.