Στη μνήμη του Νίκου. Του Γκαβέρα…

Του Δημήτρη Φεργάδη

Για τους παλιούς Αγιαναργυριώτες (πόσοι μείναμε;) το όνομα Γκαβέρας, με πατριάρχη τον μπαρμπα-Μήτσο, ήταν αλλά και είναι συνώνυμο της λεβεντιάς, της δημοκρατικότητας και της συνεχούς νηφάλιας παρουσίας στα κοινά του τόπου. Σε καιρούς δύσκολους μα και ξερούς. Ακόμα της λαϊκής αρχοντιάς, της μπέσας και της μαγκιάς.

Ο Νίκος, ο Νικόλας για τους κοντινούς του, που «έφυγε» στις 16 του Φλεβάρη, ήταν το γνήσιο τέκνο αυτής της οικογενειακής κουλτούρας. Αυτής της παράδοσης. Της παράδοσης πούλεγε, τη δύσκολη μετακατοχική περίοδο, πως τα αυτοκίνητα «εκκενώσεως βόθρων», τα βοθρατζίδικα της οικογένειας των Γκαβεραίων, θα εξυπηρετούν, μέσα στους λασπόδρομους της εκτός σχεδίου Αθήνας και τους μη έχοντες το αντίτιμο του δρομολογίου πελάτες.

Όμως, τώρα, είπαμε, ο Νίκος, αυτός ο Νίκος, ο αρχηγός «έφυγε». Και μαζί του, σιγά – σιγά, χάνεται μέσα στη σκόνη του χρόνου ένα σημαντικό, πολύ σημαντικό κομμάτι από τους αυθεντικούς, αληθινούς Αγίους. Την φτωχή, παλιά «γειτονιά» των Λιοσίων, με τους λασπόδρομους και τους μπαξέδες, που το 1926 κατάφερε να αυτονομηθεί και να γίνει η κοινότητας των Αγίων. Ο πολυπολιτισμικός, πολυφυλετικός, απρόσωπος και πλαστικός Δήμος, όπως οι περισσότεροι Δήμοι, του σήμερα.

Για τον Νίκο, (τον πρώτο παιχταρά της Ένωσης, του Φωστήρα και του Άρη Αθηνών), εύκολα πολλοί λέγανε και ίσως ακόμα λένε πολλά. Γιατί ο Νίκος δεν φοβότανε να εκτεθεί. Το νταηλίκι του Νικόλα ήταν πάντα με νόημα. Έζησε, αυτή είναι η αλήθεια, έντονα και δυνατά. Πολλές φορές ακόμα και «στην άκρη του γκρεμού», σημαδεύοντας τα όποια όρια… 

Πάντα με βήμα ντρέτο, κοφτό μαζί και αργό σαν σε χορό γύρω από ένα ποτήρι με κρασί. Στις Τζιτζιφιές. Τη δεκαετία του πενήντα και κάτι. Αλλά κι εδώ, στους Αγίους, στο καπηλειό του Φύσσα, μέσα στους καπνούς και με τον Αντώνη τον Μαύρο στο μπουζούκι (οι παλιοί ξέρουν). Όμως ποτέ δεν πείραζε. Δεν ενοχλούσε κανένα. Μερικές φορές τον εαυτό του, ίσως…

Κι αν τον χρειαζόσουν και ήσουν ο αδύνατος, ο Νίκος πάντα παρών. Με καρδιά «σαράντα δράκων» και την μπέσα και το φιλότιμο στο κόκκινο. («Μητσάκο, μη φοβάσαι κανένα. Εγώ είμαι εδώ». Μούλεγε αν κάποιος με «έπαιζε» σκληρά σε κάποιον αγώνα με τον «Άρη» - Κι όλοι κάνανε στην μπάντα.)

Καλό σου ταξίδι, Νικόλα. Από όλους εμάς που στο πρόσωπό σου βλέπαμε τους Αγίους της λασπογειτονιάς και της όρθιας περπατησιάς που πλέον χάνονται οριστικά.

Φωτογραφίες από το λεύκωμα του Άρη Πετρούπολης Αθηνών (Σγγραφή - επιμέλειαςΑνδρέα Α. Μηλιώνης)