Ο τίτλος …δικός σας

Αίτιο και αποτέλεσμα. Δυο λέξεις που η μια προκύπτει από την άλλη. Βέβαια αυτό οι περισσότεροι το έχουμε ξεχάσει. Βλέπουμε, ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά αναλύσεις ανθρώπων που αναφέρονται μονοσήμαντα στα αποτελέσματα της σημερινής κατάστασης που βιώνουμε. Το πρόβλημα, λοιπόν, είναι ότι οι αναλύσεις τελειώνουν (ή καλύτερα αρχίζουν και τελειώνουν) μόνο στα αποτελέσματα. Κοιτάμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Όμως το δάσος είναι αυτό που χρειάζεται ανάλυση και αυτό που θα μας δώσει την απάντηση στο πως καταφέρνουμε να ζούμε στο διάμεσο της κρίσης. Μιας κρίσης κοινωνικής, πολιτισμικής, ηθικής, πολιτικής και οικονομικής που όλα γύρω μας, μέρα με την ημέρα, αποδομούνται μέσα από την βάναυση αυτή αλλαγή των πραγμάτων.

Βλέπω –ακούω –διαβάζω τις τελευταίες ημέρες (για την ακρίβεια δέχομαι έναν βομβαρδισμό πληροφοριών) για τους 4 "τρομοκράτες". Παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα φερέφωνα –δημοσιογράφους των τηλεοράσεων (και όχι μόνο)που μιλούν ακατάπαυστα για τρομοκράτες. Βγάζουν άμεσα τα δικά τους πορίσματα (ωσάν δικαστές) δίχως να αναρωτηθούν το τι οδήγησε αυτά τα παιδιά (παιδιά από αστικές, εκτός περιθωρίου οικογένειες) από τόσο μικρή ηλικία να στραφούν με αυτή την ακραία αντιμετώπιση προς το κράτος, την πολιτεία, τους πολιτικούς, την αστυνομία και γενικά το σύστημα.

Αυτά τα παιδιά (και επιτρέψτε μου τον όρο παιδιά και όχι τρομοκράτες) μεγαλώνουν σ’ ένα κράτος στο οποίο η δικαιοσύνη είναι φιλική προς τους ισχυρούς και νιώθουν την βία στο πετσί τους (όχι μόνο στις φωτογραφίες που όλοι είδαμε). Την ιδία βία που ασκείται από τον εργοδότη προς τον εργαζόμενο, από τον αστυνομικό προς τον διαδηλωτή, από πολιτικούς προς ανθρώπους διαφορετικών πιστεύω, από την εξυπηρέτηση συμφερόντων μεταξύ πλουσίων και πολιτικών και τούμπαλιν, από την κοροϊδία των δημοσιογράφων προς τους απλούς ανθρώπους. Δεν μπορεί λοιπόν παρά ένα μέρος, έστω, αυτών των νέων να μην οδηγείται και σε αντισυμβατικές –αντισυστημικές συμπεριφορές.

Όλοι έτρεξαν να σχολιάσουν την απεχθή βία που ασκεί η τρομοκρατία, χωρίς όμως να βλέπουν ότι αυτό έχει προέλθει από αυτούς τους ίδιους. Βέβαια πρέπει να ομολογήσω ότι δεν μπορεί να μας δώσουν κανένα θετικό αποτέλεσμα τέτοιου είδους συμπεριφορές (αν μη τι άλλο ακραίες). Όμως για να έχουμε ίσα μέτρα και ίσα σταθμά δεν πρέπει να βλέπουμε μόνο την μια μεριά του νομίσματος. Τρομοκρατία στο κάτω κάτω είναι μόνο η σωματική –υλική από αυτά τα παιδιά και όχι η ψυχική – ψυχολογική που ασκείται από όλους τους υπόλοιπους; Αυτά τα παιδιά δεν θέλησαν τίποτα περισσότερο από μια αλλαγή της κοινωνίας (με λάθος τρόπο βέβαια) όπου θα μπορούσαμε να έχουμε κέντρο το εμείς και όχι το εγώ.

Όμως, η αλλαγή μας τρομάζει! Όλοι λέμε ότι θέλουμε μια σωστά δομημένη κοινωνία αλλά μόλις δούμε τις δυσκολίες λέμε "έλα μωρέ τώρα ΕΓΩ καλά είμαι!". Βλέπετε το να αφήσουμε πίσω μας την εγωκεντρική φύση μας και να στραφούμε σε μια πιο κοινωνική θεώρηση των πραγμάτων, σε μια αλλαγή της στάσης ζωής μας, το να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε αυτό το πολιτικοοικονομικό σύστημα που βλέπουμε (καθημερινά πλέον) ότι δημιουργεί πολλές ανισότητες και αδιέξοδα, ίσως ήταν μια διαφορετική (από όσες κάναμε μέχρι σήμερα) επιλογή – αρχή.

Κλείνοντας θα ήθελα να αναφέρω έναν στίχο από τον Κεμάλ. Ένα τραγούδι σε μουσική του Μάνου Χατζηδάκη και σε στίχους του Νίκου Γκάτσου:

"Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ .Καληνύχτα"

Όμως τώρα που το ξανασκέφτομαι, αναρωτιέμαι. Μήπως όλα αυτά είναι η αρχή του τέλους; 

Βαγγέλης  Βλάχος

Φοιτητής ΤΕΙ Καβάλας