Ο Στέλιος και η ...κοινωνία

Παρασκευή μεσημέρι, 14 Σεπτεμβρίου 2001, η είδηση του θανάτου του Στέλιου Καζαντζίδη διαδίδεται αστραπιαία απανταχού της γης. Εκείνη τη μέρα, ήταν σαν να ακούγαμε τον Στέλιο να μας τραγουδά – αλογόκριτα - το τραγούδι του Κώστα Βίρβου «Μη με κλαίτε»:
«...Άνοιξε γη τα βάθη σου να βάλουν το κορμί μου
και συ θλιμμένε ουρανέ χαμήλωσε να πάρεις τη ψυχή μου
Εγώ κι αν θα πεθάνω δεν θέλω να με κλαίτε
να κλάψετε τη φτώχεια που ζει και τυραννιέται...» 
Αυτές τις μέρες, αναλογιζόμενος, τη συμπεριφορά ή τη στάση, του Μάλαμα χθες, του Νταλάρα και πολλών άλλων καλλιτεχνών, διανοούμενων κλπ, κλπ κλπ προχθές, θυμήθηκα μια ιστορία από τη ζωή του Καζαντζίδη που έγραψε ο αείμνηστος Πάνος Γεραμάνης στην εφημερίδα τα ΝΕΑ (21-09-2001, σελίδα Ρ06). Ας κάνουμε τις αναγωγές μας...

«Σάπια κοινωνία»

Οι περιοδείες που έκανε ο Στέλιος Καζαντζίδης στις ελληνικές πόλεις μπορεί να είχαν μεγάλη επιτυχία και να άγγιζαν τα όρια της αποθέωσης και του θριάμβου, αλλά είχαν συνδεθεί με κάποιες περιπέτειες οι οποίες δεν ήταν και τόσο ευχάριστες. Οι αναμνήσεις και οι αφηγήσεις του αφορούν κυρίως την οκταετία 1955-1963. Μία πολύ κακή εμπειρία για τον λαϊκό τραγουδιστή τοποθετείται στην Χαλκίδα. Εκεί τον πρωτογνώρισα και τον άκουσα να τραγουδά με τη Μαρινέλλα, στην αίθουσα του κινηματογράφου «Λούσυ».

Ήταν τέλη Φεβρουαρίου 1961 και τα εισιτήρια στο «Λούσυ» της Χαλκίδας είχαν προπωληθεί. Σ' εμένα και δύο συμμαθητές μου έδωσε είσοδο ο ταμίας του θεάτρου, Νίκος Βασιλειάδης. Ο Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα μπήκαν από την κεντρική είσοδο. Εκείνος φορούσε ένα μπεζ σκούρο κοστούμι και η Μαρινέλλα βυσσινί ανοιχτό φόρεμα κι ένα κολιέ με τρεις σειρές κεχριμπαρένιες χάντρες. Έξω από το «Λούσυ» πάνω από 500 άτομα. Κάποιοι κρατούσαν μικρά πλακάτ που έγραφαν «Η Χαλκίδα σας καλωσορίζει», «Στέλιο - Μαρινέλλα καλώς ήλθατε στην πόλη μας», ενώ ένα πανό που κρατούσαν ένας νέος και μια νέα, εργάτες κεραμοποιείου, έγραφε: «Οι εργάτες της περιοχής Χαλκίδας χαιρετίζουν τους άρχοντες του ελληνικού τραγουδιού Καζαντζίδη -Μαρινέλλα».
Λίγο μετά τα μισά του προγράμματος, ο Καζαντζίδης άρχισε να τραγουδά μια επιτυχία του, που είχε τίτλο «Καινούργια κοινωνία». Το τραγούδι αυτό ανάμεσα στα άλλα έλεγε: «Μια καινούργια κοινωνία θέλω να χτίσω και τη σάπια, την παλιά να την γκρεμίσω. Δίχως πόνους, δίχως βάσανα και μίση, η ανθρώπινη η πλάση για να ζήσει. Μια καινούργια κοινωνία θέλω να κάνω, της φτωχολογιάς τον πόνο να γλυκάνω». Οι χωροφύλακες ανέβηκαν στη σκηνή και μίλησαν άσχημα στον Καζαντζίδη. Του είπαν ότι προκαλεί μ' αυτό το τραγούδι και το χαρακτήρισαν κομμουνιστικό. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Πήραν τον Στέλιο στα παρασκήνια κι από 'κεί τον πήγαν στα γραφεία της Ασφάλειας, όπου του έκαναν αυστηρές συστάσεις και τον απείλησαν. Δεν πείθονταν ούτε από το γεγονός ότι στιχουργός αυτού του τραγουδιού ήταν ο Χρήστος Κολοκοτρώνης, πρώην υπενωμοτάρχης χωροφυλακής, που είχε πόστο σε παραρτήματα Ασφάλειας και στη Δίωξη Ναρκωτικών.

Με ορισμένες εξηγήσεις που δόθηκαν, ο Καζαντζίδης ανέβηκε πάλι στη σκηνή, συνέχισαν με τη Μαρινέλλα αλλά, καλλιτέχνες και θεατές, κλονισμένοι και αηδιασμένοι από την τρομοκρατική ενέργεια των χωροφυλάκων, δεν είχαν πλέον διάθεση για ένα εντυπωσιακό φινάλε. Ήταν μια άσχημη στιγμή στην πορεία του Στέλιου Καζαντζίδη, που πάντα θυμόταν και την αφηγείτο με παράπονο.