Τις, εξ όλων, πταίει;
Το ψωμί που λείπει;
…ή ο εαυτουλισμός μας;
Γράφει ο Δημήτρης Φεργάδης
«Δεν είναι που δεν μας μιλάγανε οι νεκροί.
Είναι που εμείς δεν θέλαμε να ξέρουμε...»
(Πειραγμένη, αλλά πάντα επίκαιρη φράση του P.P. Pasolini)
Γράφει ο Δημήτρης ΦεργάδηςΕίναι που εμείς δεν θέλαμε να ξέρουμε...»
(Πειραγμένη, αλλά πάντα επίκαιρη φράση του P.P. Pasolini)
Και άντε να δεχθούμε όλοι εμείς, οι εξ ουρανού τελευταίως πεπτωκότες, πως πράγματι δεν ξέραμε τίποτα για φόνους ελλήνων και περισσότερο για φόνους, στο έρεβος, μεταναστών. Οι στρουθοκαμηλίζοντες.
Άντε να δεχθούμε πως ουδέ υποψία υποψίας είχαμε για το τι ακριβώς συνέβαινε, όταν κοντοκουρεμένοι μελανοχίτωνες νεαροί και μη, παίρνανε θέση, ως καταδρομείς της κολάσεως σε ρωμαϊκές κοόρτεις, και ισοπεδώνανε αδιακρίτως κάθε τι το διαφορετικό με αυτούς (ζωές, περιουσίες, αξιοπρέπεια).
Και άντε, ακόμα, να δεχθούμε πως η εν ψυχρώ άγρια δολοφονία του νέου αντιφασίστα μουσικού, του Παύλου Φύσσα, από πληρωμένο δολοφονικό χέρι χρυσαυγίτη νεοναζί, ήταν κάτι το απρόβλεπτο και το ωσαύτως άκρως μη αναμενόμενο γεγονός.
Άντε ακόμα, τέλος, να δεχθούμε πως εξεπλάγη ηχηρώς κράτος, παραφυάδες του, αριστοκράτες των ΜΜΕ, πολιτικάντηδες πολιτικοί, «εικονόδουλοι λαϊκοπολίτες» και όλο το ενάρετο υπονοήμον ζωικό σινάφι αυτού του τόπου. Και η Κλυταιμνήστρα, με την κατάντια μας, να υπομειδιά, υπό γωνίαν, «πενθούσα» τον δολοφονημένο Αγαμέμνονα.
Άντε και... Θα μπορούσα να χαϊδεύω με τις ώρες τα αυτιά σας, σημειώνοντας πλήθος μπουρδολόγων επιχειρημάτων, για να στηρίξω, έωλα, την επιλεκτική, βολευτική αμνησία και άγνοια που θέλαμε να κυριαρχεί (για το καλό μας – έτσι πάντα λέγοντες) μέχρι χθες στην ζωή μας. Για να κρύψουμε, φευ, τα άκρυφτα,
Όμως, τώρα; Τώρα που έσπασε το αυγό και τα φίδια γεμίσανε τις εκκλησιές και τα χωράφια; Τώρα πια είναι φανερό πως δεν μας παίρνει. Ξέρουμε. Τώρα, το αίμα είναι νωπό... Κραυγάζει. Και το αδικοχυμένο αίμα είναι πάντοτε νωπό...
Τώρα, λοιπόν, που ξέρουμε, τι κάνουμε; Το αυτονόητο. Φίλε, το αυτονόητο.
Αν, πράγματι, είσαι, είμαστε απέναντι στον φασισμό, στον εκχυδαϊσμό και στις απρέπειες κατά της ζωής. Αν, είσαι, είμαστε απέναντι στις εγκληματικές συμπεριφορές και πρακτικές του νεοναζισμού και των παραφυάδων του, τότε μην κρύβεσαι. Βγες στο φως. Θαρρετά και νηφάλια. Με λόγο, με πειθώ, στάση ζωής και δημοκρατική συμπεριφορά. Πρακτικά και κατανοητά. Άσε, για λίγο, τις γενικόλογες θεωρίες στην άκρη. Τα λόγια σου να είναι απλά. Όπως λέμε νερό, σκάφη, αλάτι, ψωμί.
Ναι Κώστα, Νίκο, Γιάννη, Μάγδα, Σταύρο και Ελένη... Το νεοναζιστικό μόρφωμα, πράγματι, μπορεί να είναι (και είναι) σύμφυτο και μέρος του καπιταλιστικού συστήματος. Όμως, τώρα πρέπει και εμείς, ο λαός (ο πάντα προδομένος), ο απλός καθημερινός πολίτης να αναλάβει δημοκρατικά ευθύνες και πρωτοβουλίες στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στους όποιους τόπους συνάντησης. Στους συλλόγους, στα εργατικά συνδικάτα. Και να δραστηριοποιηθούμε. Να βρεθούμε, με αυτά που μας ενώνουν, σε κοινές κοινωνικές και αντιφασιστικές δράσεις αποκαλύπτοντας και (κύρια) γελοιοποιώντας («κοίτα ποιοι θα μας σώσουν») το απεχθές πρόσωπο του κτήνους. Ο φασισμός δεν είναι μόδα και μόνο συγκυρία. Δεν είναι μοντελάκι για να περάσει. Θέλει εγρήγορση και την μνήμη και την ευαισθησία στο κόκκινο. Θέλει παρουσία και ρίσκο.
Η πολιτεία άφησε τα τραγικά γεγονότα να την ξεπεράσουν και να την οδηγήσουν. Όπως τότε, με τον Λαμπράκη... Τώρα θα κάνει, πρέπει να κάνει, δεν μπορεί να μην κάνει, αυτό που έπρεπε να κάνει πριν τα τερατώδη φίδια πνίξουν τον Λαοκόωντα. Άμεσα, αποτελεσματικά. Δεν την παίρνει άλλο, άλλωστε.
Όμως, είπαμε. Η κοινωνία είναι πια παρούσα. Ενημερωμένη και έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της χωρίς ολιγωρίες. Μπορούμε, λοιπόν, με την ποιότητα και την ευαισθησία, την πειστικότητα και την υπομονή που διακρίνει τους δημοκρατικούς πολίτες να κάνουμε γνωστό, ξεκάθαρο στον κάθε ευκαιριακό (από εγκληματική αφέλεια, άγνοια ή και απελπισία) υποστηρικτή του φασιστικού μορφώματος πόσο σάπια απίδια περιέχει ο σάκος των υποτιθέμενων (και άκρως εκμεταλλευτικών) σωτήρων του.
Κι εσύ εκεί. Στα τείχη της Ιεριχούς. Μη απομακρυνόμενος ποτέ από τον σκοπό και τον στόχο. Μη παρασυρόμενος, ούτε δι' ολίγον, από τις σπίθες.
Τα φωτεινά παραδείγματα, πρώτα του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου που κατήγγειλε (καταπέλτης) ξεκάθαρα την εγκληματική δράση των νεοναζί χρυσαυγιτών, όπως και του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, έρχονται με ιδιαίτερη ικανοποίηση, να προστεθούν στο κοινό περί δικαίου λαϊκό, δημοκρατικό αίσθημα. Και απαίτηση. Ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Όλα.
Αργά, αλλά σταθερά, η κοινωνία κατάλαβε. Και ασφαλίζεται. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ποτέ (εντέλει) από το δημοκρατικό χρέος μη κινούσα, δεν μπορεί παρά να είναι και πρέπει να είναι, παρούσα σε κάθε μορφή δράσης που απέναντί της θα έχει τον φόβο και το έρεβος. Το ίδιο οι νεολαίες, κύρια των κομμάτων, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι μαθητές, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, οι αθλητικοί, όλοι οι σύλλογοι, οι πάντες. Η ζωή, ας το ομολογήσουμε, είναι πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα για να την αφήσουμε να την διαχειριστούν αγροίκοι φίλοι και νοσταλγοί του Χίτλερ.
Όμως, Σάββατο πρωί, τώρα. Και το πανελλήνιο πληροφορείται για τις συλλήψεις της ηγετικής ομάδας και μελών της Χρυσής Αυγής. Κεραυνός εν αιθρία; Αναμενόμενο; Δεν ξέρω...
Δυστυχώς, χρειάστηκε, όπως πάντα, το αδικοχυμένο αίμα (τώρα) του Παύλου Φύσσα για να λειτουργήσουν (έτσι, έστω, που λειτουργούν) τα αντανακλαστικά της έννομης πολιτείας. Και αυτά, ασφαλώς και αργά, κάτω από την παλλαϊκή πίεση, ανησυχία και απαίτηση.
Όμως, ας μην σταθούμε πάλι, έτσι χωρίς σκεπτικισμό, σε εύκολες ακυρωτικές μιζέριες. Ας μην σταθούμε, πιθανώς και στα (καθ’ υπερβολήν) επικοινωνιακά παιχνίδια. Ας δεχθούμε, κατ’ αρχήν, με θετικό πρόσημο τις όντως, τελευταία, αποτελεσματικές αυτές δράσεις της έννομης πολιτείας και ας αφήσουμε στην άκρη μικρές μικρόψυχες ενστάσεις του ναι μεν αλλά. (Πεδίον δόξης λαμπρόν για τα – πληθώρα – πολιτικά πάνελ).
Τώρα, χωρίς ρεβανσισμούς, χωρίς αλαζονεία του επιτυχημένου μονοκράτορα και εξολοθρευτή, χωρίς υπερβολές, αλλά με σύνεση, με νηφαλιότητα, με μετριοφροσύνη (πόσο λείπει) και απόλυτο σεβασμό στους κανόνες, που το νομικό μας πλαίσιο επιβάλλει, ας περιμένουμε τις εξελίξεις και το πλήρες, είναι λαϊκή απαίτηση αυτό, ξετύλιγμα του κουβαριού. Το μαχαίρι, η συνηθέστερη φράση των Ελλήνων, στο κόκαλο πια. Με την πρέπουσα, πάντα, των περιστάσεων, ψυχραιμία.
Και από την άλλη μεριά, όλοι εμείς, οι λίγο ή πολύ, σ’ ένα βαθμό δικαιωμένοι, ας μην εξαντλήσουμε την αυστηρότητα της κριτικής μας στους, όχι βέβαια, και απόλυτα αθώους, συγκυριακούς και από εγκληματική αφέλεια, άγνοια και ίσως απελπισία, υποστηρικτές του ναζιστικού μορφώματος. Τώρα κι αυτοί, πιθανώς, να κατάλαβαν το μεγάλο τους λάθος. Αυτούς η δημοκρατία πρέπει να τους κερδίσει και όχι να τους χαρίσει στους φασιστοφαλαγγίτες.
Και το σοβαρότερο, που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνιέται. Το κτήνος δεν γίνεται ακίνδυνο αν του βγάλεις ένα, δύο ή τρία δόντια...
Η εγρήγορση, λοιπόν, βασικό συστατικό στοιχείο της ύπαρξης, η μνήμη και το δημοκρατικό φρόνημα πρέπει να συνοδεύουν αδιάλειπτα τη σκέψη μας και να μην επιτρέψουν ποτέ πια και για κανένα λόγο να βάλουμε τον εφησυχασμό και την λήθη στο δισάκι. Στο δισάκι, που όλοι, με την πρώτη ευκαιρία, είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε πίσω από τον ώμο μας.
Άντε να δεχθούμε πως ουδέ υποψία υποψίας είχαμε για το τι ακριβώς συνέβαινε, όταν κοντοκουρεμένοι μελανοχίτωνες νεαροί και μη, παίρνανε θέση, ως καταδρομείς της κολάσεως σε ρωμαϊκές κοόρτεις, και ισοπεδώνανε αδιακρίτως κάθε τι το διαφορετικό με αυτούς (ζωές, περιουσίες, αξιοπρέπεια).
Και άντε, ακόμα, να δεχθούμε πως η εν ψυχρώ άγρια δολοφονία του νέου αντιφασίστα μουσικού, του Παύλου Φύσσα, από πληρωμένο δολοφονικό χέρι χρυσαυγίτη νεοναζί, ήταν κάτι το απρόβλεπτο και το ωσαύτως άκρως μη αναμενόμενο γεγονός.
Άντε ακόμα, τέλος, να δεχθούμε πως εξεπλάγη ηχηρώς κράτος, παραφυάδες του, αριστοκράτες των ΜΜΕ, πολιτικάντηδες πολιτικοί, «εικονόδουλοι λαϊκοπολίτες» και όλο το ενάρετο υπονοήμον ζωικό σινάφι αυτού του τόπου. Και η Κλυταιμνήστρα, με την κατάντια μας, να υπομειδιά, υπό γωνίαν, «πενθούσα» τον δολοφονημένο Αγαμέμνονα.
Άντε και... Θα μπορούσα να χαϊδεύω με τις ώρες τα αυτιά σας, σημειώνοντας πλήθος μπουρδολόγων επιχειρημάτων, για να στηρίξω, έωλα, την επιλεκτική, βολευτική αμνησία και άγνοια που θέλαμε να κυριαρχεί (για το καλό μας – έτσι πάντα λέγοντες) μέχρι χθες στην ζωή μας. Για να κρύψουμε, φευ, τα άκρυφτα,
Όμως, τώρα; Τώρα που έσπασε το αυγό και τα φίδια γεμίσανε τις εκκλησιές και τα χωράφια; Τώρα πια είναι φανερό πως δεν μας παίρνει. Ξέρουμε. Τώρα, το αίμα είναι νωπό... Κραυγάζει. Και το αδικοχυμένο αίμα είναι πάντοτε νωπό...
Τώρα, λοιπόν, που ξέρουμε, τι κάνουμε; Το αυτονόητο. Φίλε, το αυτονόητο.
Αν, πράγματι, είσαι, είμαστε απέναντι στον φασισμό, στον εκχυδαϊσμό και στις απρέπειες κατά της ζωής. Αν, είσαι, είμαστε απέναντι στις εγκληματικές συμπεριφορές και πρακτικές του νεοναζισμού και των παραφυάδων του, τότε μην κρύβεσαι. Βγες στο φως. Θαρρετά και νηφάλια. Με λόγο, με πειθώ, στάση ζωής και δημοκρατική συμπεριφορά. Πρακτικά και κατανοητά. Άσε, για λίγο, τις γενικόλογες θεωρίες στην άκρη. Τα λόγια σου να είναι απλά. Όπως λέμε νερό, σκάφη, αλάτι, ψωμί.
Ναι Κώστα, Νίκο, Γιάννη, Μάγδα, Σταύρο και Ελένη... Το νεοναζιστικό μόρφωμα, πράγματι, μπορεί να είναι (και είναι) σύμφυτο και μέρος του καπιταλιστικού συστήματος. Όμως, τώρα πρέπει και εμείς, ο λαός (ο πάντα προδομένος), ο απλός καθημερινός πολίτης να αναλάβει δημοκρατικά ευθύνες και πρωτοβουλίες στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στους όποιους τόπους συνάντησης. Στους συλλόγους, στα εργατικά συνδικάτα. Και να δραστηριοποιηθούμε. Να βρεθούμε, με αυτά που μας ενώνουν, σε κοινές κοινωνικές και αντιφασιστικές δράσεις αποκαλύπτοντας και (κύρια) γελοιοποιώντας («κοίτα ποιοι θα μας σώσουν») το απεχθές πρόσωπο του κτήνους. Ο φασισμός δεν είναι μόδα και μόνο συγκυρία. Δεν είναι μοντελάκι για να περάσει. Θέλει εγρήγορση και την μνήμη και την ευαισθησία στο κόκκινο. Θέλει παρουσία και ρίσκο.
Η πολιτεία άφησε τα τραγικά γεγονότα να την ξεπεράσουν και να την οδηγήσουν. Όπως τότε, με τον Λαμπράκη... Τώρα θα κάνει, πρέπει να κάνει, δεν μπορεί να μην κάνει, αυτό που έπρεπε να κάνει πριν τα τερατώδη φίδια πνίξουν τον Λαοκόωντα. Άμεσα, αποτελεσματικά. Δεν την παίρνει άλλο, άλλωστε.
Όμως, είπαμε. Η κοινωνία είναι πια παρούσα. Ενημερωμένη και έτοιμη να αναλάβει τις ευθύνες της χωρίς ολιγωρίες. Μπορούμε, λοιπόν, με την ποιότητα και την ευαισθησία, την πειστικότητα και την υπομονή που διακρίνει τους δημοκρατικούς πολίτες να κάνουμε γνωστό, ξεκάθαρο στον κάθε ευκαιριακό (από εγκληματική αφέλεια, άγνοια ή και απελπισία) υποστηρικτή του φασιστικού μορφώματος πόσο σάπια απίδια περιέχει ο σάκος των υποτιθέμενων (και άκρως εκμεταλλευτικών) σωτήρων του.
Κι εσύ εκεί. Στα τείχη της Ιεριχούς. Μη απομακρυνόμενος ποτέ από τον σκοπό και τον στόχο. Μη παρασυρόμενος, ούτε δι' ολίγον, από τις σπίθες.
Τα φωτεινά παραδείγματα, πρώτα του Μητροπολίτη Σισανίου και Σιατίστης Παύλου που κατήγγειλε (καταπέλτης) ξεκάθαρα την εγκληματική δράση των νεοναζί χρυσαυγιτών, όπως και του Μητροπολίτη Δημητριάδος Ιγνάτιου, έρχονται με ιδιαίτερη ικανοποίηση, να προστεθούν στο κοινό περί δικαίου λαϊκό, δημοκρατικό αίσθημα. Και απαίτηση. Ιδιαίτερα ελπιδοφόρα. Όλα.
Αργά, αλλά σταθερά, η κοινωνία κατάλαβε. Και ασφαλίζεται. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση, ποτέ (εντέλει) από το δημοκρατικό χρέος μη κινούσα, δεν μπορεί παρά να είναι και πρέπει να είναι, παρούσα σε κάθε μορφή δράσης που απέναντί της θα έχει τον φόβο και το έρεβος. Το ίδιο οι νεολαίες, κύρια των κομμάτων, οι δάσκαλοι, οι καθηγητές, οι μαθητές, οι σύλλογοι γονέων και κηδεμόνων, οι αθλητικοί, όλοι οι σύλλογοι, οι πάντες. Η ζωή, ας το ομολογήσουμε, είναι πολύ ωραία και ενδιαφέρουσα για να την αφήσουμε να την διαχειριστούν αγροίκοι φίλοι και νοσταλγοί του Χίτλερ.
Όμως, Σάββατο πρωί, τώρα. Και το πανελλήνιο πληροφορείται για τις συλλήψεις της ηγετικής ομάδας και μελών της Χρυσής Αυγής. Κεραυνός εν αιθρία; Αναμενόμενο; Δεν ξέρω...
Δυστυχώς, χρειάστηκε, όπως πάντα, το αδικοχυμένο αίμα (τώρα) του Παύλου Φύσσα για να λειτουργήσουν (έτσι, έστω, που λειτουργούν) τα αντανακλαστικά της έννομης πολιτείας. Και αυτά, ασφαλώς και αργά, κάτω από την παλλαϊκή πίεση, ανησυχία και απαίτηση.
Όμως, ας μην σταθούμε πάλι, έτσι χωρίς σκεπτικισμό, σε εύκολες ακυρωτικές μιζέριες. Ας μην σταθούμε, πιθανώς και στα (καθ’ υπερβολήν) επικοινωνιακά παιχνίδια. Ας δεχθούμε, κατ’ αρχήν, με θετικό πρόσημο τις όντως, τελευταία, αποτελεσματικές αυτές δράσεις της έννομης πολιτείας και ας αφήσουμε στην άκρη μικρές μικρόψυχες ενστάσεις του ναι μεν αλλά. (Πεδίον δόξης λαμπρόν για τα – πληθώρα – πολιτικά πάνελ).
Τώρα, χωρίς ρεβανσισμούς, χωρίς αλαζονεία του επιτυχημένου μονοκράτορα και εξολοθρευτή, χωρίς υπερβολές, αλλά με σύνεση, με νηφαλιότητα, με μετριοφροσύνη (πόσο λείπει) και απόλυτο σεβασμό στους κανόνες, που το νομικό μας πλαίσιο επιβάλλει, ας περιμένουμε τις εξελίξεις και το πλήρες, είναι λαϊκή απαίτηση αυτό, ξετύλιγμα του κουβαριού. Το μαχαίρι, η συνηθέστερη φράση των Ελλήνων, στο κόκαλο πια. Με την πρέπουσα, πάντα, των περιστάσεων, ψυχραιμία.
Και από την άλλη μεριά, όλοι εμείς, οι λίγο ή πολύ, σ’ ένα βαθμό δικαιωμένοι, ας μην εξαντλήσουμε την αυστηρότητα της κριτικής μας στους, όχι βέβαια, και απόλυτα αθώους, συγκυριακούς και από εγκληματική αφέλεια, άγνοια και ίσως απελπισία, υποστηρικτές του ναζιστικού μορφώματος. Τώρα κι αυτοί, πιθανώς, να κατάλαβαν το μεγάλο τους λάθος. Αυτούς η δημοκρατία πρέπει να τους κερδίσει και όχι να τους χαρίσει στους φασιστοφαλαγγίτες.
Και το σοβαρότερο, που ποτέ δεν πρέπει να ξεχνιέται. Το κτήνος δεν γίνεται ακίνδυνο αν του βγάλεις ένα, δύο ή τρία δόντια...
Η εγρήγορση, λοιπόν, βασικό συστατικό στοιχείο της ύπαρξης, η μνήμη και το δημοκρατικό φρόνημα πρέπει να συνοδεύουν αδιάλειπτα τη σκέψη μας και να μην επιτρέψουν ποτέ πια και για κανένα λόγο να βάλουμε τον εφησυχασμό και την λήθη στο δισάκι. Στο δισάκι, που όλοι, με την πρώτη ευκαιρία, είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε πίσω από τον ώμο μας.
Δ.Φ.
28/9/2013
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου